Artikel verschenen in Paard en Sport (tijdschrift dat ik verder niet ken), een interview met Eddy Modde waarin meer staat over het gebruik van druk en over trailerladen:
parelli.nl/downloads/paardensport.pdf" target=_blank>http://www.parelli.nl/downloads/paardensport.pdf

Nathalie

Eva Saegerman schreef op donderdag 8 maart 2007, 12:55:




Leuk, het is weer donderdag
Mooie vordering, indrukwekkend hoor!

Maarre... is dat hoofdstel (of jullie) zoals een electriciteitsdraadje?? Dus eerst haar zover krijgen dat ze het toch durft aanraken en dan KNETTER! en het vertrouwen bleek totaal misplaatst? Das toch niet de bedoeling hoop ik.

Wat ik wel bedenk (wat Michiel vroeger ook al aangehaald heeft) is of we nu de boodschap van het paard niet negeren. De boodschap was 'ik wil geen hoofdstel aan' Als dat puur was omdat ze aanraking van haar oren eng vond en ze vindt dat nu niet meer dan is er geen probleem, maar hoe zeker weet je dat? Als ze nu bv. het bit lastig vindt, en ze weet dat na hoofdstel over de oren volgt: bit in de mond kan er niet meer uit en we gaan ermee rijden? Of iets anders, weetikveel?
Mijn Lolita wordt niet graag opgezadeld. Ze draait zich om als ik met zadeldoek of zadel aankom. Vindt ze bereden worden niet leuk? Is ze bang buiten te moeten gaan wandelen voorbij enge brievenbussen? Doet het zadel pijn? (derde zadel, zadelclinics, testen met impression pad, osteopathie, Equine touch... we zijn er mee bezig) Via clickeren staat Lolita mooi stil voor opzadelen, ze spant minder op voor aansingelen, lijkt zelfs rustig en ontspannen, maar toch heb ik twijfels. Snap je?

Groetjes en doe zo voort,
Nathalie

Eva Saegerman schreef op donderdag 8 maart 2007, 13:46:


Ja, ik wist wel dat jullie niet gingen knetteren! Ik bedoelde alleen dat het een beetje een raar voorbeeld was, bang meisje zover krijgen dat ze een electriciteitsdraadje wil aanraken. Bang meisje zover krijgen dat ze een brievenbus durft aanraken, dat had ik meteen begrepen , een brievenbus doet namelijk geen pijn, en een hoofdstel ook niet hopelijk. Het ging mij enkel om het voorbeeld dat raar was, ik heb er uiteraard alle vertrouwen in dat Una in goede handen is (voor de duidelijkheid).

Dat geloof ik wel, het was meer als theorethische mijmering bedoeld. Daar ben jij toch goed in? Niets achter zoeken hoor.

Groetjes,
Nathalie

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:

...

Leuk verhaal Es! Ik ben er ook wel wat jaloers op, zo'n mooie start met paarden.
Ik wou altijd al bij paarden zijn, zolang ik mij kan herinneren, maar dat bleef beperkt tot eens een ritje op de ponies op de kermis. Ik ben nogal streng opgevoed en na lang voorzichtig aan blijven komen met mijn paardendromen mocht ik uiteindelijk toch mee met mijn nichtjes (jonger maar 'verwender', zij rijden al lang niet meer nu) op paardenkamp. Traditionele manege uiteraard. Ik herinner me de paarden nog goed. Ik was helemaal verliefd op het paard dat ik de eerste dag uren lang geborsteld had. Veertien was ik, en vanaf dan was het telkens uitkijken naar die ene week in de zomer dat ik op paardenkamp mocht. Tussenin ging ik ook af en toe lessen bij een kleine manege in de buurt, klein maar duur, dat wil zeggen in een zodanig duur stukje vlaanderen dat er geen weide was, paarden sjiek op stal, rijden in de bak in de lessen was enkel op de rechterhand... Pas in mijn studententijd ben ik echt zelf gaan regelen dat ik elke week kon gaan paardrijden, grote goedkope manege met veel paarden en veel soorten lessen, ook weer paarden allemaal op stal of in stands, als je wou dat je paard hooi kreeg moest je bijbetalen(!), idem voor enkele uren weidegang. Wegens grote liefde heb ik daar één van de manegepaarden eerst twee jaar gehuurd en uiteindelijk gekocht: Cesar (hij woont nu nog steeds bij mij!). Pas toen ik telkens met hetzelfde paard reed en we een relatie opbouwden kon ik beginnen proberen hoe ik dat met mijn oorspronkelijke paardendromen kon overeenstemmen en probeerde ik zonder zadel, zonder bit, longeren op halsring, longeren zonder longe... en kwam ik uiteindelijk bij Parelli terecht, en van daaruit ook bij ijzerloos en deurloze stallen. Een lange weg eigenlijk, en helemaal anders dan ik dus begonnen ben. Maar als ik van één ding spijt heb in hoe ik begonnen ben met paarden is het eigenlijk dat ik niet veel jonger kon beginnen. Ik ben makkelijk bang op een paardenrug en ik benijd nog steeds kleine kinderen die onbezorgd op hun pony rondcrossen, eraf donderen, er weer op klauteren en gewoon verder doen. Zoals jij dus! Prijs je gelukkig!

