Myriam schreef op woensdag 12 januari 2011, 21:31:


Koen Thijs komt ook in Schilde

Marianne Laenen

Maria Delavega schreef op zondag 16 januari 2011, 14:49:



Haha, wij hebben hier zo'n klein "rond" merrietje staan, onze Indy. Op de wei en in de paddock liever lui dan moe en een echt "vreterke".

Op het eerste zicht een "ronde ton" met een slome uitstraling. Maar, vergis je niet, met Indy kan niet iedereen rijden, die wil alleen maar sneller, sneller, sneller.
Indy kan uren draven en galopperen en dan terug draven en galopperen. Indy heeft een aangeboren superconditie, al staat die twee jaar op de wei, dan heeft die dat nog. Indy is gewoon een ongelooflijk sterk paardje met een super aangeboren conditie.

Eigenlijk dachten wij dat alle paarden zo waren maar dat bleek dus niet zo te zijn
Alleen Couscous, onze arabier kan mee met Indy, ons vuilbakkenkruisinkske, de quarter en de mangalarga lopen dan al lang te puffen.

De keerzijde is dat je dit dan weer moet kunnen "temperen" anders is het rijden ook niet meer zo leuk

Marianne

Maria Delavega schreef op zondag 16 januari 2011, 20:18:


Dat is Sela, de paint.

Tja, dat temperen, dat is een levenswerk vrees ik
Dat is gewoon er de hele tijd mee bezig zijn.
Wanneer ze vertrekt zonder dat dit gevraagd is, haar terug achteruit laten stappen tot waar ze stond.
Héél véél oefenen op stoppen en dan belonen. En dat kan ze, "baf" en ze staat stil, met zit en teugels omhoog.
Met periodes NIET richting huis laten galopperen, want dan.... ben je heel erg snel thuis
Ondertussen kan Indy ook al links of rechts ingebogen vrolijk verder galopperen, die truck moeten we ook niet meer proberen.

Bij haar moet je opletten dat ze je niet vergeet, dat is het eigenlijk...
Eigenlijk de hele tijd vanalles laten doen zodat ze bij je blijft.

Op momenten dat ik voel dat "het op komst is" stap ik soms ook af en dan doe ik wat focusoefeningen van Jossy Reynvoet. Na één minuut is ze dan terug OK.

Jossy heeft haar eens laten galopperen totdat ze zelf wilde stoppen, in de piste, zonder teugels, ze mocht dus lopen waar ze wilde.
Dat heeft dus een uur geduurd en toen was de les voorbij.
Indy blééf galopperen, in cirkels, in achten met galopwissels, wat een ernergiebom.

Marianne

Christel Provaas schreef op maandag 17 januari 2011, 16:33:


Ik doe mijn best om niets verkeerds te schrijven:

Eerst en vooral, paard uit je ruimte.
Het moet op een afstand van je kunnen stilstaan en naar jou kijken. Dus neus naar jou en achterhand weg. Ga je een beetje naar links of rechts, dan draait het paard mee met zijn neus en het draait zijn achterhand weg.

Het paard gaat gemakkelijk voor je achteruit en komt gemakkelijk naar je toe wanneer je dit vraagt.

Dan stap ik er nog even naast. Paard mag niet met zijn voorhoeven voorbij je voeten komen, stopt wanneer jij stopt, versnelt, vertraagt, samen met jou.

Kortom, zijn focus is bij jou. Het paard is niet bang van jou maar heeft respect en zo ook vertrouwen en uiteindelijk rust.

Paard stapt terug met hoofd laag en voilà, je kan rustig weer opstappen.
Het werkt, je hebt dan een ander paard onder je.

Ik rijd met losse teugels en gebruik dan één teugel als leidtouw en om er druk mee uit te oefenen. Druk uitoefenen betekent bij mij, het uiteinde van de teugel/het leidtouw bewegen.

Als je dit wat oefent reageert het paard op enkele centimeters beweging.

