Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 20 juli 2007, 17:12:
> e m kraak schreef op vrijdag 20 juli 2007, 16:59:
>
>> Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 20 juli 2007, 15:49:

> niet zomaar zeggen dat ik het snap.
> Misschien kan ik wat ik zelf bedoel beter uitleggen met een
> voorbeeld. Als ik aan Cesar vraag om op de pallet te gaan staan
> regelt hij grotendeels zelf in welke volgorde hij zijn voeten
OK, een cue regelt het geheel van op een pallet gaan staan, ja?
> erop zet en langs welke kant hij erop gaat. Toen ik hetzelfde
> aan Lolita aanleerde kon ik haar specifiek vragen een bepaalde
> voet op te tillen, of in een bepaalde richting te komen. Als ik
> dat met Cesar probeerde (met wie ik nooit veel Parelli gedaan
> heb) begreep hij die aanwijzingen niet. Ik kon hem natuurlijk
> wel aanleren op de pallet te gaan, door lokken, en door telkens
> te belonen voor stapjes in de juiste richting.
Ipv Cesar het totaal van op de pallet gaan staan te leren, kun je op de
zelfde manier onderdelen daarvan leren zoals voet optillen, etc... ja?
> Als Lolita nu met haar voorbenen op de pallet staat kan ik bv.
> met druk op haar zij vragen dat ze ronddraait terwijl haar
> voorbenen blijven staan. Ik kan haar vragen er voorwaarts af te
> gaan, of achterwaarts. Ik kan haar vragen erover te springen
> ipv. erop te gaan staan. Met Cesarke kan ik alleen maar wijzen
> naar de pallet en zien wat hij ermee zal doen, en belonen voor
> wat ik de moeite vindt.
> Twee verschillende manieren dus. Hoe noem jij dit verschil? Mag
Het totaal van op de pallet gaan staan is veel meer een chain (precies waar Conrad in Zweden bewust mee bezig is) dan het optillen van een voet en de rest van responsen die samen "op de pallet gaan staan" vormen.
Ongezien en dus met voorbehoud denk ik dat het principiële verschil tussen wat je Lolita en Cesar hebt aangeleerd methodisch is.
Bij Lolita heb je, begrijp ik, de aanwijzingen van
Parelli gebruikt (dus p+ met toenemende magnitude tot gewenste respons volgt, dan r-) om zo enkelvoudig mogelijk praktisch bruikbaar gedrag voor elkaar te krijgen.
Met Cesar echter beloon je een samengesteld gedrag, en ervaart dat als een truukje! Dan moet je niet zeuren dat je de meer enkelvoudige gedragingen, de componenten waaruit het samengestelde gedrag bestaat niet kunt sturen.
Simpel
wijken-voor-druk, als concept zeer breed toepasbaar, is toch ook gewoon maar een truukje? Ieder truukje is een begrepen communicatie.
Ik heb net weer eens uitgelegd hoe je
wijken-voor-druk via een veel aangenamer weg dan die van
Parelli kunt veroorzaken. Wat is het verschil?
Ik denk dat het zo voor iedereen wel duidelijk kan zijn.
Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey