Dream schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 11:52:


Ik heb niet echt een tip voor je, maar kan je wel vertellen hoe het mij is vergaan, misschien heb je er wat aan.
Toen ik 11 jaar geleden Buck kocht, -ik was een herintreder en hij mijn eerste paard-, was hij vier en kon dus nog maar weinig bereden worden.
Ik reed 3 keer per week zo'n 20 minuten op straat, maar zag er vaak erg tegenop. Hij stopte onderweg nogal eens als hij iets raars zag en wilde dan terug, ik op mijn beurt wist niet hoe ik hem kon overtuigen, vreesde voor groter protest en dit maakte me bang voor confrontaties. Ik was altijd alleen. Ook had hij een opstaptrauma, veroorzaakt door ondeskundig beleren, daar word je ook niet zekerder van. Aan de andere kant... zo heeft elk paard wel wát.

Ik heb het opgelost door rijles te nemen waardoor de zit verbetert en het vertrouwen toeneemt. Ook heb ik mijzelf een corvee gegeven: Ik móest om de twee dagen rijden. Uitvluchten waren nooit en te nimmer toegestaan. Om te voorkomen dat ik aan het ontbijt zat met maagpijn, reed ik hem 's ochtends vroeg al, dan had ik het maar gehad. Soms breidde ik de ritjes uit: stukje park meenemen of de landweggetjes wat verder uitrijden, wanneer hij me een goed gevoel gaf.
De discipline van om de twee dagen rijden gaf hem zekerheid, hij kon er als het ware op gaan 'leunen', hij wist wat er kwam en accepteerde dat, dus werd hij meer 'mee' in alles, kreeg routine in de buitenritjes, schrok minder, het gaf hem duidelijkheid en als er één ding is waar paarden (en mensen) behoefte aan hebben, is dat het wel.
Ikzelf aan de andere kant wist ook door deze zelfopgelegde discipline dat ik die dag móest rijden en dan weer twee dagen off the hook was. Ook voor mij schiep het duidelijkheid, ik eiste van mijzelf dat ik geen enkele rijdag mocht overslaan.

Het hielp. De koudwatervrees maakte steeds vaker plaats voor voorpret en is uiteindelijk helemaal verdwenen.
Nu kan ik me haast niet meer voorstellen dat ik er ooit zo tegenaan heb gekeken. Buck heeft geen geheimen voor me en elk ritje met hem is leuk, omdat hij gewoon een enorm leuk paard is. Mocht hij in zijn enhousiasme bv wel eens bokken, dan roep ik nu "Hou op!" ipv de verlammende angst toe te staan (dit om aan te geven hoe de verstandhouding kan veranderen).

6 jaar geleden kwam 6-jarige Cadiz, een druistige, onzekere, opvliegende Andalusiër die in Spanje beleerd was, erbij. Ik begon weer van voorafaan. Alles deed dit paard nl voortvarend en in het kwadraat: weigeren, schrikken, achteruit richting sloot lopen, wegschieten, boos worden. Ik voelde me net als met Buck heel in het begin, want ik kende/vertrouwde dit paard nog niet. Ik wist niet wat er op zijn harde schijf stond, ik wist niet of hij onder het zadel ook zo makkelijk op 2 benen ging als in de wei, hij werd zo snel woedend en weer was er niemand om te helpen. Waar was ik aan begonnen?!

Dus greep ik terug op de aanpak die met Buck ook had gewerkt: ik eiste van mezelf dat ik óm de dag reed, koste wat kost. Geen uitvluchten. Regen, ziekte, drammende opdrachtgevers, niets was een reden om ervan af te wijken.
Het werkte ook nu. We kregen beiden duidelijkheid door vast te houden aan dit strakke schema en na een half jaar konden we samen overal naar toe. Zonder vrees, zonder maagzuur, maar gewoon blij. En trots. Want ook dit paard is ontzettend leuk.

