Hoi allemaal

Lees hier alweer een tijd mee, en vandaag, op de eerste gered-van-de-kogel-verjaardag van mijn Connemara Paddy wil ik graag iedereen hier bedanken.

Vandaag een jaar geleden dus kreeg ik mijn prachtig grijs mannetje. Het was een springpaard geweest, maar door een vage knie blessure (moeder en dochter hadden verschillend verhaal) was hij daar niet meer geschikt voor, en tsja, wat moet je dan nog met zo’n knol? De kogel dus. Gelukkig hoorde mijn toenmalige baas daarvan, een en ander geschiedde, en ik heb nu dus een prachtig beest met super karakter die ook nog eens nooit last van z’n knie heeft.

Ik ben zo ongeveer opgegroeid in het zadel, maar heb een kleine pauze van zo’n 15 jaar gehad . Sinds verhuizing naar Engeland zo’n 2 jaar geleden weer begonnen met rijden, en sindsdien ontzettend veel gelezen. Want als jongmens durf je gewoon alles, en heb ik ook nooit als enige de verantwoordelijkheid voor zorg hoeven dragen, dus enige opbouw van kennis was wel nodig. Gelukkig is er tegenwoordig het internet. Dat pony niet graag op stal wil, dekens ondingen zijn, en nog wat meer van die dingen kon ik zelf nog wel bedenken, maar qua voeding en training is er toch een wereld voor me open gegaan.

Heb Pad de eerste maanden vrij gegeven, eerst elkaar maar eens leren kennen. IJzers eraf. Deken eraf. Bit eruit. Staart, manen en sokken terug laten groeien.
Een beetje een band opgebouwd, en toen rustig aan begonnen met grondwerk en buitenritten, en eigenlijk zijn we daar nog steeds. Mijn methode van trainen valt het best te omschrijven als ‘rustig aan we komen er wel’ .
Heb geen zin in competities, er is al genoeg spanning in het leven, wil gewoon lol met m’n knol. En lol hebben we. Paddy is tegenwoordig een fier beessie, met sprankelende ogen, niet meer kopschuw, niet meer bang voor een honderd-en-een dingen, en erg gemotiveerd om dingen zelf uit te zoeken.

En vooral voor dit laatste wil ik dit forum bedanken. Het was best even zoeken naar de meest paardvriendelijke methode out there. Paddy is duidelijk in wat hij van dingen vind, en wat hij van Parelli vind dat zal ik maar niet opschrijven, het is de laatste tijd zo beleefd hier op het forum . Maar na veel te lezen over het idee achter clickeren (vooral Inge Teblick, en ook Piet en anderen hier) uiteindelijk besloten mijn angst voor voedselbeloningen overboord te zetten, en wauw! Paddy wil wel duizend dingen doen, als je het maar netjes vraagt, ipv het te gebieden. En de clicker (jampot deksel, ben en blijf een hollander) maakt alles gewoon lekker duidelijk en makkelijk. Paddy vind het prachtig en geeft nu zelf heel duidelijk aan weer zin te hebben in een ‘spelletje’, want dat is het, spelenderwijs leren!

Ik hoop nog heel veel te leren, maar ik hoop ook dat ik over 10 jaar terug kan kijken en kan denken, dat heb ik nog helemaal niet zo slecht gedaan, dat eerste jaar.

Dank dus voor alle gedeelde kennis, en ook dank voor het delen van dagelijkse dingen, dingen die goed gaan, dingen die beter kunnen. Daar haal ik ook heel veel inspiratie uit. En daarom dat ik nu eindelijk ook zelf wil meeschrijven, misschien kan iemand anders weer inspiratie halen uit mijn ervaringen.

Ha, al reacties, leuk!

@Wil: dank, kom vast met nog wel meer positieve verhalen, Paddy is erg goed in positief materiaal leveren :).

@Marsha: hihi ja eindelijk , en ben je in ander venstertje op dit moment eieieieindelijk een mailtje aan het schrijven!

