> Niet zo moeilijk. Als je weet dat een paard -ik noem het maar
> even- "geen respect" heeft voor een touwhalster maar wel
> luistert naar een bit (omdat haar dat zo aangeleerd is hoor,
> verder geen reden) dan kan er het volgende aan de hand zijn :
> (Altans, zo was dat bij Izzy)
Maar waarom dat respect voor het halster dan niet verkrijgen met grondwerk?
Toen ik begonnen ben met Sjo (fjord, dus de dikke nek tegen je gebruiken verhaal is erg herkenbaar
werd ie ook altijd op bit gereden...en hoe...honderd voltes met mega stelling en druk op het bit.
Ik ben meteen overgestapt op halster. Vanaf de dag dat ik hem ben gaan verzorgen heeft ie geen bit meer in zijn mond gehad (en nu langzaam weer wel). Ik heb er de eerste tijd niet opgezeten maar alleen grondwerk gedaan. Niet dat dat een garantie was voor complete gehoorzaamheid daarna overigens.
> Het paard is nooit gevoelig gereden. Het bekende 'slam-bam'
> verhaal.
> Duwen, rukken trekken en aansporen. Izzy snapte dan ook niet dat
> wanneer ik dieper ging zitten en daar een 'whow' bij liet horen,
> ze geacht werd om de stoppen.Ze stopte puur op trekken aan de
> teugel, zoals jammergenoeg aan zoveel paarden geleerd is.
> Als je je daarbij goed schrap zette kon je nóg harder aan de
> teugels trekken he....
Tja zoals zovelen denk ik. Tijdens een demonstratie van Imke Bartels vertelde ze zelf dat ze altijd de teugels gebruikte om te stoppen. geen teugels =geen rem in haar geval (en ja zij was bij de olimpische spelen...)
> Wat ze deed met het halster was met het hoofd schudden en gooien
> om eronderuit te komen. Dikke nek op slot en rammen maar.
> Ik kan nu niet zeggen dat dat zo fijngevoelig is.
> Het leek dan alsof ze 'van haar kracht gebruik maakte' .
> Met bit echter bleef/blijft ze keurig op een lijn en stopt ze
> redelijk in balans (en met stoppen bedoel ik niet meer dan van
> stap naar stilstaan, voordat er gedacht wordt aan sliding stops
> enzo).
> Gewoon : mooi stilstaan op 4 benen, meer niet.
> En niks slaan met haar hoofd.
Zonder dat je daarvoor veel aan de teugels hoefde te trekken?
>
> Het opnemen van de teugel
> als allerlaatste. Vergelijk het met de fases van Parelli. Fase 1
> zijn stem en zithulp in dit geval, fase 2 zijn de teugels.
> Gewoon, simpel en duidelijk, iedere keer consequent hetzelfde.!
Als je echt
Parelli- vergelijking aan wil houden dan zou het zijn life down= fase 1, stemhulp =fase 2, houding = fase 3 en teugels= fase 4
> De truc is nu om het 'solid' te maken, zodat zij en ik er niet
> alleen in de bak profijt van hebben, maar ook in het open veld.
> Wat het wat hindert is dat zij af en toe nog in haar kracht komt
> en er nog een beetje doorheen wil rennen, met name door in te
> halen, of naar het midden van de bak te sjezen, dat is wat ik
> aangaf met 'we zijn er nog niet helemaal'. Haar grote voordeel -
> en mijn nadeeltje- is dat zij zichzelf geleerd heeft dat ze met
> haar kracht en dikke fjordennek meer power heeft dan een
> ruitertje.
Vertel mij wat, sjo heeft ook af en toe zijn momenten, hoewel heel zelden tegenwoordig. Ik merk daarin duidelijk dat mijn verbeterde werk op de grond een grote impact heeft op werk in het zadel. Als op de grond alles lichter is en heel sneller reageerd op mijn vragen dan is ie in het zadel ook zo (wel iets minder, een beetje respect blijft op de grond achter
)
> Als dit goed gaat en dus solid is, hang je er op een dag een
> halster aan ipv dat bit. En je bent er!
> Zo duidelijk ?
Ik snap idd de gedachte gang, aangezien voor jouw ook echt het doel is om
bitloos te rijden.
Jij 'spaart' de neus en tot die tijd gebruik je de mond om te communiceren. Ik spaar zijn mond en rijdt nu met halster totdat de communicatie in zoverre stabiel genoeg is dat ik alleen nog maar (lieft geen natuurlijk) lichte correctie hoef te geven. En we toe zijn aan een bit.
Mag ik dat zo stellen?
Groetjes Maaike
Warboel
