Michiel schreef op zondag 18 maart 2007, 22:28:
> Het is bijna taboe te zeggen dat ik het sterven van nabije
> dieren en mensen als een bijzonder mooi moment ervaar, als
> intiem en nabij. Alle kortstondige gedachten spinsels zijn dan
> weg, iedereen is rondom de dood zorgzaam en behulpzaam, mensen
> op hun best, warm en medelevend. De stervende accepteerd de
> dingen zoals ze zijn, beter nog dan anderen. Fysiek pijn word
> er gevoelt ja, de grootste pijn echter komt door de verhalen
> die er op die gebeurtenis geprojecteerd worden. Zonder die
> verhalen rest er enkel dankbaarheid en goede herinneringen. En
> slechte herinneringen ken ik niet, ja enkel als nog niet
> begrepen verhaal in mijn hoofd.
Tja... zo ver ben ik nog niet Michel. Ik voel vooral de pijn van de stervende, het lijden en direct daarna mijn eigen verdriet van het moeten missen.
Pas veel later, na vele maanden hard werken om niet zoveel te hoeven voelen, kan ik genieten van de mooie herinneringen.
Ik hoop het ooit nog eens zoals jij te kunnen zien.
Warboel