Groetjes,
Nathalie

HannahFroukje schreef op zondag 11 maart 2007, 10:30:


De rillingen lopen over mijn rug... Vreselijk! Mooi dat je het zo kan neerschrijven.

Nathalie

Michiel schreef op zondag 11 maart 2007, 21:47:


Dit vind ik een heel goed idee. Uiteindelijk is het de publieke opinie die mee bepaalt wat de dierenbescherming doet. En het 'publiek' die naar de DB belt om te klagen over zielige paarden in de sneeuw. Als dat zou kunnen veranderen... Dat een ruiter die op het werk z'n collega's over z'n paard vertelt te horen krijgt 'Huh? staat je paard niet in groep buiten? Is dat niet zielig?' Ipv. de verwondering die ik nu krijg, en jullie vast ook als je aan niet-paardenmensen vertelt hoe je paard leeft. Tuurlijk is het aan diezelfde mensen heel makkelijk uit te leggen waarom stallen ed. niet nodig en niet gewenst zijn, er zijn immers logische argumenten en het grote publiek (rare term) heeft geen emotionele weerstand om hun visie te veranderen.
Heeft er niemand connecties in de televisiewereld, mensen die je kan warm maken om een spraakmakende documentaire over 'verborgen dierenleed bij onze meest fout begrepen verovering' te maken?

Nathalie

Wil schreef op maandag 12 maart 2007, 12:37:


Hoe doe je dat eggen precies? Kan ik dat zelf? Wat heb ik nodig? Ik vecht ook tegen het fructaan terwijl ik wel zie dat Lolita en Cesar meer bewegen als ze op hun 'track' (drie meter brede baan langs de buitenkant van de wei) verspreid hooi krijgen. Maar daar groeit dus wel gras, gemillimeterd intussen.
Wil, wat voor vorm heeft Chaser's kale weiland? Ik vraag het maar omdat ik de track erg kan aanraden (zoals in Paddock Paradise van J. Jackson en zoals ook in het nieuwe PNboek). Ze bewegen meer, dat zie ik zelfs terug in de pulsaties in Lolita's benen die dan minder zijn (zelden volledig weg), terwijl er dus wel wat gras staat. Dan ben ik ook begonnen het hooi dat ik op de rechthoekige paddock (als gras echt niet kon) gaf ook over de hele hoefslag te verspreiden en dat maakt ook al verschil.
Maakt misschien niet meer veel uit als je hier nog maar een jaartje blijft natuurlijk...

Groetjes,
Nathalie

Frans Veldman schreef op dinsdag 13 maart 2007, 11:01:


Maar Frans, ik dacht nu net begrepen te hebben dat zowel de studiedieren als de controlegroep kanker rond de chip ontwikkelde, daardoor kwamen de onderzoekers tot het besluit dat het wel aan de chip moest liggen. Dus Eddy zou wel kunnen gelijk hebben toch?

Nathalie

Christel Provaas schreef op dinsdag 13 maart 2007, 20:10:


Kantoormanager?

Het is gelukt! Een foto! Oo wat ben ik goed met computers!

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 13 maart 2007, 20:17:


Ja, blond hé, dat kan ik nu ook niet meer verbergen

OK, genoeg gezeverd Blabla!

Piet schreef op dinsdag 13 maart 2007, 9:53:


Bedankt Piet!
Heeel erg interessant. Ik vind op Bowker z'n site niet veel terug van onderzoek of meer uitleg hierover, het is vooral anatomie en histologie-onderzoek, weet je waar we meer kunnen vinden?
Mijn paarden staan op houtsnippers (is dat hetzelfde als 'wood blocks'?) en beton (= 'cement').... Komen alle problemen nu hieruit voort? Ook een stukje pea gravel, dat wel.

Wat is '4-point contact'? Kennelijk is het toch maar een artificieel begrip en mogen we het dus vergeten, maar ik heb er nog nooit van gehoord.

Worden zulke clinics in West Europa ook georganiseerd?

Nathalie