op mijn roodvosse knaap ook, op mijne witte iets minder vandaag Pfff ... nog een halfke te gaan, maar dat zal niet meer voor vandaag zijn (de shetter).
Op één dag 3 paarden, waar ga ik dat noteren? Waren er maar meer dagen zoals vandaag ...

e m kraak schreef op maandag 12 april 2010, 20:30:


ik moest alles in mijn eentje doen aangezien er geen lesgevers waren daar waar mijn paard stond, maar ik moest wel ineens mee op bosrit. Zo leer je ook snel zitten
Ik begrijp wat je bedoeld Egon. Je hebt volkomen gelijk ook nog.

Anja Seijn schreef op dinsdag 13 april 2010, 9:30:


Ja, hoor heel goed zelfs Op mijn fotoalbum op de website zie je onder eigen dieren mij op Sheba. Een piepkuiken was ik . Neen echt, maar ook mensen die als kind de wereld aandurfden te paard, gaan toch anders nadenken en bewegen op een paard met ouder worden. Ik ben belange niet meer zo onbezonnen en flexiebel als toen (de spontaniteit in het geheel is anders). Maar toch hebben we zeker en vast een paar stapjes voor op jou op dit moment. Maar zoals ik eerder al zei Anja: het komt wel helemaal goed met je. Daar ben ik van overtuigd Er was in mijn piepkeuken jaren een dametje, Jenny, bij ons op stal die in haar 50-iger jaren is beginnen paardrijden. Ik heb haar gekend tot op haar 76ste rijdend te paard, wat inmiddels een pony geworden was. Het vorige paard sloeg heel veel op hol, hetgeen voor haar geen probleem was. Echter toen het paard overal de weg naar huis kende, was het niet meer zo plezant. Op het laatste moesten we haar erop en er weer af helpen, om haar beugels niet te verlieren had ze deze met elastiekjes aan haar voeten bevestigd, ze zat behoorlijk scheef (had ook reuma) op haar Malibaud op het laatste, maar jezus wat een lef en wat een plezier hebben we samen beleefd met haar. Niets hield haar tegen! Wij draaiden allemaal terug op hol geslagen door een bende racende struisvogels en zij ging er gewoon doorheen. Ze zat eerder aan de bar dan wij, want wij gingen allemaal blokje rond. Van gestalte was zij klein, maar ze was van geen kleintje vervaardigd
Ik heb veel van haar opgestoken, heel veel zelfs.

Peter Donck schreef op dinsdag 13 april 2010, 9:57:


Ja, een been breken voor zelfstandigen (neem nu mijn beroep) is echt niet wenselijk. Ik zou graag Amaroc goed leren springen, maar het is me met hem net iets te riskant. Hij vertrouwt zichzelf ook niet. Dus denk ik maar, hetgeen niet moet, hoeft ook niet. Vroeger dacht ik juist omgekeerd.
Toch probeer ik dat gevoel wat van me af te zetten omdat je dan teveel van je spontaniteit verliest. Het ligt dus somewhere in between

Koen Theys schreef op dinsdag 13 april 2010, 10:15:


Dat noemen ze dus risico's van het vak , auch

Peter Donck schreef op dinsdag 13 april 2010, 9:59:


just!

Spirithorses schreef op maandag 12 april 2010, 23:53:


Een gedenksteen die dag maken waarin haar hoefjes in afgedrukt staan.
Ik heb ooit ook mijn merrie "op pensioen gezet". Ze mankte intermitterend tgv hko.htm">hoefkatrol en zware calcificaties in de diepe buigpees. Vanaf die diagnose was gesteld, was mijn beslissing gemaakt. Ze had ook inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar de rest van haar lichaam en hoofd had er toch niet echt vrede mee. Dat maakte het mij wel moeilijk om toch niet meer op haar te gaan zitten (ik had ook geen ander paard meer waar ik nog wel op kon rijden). Maar ik heb toch nooit meer toegegeven aan die verleiding, dan deed ik gewoon andere leuke dingen met haar.
Oude paarden, ze doen me wel wat. Daar waar zij stond worden bijna alle paarden zou oud. Zij 32 geworden, haar maatje ook vooraan in de 30, en nu 10j later staat er nog eentje die toen 16-18j was (staat nu ook op pensieon). En er loopt er nog eentje rond die al in de twintig is en al 2x geopereerd is aan blaasstenen. Maakt nog elke week een ritje, mee met de jongere garde en hij laat zich zeker niet doen door hen
Tja, als paarden maar de kansen en de verzorging krijgen die ze nodig hebben ...

Die plek zal je altijd wat blijven doen, net als ook je gedachten aan hen.
Er zijn nog steeds bepaalde momenten dat ik rillingen krijg ongeacht hoelang bepaalde mensen of dieren overleden zijn die me dierbaar waren.
Als je op bepaalde plaatsen komt, herbeleef je weer ganse levensloop met hen, overdoe je weer hele gesprekken met hen, een bepaalde blik, een teder gebaar, een warme glimlach, een bepaald gevoel, ... alles komt weer terug boven drijven.
Dat is nou net het mooie aan een herinnering, die blijf je koesteren voor het leven.

Maria Delavega schreef op dinsdag 13 april 2010, 11:52:


Ik vind het soms raar hoe dieren reageren. Je maakt van de ene dag op de andere dag een beslissing: vanaf nu gaan we er serieus mee aan de slag. En plots lijken ze het te begrijpen. Ineens zijn ze wel aandachtig en gewillig, lopen ze niet heel de tijd te klooien. Ze lijken er gewoon plots klaar voor. Wellicht heb ik dat wel onbewust een tijdje geleden gemerkt en pik ik er daarmee maar ineens op in ... Invierno loopt al een tijdje om meer aandacht en nieuwe opdrachten te vragen. "Laat me maar wat werken en zeg me vooral wanneer ik het hartstikke goed doe, maar loop niet te zagen over al het gene dat ik niet zo netjes doe, want daar wordt ik een beetje krikkel van " Ook daar zal hij vrij snel over heen stappen, heb ik gisteren alweer gemerkt. Als puber was ik ook zo

De shetter zweeft nog tussen twee werelden in. Maar dat is volgens mij shetter eigen(wijs) Gaan liggen wanneer hij het niet meer zo leuk vind, heeft hij al van zijn 4 maand. Dan staat hij weer recht en doet weer netjes wat hem gevraagd wordt. En dan krijgen zowel hij als ik weer plots een déja-vu
Heb toch al dikwijls bij hem gedacht: zo'n aanwijsstokje zou toch wel handig zijn om hem een stapje voor te blijven

Moet weer lukken dat ik buiten mijn kippen, niets vrouwelijks meer heb lopen in mijn huishouden. En ik mezelf altijd maar afvragen waarom ze hier allemaal steeds hun gelijk willen halen, stik eigenwijs zijn en snel op hun pietje getrapt zijn \ Dat ik daar niet eerder opgekomen ben

Ah ja en daarom o zo veel minder dan andere volwaardige mannen? Neen hoor, dacht ik niet. Er kunnen er velen een puntje aan zuigen

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 april 2010, 0:38:

Castraties gebeuren wel bij vrouwelijke dieren. Wordt in de volksmond nog gewoon sterilisatie genoemd.
Ik vind dat jij dat gewoon altijd veel te persoonlijk ziet en heel erg zwart (of wit). Er zijn meerdere redenen waarom ik zowel de pony als Invierno heb gecastreerd én dat was niet omdat ik hen niet aankon. Maar als mensen het graag zo zien, dan hoef ik me daaromtrent niet te verdedigen want dat haalt toch niets uit. Als ik het maar weet, als Benny het maar weet en al de rest denkt er toch gewoon het zijne over. Niet?