Marianne

Maria Delavega schreef op maandag 17 januari 2011, 23:59:


Probeer steeds iets minder achteruit te hangen?
Eigenlijk zou het alleen op een bekkenkanteling moeten lukken.
Met een goede ruiter (Jossy) doet Indy dit vanaf de eerste keer. Bij mij is het natuurlijk een ander verhaal. Altijd consequent zijn, dat is het hé en dat is soms moeilijk voor een dromer als ik.
Maar, bij Indy is het al wel 200% verbeterd sinds we bitloos zijn gaan rijden. Met bit ging ze ook nog eens steigeren bij elke "discussie". Dat is gelukkig verleden tijd.

Marianne

Maria Delavega schreef op maandag 17 januari 2011, 23:49:


Met de focusoefeningen sta je op de grond.

Wanneer het paard je negeert moet je het leidtouw/de teugel gebruiken, met opgaande fases...
Eerst wat "gefladder" terwijl je blijft staan, dan wat "gefladder" terwijl je naar het paard toeloopt. Dan laat je het leidtouw op de grond of op jezelf kletsen!!! Jawel, op je jas, of je laarzen of je chaps. Het geluid helpt mee... en dan, als er nog geen reaktie komt, sorry voor de gevoeligen onder ons, een pets op het paard.
Omdat je jezelf dan al "gepetst" heb, weet je dat dit eigenljk niet veel voorstelt.

En als je veel energie legt in de eerste fases, lukt het vaak ook zonder die laatste fase.

Volgens mij werkt Parelli niet anders?

Alleen zie ik bij Parelli vaak "zombie"paarden, die gewoon alles laten gebeuren. Een paard moet wel een paard blijven, vind ik.

Marianne

Maria Delavega schreef op maandag 17 januari 2011, 23:51:


Ik ben daar zelf niet de ruiter voor.
Indy heeft toen wel een paar weken bij Jossy in opleiding gestaan en deed voor hem alles, ook buiten "baf" stoppen in galop. Indy liep ook als een hondje achter Jossy en was daar al helemaal ingeburgerd. Maar Jossy was ook op een andere manier met haar bezig, gymnasticeren, inbuigen etc.

Maar uiteindelijk moet je het zelf kunnen hé? En vermits wij maar middelmatige ruiters zijn, (lees niet consequent genoeg) is alles weer verwaterd.
En het is ook heel leuk om met dat klein boscrosserke rond te toeren want Indy schrikt eigenlijk nooit en heeft onderweg ook geen zin in eten.
Je mag alleen niet nonchalant met haar worden en bepaalde dingen gewoon niet doen.

Marianne

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 18 januari 2011, 9:24:


Eerst oefenen met een kalm paard!
Regelmatig een paar minuutjes. Het is niet de bedoeling dat je een zuur paard krijgt.
En je paard ook genoeg belonen als het goed reageert.

Ik heb een ander paard, Mel, die is héél gevoelig en heeft dan ook nog eens een klein hartje.
Mel wordt er echt rustig van. Zo stonden we eens in een overdekte piste, Mel kende dit niet en toen begon het ook nog eens vreselijk te regenen, een echte wolkbreuk. Het was een vreselijk kabaal, dat gekletter op het dak. Mel stond te trillen op haar benen en was het liefst naar buiten gerend, naar Couscous die daar stond te roepen.
Wel, na een paar minuten was Mel kalm en konden we verder oefenen.

Marianne

Piet schreef op dinsdag 18 januari 2011, 21:36:


Hallo Piet, ik dacht dat jij mij kende?
Niet dus...
Jammer...

Denk jij nu écht dat ik een dier sla???
Hallooooooo?????

Marianne

Piet schreef op dinsdag 18 januari 2011, 21:55:




Dit lees ik al veel liever Al ben ik helemaal geen goede ruiter.
En ik clicker onderweg ook met Indy! Als ze "baf" stopt
Dat is tevens goed voor haar stugge nek, die wordt dan een beetje soepeler als ze haar snoepje krijgt.

Maar, beste Piet, dat hoofdstuk clickeren verdwijnt helemaal bij Indy wanneer bij haar het knopje "galopperen" op GO staat. En dan stap ik soms toch liever af, vooral als het glad is.

En de ruiter of het baasje of de eigenaar, kortom "de mens" moet toch maar met "zijn" paard een oplossing vinden die hijzelf aankan.
En wij zijn opportunisten, soms is dat voor ons clickeren, soms is dat wijken voor druk.

Marianne

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 10:32:




Marianne

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:42:
.

Onze paarden gaan ook graag wandelen, helemaal happy.
Briesen, snuiven, vrolijk
Mel neem ik mee als handpaard, die vindt dat helemaal super.
Die komt al aangelopen als ik haar touwhalster vastheb.
En als ik Indy opzadel, dan komt ze er gewoon naast staan wachten tot we vertrekken.
Heel leuk is dat.

Trouwens Indy, "de voorwaartse" die vertrekt nooit graag Die wordt buiten pas wakker.

Paarden in het wild trekken toch ook rond? Die blijven toch ook niet op hetzelfde stukje staan?

Marianne

Zoals altijd, kan jij het mooi verwoorden Cindy. Ik ben benieuwd wat jullie bij Jossy doen, al heb ik wel een vermoeden.

Het laatste jaar heb ik zelf een beetje "in de centrifuge van het leven gezeten" zoals Marianne Gomes dat zo mooi zegt.

Dat heeft ook zijn weerslag in hoe ik "mijn" Mel nu zie.
Vanaf de eerste foto die ik van haar zag, werd ik als een magneet tot haar aangetrokken. Ik ben veel te emotioneel met dit paard, ik weet dat. Kijk ik naar buiten, dan zie ik er maar eentje staan en dan krijg ik soms nog een krop in mijn keel omdat ik haar zo prachtig vind. Zo'n mens ben ik dus. Mel is gewoon het paard van mijn leven.
Mel is super gevoelig, net als ik.

Spijtig genoeg is Mel een heel fragiel paard en moest ik mijn verwachtingen bijstellen.

Vroeger zei ik: "ik wil dit en ik wil dat met Mel".
Daarna werd dit: " tegen de zomer wil ik dit en dat met Mel".
Dan werd dat: "tegen volgend jaar....."
"Ik wil" werd: "ik zou zo graag..."

En nu bekijk ik het maar van dag tot dag en geniet gewoon van de grondoefeningen en het masseren.

Maar het valt me wel heel zwaar eerlijk gezegd.

Marianne

Piet schreef op dinsdag 25 januari 2011, 19:26:


Amai, vanwoar die wijsheid?
Das toch écht iets van Aantwaarpe? En ga woent toch over 't woater?

Marianne

Gewoon een keertje doen Myriam!
't Is toch overal anders... Je moet het zelf ondervinden.
Ikzelf rijd dan liefst op Indy en neem Mel "de dominante" mee. Gewoon omdat Mel heel licht aan de hulpen is.

En als ik op Indy rijd, wordt die, vanuit die situatie "de baas". Heel gek hoor, dan mag Mel ook niet voorbij.

Het leidtouw vastmaken aan de zadelknop doe ik nooit. Zo is het touwhalster van Sela l eens geknapt en als je dij onder een onder spanning staand leidtouw terechtkomt... Auwa, dat voel je
Niks voor beginners vind ik.

Probeer het eerst eens op de wei?
Het is wel superleuk. Wij brengen onze paardjes altijd zo naar de wei (op 2 km van de paddock). Het is altijd genieten en een heel ritueel. Twee paardjes halster omdoen, twee paardjes borstelen en dan weten ze al hoever het is. Dan lopen ze als een Siamese tweeling naast elkaar. Eén zadel erop, zelf erop, het tweede paard komt braaf naast je staan, wordt vastgeclicked en hopsa, weg zijn we.

Omgekeerd, dus ik op Mel en Indy mee als leidpaard heb ik één keer een een probleempje gehad. Mel deed een spurtje vooruit omdat ze ergens van schrok en Indy bleef gewoon staan. Mijn hand met het leidtouw was toen wel een beetje verbrand.

Marianne