Philippe De Keyser schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 14:01:


Het rijden in de natuur maakt zijn rug bepaald niet snel sterker omdat er doorgaans weinig gymnastiek bij komt kijken. Daarbij zijn arabieren geen types die makkelijk last kunnen dragen, ze zijn meer gebouwd op lichtvoetige snelheid.
1.45m is erg klein -wellicht groeit hij nog?- en 1.95 is erg groot, daarbij is 95 kilo erg zwaar voor zijn klein lichtgebouwd paardje. Ik zou het hem beslist niet aandoen, mede omdat hij ook nog eens jong is.
Men zegt dat een paard maximaal 20% van zijn lichaamsgewicht kan dragen. Jij weegt met zadel 105 kilo, dus zou je paard minstens 525 kilo moeten wegen. Een arabier haalt dat niet.
Misschien is een quarter wat voor je? Die kan heel wat meer gewicht dragen.

Anita Cats schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 16:22:


http://www.telesport.nl/columnstopsport ... 300959.ece
telesport.nl

Veel rodeoruiters hadden het niet zo lang volgehouden...

De internetsite YouTube had meteen de volgende morgen een heftig filmpje van de val van mijn paard Nelson tijdens een clinic in het Groningse Martiniplaza. Bij het zien schrok ik wel. Ik zat er zondagmiddag natuurlijk op en dan beleef je zo'n moment totaal anders. Verder stonden zowel de landelijke als regionale kranten er vol van en werd ik door SBS en RTL gebeld voor commentaar. Tja, blijkbaar is het groter nieuws als ik van een paard val, dan wanneer ik in hetzelfde weekeinde een internationale wedstrijd in Oslo win.

Maar goed, die realiteit kan ik niet veranderen, dus dat ga ik niet eens proberen. Wel wil ik een paar kanttekeningen plaatsen. Want ik vind namelijk dat door de omstandigheden Nelson tekort wordt gedaan. En dat gaat me aan het hart.

Ik leg het uit. Het was een afschuwelijk moment. Ik heb geprobeerd na de val de clinic alsnog af te maken, maar na een tijdje merkte ik gewoon dat het niet ging. Mijn rechterbeen en ribbenkast deden te veel pijn. Maar wat doe je dan? Ik stapte vertwijfeld af. Er waren een paar mensen in het publiek, die zagen dat het echt mis was en zij zeiden dat ik moest stoppen. Ik heb hun advies gevolgd. Ik voelde me op dat moment natuurlijk keirot. Maar niet alleen naar mezelf. Ook naar Nelson. Ik vond dat hij de dupe was. Het klopte gewoon niet, zoals het er in Groningen aan toeging.

Want wij paardenmensen hebben nogal eens de neiging om ons in duizend bochten te wringen. Alles moet kunnen en we werken eigenlijk altijd mee. Zeker naar organisatoren toe zijn dressuurruiters over het algemeen prettig volk. Toen ik in Groningen in aanloop naar de clinic zag dat er helemaal geen mogelijkheden waren om Nelson goed los te werken, wilde ik niet meteen afhaken, maar ik vroeg me wel af waar we in vredesnaam mee bezig waren. Ik heb dat ook bij de organisatie aangegeven. De losrijpiste die er was, was te klein en met een gevaarlijke ondergrond. Een van mijn leerlingen besloot daarop haar paard buiten op het asfalt los te rijden. Maar dat vind ik eigenlijk nog veel gevaarlijker.

Ik kreeg van de organisator te horen dat ik de enige was die klaagde. Op dat moment had ik eigenlijk meteen mijn gevoel moeten volgen en afhaken. Want mijn paarden zijn nu eenmaal fijngevoelig. Dat moet ook voor het niveau waarop ze acteren. Ik weet precies wat zij aankunnen of niet. Dat bedoel ik niet arrogant, dat is gewoon een kwestie van ervaring. Volgende keer doe ik dat ook echt. Als ik weer in een situatie kom waarin de veiligheid van mijn dieren niet kan worden gegarandeerd, laat ik me niet meer overhalen door argumenten als zou ik de enige zeurpiet zijn. Ik heb vorige week dinsdag en zaterdag nog twee clinics met Nelson afgewerkt, waarbij hij superbraaf was. Precies zoals ik van hem gewend ben. Maar zonder goede warming-up moest hij nu ineens de ring in met duizenden toeschouwers, die keihard begonnen te klappen en te joelen. Nelson raakte daarop in paniek. Ik wil hem nooit meer in dit soort situaties plaatsen.

