eddy DRUPPEL schreef op donderdag 8 maart 2007, 0:53:


Ik vraag me soms serieus af hoe oud je bent.
Je gedraagt je exact hetzelfde als mijn puberkinderen.

Over en uit.

Peter Donck schreef op donderdag 8 maart 2007, 14:54:


Wow.... zo mooi. En hoe een plezier het paard lijkt te hebben! Ik wil dit ook wel met mijn tinker gaan doen denk ik , weet alleen niet of de tinker er ook zo over denkt

Christel Provaas schreef op donderdag 8 maart 2007, 20:10:


Jawel, maar ik hou wel van een beetje uitdaging
Met die spanjaard van mij is dat toch een eitje.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 maart 2007, 0:05:


Wow! Eddy weet op welke manier paarden voelen. Ben je in je vorige leven paard geweest?

Zie dit vaker gebeuren. Een heel licht, zacht aanraken met de neus, of ruiken aan elkaar als één van beiden ligt. Ziet er heel zorgzaam uit.
Als ik in de paddock ga zitten (vooral met zo'n lekker zonnetje als vandaag) komen ze gewoon om me heen liggen, heel dichtbij. Vooral het ukje uit onze kudde gaat zonder gene liggen kreunen als je haar gaat "vlooien" ondertussen ze ligt te soezen.

Geniet er maar van. In mijn ogen is het een mooi als paarden het doen bij de mens.

Trea

Spirithorses schreef op vrijdag 16 maart 2007, 0:02:


Ach... heb ik je gemist????????? ik heb wel een spirithorses trui zien lopen, maar dat was niet jij.
Jammer! Ik heb vooral genoten van het spaanse bloed in de shows. COOL! Ow.. en Honza (mjammie)
Bij het koeienvangen zijn we uiteindelijk weggelopen. Die vent hield maar niet op met praten zeg..

Enya, die nu bijna 2 jaar natuurlijk wordt bekapt heeft de laatste 8 weken ook enorme kneuzingen. Heeft ze al die tijd nooit gehad. Ze loopt niet gevoelig, integendeel, ik ben bang dat ik de schoenen toch net iets te vroeg heb gekocht want ze loopt beter dan ooit. Maar haar hoefwand en rondom de straal schijnt het op meerdere plaatsen akelig roze-rood door.

Bij Amy ook, maar minder erg.

Pebbles, niks te zien. Mooie jaarlinghoefjes, geen kneuzingen.

Troy ook niks te zien. Loopt wel licht gevoelig nu. Hij slijt zijn hoeven ietsje harder af dan ze aangroeien, vooral (eigenlijk alleen) in de natte periode. Maar hij heeft zwarte hoeven, dus moeilijker kneuzingen te constateren.

Ik denk dat het best wel eens met de nattigheid te maken kan hebben. Heb me er nog niet erg in verdiept, slecht geconstateerd omdat ze geen van allen last hebben van die rode plekken.

linda lou schreef op zaterdag 17 maart 2007, 11:34:


Whoehahaha Linda lou... al 26 berichten op je naam, maar ik geloof dat ik nog niks van je gelezen heb.
Het lukt niet zo erg hè!?

Jasminum schreef op zaterdag 17 maart 2007, 13:09:


Ja, kan hier nou wel een hele uitleg gaan geven over hoe je het aanleert, maar veel beter is om gewoon het pakket te kopen, anders zit je dalijk tóch weer vast met de volgende game.

Bovendien is het niet gedaan met aanleren alleen, want wát doe je als je paard nét iets anders leert of reageert? Hoe weet je dan wat te doen? Je vind al deze info terug in je parelli-pakket, dus ik zou zeggen; koop het gewoon, dan ben je verzekerd van vele weken leuken dingen doen met je paard.

Christel Provaas schreef op zaterdag 17 maart 2007, 19:13:


JAAAAAAAAAAAAAAA en dan doen we vantevoren ook nog even een rollkür

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 12:22:


Pfft dit is even heftig voor mij. Ik heb voor dezelfde keus gestaan als jij.
Mijn tinker had al 36 uur niet meer gemest, een buik als een ballon. DE dierenarts was 4x geweest, had al een paar keer een injectie met pijnstillers gegeven en een paar flessen van dat glij-spul (hoe heet het ook alweer?) erin gegoten.
Uiteindelijk kwam er een tweede dierenarts bij en hebben ze geprobeerd de maag te legen om zo de druk van binnen te verlichten.
Alles zonder resultaat.
Toen ze apatisch werd, werd ze met spoed ingestuurd naar de kliniek. Als ze daar levend aan zou komen (werd me verteld) dan had ze 20% kans op overleven.
Nadat de dierenartsen haar onderzocht hadden waren haar kansen gezakt naar 10%. En we werden voor de keus gesteld.. opereren of niet.
Ook bij mij en mijn man speelden de etische vragen mee. Wat doe je een paard aan met het maken van welke keuze dan ook? Maar feit was, dat IK de keus niet kon maken. Ik KON het niet. Ik kkon niet beslissen om haar in te laten slapen. Ik wist dat ik met zoveel vragen zou blijven zitten.Zou ze gehaald hebben als we haar die kans gaven? Die vraag zou me altijd door mijn hoofd gaan.

We hebben haar dus laten opereren. Ze had een darmafsluiting door zand, veel zand, bleek tijdens de operatie. Er was nog geen darm afgestorven en de dierenarts vertelde me dat ze dit onmogelijk kunnen zien zonder te openen. Ik snap daarom ook niet goed dat hij aan jou bij voorbaat vertelt dat er een stuk darm verwijderd zal moeten worden.

