Esther schreef op dinsdag 6 februari 2007, 20:15:
> Arno8 schreef op dinsdag 6 februari 2007, 18:51:
>
>> marjolijn schreef op dinsdag 6 februari 2007, 17:09:

> Ik kan me ook voorstellen dat paarden onderling voorkeuren
> hebben, de een mag de ander meer dan de ander.
>
> Es
Hoi,
De hengst kwam van een draversstal. Ze zeggen dat hij daar wel eens naar buiten kwam, maar daar geloof ik niet veel van. Toen ze met hem naar buiten liepen om hem te laten zien, ging hij helemaal door het lint.
Hij was drie toen ik hem kocht. Ik heb hem 1 dag op stal gehad om een hoger hek te kunnen maken. Toen heb ik hem een paar maanden in een apart hoekje (ongeveer 70 bij 20 meter) gehouden omdat hij zo overdreven op andere paarden reageerde. Vanaf zijn 'hoekje' kon hij wel de andere paarden zien. Die konden tot zo'n dertig meter van hem komen.
Toen heb ik die afstand geleidelijk ingekort tot 2 meter.
Op een dag heb ik ze bij elkaar gelaten. Dat ging een paar dagen goed, ik hield in de gaten of ze elkaar niet uitputten, dat was niet het geval. Maar de derde dag kwam ik 's ochtends aan en stond de merrie totaal uitgeput in de wei. (de avond daarvoor stond ze hem nog uit te dagen). Toen hij mij zag, rende hij weer naar de merrie toe om haar nog eens verschrikkelijk op te jagen. De merrie kon trappen tegen zijn borst wat ze wilde, maar het had geen zin, hij rende door alsof het niks was.
Ik kon er ook niet voor gaan staan en zo lang ze renden kon ik niet veel doen, dus heb ik toen een filmpje gemaakt:
http://www.zippyvideos.com/2392846986621576/11-07-06/Ik weet niet waar het vandaan komt. Wilde hengsten die in gebieden met veel concurrentie leven (en dus waar een hengst niet veel tijd heeft om de merries te bevruchten) hebben een bepaalde tactiek als ze een kudde van een hengst hebben veroverd: ze jagen de merries op, schoppen ze en blijven treiteren om zo abortussen te veroorzaken. Dan zijn de merries 2 weken later weer hengstig en dan kunnen ze bevrucht worden door deze hengst.
Misschien dat zoiets meespeelde (al was mijn merrie niet zwanger, dus het blijft giswerk). In ieder geval heb ik ze toen meteen uit elkaar gehaald. Maar wel zo dat ze met de neuzen over het hek bij elkaar konden komen. Een week later heb ik ze, allebei aan het halster, weer even bij elkaar laten staan.
Dit heb ik toen dagelijks gedaan, al snel zonder halster. En nu staan ze zonder problemen bij elkaar. Vanilla hoeft maar met haar staart te zwiepen en Volare weet dat hij op moet rotten. Kennelijk is hij wat gevoeliger geworden.