Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 18:21:


Oh Pien, ik kan er ook wel om janken! Wat een vreselijk verhaal!
Je 'S' heeft inderdaad de meest onderdanige houding aangenomen wat maar mogelijk was. Klein, rug naar hem toegekeerd, dus kwetsbaar. Ergens in zijn verleden heeft hij geleerd dat hij op deze manier anderen kon pakken. En, zoals je al schrijft zit het kennelijk ook in de genen. Foute pappa. Gezien z'n verleden zal het elkaar ook nog versterken.

Pien, ik denk dat jullie echt alles geprobeerd hebben en ook een heel eind gekomen zijn.
Als het bij jullie niet lukt heb je een potentiële moordenaar rondlopen die afwacht en dit zal herhalen als ie de kans schoon ziet.

Nu is het nog redelijk afgelopen voor arme 'S'. Ik denk dat jullie op het punt gekomen zijn dat het einde verhaal voor Mazir is he?

pffff..... Gelukkig kunnen dieren niet zo vooruit denken en met problemen worstelen als mensen...

Ik wens jullie sterkte!

Wil.

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 19:11:


Nee, Jose stelt het hier iets duidelijker als ik gedaan heb, maar we bedoelen hetzelfde.
Als hij mijn eigendom zou zijn, dezelfde situatie en het bij jullie niet zou redden, zou ik hem niet terughalen. Ik denk ook dat er maar 1 oplossing is voor zo'n paard.
En dat is euthanasie.

Je wilt er niet aan, en hebt er je ziel en zaligheid in gestopt. Dan blijkt ie toch gevaarlijker dan gedacht. Misschien wist je het eigenlijk ook wel, diep in je binnenste. Maar je bent zo'n paardenliefhebber dat je het toch probeert.
Het houdt echter een keertje op met de liefde. En dat punt heb je nu bereikt. Er zijn grenzen, en daar is hij overheen gestapt.

En ja... ik heb het met je eens dat je erop kunt wachten totdat het een keertje echt fout gaat. Het jammere voor het dier is dan wel dat het wéér aan een andere eigenaar/andere omgeving heeft moeten wennen.
Het is moeilijk om als dierenliefhebber te moeten erkennen dat er gewoon verknipte dieren zijn die zó levensgevaarlijk kunnen zijn.

Niet alleen paarden hoor, ik heb zelf een Duitse Herder gehad die alles en iedereen opknapte. Ik moest hem ook altijd aanlijnen, of in de kennel doen. Kon echt nooit in huis als er andere mensen waren. Zelfde situatie, het leek goed te gaan, totdat je even niet oplette. En dan kwam ie hoor... Bleef het ook altijd proberen.
Het risico was gewoon veels te groot, mensen wilden gewoon niet geloven dat ie echt beet! Nou... ik kan je vertellen dat ie niet te beroerd was om zelfs kleine kinderen aan te vallen, evengoed een vent van 2 meter. Maakte hem niets uit.
Voor mij trouwens niet hoor, het was een schat van een hond. Maar ik wist ook dat ie nooit ergens anders geplaatst kon worden. En dat is ook nooit gebeurd.

De komende weken zullen niet gemakkelijk voor je zijn Pien!
Ik wens jou maar ook Jack en degene die hij gebeten heeft veel sterkte!

Groetjes,

Wil.

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 21:28:


J, ik kan het me voorstellen. En ik vind het niet raar. Omdat jij eigenlijk al een besluit genomen had. Toen je erachter kwam dat het ook een genetische aanleg is. Wat gebeurd is met 'S" was misschien een bevestiging van iets wat je al heel lang vermoedde, aanvoelde, wist.

Precies het gevoel wat je beschrijft, dat continu op je hoede moeten zijn dat er geen echte schade aangericht wordt... Oh ja, dat is een geweldige druk op de ketel.
Ook ik was een keer niet snel genoeg betreffende de hond. Ik was hem aan het uitlaten en stond bij een sigarettenautomaat. Zonder dat ik het in de gaten had was er kennelijk iemand achter mij gaan staan. En hij dacht echt niet na. Hij hing meteen. Toevallig in een dure bontjas ) Dit was ook een dier wat altijd zijn kans greep. Maar echt nooit naar mij toe. Da's wel een verschil.
Hij is, denk van ouderdom, gestorven in zijn eigen kennel. Nooit 1 dag ziek geweest!
Ondanks zijn scherpte heb ik hem toch vreselijk gemist want hij was wel mijn vriend. Maar ik had er wel vrede mee.
Want je krijgt ook een vorm van rust in je leven. Niet meer continu opletten dat ie nergens bij kan komen... Altijd opsluiten in de kennel als er visite komt.
Altijd ogen in je achterhoofd met uitlaten.... Het is wel vergelijkbaar.
Alleen kun je zo'n hond nog wel overleven. Zo'n paard dus niet.

