Christel Provaas schreef op woensdag 4 april 2007, 21:22:


Sorry hoor, maar als je paard geen mens in zijn jeugd heeft gekend is er ook niemand die het verhaal kan verifieren. Hij kan net zo goed in een stal zijn geboren, omringd door het halve dorp, maar jij weet dat niet, en de helderziende evenmin, er is ook niemand die je dat kon vertellen, dus alles wat de helderziende zegt kun je voor zoete koek slikken. (Het is natuurlijk een paradox: als er wel iemand is die met zekerheid kan vertellen hoe je paard is opgegroeid dan heeft hij op zijn minst die persoon gekend, en klopt het verhaal dat hij geen mens heeft gezien ook niet meer).


Het is geen bewijs, het is een anekdote. Anders is het verhaal van Ivanhoe ook een bewijs dat Natuurlijk Bekappen niet werkt.


Dat de aarde niet plat is hoef je niet te geloven, dat kun je uiteindelijk gewoon afleiden uit allerlei gegevens. Je kan met de hypothese dat de aarde rond is een voorspelling doen: "ALS dat zo is dan betekent dit dat ik uiteindelijk na heel lang rechtdoor reizen weer op mijn plaats van vertrek uitkom", en vervolgens testen of deze veronderstelling overeenkomt met de hypothese. Zoiets is een wetenschappelijke benadering, en als je hierna de ogen sluit ben je inderdaad ziende blind.
Ik vind de hypothese "ik kan vertellen wat dieren hebben gezien" best acceptabel, maar als dan de voorspelling "ALS dit zo is, dan kun je dus vertellen wat mijn paarden de blauwe doos in hebben zien gaan" mislukt, dan is het bewijs dus verdwenen.


Tuurlijk is er meer.


Jij noemt het kortzichtigheid als iemand anekdotische verhalen niet als bewijs slikt. Ik noem het kortzichtigheid om ergens in te geloven, als eenvoudige experimenten die moeten aantonen dat de hypothese klopt keer op keer mislukken, en na jaren het nog steeds niemand is gelukt om in controleerbare omstandigheden een duidelijke resultaat neer te zetten de mist in gaat.

Groeten,
Frans

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 4 april 2007, 21:40:


Zo ben ik eens, reizend in Noorwegen, in een hotel terechtgekomen waar een feestje gaande was. De hele tent was eigelijk afgehuurd, maar omdat twee Nederlanders nergens terecht konden en daar strandden mochten ze wel een hapje eten.
We hebben met niemand gesproken (we hoorden daar eigenlijk niet dus we bleven zoveel mogelijk op de achtergrond) maar we verveelden ons en observeerden gewoon wat we zagen.

Het was rond de kerst, en dan vieren veel Noorse bedrijven kerstfeest, en dit rook in alles naar een bedrijfsfeestje. Niet al te intiem, geen mensen die de indruk gaven familie van elkaar te zijn.

Iedereen had zijn beste kleren aan, praktisch iedereen liep in pak, met stropdas. Sommige mensen (een kleine minderheid) zag eruit alsof ze altijd in pak liepen, de meeste anderen zagen er uit alsof ze zich beter zouden thuisvoelen in een T-shirt.

Van sommigen durfde ik zelfs te wedden dat er een tatoeage onder de lange mouwen zou zitten, maar controleren konden we niet.

We fantaseerden (?) verder. Uiteindelijk hadden we voor iedere feestganger een rol toebedeeld. De meesten zagen er (ondanks pak) uit als vrachtwagenchauffeur. Er was ook een duidelijk boekhouderstype, en wat mensen die eruit zagen als directieleden.

Toen het feest bijna was afgelopen sprak iemand ons aan, en we vroegen "wat is dit eigenlijk voor feestje?". Het bleek te gaan om een transportbedrijf... De rolbezetting die we hadden bedacht klopte naadloos...

Telepathie? Of misschien zijn we allemaal wel in staat om meer te zien dan we denken te zien, en om door een kostuum heen te kijken, en allerlei subtiele details waar te nemen?

Ik ben geneigd te geloven in het laatste.

Maar misschien zou ik mijn "observatietalent" ook wel kunnen verkopen als "helderziendheid".

Aan de manier waarop velen hier schrijven, hoe ze schrijven, wat ze schrijven, kan ik ook aardig een beeld opmaken van de betreffende persoon. Ik ben daar hopelijk niet uniek in. Heeft bijvoorbeeld iemand een voorstelling van Trudy als een dame op naaldhakjes? (Ik noem haar omdat er voor zover ik weet niemand is op het forum die haar heeft gezien) Is het helderziendheid als je, zonder iemand gezien te hebben, een redelijk kloppende uitspraak kan doen over dingen die je "niet kan weten".

Zou iemand met gezond verstand beweren bij een KWPN-paard dat hij is opgegroeid in de bergen en tijdens zijn jeugd nooit iemand heeft gezien? Heb je daar telepathie voor nodig?

Ik denk dat ik alleen al door te weten welk ras, en aan de hand van de brief van de vraagsteller, een behoorlijke schifting zou kunnen maken over welke categorie uitspraken waarschijnlijk een grote trefkans hebben. Uiteraard niet per definitie bewust, maar wat (ook ik) zou omschrijven als "gevoel" zou wel eens voor een groot deel kunnen berusten op "eenvoudige waarneming".

Enfin, een rommelig mailtje, maar sommigen zullen wel begrijpen waar ik heen wil.

Groeten,
Frans

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 4 april 2007, 21:57:


Zo hebben Ilona en ik een keer iemands hulp ingeroepen toen een kat van ons was weggelopen. Onder andere door allerlei hoera-verhalen op dit forum.
Aan de hand van een foto werd uitgesproken: De kat zou pijn hebben, zielig weggedoken onder een landbouwwerktuig zitten, er was een grindpad in de buurt, etc.
Zoeken aan de hand van deze gegevens leverde niets op.

Uiteindelijk bleek onze kat zijn intrek te hebben genomen in een naburig vakantiehuisje, waar ze dachten dat het een zwerfkat was en hem de hele week hebben verwend met allerlei lekkernijen. Niks pijn, niks zielig, gewoon feestvieren. Er was niets dat op een grindpad leek in de buurt.
Toen we het consult niet wilden betalen kregen we nog een herinnering ook!

We hebben het nooit op het forum gezet omdat we niemand wilden beledigen. Ondertussen vragen we ons af of het alleen maar de hoera-verhalen zijn die hier terechtkomen en dat iedereen die nonsens als resultaat heeft gekregen zich er ook voor schaamt om toe te geven met zo'n charlatan in zee te zijn gegaan...

Groeten,
Frans

Wil schreef op woensdag 4 april 2007, 22:21:


Tja, je zult me wel sceptisch vinden, maar ik denk dat een Tennessee Walker de manier waarop hij loopt nooit zou omschrijven als "een raar gevoel, alsof het een soort vloeiende beweging is". Hij weet toch niet beter? Het zou net zoiets zijn als dat ik van mezelf zou omschrijven dat ik "heel raar, op maar twee benen" loop.


Ik denk dat, Tennessee Walker of niet, iedereen verrukt zou zijn over de uitspraak dat het paard het een "gevoel heeft dat er iemand op hem klimt, alsof hij doorzakt en dan als een soort golf zichzelf vooruit duwt". Goh, dat kan wel eens kloppen!

Groeten,
Frans