joop schreef op zaterdag 5 december 2009, 9:44:


Ik lees jullie verhalen met grote belangstelling. Gelukkig heb ik het nog niet meegemaakt, maar ooit zal dat anders zijn. Ik heb hier al wel over nagedacht en vind de ervaringen oprecht prachtig om te lezen. Hoe fijn voor de paarden als ze met zoveel zorg in die laatste, moeilijke, fase worden begeleid. Moeilijke situaties waarbij het menselijke handelen het verschil kunnen maken. Echt mooi en héél moeilijk! Sterkte!

van lennep schreef op zaterdag 5 december 2009, 9:51:


Nope, Esther, jij ... jij bent een kei van een wijf!

Huertecilla schreef op zaterdag 5 december 2009, 9:56:


Jij weet niet wat ik doe én niet doe. Ik loop er namelijk niet mee te koop!

Huertecilla schreef op zaterdag 5 december 2009, 10:59:


voor jezelf ... 1-0 voor de kabouters!
Vlees in de supermarkt ligt niet op het wit, maar op het groen ... dat kleurt frisser.
Stomme mensen = anders denkende mensen. Gemiste kans in de opvoeding. Zoontje lief wil later net als papa worden, maar als het "later" is, dan toch maar liever niet ... Freud heeft daar prachtige theoriën over! Ach, als je hoog op de berg zit, kun je gaan ijlen van de lucht, zelfs Mozes had daar last van. Tja, sitting on the montain in the middle of no-where ... wellicht verlies je dan het oog voor de realiteit en het contact met het simpele dagelijkse leven. Beetje vent was met zoonlief gaan jagen, één voet op het aangeschoten wild en foto'tje voor aan de muur ... Nu ligt Vlekkie onherkenbaar op het smetteloze plastic tafelkleedje ... wow, een wereldprestatie op letterlijk een topniveau! Nee echt, voor jezelf en 1-0 voor de kabouters!

Peter Donck schreef op zaterdag 5 december 2009, 12:18:


Ja, zo ja ... daar is niets mis mee, in alle rust en met respect, zonder ophef en heroïsche berichtgeving van de slachter himself!

4bozzza schreef op zaterdag 5 december 2009, 12:44:


Niet zo sarcastisch ik heb dagelijks een lachende worst op mijn boterham!

4bozzza schreef op zaterdag 5 december 2009, 13:28:


Klein beetje hagelslag (puur) over je pindakaas strooien en ... pindakaas gaat lachen

e m kraak schreef op zaterdag 5 december 2009, 15:21:


Behoeftepiramide van Maslow, waarbij een bepaalde behoefte niet is bevredigd. Dit in combinatie met een gebrek aan zelfreflectie zou een mogelijk oorzaak kunnen zijn van "zeuren" of "dromen". Met betrekking tot de primaire levensbehoefte hoeven wij Westerlingen ons niet tot nauwelijks zorgen te maken, hetgeen niet tot een verrijking hoeft te leiden daar men zich vaak niet bewust is van deze bevrediging. Wij zijn verwend waardoor wij wellicht "lui" worden. Tijd over, gras is groener elders ... prachtige haard om het ontevredenheidsvuurtje op te stoken.
Ja, laten we het maar weer over pony's hebben!

4bozzza schreef op zaterdag 5 december 2009, 17:15:


dat verhoogt het geluk van de pindakaas misschien eventueel een ietsje-pietsje

Maria Delavega schreef op zondag 6 december 2009, 2:58:

Mijn reactie was in het algemeen, Maria, niet persoonlijk. Ik ben niet zo van de mental-coach praatjes, die heb ik in het verleden (beroepsmatig) te vaak gehoord en zijn in mijn ogen vaak oppervlakkige one liners!
Waar ik echt in geloof is, als er geen morgen meer is, kun je er dan vrede mee hebben? Of heb je het gevoel dat je nog niet bent wat je zou willen zijn? Ik zou er nu vrede mee kunnen hebben. Niet dat ik zwaar depressief zit te wachten tot het geen morgen meer wordt voor mij. Helemaal niet zelfs, ik hoop dat er voor mij nog heel veel dagen een morgen is. Maar zo niet, dan is dat oké. Ik ben wie ik ben en doe wat ik doe. Voor jouw beeldvorming, ik ben van chique bankdame nu een vrouw die ook mannenwerk doet, wij werken in de metaal en staan dag in, dag uit ramen uit zwaar aluminium te maken. Zwaar werk, maar eerlijk en heerlijk werk. Want ik ben vrij; vrij in mijn hoofd én vrij in mijn lijf. En echt, dat is wel eens anders geweest. Vandaar dat ik schreef dat geluk en tevredenheid vooral in jezelf zitten. Sommige mensen herkennen het niet, ook al zou het voor de deur staan en aanbellen! Niet dromen, maar handelen ... jij weet als geen ander wat je kunt én wat je wilt. Gewoon doen!

trea hoex schreef op zondag 6 december 2009, 10:11:


Dat proef je ook. Tenminste, dat denk ik te proeven bij biologisch scharrel vlees. Ik weet natuurlijk niet of mijn hersens hier een rol in spelen; heb nog nooit blind geproefd: gewone slacht versus biologisch scharrel slacht.