@Piet: dekseltje met zo'n bolling erin, dat je ziet of de inhoud nog goed is, weet niet hoe dat heet, sorry, die ietsje meer uitdeuken met stompe spijker en hamer, et voila, werkt perfect. 'tick' zeggen als ik clicker niet bij me heb werkt ook prima, maar ben nog maar een beginneling, en clicker is vooral om mijn eigen gevoel van timing te verbeteren.
Vind dat beleefde wel lekker hoor, was tijdens zoektocht naar kennis toch best veel tijd kwijt aan het doorheen worstelen van heel veel 'nee ik weet het het aller aller beste' discussies tussen omhooggevallen zelfbenoemde gurus, ouwe knarren, en soppende vrouwtjes. Of is dat nou niet zo heel beleefd om ze zo te noemen

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:39:

Geweldige karakters hebben de

Ja leuk, had eens gelezen dat u er ook een had . Super karakter! Nou ja, de mijne dan, had me eigenlijk nooit verdiept in dit ras voor ik Pad kreeg, en ben er nog niet meer tegengekomen. Maar hoor wel van velen hoe leuk ze zijn.
En 2 dingen uit de meeste rasomschrijvingen die bij Paddy kloppen:
1. Nooit genoeg te eten, hij wil meer meer meer!
2. Behoorlijk eenkennig. Ik mag ondertussen (heeft ook even geduurd) de gekste dingen met hem uithalen, maar naar anderen toe is hij koeltjes. Niet ónvriendelijk, maar de meeste mensen worden simpelweg genegeerd. Eigenaresse van veld waar hij nu staat bijvoorbeeld, zij was gelijk stapelverliefd op hem, maar hij heeft haar het eerste half jaar echt links laten liggen. Als m'n vriend een weekje niet langs is geweest word die ook echt opzettelijk genegeerd, draait Pad zich demonstratief om. En mijn vader, een rustige man met lage stem waar de meeste beesten gek op zijn, die kreeg hem niet eens te pakken! Raar beest...

Vreemd is ook dat hij ondanks (of misschien juist door) zijn koelheid wel veel los maakt bij mensen. We krijgen heel veel complimentjes op straat en zelfs veel wandelaars langs het veld die vertellen bijna dagelijks langs te komen om even te komen kijken. En als 'ie dan lief doet naar iemand, zie je die persoon echt glunderen.

Heeft de jouwe ook zo iets?

e m kraak schreef op woensdag 11 mei 2011, 22:52:


Mijn vader vertelde mij vroeger voor het slapen gaan wel eens het verhaal over een draver die zijn been had gebroken. De eigenaar wilde het paard niet af laten maken, dus hij verdoofde het paard (en zichzelf) met whiskey, zaagde het gebroken been eraf en verving het door een rolschaats. Het paard herstelde, en wat bleek? Hij ging nog veel harder op de baan. Dus boertje krabte zich achter de oren, en ja, nog maar een poot eraf dan, en beest ging nog sneller! Nog maar een been eraf, nog sneller! Dus daarna ook nog maar de laatste, maar dat had het boertje niet moeten doen, de voorbenen gleden de ene kant op, de achterbenen de andere kant, paard lag plat op z'n buik, en moest alsnog afgemaakt worden...

Welterusten

(oke, me pa kan het veel mooier vertellen)

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 12 mei 2011, 19:51:

Inderdaad, het nooit genoeg te eten hebben zal heel goed aan zijn stal verleden kunnen liggen! Ik heb het meerdere keren gelezen over Connies, maar het zou natuurlijk goed kunnen dat de meesten op stal staan. Misschien word dat ook wel over veel meer rassen geschreven?


Ik wilde deze voorbeelden geven waarbij Paddy aan de ras omschrijving voldoet, omdat ik er verder dus geen persoonlijk ken, maar misschien is het helemaal niet typisch voor het ras


Ik denk dat Paddy duidelijkheid van aanpak wel fijn vind, maar omdat ik de enige ben die met hem 'werkt' kan ik daar vooralsnog geen eenduidig antwoord op geven.

