Wil schreef op vrijdag 9 maart 2007, 21:06:


Wees blij Wil dat er niet om is gevraagd. Bekijk het maar zo, ze zijn er van uit gegaan dat ie het zou overleven. Bij ons Ör werd er wel over gesproken, mede omdat ze medicijnen kreeg waar een ontheffing voor nodig was, dat hield ook gelijk in dat ze niet naar de slacht mocht. Niet dat we dat van plan waren, maar het geeft te denken he. Zouden mensen om die paar rottige slachtwaarde centen hun paard medicatie onthouden en/of langer laten lijden? Ik ben heel erg bang dat het antwoord daar ja op zal zijn.

Es

Peter Donck schreef op zaterdag 10 maart 2007, 18:46:


Zeker op wat kleinere weides is dat zeker aan te bevelen, je voorkomt zo de bossen en dat het andere gras te veel wordt weggevreten en er andere grassen voor in de plaats komen die minder lekker zijn. De lekkere grassen overleven dan niet.

Eva Saegerman schreef op zaterdag 10 maart 2007, 19:40:


Dat zijn de levensgevaarlijke merries Eva. Hier ook zo'n madam.
Je lacht je helemaal slap

Vanavond zat ik me eens af te vragen hoe iedereen heeft leren rijden en met paarden om heeft leren gaan.
Voor mij begon het een jaar of 40 terug, als kinderen verzorgden we een hele ploeg ponnies.
We mochten echt alles, er waren daar wel zo'n 20 a 30 ponnies, sommige waren een beetje gek, anderen waren oud, anderen heel erg schuw, kortom saai was het beslist niet. Wat we niet mochten dat was respectloos naar de dieren, niet naar de ponnies, konijntjes, geitjes enz.
Wat we wel mochten, dat was echt leuk was af en toe racen met de ponnies, dat ging op een zandvlakte zonder bit, zonder zadel.
Als je op Robin ging dan wist je dat je verloor, die kwam altijd als laatste, maar als je er nog op zat dan had je gewonnen! Snoeihard gingen we, er was niemand bang om er af te stuiteren alhoewel dat best wel eens gebeurde.
We liepen ook met ze naar de Dam, helemaal vanuit Osdorp door al het drukke verkeer van de stad, of we liepen met ze naar het Amsterdamse bos. Het kwam niet in ons op dat een ponnie gek zou kunnen doen, alhoewel ze dat best vaak deden. Er waren gelassoode ponnietjes bij die je in het begin niet eens kon pakken, maar ja dan haalde je gewoon de rest uit de wei en liep de ponnie wel mee. We hingen nageboortes ( die zijn glibberig hoor) in de boom opdat het een gezond veulen zou worden, we verzorgden de hele ploeg toen er droes uitbrak. Gemene ponnies waren er ook, ze schopten en ze beten toen ze kwamen. Als iemand zo een ponnie een dreun gaf, nou berg je maar, dat moest niet gezien worden en alle kinderen bemoeiden zich er tegenaan, dat was geen respect! Het werkte bij alle ponnies.
Kwam dat omdat we klein waren, kwam dat omdat we ons iegen instinct volgden, kwam dat door de ponnies die niets te duchten hadden van die kontkrummels, die jawel ook voedselbeloningen gaven?
Zomaar een vraag, ik vraag me af waar en hoe iedereen iets positiefs heeft geleerd om met paarden om te gaan en hoe er is geleerd om te rijden.

Es