Hey,
Ben nieuw hier op het forum en start direkt met een triest berichtje eigenlijk.
Heb een tijdje geleden mijn merrie die dit jaar 20 werd laten inslapen na een een koliek. Hier het verhaal: werd op mijn werk gebeld dat buurman ,wiens tuin grensde aan de weide waar mijn paard stond, om te zeggen dat het paard plat lag op de wei helemaal onder de modder, heel hard rende en zich plots liet vallen. Enfin direkt naar huis gereden, paard pijnstiller gekregen, maar reageerde niets. Aangezien ik dus zelf geen vervoer heb, buurman opgetrommeld met camion, dit duurde natuurlijk want die moest nog van het werk komen. Enfin, op de paardenkliniek belandt en daar hebben ze ze onderzocht en kwamen tot de conclusie dat ze een afnsoering van de dunne darm had, ze had grote hoeveelheden bloederig buikvocht en zels na kalmeringsspuit en morfine bleef ze koliekverschijnseln vertonen. Het was eigenlijk echt wel afschuwelijk. De chirurg gaf 30% op slagen, er was dus veel kans op complicaties achteraf omdat hij een stuk darm zou moeten wegnemen. Ze zou dan ook 3 maanden moeten binnenstaan en kans natuurlijk dat ze achteraf terug koliek zou doen was hoger dan ervoor. Het is een paard dat al sinds haar 6 jaar dag en nacht buiten staat. Ik wist echt niet wat te beslissen, was eigenlijk een beetje in shock en ook vol ongeloof. Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd "wat zoudt gij doen" en hij zei ik zou toch ban g hebben voor de complicaties. We moesten snel beslissen want ze moest constant verdoving krijgen om de pijn onder controle te houden. Enfin, heb dus beslist van ze te laten euthanaseren, maar nu heb ik ongelooflijk veel spijt en schuldgevoelens achteraf. Op die moment zag ik haar al staan in een klein boxke met pijn en ik dacht dat wil ik niet voor haar, maar achteraf denk ik wil zoon beest niet gewoon leven?? Graag zou ik jullie mening hierover hebben, zijn er misschien mensen die ook zoiets hebben voorgehad? Wat zouden jullie gedaan hebben? Graag heel eerlijke meningen.
Alvast bedankt!
Marie

Christel Provaas schreef op zaterdag 17 maart 2007, 19:10:


Bedankt voor de reacties al, ik weet wel dat het niet meer om te keren is, maar wou eigenlijk vooral eens van andere "paardenmensen" horen wat ze denken in zoon situatie te zouden doen. Is het de meest "ethische" beslissing inzoon situatie of had ik beter voor het leven gekozen "kost wat kost"?

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:29:


Hey Trea,

Wel, het was door het bloederig buikvocht dat hij zei dat het een torsie was en dat er dus een stuk darm aan het afsterven was. Hadden ze bij jouw paard ook een sneetje vanonder in de buik gemaakt om het buikvocht te controleren?

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:16:


Was het dan ook helrood vocht? Bij mijn paard was de koliek ook heel heftig, smorgens had ze nog gewoon gegeten en om 16u smiddags ging ze als een gek tekeer . Je kon er ook niet meer bijkomen. Hebben ze bij jouw paard een stuk darm moeten weghalen?

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:25:


Ja, die schuldgevoelens zijn echt wel rot en ik ben ook een echt gevoelsmens en tis waar ze mogen nog zoveel zeggen dat dat niets opbrengt...het gaat daar niet echt mee weg. Ik wou haar vooral veel lijden besparen maar onder die druk van het moment besef je niet de impact achteraf.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:32:


Nog een vraagje sorry: maar had jouw paard dan ook zoon heftige koliek of werd ze eerder suf? Bedankt he

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:40:


Ja, bij haar had de eerste injectie al helemaal geen effect , en ook bij mij regende het en ze was helemaal onder de modder. Ze heeft dus ook nooit opgehouden met eten, maar ze was ook wel een echt vretertje.Oh ja, ook hadden ze opgezette dunne darmen gevoeld op de kliniek bij rectaal onderzoek. Was dat bij jouw paard ook?Pfff, tis echt rot, wou gewoon dat ik de klok kon terug draaien , ken je dat?