Maar goed.. ze overleefde de operatie. Daarna ging het echter zeer slecht met haar. Ze had veel afvalstoffen in haar bloed en hoefbevangenheid dreigde. Bovendien weigerden de darmen weer op gang te komen en ze at niet. Alleen gras at ze. Dus stond ik in vrieskou en sneeuwbuien met een paard met kaalgeschoren buik alle bermen van Someren leeg te roven. Dagenlang hebben we dit gedaan en toen at ze weer hooi.

Toen ze na 10 dagen naar huis mocht, moest ze in een stal. Voor zeker vier weken, en daarna met mate naar buiten. En ik had geen stal! We hebben er eentje gemaakt onder het afdak met bilzen en stroomdraadjes. De andere paarden konden zo toch bij haar in de buurt staan.

Haar revalidatie heeft alles bij alles wel een jaar geduurd. Daarna was ze pas weer de oude. Vooral psychisch heeft het haar een hele klap gegeven. Ze kon zich daarna zó afzonderen van de rest, van mij en uren staan staren over de weilanden in de verte.

Maar nu is ze er nog. En iedere dag nog ben ik blij dat ze er nog is. Ze was ook pas 8 jaar toen haar dit overkwam. Te jong om te sterven vond ik.
Ik ben erg blij dat mijn man en ik voor het leven hebben gekozen Ik wilde liever dat het lot besliste of ze zou blijven leven of niet. En dat is gebeurd.

Trea

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:11:


Jazeker, en wat ze daarin zagen was de reden om ons te vertellen dat ze nog maar 10% kans had. Maar op dat moment konden ze nog geen uitsluitsel geven over wát er precies aan de hand was daarbinnen.

Ik weet ook niet wat ik besloten zou hebben als ze al 20 was geweest. Vind dat toch wel een respectabele leeftijd.

Amy heeft in de periode daarna nog enkele keren een koliekaanval gehad. Dat klopt dus wel wat jouw DA dus zei. Ik heb er nog zeker 4x de DA erbijgehad (en natuurlijk altijd 's nachts of op zondag), maar dat waren relatief lichte aanvallen. Ze heeft wel de hele verdere winter (na de verplichte stalrust) in de nacht op stal gestaan, omdat ze koliek kreeg van de kou.

Iedereen zegt wel dat je geen schuldgevoelens moet hebben en dat IS ook zo, maar ik zou ze ook hebben, wát iedereen ook zegt. Het is vreselijk als je voor deze keuze staat en je hoopt toch dat je het beste kiest voor het dier. Jammer genoeg weet je nooit de andere kant van je keus.

Je wordt gedwongen die keuze onder druk en stress te maken en dat is eigenlijk niet te doen. Ik voelde voor mezelf heel sterk dat ik haar die kans moest gunnen, dat was sterker dan alle andere gevoelens. Ik ben dan ook echt een gevoelsmens en dat is nog heel vaak goed gebleken.

De periode erna was echt wel erg hoor. Ze was zó geknakt. Gelukkig was ze nog jong en flexibel. Een paard van 20 zou het misschien niet zo goed hebben kunnen verwerken.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:20:


Ja dat was rood vocht. Zag er een beetje uit als aanmaak, beetje waterig bloed. Ze hebben (gelukkig) geen stuk darm hoeven verwijderen. Toen ze openlag werden al die meters darm naar buiten getrokken en toen bleek dat Amy gewoon erg geluk had. Er zat geen torsie, alleen kilo's zand. Ze hebben toen een sneetje in de darm gemaakt en met water alles zoveel mogelijk eruitgespoeld. Het was een halve speciekuip vol. Daarachter zat een enorme gasbel. Echt enorm.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:34:


Geeft niet. Vraag maar raak. Ik snap best dat je ergens antwoorden zoekt. Hoewel onze situaties wel op elkaar lijken zijn geen twee gevallen hetzelfde.

Mijn paard begon met niet meer eten en mesten. 8 uur later was het heel heftige koliek met alle bekende verschijnselen. Rollen, keer op keer (en het regende!!!!!) zweten, snelle ademhaling, niet stil kunnen staan, liggen, opstaan.. je kent het wel. Ze heeft dit 36 uur lang gehad. Als ze een pijnstillende injectie kreeg leek het even beter te gaan, maar naarmate de uren verstreken kregen de injecties minder vat op haar.
Helemaal op het eind werd ze apatisch. Toen pas raakte de dierenarts in paniek. Eerder nog had hij steeds de hoop dat het zó wel goed zou komen, maar toen ze apatisch werd ging hij in allerijl de kliniek bellen.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:48:


O ja.. de klok terugdraaien.. als dát eens kon zeg!
Bij mijn paard konden ze via rectaal onderzoek niks voelen, ook geen mest. Nee logisch achteraf, alles achter de obstructie was leeg, De mest en gassen zaten ervóór.
Mijn paard is ook een vreter. Daarom heeft ze die koliek gekregen. Die likte alles af om maar de laatste hooisprietjes binnen te krijgen, en daardoor kreeg ze veel zand binnen. Tis en blijft een tinker he!

Daarna toen ze thuis kwam hebben we ook veel veranderd. Houten hekken om de paddock met zand, met maar 1 uitgang. We hebben toen een veegmachine gekocht en daarmee hou ik de stoep helemaal zandvrij. toen mijn veegmachine een keer kapot was, deed ik het gewoon met de stofzuiger. Je had de langskomende mensen moeten zien kijken..
Ook ben ik veel meer ruwvoer gaan voeren. Nu is er altijd iets te knabbelen voor ze.