Bij jullie, met al dat volk op het erf, is het helemaal moeilijk om ervoor te zorgen dat niemand in een onbewaakt ogenblik toch bij hem inkruipt... Da's het vreselijke linke aan dit verhaal.

Groetjes,

Wil.

clarissa ruijgrok schreef op zondag 18 maart 2007, 22:57:


Ik weet het wel voor je Clarissa!
Conrad was hier nl. afgelopen vrijdag. En we besloten om eens het z.g. rechtrichten aan de dubbele longe met Chaser te gaan doen.
Zoals je weet wordt Catcher door Conrad getraind, maar het was zó mooi weer... dat we Chaser, de 17-jarige, ook hebben laten lopen.
In 1 woord: wauw!! Ik heb Chaser nog nooit zó zien lopen. Zonder dwang, bitloos, zonder druk. Volkomen ontspannen.
Conrad heeft hem een Dually (heet het zo???) halster aan gedaan, 1 longeersingel en 2 paar lange lijnen. That's it.
Weet dan dat ik Chaser NOOIT longeer! Misschien fout, maar het is een feit.
Hij is het dus niet gewend.
Conrad heeft hem eerst geleerd om zijn lichaamstaal te leren lezen.... Dus de positie waar de longeerder staat. Drijvend of juist niet. Chaser was in de allereerste rondjes een beetje druk... die denkt altijd: als ik alvast ga rennen, ben ik er vast snel weer vanaf )
Toen heeft Conrad hem op stemcommando... (klonk als staphooooo. staphooooooo) te leren stappen en niet rond te sjesen... Was binnen een paar rondjes gebeurd hoor!
Van hand veranderen... haha... ging nog sneller! Toen ie eenmaal de commando's of lichaamstaal begreep kon ie echt aan het werk. En dit in, ik schat 2 x 10 min. tijd!

Ik zag dat Chaser in het begin (tegen de klok in lopend) zijn hoofd naar buiten kantelde... Hoofd hoog en rug eruit drukken...
Heeft niet lang geduurd. Door steeds zachtjes te vragen op de longe kwam het oog al meer naar binnen. Binnen een paar rondjes had ik een paard wat lekker liep te veren in de kogels, zijn achterhand er maximaal onderschoof, z'n buikspieren gebruikte.... en ook nog z'n hoofd laag deed!! Aan een ontspannen en lange longe!! Absoluut drukloos!
Het paard had er gewoon lol in!

Gewoon GEWELDIG om te zien hoe het werken met die dubbele lijnen ook kan!! Zonder bit, zonder opzet, bijzet, chambon, slof, zweep, of wat voor andere hulpmiddelenzooi ook!

Bij Chaser een zweep gebruiken staat sowieso al gelijk aan een soort suicidiale kamikaze-oefening, want ik weet zeker dat ie (puur uit angst) dwars door de omheining klapt.

Anyhow.... en dit weet Conrad dus nog niet... (bij deze) heeft Wil afgelopen zaterdag meteen een nieuwe longeersingel aangeschaft (ja, precies dezelfde) en lange lijnen... )

Groetjes,

Wil.

Spirithorses schreef op maandag 19 maart 2007, 0:52:


Zo'n emotionele ontlading kan ik me ook indenken. Maar stel Pien, dat je zoontje de caravan niet had gehaald? Zulk soort dingen moet je gewoon niet aan denken!
Ik zie het laatste ongeval als een gigantische waarschuwing....
En je vergeeft het jezelf nooit als het nog erger was geweest.

Ik neem aan dat de eigenaar, die m.i. ook wegloopt voor de waarheid, op de hoogte is van Mazir's gedrag. Je kunt eens proberen om er toch mee te praten, dat hij/zij wel inziet dat dit een gevaarlijke weggeverij gaat worden.... En dat de niet-zo-leuke beslissing aangaande dit paard toch een keertje genomen zal worden.
Ik denk dat de ex-eigenaar daar veel moeite mee heeft. Daarom staat Mazir ook bij jullie. Maar als het volgende station ook maar iets minder ervaring heeft?????

Ja, jammer voor het dier zelf.

Wil.

Spirithorses schreef op maandag 19 maart 2007, 1:12:


OK. Slimpie. Goeie test!
Nu, je houdt ons wel op de hoogte.....

Wil.

Spirithorses schreef op maandag 19 maart 2007, 1:19:


Welterusten Pien, slaap goed!

Piet schreef op maandag 19 maart 2007, 1:40:


Hallo Piet, nee, er wordt niet gesnokt ) Dát heb ik Conrad nog nooit zien doen!
Ik hoop dat ik hetzelfde resultaat kan verkrijgen met mijn side-pull.

Heb de smaak weer helemaal te pakken hoor! Dit werkt perfect zo!

Groetjes,

Wil.