Isabel van der Made schreef op woensdag 21 maart 2007, 16:50:


Asfalt en grinttegels slijten het meest.
De betonnen straat stenen iets minder en stoeptegels nog weer iets minder.
De gladdere gebakken straat stenen slijten het minst.

Afronding is er op al deze ondergronden weinig.
De relatief platte zolen die zo ontstaan helpen de druk te verdelen.
Als straks onze paarden weer de verharde paddoc verruilen voor de wei
worden de voeten weer meer hol en dus minder draagvlak voor op de weg.

Misschien zou ik Jur snachts in de verharde paddoc moeten houden voor een goed evenwicht.

Groetjes, Michiel

Danielle Schuwer schreef op woensdag 21 maart 2007, 17:40:


Dat paardje heeft geleerd bij je te blijven, heel mooi dat dit zo gegaan is, dank voor het delen.

Groetjes, Michiel

marjolijn schreef op zondag 25 maart 2007, 15:25:


EN mensen, helmaal mee eens
De 6 jonge hondjes van bijna 4 weken krijgen naast moedermelk vuile pens te eten. Moeder raced buiten door de stad hongerig naar eten (ook al krijgt ze genoeg), haar instinct zet haar daartoe aan. In het nest gromt ze nu al (soms) de pups weg als ze ongestoord wil liggen slapen. Mijn going with haar, heeft haar beslist een stuk instinctiever gemaakt en daardoor een betere moeder. Dit is haar vierde nest en alles gaat beter dan ooit. Verder bevalt me het blootvoets lopen goed, mijn voetzolen zijn in deze 3 weken aardig sterker geworden.

Groetjes, Michiel

marjolijn schreef op zondag 25 maart 2007, 22:39:


Je moet niks hoor, enkel voor m'n plezier ga ik blootvoets in en rondom het huis. Als ik blootsvoets de hond zou uitlaten dan doet dit nog teveel pijn. Ik had nooit door dat met zokken en schoenen ik mijn voeten vreselijk verzwak. Er is geen diersoort die zo dom is als de westerse mens om zijn eigen voeten zo te verzwakken dat hij niet eens meer een half uurtje over asfalt en stenen kan lopen. En dat niet alleen, schoenen en hoefijzers zijn op vele punten vergelijkbaar! Er zit geen gevoel in schoenen! Een schoen heeft een warm vochtig klimaat en is altijd plat. Nu voel ik alle koude verschillen, heerlijk. En mijn voetzolen krijgen een natuurlijke massage en ik voel alles onder mijn voeten. Door nat koud gras lopen is een tintelende streling. De rijkdom aan signalen doet het hele lijf en geest goed. Vrije voeten is zeker aan te raden.

Groetjes, Michiel
www.barefooters.org

eddy DRUPPEL schreef op zondag 25 maart 2007, 23:12:


Goeien dag, dan heb je sterke voeten gehad !
Je hebt er toch niet weer schoenen onder geslagen?
Dan zullen het nu wel weer weke voetjes geworden zijn.
Het schijnt dat er een lichaamsgeheugen bestaat waardoor
het gezond maken nu sneller gaat dan deze meneer die al 51
jaar op wekepote loopt.

Michiel

Spirithorses schreef op maandag 26 maart 2007, 10:08:


Het is de culturele programering Pien, logisch ik had de argumenten vóór blote voeten ook nooit eerder gehoord. En wat niet in ons hoofd opkomt dat weten we ook niet, we kunnen dan geen keuze's maken en doen gewoon zoals de cultuur het ingeprogrameerd heeft. Daarom leggen veel ouders hun baby nog in een kooitje inplaats van in het familiebed, het paard in de stal, etc etc je weet het wel.

Goed daar komen wat argumenten:


Er zijn vele culturen waar op blote voeten lopen nog normaal is.


Met schoenen aan stap ik ook over glas en hondepoep hoor. Rondom de paarden houd ik mijn veiligheidschoenen aan. En op straat is er de cultuurschok als mensen me zien lopen op blote voeten. Op dit moment plaagt me dat nog weinig, omdat een eindje lopen op straat toch nog pijn doet. Dus dit bewaar ik voor later, ik zie wel.

