Nils Vellinga schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:21:

Nog veel belangrijker is dat de paarden ons niet als paard zien en ons dus ook heel anders behandelen. Ik weet niet hoe dat met jullie kuddes is, maar geen een van de paarden gedraagt zich god zij dank naar mij, zoals ze zich onderling gedragen.

Om de een of andere onbegrijpelijke reden doen paarden alles voor een mens en houden ze enorm rekening met - en zijn ze eigenlijk alleen maar vreselijk lief en zorgzaam voor - dat mens.

Tenminste, mijn paarden wel. Iets om alleen maar geweldig dankbaar voor te zijn.

Marie schreef op zondag 18 maart 2007, 11:17:

Ach Marie. Dat iets wat er op lijkt wel goed is gegaan wil nog helemaal niet zeggen dat het bij jouw paard ook zo zou zijn.

Schuldgevoelens lijken wel onvermijdelijk. Het is ook nogal een beslissing die je moet nemen. En tegelijk ook vaak zo fijn dat je het kúnt doen. Dat je kúnt voorkomen dat een dier onnodig veel lijdt. Dat een lijdensweg langer duurt dan gewenst.

Misschien troost het je te weten dat ik de hele zomer rondgelopen heb met schuldgevoelens andersom. Ik ben ver gegaan voor een van mijn poezen, omdat ik ook zeker dacht te weten dat ze te redden zou zijn. Uiteindelijk was ze dat niet, is ze toch gestorven en oh wat heb ik een spijt gehad van de prikken, de pilletjes die ze niet wilde slikken, van de dierenartsbezoeken waar ze zo bang was. Vreselijke spijt. Enkele maanden daarna overleed haar zoon, pas 4 jaar oud aan een hartkwaal. Een vreselijk schuw dier en wat was ik - naast al het verdriet - oprecht blij dat ik hem dit niet heb aangedaan. Dat hij bij de eerste (heftige) verschijnselen, en na het zien van de röntgenfoto direct heb kunnen besluiten dat het niet hoefde. Dat hij in mocht slapen.

Omdat die beslissing zo vreselijk moeilijk is en gepaard gaat aan het verdriet van het verlies is het niet meer dan logisch dat je gedachtes je hierover blijven lastigvallen.
Had ik... Had ik niet toch.... En als ik nou..... Maar als ik jouw verhaal teruglees, hoe moeilijk dat van een afstand ook echt in te zien is, heb ik toch echt het gevoel dat je de juiste (vreselijke moeilijke) beslissing genomen hebt.

Probeer er vrede mee te hebben. Ieder leven eindigt een keer. En het gaat maar zelden op een prettige manier. Sterkte!