Ik heb een pony van 25 jaar die van haar pensioen geniet. Als het weer het maar half toelaat staat zij lekker buiten in de wei. Als het weiland te nat is (we wonen hier op klei die erg glad wordt) dan staat zij dagelijks meerdere uren samen met anderen in de buitenrijbak.
Probleem is dat zij heel gevoelig is voor
hoefbevangenheid. Toen wij haar kochten, 10 jaar geleden, was zij herstellende van
hoefbevangenheid. Pony heeft altijd succesvol in de sport gelopen. Toen amazone ging studeren kreeg pony nog steeds dezelfde hoeveelheid
krachtvoer en werd door die overmaat
hoefbevangen. Op dat moment werd besloten de pony te verkopen en kwam zij in mijn bezit.
Na een tijdje was zij hersteld van de
hoefbevangenheid en heb ik een aantal jaren met veel plezier met haar gereden. Vooral in het voorjaar, wanneer het gras begint te groeien, zijn we erg waakzaam wbt de
hoefbevangenheid. In die periode bouwen we de weidegang langzaam op.
De laatste jaren is zij met pensioen ivm spat in een van haar achterbenen. Het is altijd al een ranke pony geweest (behalve toen we haar kregen, toen was ze moddervet), maar de laatste jaren is zij in mijn ogen te mager.
Wormen heeft ze niet en haar gebit wordt ook regelmatig gecontroleerd. Dat zij mager is (ze wordt niet magerder, maar blijft op zelfde niveau) is voor mij de motivatie om te blijven bijvoeren omdat zij aan alleen gras blijkbaar niet genoeg heeft. Hier ben ik wel heel voorzichtig mee, ivm de
hoefbevangenheid. Als ze niet in de wei staan hebben ze bijna de hele dag de gelegenheid om hooi/voordroog te eten. De pony lijkt gelukkig te zijn, maar ik word dat niet omdat ze zo mager (ribben duidelijk te zien) toont.
Het is een heel verhaal geworden zie ik. Ik hoop hier tips te krijgen van mensen met ervaring in dergelijke gevallen.
Warboel