De oplossing? Heel simpel, ik laat volgende keer precies in mijn contract opnemen welke omstandigheden ik verwacht voor het geven van een goede demonstratie of clinic. Is dat lastig voor organisatoren? Kan zijn, maar nu ben ik degene met pijnlijke ribben en een rechterbeen. En dat klopt in mijn ogen niet.

Om nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Dat heeft een behoorlijke knauw gekregen. Ook daarvoor is de oplossing trouwens eenvoudig: ik moet zo snel mogelijk weer heel veel paardrijden. Dan komt het goede gevoel vanzelf wel. Oké, gisteren kwam het er nog even niet van. Ik ben met Yannick Janssen en zijn klasgenootjes van de peuterschool in het bos eikeltjes gaan zoeken. Het was heerlijk. Even in alle rust domweg gelukkig te zijn.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 16:58:


Naar jouw mening:
bokt een paard dus niet uit joligheid
(ik heb het niet over het Anky-paard, die bokt m.i. omdat hij het applaus aangrijpt om aan zijn frisheid uiting te geven).

Als je gelijk had, dan heb ik hier twee aliens staan.

Dream schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 19:21:


Waar woon je?

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 17:58:

Aha, jij noemt kont uitslaan niet bokken, vandaar de begripverwarring. Die taalbarrière ook...
Als ik het goed begrijp versta jij onder bokken: de rug bollen en stuiteren?

Monique Meijer schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 19:51:

Kunnen we een heel klein beetje gaan juichen... heel zachtjes? O meid, ik gun je toch zo dat jullie je hier heelhuids doorheen slaan. Indy is net een kat, zoveel levens als ze heeft.

Hoe komt zo'n abces dan daar, vraag je je af. Is het op een plek waar je zadel zou kunnen drukken?

Monique Meijer schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 20:36:

Ik ben benieuwd hoe het nu verder gaat. Of ze meer gaat bewegen uit zichzelf, of ze verder zal verbeteren, sterker worden, of ze zal vragen om weer eens een wandeling te maken... ik hoop dat het herstel doorzet!

elmo schreef op woensdag 17 oktober 2007, 15:21:

Een arabier is hard in de zin van uithoudingsvermogen en met weinig voer toekunnen.
Een arabier is NIET hard in de zin van gewicht dragen. Het lichte 'onderstel' is berekend op snelheid en afstand, niet op last dragen zoals bij de robuuste ponyrassen.
Daarbij is een arabier doorgaans smalgeribd, dus je benen komen nog lager uit, wat onpraktisch en wellicht onesthetisch (maar dat is subjectief) kan zijn.
Er is niets zo tenenkrommend als een grote kerel op een licht paardje. Maar ja, als je je hart verloren hebt, ben je het kwijt!

Kynshiri schreef op woensdag 17 oktober 2007, 16:34:

Wat een creep. En het nog filmen ook. Wat is-ie onhandig, deze professionele horseman! Misselijkmakend.

Esther schreef op woensdag 17 oktober 2007, 23:21:

Ook griezelig: de laklaarzen, de schietschijf op zijn kont en het paarse glimhelmpje.

Bart en Blue schreef op donderdag 18 oktober 2007, 11:54:

Dus jullie vinden bijvoorbeeld een stroomdraadje om de wei ook een tekortkoming van de trainer en een compensatie van gebrek aan kennis, creativiteit, geduld, Bart en Blue?

Caatje schreef op donderdag 18 oktober 2007, 11:20:

God, ik hou mijn adem in. Wat is dit retespannend. Hoe komt ze nu aan die abcessen?

Isabel van der Made schreef op donderdag 18 oktober 2007, 12:59:

"We" dat zijn Bart en Blue.
Dat zijn de namen die naast het bericht staan, dus ik neem aan dat zij de schrijvers zijn.