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:59:


Bij mijn paard hadden ze dus opgezette dunne darmen gevoeld, wat hem deed besluiten dat een stuk dunne darm verdraaid was. Heb zijn advies en uitleg opgevolgd. Misschien had ik beter mijn gevoel gevolgd, was eigenlijk ook in shock op dat moment. Mijn paard kregen we zelfs de camion bijna niet meer op, ze liet zich constant vallen. Was het ook zo heftig bij jouw paard? Nog is bedankt

trea hoex schreef op zondag 18 maart 2007, 10:57:


Hey,
Ja, het was de heftigheid die het ook zo schreinend maakte denk ik, op die moment denk je ook wel zo van ...laat het gewoon stoppen. Ach het is een moeilijke beslissing en worstel er echt wel mee. Bedankt voor je reacties he

marjolijn schreef op zondag 18 maart 2007, 22:42:


Ik ervaar ook vooral het lijden en het gemis en dan ja..het feit dat ik erover beslist heb, dat weegt enorm
Misschien ook de nabijheid daar in de kliniek van die mensen die puur rationeel denken en de druk die je ervaart om niet overemotionele beslissingen te nemen. Terwijl ja, hoe kan je iets dat 15 jaar elke dag een deel van je leven is, een deel van je gezin. Hoe kan je daar op een half uur over beslissen wat het beste is voor haar. Je wil geen onnodig lijden, je wil ze niet opsluiten in een vreemde plaats, je wil niet dat ze bang is, je wil gewoon dat ze lekker paard kan zijn op de wei, af en toe een modderbad, niet te veel gefrunnik aan haar lijf. Want daar hield ze echt niet van. In het begin toen ik ze had , heeft ze een paar maanden op een manege gestaan om haar op te leren en ze was daar echt doodongelukkig en neurotisch. Ze draaide constant rondjes in haar stal, ze was graatmager, zuur, etc. Na een maand thuis op de weide was ze getransformeerd: rond en gezond en vooral relaxed.
Maar ja, heeft dat alles teveel meegespeeld, ik weet het niet , ik weet het echt niet...

Isabel van der Made schreef op woensdag 28 maart 2007, 22:27:


Heb zelf begin dit jaar mijn merrie die 20 werd verloren aan koliek. OOk zij stond dag en nacht buiten en heeft nooit iets gemankeerd. Tis een schokkende gebeurtenis en ben er nog altijd ni goe van. Maar de erge kolieken waar er een torsie is reageren niet op buscopan , enkel morfine brengt tijdelijk soelaas, maar ondertussen gaat het paard in schock door de giftige stoffen die uit het afgesnoerde stuk darm vrijkomen. Veel sterkte aan de eigenaar, ik weet uit ervaring hoe rot het voelt..
Marie

charlot van r schreef op zondag 7 oktober 2007, 13:59:


Zou er zelf nu ook niet naar willen gaan kijken en zou ook niet voor deze wijze van euthanasie kiezen, maar toch even deze bedenking: ben jij zelf vegetarier?
En maak je een onderscheid tussen een paard slachten en al die duizenden koeien en varkens die worden geslacht; Een varken dat qua intelligentie vrij hoog scoort..

Groetjes,
Marie

Spirithorses schreef op zondag 7 oktober 2007, 17:18:


Ja, uiteindelijk hebben wij "de mensen" gekozen wie we als huisdier willen houden en de anderen zijn gewoon consumptiedieren, levend vlees tot het einddoel: ze opeten. Ik heb dat nooit goed begrepen hoe zoon onderscheid wordt gemaakt en dan wordt gerechtvaardigd want "ze zijn er toch voor gemaakt". De condities van neem nu maar mestkalveren of legbatterykippen. Als je toch vlees wil eten zou je eigenlijk beter je eigen koe of varken kopen, ze een goed leven geven en dan slachten..
Of wordt het dan een huisdier en koop je beter je biefstuk in de supermarkt van een consumptiedier...dat een erbarmelijk leven heeft gehad..
Groet,
Marie

charlot van r schreef op zondag 7 oktober 2007, 17:44:


Natuurlijk, zou het zelf ook nooit kunnen, maar eet totaal geen vlees juist omdat ik de condities van die slachtdieren zo slecht vind. Een mens heeft trouwens geen vlees nodig en indien dan toch veel minder en bij voorkeur van dieren die natuurlijk worden gehouden... maar ja of dat besef er ooit komt, misschien utopie. Het zou misschien niet slecht zijn dat er meer mensen die condities zouden zien, een soort sensibilisatiecampagne zodat ze beseffen hoe die kotelet op hun bord heeft geleefd..
Maar daar spelen ook veel economische factoren bij en zal zo vlug niet gebeuren

Esther schreef op woensdag 24 oktober 2007, 15:18:


Bij mij blijft ze constant rechtsom draaien
Groetjes,
Marie