Tot dusver was ik mijn voeten vóór het slapen gaan.
Het afvegen aan de deurmat is meestal voldoende. Ik heb ook een witte berber in de huiskamer liggen waar geen schoenen op mogen. En mijn vroegere zokken en pantoffels nemen net zoveel "vuil" het kleed op als mijn voeten nu dat doen. Dat het wondjes risiko, dat is echt iets om over te glimlachen. In de afgelopen 3 weken heb ik geen wondjes gehad, ja wel een stuk of 4 aan mijn handen. Handen wassen we vaker omdat we daarmee vaker in onze mond zitten en eten bereiden. Voeten kunnen we minder wassen.


Naar de supermarkt gaan met blote voeten, is vooral een probleem van wat ik maar even een cultuurschok noem. Iets anders is het niet en er is geen ander probleem dan dat. Met blote voeten de strandtent binnen lopen voor een ijsje is ook geen probleem toch? Ik heb niet zo'n drive dat ik anderen wil shockeren of bekeren dus de supermark sla ik maar even over.

Waar het me wel om gaat is gezonde sterke voetzolen krijgen, het plezier ervaren van overal blootvoets en het welzijnseffect op het hele lijf. En met zokken aan binen lopen is het effect voor 99 % minder dan met blote voeten. Ook met de kou en nattigheid buiten was het plezieriger even naar buiten te lopen dan als ik pantoffels voor schoenen moest omwisselen. Heerlijk gewoon die natte kou even aan mijn voeten voelen.

De vergelijking met paardevoeten en ijzers is heel duidelijk, gezien het feit dat ik dankzij schoenen dragen na 10 minuten blootvoets lopen op asfalt en stoeptegels van de pijn wel graag wou dat ik weer thuis was. Ik ben nog lang niet zover dat ik kan rennen over alle ondergronden, wat eigenlijk nornmaal zou moeten zijn. En normaal is, voor mensen die blootvoets door het leven gaan.

Effe wennen hé

Groetjes, Michiel

Spirithorses schreef op maandag 26 maart 2007, 23:52:


Een prof. trainer verwijten dat hij geen goede zit heeft, is laster en smaad. Je beschadigt daarmee niet alleen zijn goede naam maar tast ook zijn inkomen aan. En dat alleen van een foto zonder dat je hem hebt zien rijden. Zoiets kan alleen gebeuren als de relatie al verpest is, door eerdere onberepen dingen, zoals over en weer elkaar uitschelden en verwijten maken. Dus Pienlief als je niet gaat schelden dan kan elke kritiek met argumenten besproken blijven, zonder zwart makerij.

Groetjes, Michiel

Lottek schreef op dinsdag 27 maart 2007, 9:25:


Natuurlijk!
En over het achterste van de tong gesproken, ik heb een 2de les besproken met Conrad en ben opnieuw het boekwerk (emailbrieven) van Russ Burns aan het lezen over going with youre horse. Daarin zie ik een fikse verbetering mogelijk van het subtiel trainen, zoals ik daar even aan mocht ruiken.

Dat is voor mij al het achterste van de tong, net 1 les gehad en nu al denken, dat kan nog beter. Waar zit hem dat in? Wellicht interessant toch?

Voorbeeldje, we hebben met hele zachte hulpen Ga, stop en terug geoefend. De plek waar we dat deden was op een pleintje tussen schuren, stallen en paddoc. Voor Jur is er geen logische reden aanwezig om daar stil te gaan staan of 10 maal heen en weer in het midden te blijven. Wat gebeurd er nu als je dit wel zo traint? Dan train je gehoorzaamheid op je aanwijzingen, punt. Going with youre horse, geeft veel lichtere en subtielere reactie bij dezelfde oefening. Je vraagd dezelde dingen, kort voor een hek vraag je Terug, je vraagt Ga en loopt ergens naar toe waar het paard ook graag heen wil. Je vraagt Stop kort voor je aankomt. En zo loop je ook heen en weer en krijgt reacties die beter passen in hoe het paard zijn wereld ziet.

Nu kun je zeggen , die onvoorwaardelijke gehoorzaamheid op que, wil ik er juist in hebben. Maar of dat wel zo verstandig is? Ik heb een paard juist liever nadenkend inplaats van blind gehoorzamend. Liever reagerend vanuit interesse voor alles, dan reagerend uit ongeinteresseerde gehoorzaamheid. De zachtheid en subtieliteit neemt toe als je de princiepes van going with toepast, daarover gaan mijn gedachtes en experimenten de laatste tijd.