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 april 2010, 0:58:


Ik zou graag willen kijken of zij net zoals Bo en Sarah in de tijd toch oiv training bijgedraaid zou kunnen zijn op dat gebied. Al waren dat wel watjes tov Dusty en vielen ze niet regelrecht aan uit het niets.

joop schreef op woensdag 14 april 2010, 10:01:



Misschien dan even best in een andere topic, want daar gaat deze topic niet over natuurlijk Het is niet omdat hij 3 weken geleden gecastreerd is dat hij plots een amorfe zak patatten is geworden die alles goed vindt, waardoor ik hem nu makkelijker kan trainen. Neen, ik pluk nu de vruchten van alle tijd die ik in hem gestoken heb vanaf zijn 6maand (Op 3 weken veranderd er juist niets bij een net gecastreerd paard). En ik geef nu ook Benny weer de kans om van me over te nemen, want dat was niet meer mogelijk sinds Invierno 1j was omdat hij toen al vond dat hij hoger in rangorde dan Benny stond. 12 tanden ... die staan nu 2j later nog steeds in mijn echtgenoot zijn borstkast afgetekend. Menig mensen die wel wat gewend zijn met paarden hebben Invierno mogen meemaken als hij op zijn gemak dichter bij kwam sluipen, uitdagen, tellen tot 3. Hoe vaak zou ik mensen voor hem gewaarschuwd hebben. Bij mij deed hij het niet hoor. Mijn pony zijn onderkaak is terug aan elkaar gegroeid, maar nog steeds zit er een gebroken definitieve tand in zijn kaakbeen die niet meer volledig kan uitkomen, een machtstrijd tussen Enno en Invierno was aan de gang. En die kleine heb ik 24u/24u in de gaten ... hij speelde het spelletje niet zoals het normaal uitgevochten wordt. Maar heel heel erg achter de hand. Nou mijn oudere paarden hebben een verworven recht hier aan huis en mijn kudde zal ten allen tijden hier bij elkaar blijven. Nino was als de dood voor hem geworden de laatste weken. Een jonge knaap die het heft in eigen handen neemt op zijn 3 en de boel op zijn kop gaat zetten ookal gaat hij voor mij dwars door alles heen en héb ik geen problemen met hem, daar kan ik geen vrede mee nemen. Ik wil geen accidenten meer en ook geen stresskolieken meer van het paard dat mij het meest dierbaar is. Het gaat nu goed, het zal goed blijven. Dan zet ik mijn eigen droom daarvoor maar eens opzij. Want hij is mijn droompaard altijd geweest, maar er zijn er anderen die nog voor hem komen. En als het lukt om er een gewoon handzaam wandelpaard van te maken, zal het Benny zijn paard worden, ook al heeft dit dier zoveel meer kwaliteiten dan enkel dat. Enno en Rock zijn niets vergeleken qua gangen met hem, maar daar moet ik het dan maar mee doen

Anja Seijn schreef op woensdag 14 april 2010, 11:37:


Dat is binnen een kleine 2j, dan pas is Invierno 5 en mag Benny er van mij op
Neen, echt we hebben er gisteren over gepraat. Ik vraag hem: "wil je ooit nog rijden?" Zo'n vraag doet hem pijn, omdat het niet lukt met Enno en hij is helemaal weg van dat paard. Niet rijden en ook de lange teugel niet meer. Mij lukt het wel, maar dat paard heeft echt gebrek aan vertrouwen en is zo snel bang om verkeerd te doen. Echt akelig soms hoe hij explosief reageert op 2x niets en dan moet je gewoon op de seconde juist reageren en weer lossen. Niet voor beginners of ongevoelige mensen dus, maar dat is een ander verhaal. Maar dat paard doet hem wel heel erg veel. Net zoals Invierno vroeger tot wanneer die hem serieus aanviel en ik overnam omdat ik het te gevaarlijk vond.
Dus hij antwoordt me dat hij het niet goed meer weet. En niet onverschillig, maar recht uit zijn hart. Ik heb hem gezegd dat als het me lukt om van Invierno een bomproof goed op de hulpen zijnd wandelpaard te maken, het helemaal zijn paard wordt en ik afstand doe. Ik ga er dan ook niet meer knoppen opzetten dan absoluut noodzakelijk om veilig buiten te kunnen. Zodat het voor beiden niet te verwarrend wordt. Als dat lukt, moeten ze samen maar groeien in datgene waarin ze willen/kunnen groeien. Paarden genoeg op deze wereld waar ik zelf wel iets mee kan. Je had zijn gezicht moeten zien oplichten toen hij dat hoorde.
Nou dan gaan we ervoor!
Straks zwemles voor die kleine