Paddy is ook niet dominant hoor! Hij kan er wel prachtig imposant uitzien, maar dat vind ik juist mooi, zoiets als Joop schrijft, een paard zichzelf laten zijn, hij lijkt echt trots soms. En hij ziet er dan echt niet uit als een pony van 1.48!
En het is af en toe nog een klein jochie, erg plagerig, in voor een geintje (hij is 12).

Inderdaad heel gevoelig, ook van lichte druk moet hij niet veel weten, daarom dat het clickeren zo'n uitkomst is.
Het liefst doet 'ie dingen zonder touwtje, zoals door een labyrinth lopen, kan hij príma zonder .

Pad scheen bij de vorige eigenaren veel te bokken, maar ik heb het 'm nog nooit zien doen. Waarschijnlijk minder druk.


Likewise . Leuk dat je de jouwe vanaf jong (veulen?) heb gezien. Een paard verdient toch eigenlijk vanaf het begin de vrijheid om zichzelf te zijn. Maar we doen wat we kunnen he?

e m kraak schreef op zondag 15 mei 2011, 15:10:


Geachte heer Kraak, ik zou niet durven U van beleefdheid te beschuldigen . Mijn welgemeende excuses als U nu door mijn toedoen meent de knuppel in het hoenderhok te moeten gooien.

Persoonlijk hou ik best van zinvolle discussies, daar komt kennis uit voort. Maar waarom er zoveel moeite genomen wordt om de omgang met paarden / ponies zo vriendelijk mogelijk te houden, om dan vervolgens medeschrijvers op een forum er met de taalkundige variant van de zweep van langs te geven bij elk verschil van mening of geval van miscommunicatie, die logica ontgaat me een beetje.
Niet dat dat in dit onderwerp nu direct het geval is, meer in het algemeen. Ik vind het persoonlijk wel fijn, een beetje beleefdheid, sorry . Denk ook dat er meer mensen blijven lezen als de toon een beetje vriendelijk is, en dat is weer beter voor de beessies.

Mvg, Anne

daar kan eventueel kennis uit voortkomen

Spirithorses schreef op donderdag 26 mei 2011, 23:26:


En ik met m'n sprankelende Connie! Helemaal eens met wat je schrijft, krijg er de kriebels van om zulke doodse paarden te zien.

Zoals iemand verderop in dit onderwerp schrijft, zodra er geld en roem in het spel is is het dierenwelzijn vaak ver te zoeken. Maar waarom?! Wie geniet ervan die beesten zo geestelijk dood te zien?! Waarom bestaat 'de top' niet uit mensen en paarden die prachtig in harmonie kunnen samenwerken, dat ziet er toch veel mooier uit?

Anne

Huh? Afstudeer onderzoek gesponsord door riders rasp, waar je dan bij je hoefsmid om moet vragen?

Kan toch niet een echt objectief onderzoekje worden.

Aan de andere kant, je hebt niks aan zo'n rasp bij beslagen hoeven

Je zou neem olie kunnen proberen. Het stinkt, en het is olie dus je paard word er vies van, maar bij de mijne werkt het bij muggenbulten / jeuk beter dan menig chemisch spulletje... En het houd meteen een aantal vliegen op afstand.

Verder als vliegenspray doe ik azijn gemengd met thee van een dag oud, evt met citronella eo. Werkt prima, en voor mij een fijner idee dan DEET.

(maar ik ben misschien een pietsje aura-tante)

MarshaBart schreef op woensdag 1 juni 2011, 20:41:


En hier in Engeland hetzelfde . En waarschijnlijk ook in Duitsland, Bulgarije, Frankrijk, en en en, ehm, waar hebben we nog meer schrijvers wonen?