Jur is al veel gehoorzamer weer geworden, maar ook met veel bewegingsdrang, waar hij met zijn nieuw verworven soepelheid nog te weinig aan toe gekomen is.

Groetjes, Michiel

Piet schreef op dinsdag 27 maart 2007, 12:02:


Jazeker en Jur concludeerde dat hij beter af was zonder mijn leiding. En daarin heeft hij, op zijn manier nog groot gelijk ook. Ik zie het zo, door het gymnastiseren is hij fitter en leniger geworden dan hij in jaren is geweest waarschijnlijk, en wij vragen hem kalme beheersing, veel te veel naar zijn zin. Mede doordat zijn hoeven een tijdje pijnlijk was, mede doordat hij in een verharde paddoc staat waar hij niet gaat rennen en mede doordat hij een beenwond had. Kortom beenwond bijna genezen en Jur neemt de leiding om te ontsnappen uit al deze beperkingen. Hij dacht die ruimte te hebben door mijn onwetendheid/ trage reageren op de signalen die hieraan vooraf gegaan zijn. Goed twee lessen van Josien en een les van Conrad hebben me erg geholpen dit te herstellen.


En hiermee kun je twee kanten op, train je het paard tot blinde gehoorzaamheid (dat is gehoorzamen terwijl hij geen idee heeft waarom).
Typisch de baksituatie trouwens.
Of train je, je paard dat hij zoveel mogelijk meedenkt in wat je wilt? En dan gehoorzaamt hij altijd vlotter en vloeiender omdat jouw idee zijn idee geworden is (dorrance). En op grond van die veelvuldige goede ervaringen (crediet op de bank) vertrouwd hij je ook toe te stoppen en te wenden ook al begrijpt hij het niet zo snel of zelfs als hij een andere mening heeft.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op dinsdag 27 maart 2007, 13:56:


Het is niet zo zwart wit natuurlijk, gehoorzaamheid op que is ook nodig. Het beste wat ik kan doen is zoveel als mogelijk is mee te gaan met Jur. Zonder dat hij het overneemt. Het moet een gezamelijke instemming zijn dat is het mooist, dan zijn we beiden op ons best. Hoe beter dat lukt hoe minder ik hem hoef te vragen.

Ik vraag nog vreselijk veel of hij mijn que wil opvolgen, elke keuze van hem die voortkomt uit angst en onzekerheid, beantwoord ik met een vraag om een moediger oplossing. Keuzes om te gaan eten verhinder ik. En de buigoefeningen is ook niet zijn idee. En meestal gaat hij mee met mijn suggestie. Het is zeker niet eenvoudig om hem tot eigen keuzes te verleiden die voortkomen uit nieuwsgierigheid. Keuze's die voortkomen uit looplust is makkelijker, en daarmee oefen ik mijn rijkunst, en ook op die momenten mag hij niet de leiding overnemen, door tegen mijn wensen in te gaan. Het is altijd zoeken naar een balans. Ik krijg wel weer zin om eindelijk weer te kunnen rijden. Hij neemt mijn leiding weer voor lief, enkel op race stukken zoals graslanen vertrouw ik hem nog niet.

Groetjes, Michiel

Spirithorses schreef op woensdag 28 maart 2007, 10:12:


De beheerder van de Koniks die bij Lobith lopen zei begin februari, dat hoefbevangenheid elk voorjaar wel voorkwam bij enkele dieren, en alleen in het voorjaar en dan (alleen maar of vooral, dat weet ik niet meer) bij de merries.

Groetjes, Michiel

Idunn schreef op dinsdag 27 maart 2007, 23:39:


Voor wie het wil, stuur me even een mailtje en dan stuur ik dat terug met
die verzameling emailbrieven van Russ Burns.
Ik heb zijn toestemming het door te geven.
Het is een samenvatting speciaal op het punt van going with,
en alles bij elkaar een heel boekwerk.
Zijn komen uit de emailgroepen van Billsbook en horsemaninside.
Russ schrijft al 2 jaar niet meer, en zo af en toe klinkt
zijn naam daar nog en missen mensen zijn inspirerende brieven.

