eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:09:
> Klinkt niet alleen mooi is ook waar en allang geen theorie
> meer. Al eens een zebra , gnoe ,of gemsbok zien opgevreten
Ik had het niet over het feit dat een aantal prooidieren weinig lijkt te ondernemen om zijn onafwendbare lot te keren, maar over de redenen die jij erachter geeft. Het is een romantisch idee dat moedertje natuur iets speciaals heeft ingebouwd om het lijden te verzachten, maar er is geen enkele aanwijzing dat DAT de reden van dat gedrag is, en als dat zo zou zijn dan kunnen we de hele evolutietheorie wel wegsmijten: Kennelijk heeft moeder natuur niet alleen het doel om de sterkste te laten overleven maar ook om het leven aangenaam te laten zijn. En als je DAT denkt, tja, dan komen we op religieus gebied terecht en daar wil ik geen discussies over voeren.
Er is overigens een (minder romantische) reden te bedenken waarom sommige prooidieren zich gewillig laten opeten: Als het eigen vege lijf niet meer te redden is, dan zijn misschien de familiegenen nog te redden. Door de roofdieren zich met jou te laten vermaken krijgen de kuddegenoten een grotere kans te ontkomen.
Een bij die gestoken heeft gaat ook dood, dus ook hier kun je je afvragen waarom die bij uberhaupt steekt. Ook hier weer geen romantisch idee, maar een ordinair gevecht om behoud van de genen: door zichzelf op te offeren leert de belager een lesje en zal jouw zussen (die dezelfde genen dragen) wellicht met rust laten.
> Een mens die bevriest verliest zijn
> zin voor gevoel , pijn en emotie , hij zakt langzaam in een
> diepe slaap en sterft , ook een afweer mechanisme van moeder
> natuur
En jij denkt dat dit speciaal is ingebouwd om lijden te verzachten? Ik denk dat bij lagere temperaturen de zenuwen gewoon niet zo goed meer werken (niet voor niets dat bij veel soorten verdovingen gebruik wordt gemaakt van koude). Als jouw theorie klopt, waarom wordt dan dat "verzachten van lijden" dan niet ingeschakeld als je levend verbrandt? Voor zover ik weet is dit een zeer pijnlijke aangelegenheid waarbij moeder natuur niets doet om de pijn te verzachten.
Hetzelfde bij allerlei nare terminale ziekten: van moeder natuur hoef je kennelijk geen enkele clementie te verwachten.
Maar goed, eigenlijk niet zo belangrijk allemaal. Ik zag dit onderwerp voorbijkomen en kon even niet laten te reageren.
Voor wie trouwens nog niet goed bekend is wat watergraven is, Ilona en ik hebben gisteren met de paarden in een nabijgelegen meer gezwommen, en Jack is echt een kampioen watergraven: Hij doet het alsof zijn leven ervan afhangt. We hebben er een filmpje van gemaakt.
Plan was om de paarden op een eilandje los te laten waarbij wij dan rustig konden zonnen en zwemmen, maar met name Jack laat zich door het water niet tegenhouden en leek telkens weer van plan om al zwemmend het eiland te verlaten. Hij vindt water gewoon erg leuk, ging er ook in liggen enzo. Als we wat tijd hebben zetten we wel weer even wat foto's op de site.

Groeten,
Frans
Groeten,
Frans