Christel Provaas schreef op woensdag 22 augustus 2007, 16:00:


Nou, twee handen vol is genoeg. Dat spul welt zo verschrikkelijk....

Puc schreef op woensdag 22 augustus 2007, 17:46:


Inderdaad, zoals anderen zeggen: Doe maar eens een tijdje niks en laat je paard zelf zijn stand 'bepalen'. In tussentijd wél blijven zorgen voor natuurlijke slijtage, dus niet de hoeven maar ellenlang laten doorgroeien totdat er scheuren ontstaan. Ach, zelfs dát hebben wij allemaal uitgeprobeerd, máánden niet bekapt, wel over het harde en wat zagen we : niet het ideale model, maar de paarden gingen wel over elke ondergrond.

Waarschijnlijk kom je inderdaad uit bij net dat extra randje (halve cm) en wat meer hiel (idem). Vijl dat randje wel rond. Een goede graadmeter is dat de hoeven niet mogen gaan scheuren of flaren, want dan heb je teveel rand laten staan. Snij ook de steunsels niet zo ver weg maar laat de helft staan, ze mogen echter niet dragend worden maar wel blijven zorgen voor stevigheid binnen de hoef. Op harde ondergrond heb je van nature al meer hoefmechanisme, en teveel steunsel wegsnijden kan ook téveel hoefmechanisme geven waardoor het paard gevoelig (korter) gaat lopen. Verder moet je er op harde ondergrond goed op letten dat je de stralen niet te lang laat worden, op harde ondergrond kan dat drukkingen geven.

Wij hebben heel wat moeten zoeken naar de ideale stand, als wij onze paarden bekappen zoals 'in de boeken' staat hebben wij veel te gevoelige paarden. Dat heeft alles te maken met onze knetterharde ondergrond (beton, vuursteen).

Zoals je ziet bekap je een weidepaard (zachte ondergrond paard) anders dan een harde ondergrondpaard, daar zijn wij inmiddels wel achter!

Groet, Pien

Simon Lingbeek schreef :


Klopt!
Jack en ik zijn door de vereniging van natuurlijke bekappers benaderd en wij hebben zelf besloten geen lid te worden, met name vanwege ons drukke bestaan.

Jack en ik nemen verder nergens stelling in, wij kiezen er heel bewust voor om ons nergens mee te bemoeien. Ik wil zowel met Frans, Ilona, Piet, Klaas, Simon, Hans, Wim, Gerrit (Smit) ea (sorry als hier mensen niet genoemd worden) door één deur blijven kunnen gaan. Wij doen ons (paarden)werk, hebben daarnaast inderdaad een aantal bekappingsklanten die wij uithelpen omdat ze zelf het onderhoud van de paardenhoeven niet willen of kunnen doen.

Jammer dat hier zoveel geruzied wordt en vele discussies uiteindelijk verzanden in ego kwesties. Zonde dat dat zo gaat want wij zitten hier allemaal met hetzelfde doel, namelijk de paarden een beter leven geven.

Ik hoop dat jullie het niet erg vinden als ik het hier verder bij laat.

Groet, Pien

Nu ga ik het toch even voor Eddy opnemen:


Dát is ook niet waar het hier om gaat Trea.
Okke omschreef het eigenlijk beter dan ik: Met paarden omgaan kan een ontdekkingsreis zijn, op zoek naar jezelf, een spiegel.
Durven, geven, ervaren, naar jezelf leren kijken, zorgen voor, discipline, structuur, etc. Verder: bezigzijn in de natuur, met grote dieren die angst kunnen inboezemen maar tegelijkertijd zo zacht aanvoelen, tegen wie je kunt praten, je geheimen vertellen, voor wie je een beetje moet zorgen, mee wandelt, borstelt en nog veel meer.

De tendens van deze tijd is dat ouders vaak de gemakkelijkste weg kiezen; druk, werken, alleenstaand, allemaal in de geest van deze tijd. Ik begrijp het wanneer Eddy zegt dat er kinderen zijn die nog amper een bos van binnen hebben gezien, alle dagen voor de TV mogen doorbrengen in onze gemaksmaatschappij, helaas kom ik dit soort kinderen ook tegen. Vaak ten onrechte met het predikaat ADHD opgeplakt, terwijl het in werkelijkheid misschien een heel gewoon overschot aan energie is dat er met spelen niet meer uit mag komen.

Ik vind ADHD typisch iets van deze tijd en dat durf ik te zeggen als partner van een ADD-er en ADD zoon (beiden zonder de H, hoewel er één ook nog HSP-er is, érg leuke combinatie trouwens).

IK zie wat paarden doen, ik zie welke structuren er ontstaan in de omgang met paarden en ik ben me ook zeer bewust van het helend effect van met name paarden op mensen (kinderen).
Een paard haalt de kwaal er niet uit nee, maar kan wel een zeer positieve bijdrage leveren aan het vinden van een evenwicht.
Dat weet je toch? Jij werkt toch in de zorg?


Ik zie Eddy dat nergens beweren, dat lees jij.

Correctie: Pien geeft geen paardrijles aan kinderen (naja, er rijden er hier een paar, die zijn hier al jaren, maar mijn paarden zijn niet allemaal kinderpaarden alhoewel mijn eigen kinderen wel paardenkinderen zijn)
Pien stuurt áááálle andere kinderen naar de Ponyclub van Okke, die heeft er de paarden wél voor. Pien wil alleen maar paardrijles geven aan volwassenen. Kinderen zijn mijn doelgroep niet , alhoewel ik wel therapeutisch paardrijden heb gedaan voor kinderen.


En dááárom is het Eddy en Pien tegen de rest van de wereld:
Omdat je op de meesta gangbare maneges niets leert over jezelf, over sociale structuren binnen een paardengroep, lichaamstaal, spiegelen, grondwerk, je angsten leert herkennen en aan te pakken, kwetsbaar leert te zijn, en ook nog in je kracht leert komen (zonder zweepje)

Hier hebben we inmiddels het roer dusdanig omgegooid dat ELKE nieuwkomer eerst verplicht de 10 lessenbasiscursus moet doorlopen en pas in les 6 mag hij/zij voor het eerst op de paardenrug plaatsnemen.
Waarom? Omdat er meer is dan ríjden.poetsen, opzadelen en hoeffies krabben alleen, precies zoals HC het opmerkte.

Pien