Hij stelt dat er 4 manieren van rijden-trainigsvormen zijn met een paard:
Gewoonte training (patronen-circus training)
Gehoorzaamheid op que (al of niet met zachtheid)
Going with youre horse (geschikt voor buiten rijden)
en Spiritueel (rijden vanuit eenheid)
Hier gaat hij dieper op in en zo heeft hij vele interesssante ervaringen en inzichten verwoord in zijn brieven.

Groetjes, Michiel
michielslegten @ home.nl

Moniek schreef op woensdag 28 maart 2007, 13:11:


Hij schrijft er heel weing over, hij is meer de man van going with your horse. Hij zegt:

"
I don't think I understand or could talk about the spiritual method, even
if I did get good enough to understand it.

L'Hotte (dead dressage dude) studied under three masters of each
Discipline. Baucher taught submission, Comte D' Aure allowed his horse
more freedom, and Rousselet worked his horse in a spiritual way.
L'Hotte concluded that Bauchers methods were more suited to riding indoors,
and D'Aure's methods were essential for riding out doors.
"Rousselet, concludes L'Hotte, belongs to an equitation of the past. The
equitation of the eighteenth century." Rousselet rode without hands or legs
as L'Hotte put it.
"

Toen ik Russ schreef dat spiritueel rijden er is, als je helder gewaar bent van dat wat is, zonder dat gedachteninhouden waarheid en leiddraad zijn. Schreef hij dat hij dacht dat dit de eerste stap is en nog niet het einddoel.

Voor mij is spiritueel leven ook spiritueel rijden. Het heeft niets te maken met hoe goed je paard gehoorzaamd of getraint is. Op zijn best kun je zeggen dat je eigen heldere kalme staat van zijn, gereflecteerd wordt in je paard, en de eenheid die er altijd al is, bewust beleeft wordt. En in die eenheid lijkt alles niet alleen zonniger het is het ook.

Mensen kijken naar de buitenkant, maar daar is het begin en einddoel van spiritueel rijden niet zichtbaar. Tenzij je die kalme helderheid zelf verwezelijkt hebt, kun je het nergens ontdekken. In werkelijkheid is het de realiteit van alles! Slechts de illusies van gedachtes - die voor waar aan gezien worden - crieëren illusionaire conflicten en illusionaire onvolmaaktheden. In werkelijkheid is de eenheid altijd al een gegeven. De kunst is hiervan bewust te worden en dan op je paard te gaan zitten

Mij heeft meditatie en Byron Katie me erg geholpen hier verder mee te komen, en ik probeer die helderheid te behouden als ik bij Jur ben. Dat lukt maar matig kan ik je zeggen. Trainings gedachtes die van alles willen verbeteren telkens, zijn te krachtig om helder en ontspannen te blijven. Jur zal dit zeker in de gaten hebben en zich net als een kind constant gecontroleerd en beoordeeld voelen. Zo heeft denk ik iedereen zijn eigen soort gedachtes die weg halen uit helderheid. En dat is niet de beste manier om bij je paard te zijn.

Groetjes, Michiel

Moniek schreef op donderdag 29 maart 2007, 0:39:

Conrad ook hier ga ik in op je brief, al valt er nog veeeel meer over te zeggen.


Moniek Ja zo is het, maar ook werken al die vier methodes in een paard, of je dit bewust bent of niet, het is er gewoon. Om niet in een theoretisch oerwoud van definities terecht te komen, ....

Ik loop over de harde weg van stal af, dan is er de keuze, rechtdoor de harde weg vervolgen of rechts afslaan de aanplant in met vele graslanen. Jur loopt achter me, en ik loop rechtdoor. Hier hebben we al een gezamelijke instemming, hij volgt. Er is geen going with Jur hier, er is going with de mens. Ik weet dat hij liever de aanplant in gaat.

Een andere keer loopt hij weer achter me en ik sla rechts af, hij volgt. Ook hier is er gezamenlijke instemming, én er is going with my horse. Als ik op hem rijd werkt dit precies hetzelde.

Een andere keer rijd ik weer het zelfde stuk van stal af en Jur geeft aan met zijn hoofd dat hij rechts af de aanplant in wil. Ook hier heb ik de keuze tussen going with him of hij going with me. Omdat hij zijn voorkeur al duidelijk gemaakt heeft, wie is er dan de leider ?? Er is een wachten op instemming van mij, Jur wacht op het signaal van mij, ga ik mee, of geef ik het signaal tot rechtdoor gaan. Het antwoord op de vraag wie de leider is, is duidelijk, hij geeft aan wat hij wil en ik beslis wat er gebeurd.

