eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:01:


Ik liep er niet naast maar een heel eind er achter

Over dat bitloze hoofdstel, het is dat je het nu zegt, daar had ik nog niet over nagedacht. Ik gebruik hem altijd omdat die musketons van die rottige touwen tegen haar kin aanslaan als ze haar enthousiaste loopje doet

Iemand hier die zich geroepen voelt om met mijn pony buiten te wandelen?

Christel Provaas schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:27:


Ik snap nu beter wat je bedoelt ja, ik heb precies hetzelfde, ik weet dat ze voor mij niet gevaarlijk is en moet af en toe ook lachen om alle sprongen die ze maakt en koppen die ze trekt. Vind het soms ook heel aandoenlijk hoe zo'n groot wezen bang kan zijn voor een stapeltje stoeptegels, en zich pas veilig voelt als ze achter mij kan staan, ik ben 1,62 en weeg 48 kilo! Als er echt een enorme leeuw aan zou komen zou zij een betere partij voor hem zijn!
In ieder geval, ik ga het bij de eerstvolgende wandeling toepassen! Ik hoop dat ik haar overtuig

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 6 maart 2007, 20:37:


Wij zijn ook een ruiterstandbeeld
Je moet mensen eens zien kijken als ik een ritje aan het maken ben. Ik lul de oren van haar hoofd, maar tegen haar praten helpt wel. En het schept een band he, als ze weet wat ik die avond ga eten.
Overigens kan ik amper een buitenrit maken in mijn eentje, hoewel een echte rit al bijna 2 jaar geleden is. Deed het wel gewoon en het ging steeds beter. Maar overal staan we stil, alles moet onderzocht worden voordat we er langs kunnen. Op het fietspad tussen de mensen in durft ze wel, het ruiterpad vindt ze eng. Zó zitten we nog netjes in draf en zó staan we plotseling stil omdat er ergens iets is wat er vorige week nog niet was. Of omdat er een ander paard aan komt, dan moeten we daar met een grote boog omheen. Vroeger stapte ik nog af om haar er langs te leiden, nu doe ik dat niet meer, maar het kost haar soms veel tijd om zichzelf te overwinnen. En ja dat irriteert me wel eens. Maar dan bedenk ik me wat ik al met haar heb bereikt, en hoe ze al is veranderd. In mijn omgeving doet niemand het me na, zweeploos, spoorloos en bitloos rijden! Als ik opstap op stal dan gaat ze in draf naar de bak, zo van, dat heb ik jarenlang gedaan, dat kan ik, dat is veilig. En dan doet ze vreselijk haar best. Soms word ik er wel eens triest van.

Ik vermoed dat het de eerstvolgende keer dat ik een ritje ga maken beter zal gaan omdat ze tijdens het wandelen al zoveel dapperder en rustiger is geworden. Maar inderdaad, ondanks dat ze vaak zo aan me kleeft ben ik niet de rots in de branding die ik graag zou willen zijn. Ik ben zo jaloers op die mensen met paarden die het fantastisch vinden buiten en er helemaal voor gaan op zo'n rit! Maar ooit komen we daar ook wel!

Jet van Gulik schreef op woensdag 7 maart 2007, 9:54:


Dank jewel!

Ik ben vorig jaar in december naar Apassionata geweest. Daar waren ook twee ruiters op Lusitano's die een Garrocha demo lieten zien. Ik vond het echt prachtig. Het waren de enige twee op het hele evenement die zonder sporen en zonder zweep reden. Wel een bit in, maar hun paarden niet extreem in de krul. Sowieso droegen deze paarden hun hoofd vrij hoog. Want ik het mooist vond om te zien, was dat je vrijwel niets zag van de hulpen die deze twee mannen aan hun paarden gaven. Zij draaiden hun lichaam en de paarden draaiden mee.

In deze demo werd er ook met vuur gewerkt. Van tevoren werd door de commentator iets verteld over de training van de paarden. Dat alles met heel veel geduld en liefde is aangeleerd, en dat dat ook terug te zien is in het vertrouwen wat de paarden in hun ruiters hebben. En ik vond dat dat ook zeker terug te zien was in de show. Het waren geen bange of gestressde paarden, ze waren relaxed, geconcentreerd en hun beweging was een genot om naar te kijken. Zag er heel ontspannen uit.

Was erg blij dat er nog wat in deze show zat waar ik met plezier naar kon kijken.