Maar super relaxed Femke! Keep up the good work

MarshaBart schreef op donderdag 2 juni 2011, 11:59:


Ik doe zo'n beetje 1 op 1, met simpele huis-tuin en keuken azijn, en huis-tuin en keuken zwarte thee.Das wel beetje oppassen met witje, maar daar heb je geen last van met Bart. Volgende fles maak ik misschien eens met kamille thee of iets, dat is blekend ipv kleurend. En dan een hussie citronella olie. Duidelijk receppie he?
Niks wetenschappelijks verantwoord dus, en lees op internet 1001 recepten. Gelukkig is het zo goedkoop dat je ook makkelijk 1001 samenstellingen zelf kunt proberen. Misschien werkt thee met citroensmaak nog wel beter?

@ Ilma: ik lees dat je zwavel olie gebruikt dus je hebt geen moeite met olie, misschien is 'neem olie' echt wel het proberen waard dan. Je kunt even rondkijken op internet voor meer info, en voor een redelijke prijs. Ikzelf heb het van ebay gehaald.
Ik ben niet van het 'neem olie promotie team' trouwens hoor . Merk alleen bij Paddy dat het echt snel de huid kalmeert.
Hoop dat je er iets aan hebt, succes gewenst in ieder geval, jeuk is ontzettend vervelend, dus hoop dat je iets vind dat werkt, laat het weten!

Gefeliciteerd met het goede nieuws!
Hopelijk banjert Banjer weer snel met hernieuwde levensvreugde overal rond.

En ook met luikies in z'n kop is het een pracht van een man hoor!

Toch zet het je inderdaad aan het denken he, hoeveel pijn die beesten verdragen kunnen. Krijg nog meer meelij met alle paardjes met rondbonkende ruiters die meppen, zagen, prikken, trekken en wat al niet meer. En alle andere beesten, zoals die arme oude honden, vol met gezwellen of versleten heupen, die zich nog zo'n beetje voortslepen door het leven terwijl baasje zegt: 'ja maar hij kwispelt toch nog?'

Sorry, dit was een vrolijk onderwerp aan het worden . Banjer heeft gelukkig een hele lieve vriendin, die er alles voor over heeft om hem weer helemaal gezond te laten worden, en het gaat helemaal goed komen!

Ilma Meijer schreef op donderdag 2 juni 2011, 12:39:


Weet niet of ik 'm goed lees, sorry . Bedoel je dat de uitdrukking daar 'ik zit onder paardrijden' ipv 'ik zit op paardrijden' is?

Ik heb als 5 jarige ofzo trouwens vaak genoeg onder m'n shetlander gehangen hoor

Anja Seijn schreef op donderdag 2 juni 2011, 16:51:

Nee sorry, daar ben ik eerlijk gezegd niet van overtuigd. Banjer's verhaal en dat van vele oude honden verschilt nogal. Angelique heeft er heel veel moeite ingestoken om erachter te komen wat Banjer mankeert, en toen ze wist dat er een oplossing mogelijk was is ze daar dus voor gegaan, en hopelijk komt het nu helemaal goed.
Voor veel oude honden daarentegen is er geen oplossing meer, en wordt er ook niet veel meer gedaan. Als je dan zo'n hond zie, die nog op wandelingen van 50 meter van huis dient te worden gesleept, waar niks anders voor gedaan word dan een hoop pijnstillers, dan heb ik daar persoonlijk moeite mee. Tuurlijk kwispelt hond 's ochtends nog, eindelijk een klein beetje afleiding van de monotonie van de pijn. Het spijt me dat je er moeite mee hebt dat ik daar een oordeel over vel. Maar dat was eigenlijk uberhaupt niet het punt wat ik wilde maken: als ik in dit onderwerp lees wat er allemaal in Banjer's koppie gaande was, dan zet me dat aan het denken: hoeveel pijn kunnen beesten ondergaan zonder dat wij mensen daar enig besef van hebben? Daar ging m'n zijweggetje even over.

Mvg, Anne