Piet schreef op dinsdag 17 april 2007, 17:34:


Buddy leeft in Western North Carolina. Hij is opgegroeid in een jonge hengstenkudde, staat nu apart maar wel zo dat hij de andere paarden kan zien, maar niet "gedwongen wordt " sneller te bewegen dan hij wil.
Ze is overigens niet bang voor problemen aan de pezen.
De oorzaak voor het late ingrijpen is de Alzheimer van de farmer. Een familielid heeft gedeeltelijk de verzorging op zich genomen, totdat een ander familielid zag dat dat niet goed ging en er hulp bijgehaald.
Vandaar dat het alemaal lang geduurd heeft. De direkte reden van het veranderen van stand is niet het slecht lopen van Buddy, hij liep goed en doet dat ook nu, maar het voorkomen van verder botverlies van het hoefbeen.
Onafhankelijk van wat er aan de voet bereikt wordt zal Buddy geruind worden.
Het is dus minder hard Amerikaans dan ik aannam. Er is geen sprake van dat Buddy geslacht zal worden als de voet niet helemaal goed komt.
Over 4 weken wordt hij opnieuw bekapt.

Piet

Corinne schreef op zaterdag 21 april 2007, 0:40:


Zit ik hier heel neutraal mee te lezen omdat ik geen plaats voor opvangpaarden en geen merrie heb, waar ik een veulen uit zou kunnen fokken. Bedenk ik me opeens dat ik 2 tweedekansers heb
Hahaha gewoon vergeten. Achteraf niet belangrijk genoeg om te onthouden dus. De mannen zijn mijn paarden, hoe ik eraan ben gekomen en wat ik wel of niet betaald heb doet er niet toe.
Mijn zeer eigenzinnige vriend Don, die op 12 jarige leeftijd hier kwam omdat ie anders als Hoefkatrolonsteking]">HKO paard in de worst gedraaid zou worden en Shiny die als 2 jarige eigenlijk al een tweedekansje was om wat ie voor die tijd al meegemaakt had en waarmee ik nog elke dag bezig ben om hem zijn trauma's te doen vergeten.
Shiny was onherroepelijk van hand tot hand gegaan omdat niemand er iets mee zou kunnen en uiteindelijk bij de slager terechtgekomen.
Heb ik er spijt van?
Och jee nee!! Don is vor mij een geweldig rijpaard, kan perfect lopen swingen buiten met zijn hoofdje laag in een drafje of klein galopje, kan geweldig spetteren , acceleren en nog eens versnellen als zijn baas weer denkt dat ie 20 is. Is voor geen prijs te koop dus.
Shiny, the love of my life, heeft me zo gedwongen na te denken over hoe ik met hem om moet gaan, zo uitgedaagd naar het uiterste van mijn geduld te zoeken, me doen inzien dat mijn kennis op het gebied van probleempaarden bijna nihil was, dat ik hem daarvoor altijd dankbaar blijf en daarbij geloof ik dat hij me als mens heeft doen groeien.

Zo gaat het natuurlijk niet altijd,
Esther heeft zich met Or veel problemen op haar hals gehaald. Ondanks bergen goede wil, dankzij de oneerlijkheid van de vorige eigenaars, was Or helaas niet gezond te maken.
Maar heeft dat een gezond paard het leven gekost?
Nee, Esther wilde helemaal geen paard erbij.Or was een extra.
In mijn geval dan?
Nee, ik had geen 2de paard gekocht. Don was ook een extra.
Het punt wat ik wil maken is dat deze sitaties heel vaak voorkomen en dat je niet kunt zeggen dat elk opgevangen tweedekansje een ander het leven kost.
Ik denk dat iedereen die van plan is een veulen te fokken even moet nadenken of er iets anders mogelijk is.
Net zoals je dat doet met een hond of een poes.
Koop ik er een bij een fokker? Of kijk ik eerst in het asiel? Wie weet zit daar de perfecte match?

Piet

saskia vanhet schip schreef op zondag 22 april 2007, 16:48:


Poei, iets zinnigs zeggen over de hoeven zelf is onmogelijk.
Dat zou kunnen als er rontgenfoto's gemaakt zijn. Maar dan nog is het lastig.
Ik kan alleen maar zeggen, ga zo door, probeer de voeten van je pony die met 15 jaar in de kracht van haar leven hoort te zijn te redden van verdere schade. Maar voorkom onnodig pijnlijden..
Lees de discussie die hier pas nog is geweest over hoefschoenen en koop ze. Hiermee kun je haar toch veel laten bewegen, zonder dat ze allerlei andere standen aan gaat nemen om pijn te vermijden.

Piet