Nu is dat wachten op mijn instemming soms heel klein en vaag, hij begint met een draf, omdat hij zijn keuze is, en zijn ervaring dat dit op dit stuk van de route ook meestal mag. Ik zeg direct zachtjes Hooo en hij gaat in stap verder. Zeg ik niets dan voelt hij aan de meegaande zit dat het oke is. Ik blijf de leider ook al lijkt het dat hij zelfstandig van gang mag veranderen. En niet alleen mag hij doet dit ook. Binnen going with your horse is deze manier juist prima, we willen onze paarden zo moedig en vrij mogelijk berijden met zoveel mogelijk eigen initiatief.

Maar ook nooit laten overnemen, dat is een gedrag waarin er geen gevoeligheid is voor instemming van de mens. Overnemen gaat gepaard met opdringerigheid en slecht willen luisteren.

Gehoorzaamheid op que, is absoluut nodig bij opdringerigheid, geen twijfel mogelijk. Dit echter als de basis nemen van buitenritten heeft enkele forse nadelen. Ik denk dat HC dezelfde ervaringen heeft als Russ op de noodzaak van meegaan met je paard als je rijd op lastig terrein, op hellingen en gevaarlijke afdalingen, etc. Als je paard dan niet gewend is om zijn eigen pad te mogen bepalen en van de rijder verwacht dat die alles stuurd. Dan zit je knap onveilig op je paard. Alleen het paard zelf weet immers hoe hij het best jou op zijn rug kan balanceren. Een paard die wacht op que"s zal op die momenten weinig zelf vertrouwen tonen.

Tot op zekere hoogte kun je beide methodes tesamen gebruiken.
Als mijn hobby de bak was, dan gebruikte ik hoofzakelijk, gehoorzaamheid op que. Bij buitenritten vind ik het gewoon heerlijk te rijden met zoveel als mogelijk is, going with.

Groetjes, Michiel

Moniek schreef op donderdag 29 maart 2007, 15:10:


Nog een voorbeeldje:
Om Jur te leren zijn voeten goed te plaatsen, leg ik geen palen neer in de rijbak. Er is een betere plek in het bos met omgevallen takken van de laatste storm. In de rijbak is er veel minder going with him mogelijk, omdat hij er alleen overheen gaat omdat ik het vraag. Uit zich zelf zou hij het gewoon niet doen.

In het stuk bos stap ik er aan de ene kant in, en heb dan zo'n 100 meter bezaait met takken voor me, en aan de andere kant stap ik er weer uit. Eenmaal erin kan ik dus mijn oefeningen doen en toch meegaan met Jur. Nu kiest hij er voor om vaak rond een opstakel te gaan in plaats van er over. Ik leid hem nu zo dat ik zijn slimste keuzes respecteer en mis daardoor de helft van de mogelijke overstappen. De andere helft daar leid ik hem zo mensenslim voor, dat overstappen een goede keuzes is anders zou hij overdreven moeten gaan omlopen. Meegaan met hem is respect voor zijn eigen inteligentie en stimuleerd dat oftewel ontneemt hem dat zo min mogelijk. Met de helft leerd hij ook goed over boomtakken te stappen, zijn mind is wakker en meewerkend omdat hij op eigen kracht en kunnen mag vertrouwen de hele tijd. Als leider sla ik ook geen slecht figuur, ik ben niet zo dom dat ik naar het andere eind van het bos loop op de moeilijkste manier.

Als mijn trainingswijze vooral gericht zou zijn op gehoorzaamheid dan loop ik het bos heel anders. Dan zoek ik de mooiste overstappen uit en leid mijn paard daar over heen, zonder rekening te houden met zijn eigen keuzes. Die eigen keuzes zijn dan zelfs een last ondat die gericht zijn op, niet willen overstappen. Op die manier zie ik niet zijn eigen nadenken, ik train dat nadenken ook niet, in feite leer ik mijn paard dan om niet na te denken en mij blindelings te volgen (het moeras in ). Hoe is de mind van dit paard? Ook zo vol zelf vertrouwen en in harmonie met zichzelf? Dat zie ik niet voortkomen uit het blind volgen. Ja in de bak dan moet je het wel zo doen, daar is weinig meegaan met je paard zijn voorkeuren mogelijk.

Groetjes, Michiel