Ik werd er gewoon eventjes pas bien van ... alsof je een foute roman aan het lezen was. Vlekkie en Big vrolijk grijzend met de kogel door de kop en dan een portretje met een vrolijk mannetje achter Vlekkie. Sorry, mag ik een teiltje? Alsof God spreekt vanaf de berg!

Piet schreef op zondag 6 december 2009, 11:06:


Jouw grootvader leek aardig op de mijne. Ook een nuchtere man, niet teveel drukte, niet teveel gedoe. Hij slachtte kippen, hij wist wat hij deed en niemand anders mocht het "proberen", geen heldenverhalen, geen theater. Gewoon op een manier waarop het dier snel en humaan aan het einde werd gebracht. Pottenkijkers werden niet getolereerd, je kon een draai om je oren krijgen!
Mijn andere grootvader slachtte zo af en toe een konijn voor eigen gebruik. Ook die wist donders goed waar hij mee bezig was. Opa ging de schuur in en ook daar mocht ik als kleinkind niet bij zijn. De buurman heeft het ook eens geprobeerd, maar die wist niet waar hij mee bezig was. Een konijn kan door merg en been gillen ... mijn opa hoorde dat, zei niets, stond op, is naar de buurman gegaan heeft het konijn "geholpen" en daarna de buurman op zijn smoel getimmerd! Buurman heeft nooit meer geslacht!
Even voor de duidelijkheid, dit is ruim 30 jaar geleden ...
Beide opa's gaven de kippen of konijnen geen naam. Ook het varken wat één van mijn opa's hield had geen naam. Mijn vader had een konijn mét een naam, die is nooit geslacht.

Mijn paarden hebben een naam, zijn inderdaad mijn vrienden. Niet één paard op mijn erf zal ooit op de slacht terecht komen, geen enkel paard zal ook langer lijden dan noodzakelijk. Die verantwoordelijkheid heb ik te nemen als mens en daar dien ik zorgvuldig en verstandig mee om te gaan. Dieren niet uit egoïsme laten lijden, maar no f*cking way dat het dier dat iedere keer mij begroet, wat met zijn neus door mijn haar staat te wroeten, die zich laat aaien en krabben en daar zichtbaar van geniet, die me volgt omdat hij wellicht graag bij me is .... dat die naar de slacht gaat! No f*cking way! Ik moet er niet aan denken dat mijn allergrootste vriend, Jeen, bij iemand als biefstuk op zijn bord komt. Mijn maag draait zich om. Ja, ik ben een vleeseter, ja, ik eet bewust biologisch scharrel vlees, ja, ik zou de hele vleesindustrie graag anders zien, maar nee ... mijn dieren worden niet geslacht!

Wat een ander doet, moet hij zelf weten, maar om daar nu als een soort held, als dichter, als wereldverbeteraar op een belerend, betuttelend en aanmatigend toontje van de bergen over te schreeuwen ... ach dat zegt meer over die persoon dan dat het ooit over mij zal zeggen. Ik ontplof, vind ik, terecht omdat het show is. Dieren slachten is geen show!

e m kraak schreef op zondag 6 december 2009, 16:28:


Kom aan ... geen achting en waardering nodig? Tuurlijk wel! Alleen zal die achting en waardering iets anders ingevuld worden dan bij mij, als voorbeeld. Zo eet jij misschien ook drie boterhammen per dag meer als dat ik dat doe ... maar de honger wordt bevredigd! Dus de mate van bevrediging ligt voor ieder mens anders, maar bevredigd zijn we! (of niet)

Peter Donck schreef op zondag 6 december 2009, 16:39:


Jeukt dat?

Huertecilla schreef op zondag 6 december 2009, 17:03:


Niet luk raak knippen, dat siert je niet ... Slachten is geen show! Ook al zouden je bedoelingen eerlijk en oprecht zijn, je maakt er een over-geromantiseerd drama van, met je gekroel en geknuffel! Mijn mening, hé? Net zo als jij je mening met veel gekleurde bewoordingen geef. Véél wol ...

Wees niet bevreesd, mijn rijstijl is niet zo beroerd als ik soms zelf beweer. Maar je kunt héél groot zijn door zéér klein te blijven, je kwetsbaar op te stellen en geen show te geven. Je valt zo door de mand als later blijkt dat het toch allemaal anders is, hé!
Die camargue-beugeltjes zijn misschien wel een idee voor mijn kleinzoontje van bijna 3. Thxs voor de tip!
Buenas tardes!