Christel Provaas schreef op dinsdag 10 juli 2007, 17:11:
> De zachte bodem was een dressuurbak met houten snippers.
> Misschien waren de snippers te hard voor de ont-eelte stralen?
> Ik merk aan zijn manier van lopen dat hij de voorbenen stijf
> houdt en onder zich neerzet. Hij ontziet dus de straal. Zou het
> om een lichte bevangenheid gaan, zou hij juist de toon
> ontlasten. Bedenk ik nu.
Goed gedacht. Nu moet ik wel zeggen dat Lolita ook altijd onderstandig staat en ik toch lichte bevangenheid altijd de meest logische verklaring voor haar gevoeligheid heb gevonden. (Pulsaties, platte zool, witte lijn echter nooit breder dan 2-3mm). Nu, bij Buck is het plots opgekomen, dan zou je mss. wel juist de typische teen-ontlastende stand verwachten.
> Nee, ik deed niets aan de straal. Ik deed sowieso weinig.
> Beetje rondraspen voor het oog. De lengte sleet hij er zelf af.
> Kwartierboogjes maakte ik wel regelmatig, die heeft hij hard
> nodig want daar wil de hoef graag splijten/brokkelen.
Hier lijken de hoeven ook nogal goed zelfslijtend. Er blijft een hiel van 1-2 mm, de rest gelijk met de zool, ook de steunsels slijten goed (niet dragend op vlakke grond behalve achterste mm aan de hielovergang). Maar nu de hoefwand niet meer geraspt wordt (Fred is een tijdje niet kunnen komen) zie je weer lelijke flares, en die ondergeschoven hielen dus. Maar, het is niet omdat ik dat lelijk vind dat haar gevoeligheid daarvan komt. Het is wel een uiting van voeten die niet goed zijn.
Nathalie