Monique Meijer schreef op vrijdag 20 juli 2007, 21:08:

Gelukkig vind je in deze digitale omgeving alleen maar gelijkgestemde zielen!
Het onbegrip viert hier weliswaar vaak hoogtij, maar ik denk dat de liefde voor onze paarden universeel en onvoorwaardelijk is.

Piet schreef op zaterdag 21 juli 2007, 19:50:


Toen mijn paard uit Spanje kwam met rotstraal aan de achterhoeven heb ik op aanraden van de smid de hoeven een keer per week ingesmeerd met egyptische zalf. Niet vaker, want het is aggressief bijtend spul. Na een week of 6 was de rotstraal over en is nooit meer teruggekomen.
Nu weet ik niet waardoor hij de rotstraal had, verwaarlozing (in urine staan in stand), hoefvorm (spaanse hoeven zijn vaak kokervormig met weinig ruimte voor de straalgroeven), maar in elk geval zijn deze omstandigheden door de verhuizing natuurlijk ook drastisch veranderd. Je kunt het dus niet helemaal vergelijken met jouw situatie, maar het middel zou een tijdelijke hulp kunnen zijn.

Wil schreef op zondag 22 juli 2007, 14:40:

Een tinker is dus ook een pinto. En een koudbloed.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 23 juli 2007, 12:03:

Wroeging, waar jij mee kampt, is een afschuwelijk gevoel. Ik heb er maanden last van gehad nadat ik mijn hond liet 'inslapen'. Verstandelijk wist ik dat het hoogstwaarschijnlijk het beste was wat ik kon doen, maar emotioneel dacht ik er totaal anders over.
Ik wilde hem niet kwijt, vertrouwde de mening van de da niet volledig, voelde het als verraad en wat drukte de verantwoording van voor God spelen zwaar... wat een rotgevoel en het ging niet zomaar weg. Het gevoel was ook niet weg te redeneren, het zat in mij en ik kon er nergens mee naar toe. Ik kon er geen uiting aangeven zoals bij woede: je beukt iets in elkaar, of vecht het uit en dat lucht op. Verdriet: je jankt je eens helemaal leeg en dat lucht op. Maar wroeging heeft geen remedie!
Wroeging is zo'n éénrichtingsemotie... en toch, maar toch... het heeft tijd nodig. Tijd is genadig. Tijd geeft je gelegenheid om ook op rustige, niet opstandige momenten dit trauma van alle kanten te bekijken, te bejegenen. Geef het tijd en wees intussen zacht voor jezelf.

Diaan schreef op maandag 23 juli 2007, 17:58:


Ik begrijp dat er niet echt problemen zijn met de 'verse' blote voeten? Maar je bent nog niet op straat geweest? Voor het herstel van peesblessures is het heel belangrijk dat je op harde, egale bodem (asfalt) stapt en later draaft. Ik zou dan het belang van het herstel van de peesblessure voorop stellen. Mocht ze op straat gevoelig gaan lopen in draf, dan stap je gewoon wat langer, zodat de pees wel zijn broodnodige prikkeling heeft gehad, maar de hoef niet overdreven gevoelig is geweest. Veeg als er steentjes op de weg liggen, eventueel een paadje waar je steeds overheen loopt, zodat de ondergrond zo gelijkmatig mogelijk is. Dit is in belang van de pees én de hoeven.

Enne... 3 maanden om de nagelgaten uit te laten groeien is niet extreem lang hoor. De nagelgaten zitten op ongeveer een kwart/een derde van de lengte en een hele hoef groeit in een jaar tijd, dus dit is een normale groei!

marianne laenen schreef op maandag 23 juli 2007, 20:26:

Toen Buck zijn hoefzweer langs de onderkant was weggesneden mocht hij van de da met dat gapende gat gewoon door de bak banjeren. Waar ook bagger en mest (en bacteriën nam ik aan) zich bevinden. Tweemaal daags zette ik de hoef een kwartiertje in een hoefzak met biotex en het is probleemloos goed gekomen.

vagebond schreef op maandag 23 juli 2007, 21:23:

Wat heeft de holistisch therapeute gedaan aan de schimmel op de slijmvliezen waardoor het nu aardig goed gaat?

Diaan schreef op dinsdag 24 juli 2007, 1:29:

Dat kan de dierenarts je het beste vertellen. Die heeft het paard gezien, de pees gevoeld, de scan gemaakt en de schade beoordeeld. Belangrijk is in elk geval dat je bodem hard en egaal is en dat je -zeker in draf- zo weinig mogelijk bochten nog maakt. Die zware bakbodem zou ik de rest van het paardenleven vermijden, want o, o wat is dat slecht voor de pezen.

Vergeet niet dat daar waar de oude blessure zat, het weefsel altijd zwakker zal zijn. Het komt nogal eens voor dat vlak naast de oude blessure een nieuwe ontstaat.
Ook als je paard helemaal genezen zal zijn, afhankelijk van de aard van de blessure kan dat alles bij elkaar 6 to 12 maanden duren, blijft het belangrijk om die harde bodem in je training mee te nemen. Dat geldt ook voor paarden die nooit een peesblessure gehad hebben trouwens. Als je regelmatig traint op harde bodem, worden de pezen staalhard en is de kans op blessures kleiner.

Hester Schollmeijer schreef op dinsdag 24 juli 2007, 13:15:


Bedoel je met dat het goed gaat dat de white line disease is verdwenen?

marianne laenen schreef op maandag 23 juli 2007, 15:11:


Misschien ook moet je de witte lijn niet in milimeters willen meten, maar kijken naar de relatie tot de hele hoef. Ik kan me bv voorstellen dat Apaches hoeven een andere diameter en massa hebben dan de arabische hoeven van de voorbeeldpaarden van deze cursus.

Je bedoelt dat hij zijn voeten onvoldoende optilt?

Een goede smalle witte lijn is geen garantie, niet eens een voorwaarde voor berijdbaar zijn, weet ik uit eigen ervaring.

Knie-actie heet dat. Kost meer energie dus niet zo slecht als je hem wil laten afvallen!