Peter Donck schreef op donderdag 16 augustus 2007, 16:13:
> even een tijdsbeeld :
> - ontwerp en in gebruikneming Mclellanzadel : pré 1861-65 :
Belangrijke zadelaanpassingen werden geïntrodudeerd in 1928 na een testprogramma in 1923-'24.
Dít was de grote anpassing aan de italiaanse manier van rijden waar verschillende officieren heen waren gestuurd ter opleiding.
Dit staat eenduidig en helder in de motivatie van de voorgestelde wijzingen vermeld.
Dit gaat logischerwijze samen met aanpassingen in de rijopleidingen.
Dit is het model McClellan dat zweetbladen krijgt en waarvan aardig wat instructiebeelden zijn.
De laatste officiële McClellan-aanpassing is de Whiting Modification uit 1931 en die is op basis van de McClellan met Caprilli-saus.
Alle bereden eenheden uit recentere tijd gebruik(t)en dit type zadel. Van de Rhodesian Grey's Scouts zijn aardig wat fotos beschikbaar. Idem hun onwaarschijnlijk informatieve en vaak ronduit onderhoudende veldervaring.
Die lui zaten vaak vér weg van alles en hadden alles waar ze op konden terugvallen zelf bij zich. Ook geen reservepaarden, niets. Hun paard was zóóó belangrijk en het is interessant hoe dit rijtechniek en strategie beïnvloed. Natuurlijke hindernisssen, hekken, rivieren en hoe die te kruisen helemaal in het licht van paardbehoud.
Een verrassende bron van paardgerichte trekkersinformatie zonder dat er paardvriendelijk motieven aan ten grondslag liggen.
Maar goed, Caprilli rijsaus op een evolutie-McClellan.
Ik heb met een bijna twee decennia lang verantwoordelijke veldofficier ook aardig wat gecorrespondeerd over zijn visie en ervaring mbt blootsvoets en beslag.
Er was bij hem logischerwijze geen twijfel over of ecotope onbeslagen opgegroeide paarden de ondergrond aankonden. Toch was het voor betrouwbare inzet effectiever dus noodzakelijk de paarden te beslaan. De belasting van ruiter plus materaal in combinatie met pittige ritten van langere duur gaf teveel problemen. Dat was in het geheel niet fijn want gaf veel extra kosten en een logistiek probleem want uiteraard is beslag in zwaar terrein verre van probleemloos en dat moesten ze allemaal zelf oplossen.
Elke ruiter had een set ijzers, nagels, hoefpik bij zich en basisscholing. Elke kleinste eenheid één ruiter met hoefsmidopleiding en een set gereedschap.
Na een patrouille of inzet was het standaard procedure dat de paarden weer van ijzers afgingen.
hc
Warboel
