Ja Piet, die Carlos...

Het verdriet is uiteindelijk altijd nog erger dan dat je verwachtte....

Sterkte,

Marianne

Ik ken dit verhaal zo goed.
Gisteren hebben we een vriendin meegenomen, op Apache, die zou haar, de beginneling, wel veilig terug thuis brengen.

Apache wist het na 1 seconde al: "dit wordt een picknick uitstapje" Zijn ogen waren al het groen aan het scannen. We kregen hem eerst al bijna niet van de wei. Ik moest ernaast komen lopen en hem wat verder "parkeren" zodat de anderen konden passeren.

Niet te doen, niet te doen, Anne zat voortdurend met haar hoofd in de takken door de eetescapades van Apache.
Zij liet ook al eens een teugel op de grond vallen. Apache stopte dan promt, kon hij toch weer even grazen terwijl de teugel werd opgeraapt.

Als je hem de eerste keer dat hij begint te eten een "tits" met de teugel op zijn kont geeft, dan stopt hij er direct mee en bovendien loopt hij dan de rest van de rit heel vlot.

Wij rijden hem nu dus ook terug met zijn western teugels...
Zelf heb ik hem nog geen tits gegeven, ik ben daar slecht in.

Maar nu dat ik dit hier van Piet lees, en ook weet dat Pien het wel eens doet...
begin ik er toch over na te denken.

Bah Marianne!

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 14:14:


Eva, er is nog een groot verschil tussen een bang paard en een ongehoorzaam paard, een paard dat gewoon zijn eigen ding wil doen.

Marianne

Eva, ik heb Apache nog maar één keer vlot zien rijden zonder dat er druk gebruikt werd en dat was toen Eddy erop zat. Toen begon hij zelfs spontaan vanalles aan te bieden.

Bij hem is het echt niet van de schrik, hij is in heel zijn leven bij wijze van spreken nog maar vijf keer van iets geschrokken. Dan ben ik ook de eerste om af te stappen om een paard over zijn schrik te krijgen.

Maar de omstandigheden om niet te luisteren die zijn er altijd en overal en wat als je dan afstapt en hij wil nog niet mee, niet verder en ook niet terug, zelfs niet wanneer je clickert? Zelfs niet wanneer je een emmer eten onder zijn neus houdt? Meneer daar dan wat gaat staan slapen...

Begin daar maar eens aan.

Marianne

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:53:
l>

Dit herken ik ook.... Heb juist hetzelfde meegemaakt.
En wat het nog wat erger maakte was dat een half uur later Apache in draf achter mijn dochter liep, aan een los touwtje, de hele wei over En Eva, mijn dochter, doet NOOIt grondwerk, ze kan wel met elk paard rijden.

Dit zijn echt persoonlijke strubbelingen.
Je moet het maar met humor proberen op te vangen.

Ik heb Apache uiteindelijk een paar maanden gerust gelaten, geen grondwerk, niet rijden, NIETS.

Nu loopt hij weer aan een los touwtje met me mee. Apache heeft gewoon niet te veel flauwekul nodig. Die is dat direct beu.

Begint hij onderweg te eten, ja dan moet hij van mij maar draven, zo simpel is het. En eigenlijk doet hij dat nu braaf.

Marianne