Piet schreef op zaterdag 30 juni 2007, 10:04:
Ook helemaal mee eens! Timing is zéér belangrijk maar ook CONTINUITEIT! Da's even mij aanvulling op het verhaal. Je kunt niet het vertrouwen van je paard winnen en dan ineens een tijd buiten beeld blijven. Dan moet je min of meer opnieuw alles doorlopen. Dat is iets waar ik tegen aan loop momenteel, en daarom heb ik even een leer- en werkpauze met Conrad en Mike ingelast. Conrad zag het nut hier ook van in.

Wel heb ik een hoogstwaarschijnlijk zeer geschikte verzorgster/bijrijdster voor Mike gevonden die nu eerst de SubtielTrainen methode met Mike moet gaan doorlopen van stap 1 af aan. Kortom verplicht les van Conrad. Ze ziet het helemaal zitten, dus wie weet is ze met enkele maanden al veel verder met Mike dan ikzelf

Maar da's niet erg tenslotte: zodra ik er weer voor kan gaan komt het tussen Mike en mij ook helemaal goed. Ik was met Mike eigenlijk toe aan grondwerk m.b.v. de lange lijnen... Daarvoor kwam het 'achtje' maar ik merk dat het enige waarmee ik nog redelijk goed weg kom alleen het Mike leiden van A naar B is. Dat is voorlopig voor mij ook even genoeg.

Nu ik maar hooguit 2x in de week naar Mike toe ga, soms alleen maar even bij hem de wei op en kroelen, is het logisch dat mijn positie als 'leidinggevende' vaker weer in twijfel wordt getrokken door Mike. Al valt het mij op dat als ik alleen al tijdens het aan het touw meenemen op de SubtielTrainen wijze met hem omga, hij het toch redelijk weer oppakt. Maar ik denkniet dat ik nu met hem in een heel vreemde/onbekende situatie terecht zou moeten komen. Dan zal hij waarschijnlijk de leiding over nemen... De manier van omgaan blijft dus wel degelijk 'hangen' bij een paard. Je moet als geaccepteerd leider alleen wel in de picture blijven wat naar de natuur van een paard heel logisch is.

Nathalie Lagasse schreef op zaterdag 30 juni 2007, 13:48:
...KNIP...

Achteraf gezien dan eigenlijk humor dat ik mijn Level 1 bij Eddy Modde indertijd met Mike, mijn KLOPHENGST, heb kunnen halen.

Dit was mogelijk omdat ikzelf toendertijd nog niet wist dat Mike geen ruin WAS. Én het coole karakter van Mike. Wil best graag met een merrie neuzen maar op die 3-daagse clinic hielden we zowiezo de, voor elkaar vreemde, paarden redelijk uit elkaars buurt... Was er één hengstig geworden is Mike er toch al het paard niet naar om zich op te gaan dringen. Hij gedroeg zich trouwens als een engel die dagen. Hij vond het volgens mij zelf allemaal zéér interessant. Al die paarden die moesten leren wat wij samen al hadden geleerd. De reacties van de verschillende paarden was dan ook heel divers.

Nou waren Mike en ik ook de enige die er voor het examen waren, de rest deed de clinic om kennis met PP NH te maken. Een enkeling was al daadwerkelijk begónnen met Level 1.

Ondanks dat ik van Parelli ben afgestapt hebben Mike en ik ons prima vermaakt die dagen. Omdat we ons Level 1 met deze dagen officieel gingen afronden, stonden we samen tussendoor regelmatig even rustig de andere menselijke en equine deelnemers te observeren In ons foto-album staan drie foto's van Mike en ik tijdens die dagen. Je ziet de rust die van Mike afstraalde... De oortjes...

Ondanks dat ik de dag vóór we naar het hoge noorden reden mijn overleden vader hadden laten cremeren. ( Die dagen samen met mijn paard zo intensief aan het werk te zijn geweest was een goede afleiding van het verdriet.