Anja Seijn schreef op maandag 26 april 2010, 10:34:


aaaach akelig! Ik lees, ik hoor het en zie iemand anders voor me dan jou die dit zegt !

Anja Seijn schreef op maandag 26 april 2010, 10:31:


neen hoor, ik neem wel iets fris mee voor over je hoofd te kappen als het je wat te warm wordt

Suzanne Graauw schreef op maandag 26 april 2010, 13:06:


Den Dikke en de Dunne

van lennep schreef op maandag 26 april 2010, 14:20:


Nou als we enno alleen op de trailer zetten, of Rock alleen ... dan kunnen we gaan en staan met die paarden waar we waar willen. Als we beiden paarden meenemen op verplaatsing, gedurende meerdere dagen en er zijn meerdere paarden in het nabije zicht (aanpalende weide zelfs), gaat Enno echt over het rooie als Rock weggaat of als hijzelf vandaar uit weer in een andere paddock moet. Dat is een stukje onzekerheid van hem en dan mag je als mens hem gaan gerust stellen, maar laat hem weer even 'alleen' en de bal gaat weer aan het rollen. Het houdt niet op zolang hij Amaroc (zelfs al is hij nog in het zicht) noch ons hij hem in de buurt heeft. Amaroc kan op een slechte dag gaan weven als een gek, maar meestal beseft hij dat dit verspilde energie is en dat we altijd weer terug komen. Jammer genoeg
Voor beiden heb ik ondertussen een tweede thuis gevonden (A Ma Zon terrein), maar ook daar gebeurdt net hetzelfde.

zit ik maar steeds rond de kerk van Blauberg te rijden in de hoop die Jeen en zijn Anja eens te zien ... maar nog geen imposante Fries naast de kerk gezien. Lijkt me echt machtig

Die van ons maken er al lang niets meer van als ze alleen of zelfs met twee op een ander staan. Een paddock, water en hooi en het is goed, waar speelt geen rol. Depressief? moh nee gij. Op vakantie Enkel als je ze beiden bij hebt in een vreemde omgeving en je moet vooral Rock weghalen bij Enno pffff ... staat hij geen seconde meer stil ... depri? moh nee gij ... stress of een beke onzeker? Absoluut. We proberen daar dan ook geen anadcht aan te schenken, alleen houdt het bij hem niet echt op. Hoe meer je zulke dingen doet, hoe beter het gaat. Je moet ze uit dat coconnetje halen, te beschermend zijn is ook niet goed. Wij hebben van april tot aug om de twee weken met beide paarden op zondag op en af van Langdorp naar Brugge gereden om te gaan trainen. Dikwijls in de files terecht gekomen. Staan die twee vrolijk te discussieren over welk plukje hooi of wie er gemest heeft, ze gaan nog steeds graag op de trailer en voelen zich overal lekker in hun vel. Kwestie van gewoonte. Rock gaat wel weven bij elk stoplicht als hij alleen staat (is ook een ontzettend erge wever in het verleden geweest). Verder zul je Amaroc nergens meer horen lopen brullen op zijn maatje of zien opkijken op nieuwe plaatsen. Enno moet nog een beetje oefenen
Ik denk dat paarden sneller loslaten dan mensen

Volgens mij begeven we nu op een dun lijntje.
Het gevaar van gevoelige mensen is dat ze alles gaan vermenselijken,
Het gevaar van ongevoelige mensen is dat ze onmenselijk gaan handelen.
Al wat je moet doen volgens mij is dieren de tijd gunnen om zich te kunnen aanpassen aan nieuwe situaties. Er zelf mee leren om te gaan en dit ook te gaan overbrengen op je dier.
Onze kudde was gedurende 1 week opgesplits (ouderen in Brugge en de kleintjes waren achtergebleven). Het wederzien was heel apart en ijskoud (onmiddellijk een paar profitariaten, onmiddellijk een paar correcties) en de eerste weken vond buiten Amaroc niet direct iedereen zijn plaats. Een dikke maand later was het weer helemaal zoals voorheen. Leek het alsof er niets gebeurdt was. Het leven gaat voort ...

eddy DRUPPEL schreef op maandag 26 april 2010, 22:29:

Neen dat weet ik. Ik geef enkel maar aan dat beiden gevaren inhouden ookal lijkt het bij dat eerste niet, het is wel zo

Leuke Tinker, Monique.
Ben reuze benieuwd naar het vervolgverhaal.

Merel Stoffers schreef op maandag 26 april 2010, 23:21:


Uiteraard kunnen paarden innige vrienschappen ontwikkelen. Ook hier mag ik hopen voor een bepaald paard dat hij zijn maatje niet kwijtgeraakt. Jezus ik mag er niet aan denken. Voor de andere 3 voorzie ik daarin geen grote problemen. Is heel erg individueel afhankelijk. Maar hoe lang zou dat gemis zijn? Hangt van vele factoren af met name van de nieuwe omgevingsfactoren.

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 8:54:


Pien, je slaat de spijker op de kop!!
Een van mijn grootste fouten afgelopen winter was dat ik Enno een beetje zielig ging vinden nadat ik gehoord had wat hij precies allemaal meegemaakt had in het verleden. Mijn hart brak als ik hem zag, ik kon zelfs niet meer met hem werken zonder er niet aan te denken, er zijn zelfs dagen geweest dat als ik naar hem keek, de tranen over mijn wangen rolden. Terwijl dat paard eigenlijk nou net aan het bekomen was, zich thuis ging voelen, ... Die emoties van mij werden overgenomen hoor, niet dat hij wist waaraan ik dacht maar hij wist wel dat ik zwaar beladen was, niet met mijn hoofd bij hem op dat moment, dat er iets veranderd was, hetgeen hem gewoon te veel werd (maar dat is nou ook wel een supergevoelig dier) en hij weer moeilijk te pakken was, weer moeilijker te poetsen in vrijheid, ... Hij had daar echt geen boodschap aan. Ik heb dat gewoon losgelaten en nu is hij weer helemaal bij ons, komt knuffelen, aandacht zoeken, eten vragen, kunstjes laten zien, halster omdoen gaat weer makkelijker, lange teugel gaat alsmaar beter (tijdens het rijden heb ik nooit problemen met hem gehad, maar dan ben ik ook wel echt gefocused op het hier en nu), hij vergeeft sneller 'foutjes' die je zelf over het hoofd zag, ...

@ Esther: Enno werd na 1 week wegweest, hier vanaf de eerste seconde in de pan gehakt door de 3 'kleintjes' bij het weerzien. Hij was gewoon moe en moest alle indrukken nog verwerken. Het heeft hem enkele weken geduurd alvorens hij alles weer op een rij had ivm rangorde, ... Hij staat tegenover Rock in de rangorde. Rock de Diplomaat, Enno de Tiran (tov de jongere garde). Rock en Enno zelf kleven aan elkaar (vooral Enno dan) Rock kwam binnen diezelfde moment en had in 1 seconde duidelijk gemaakt waar het op stond tov die kleintjes. Boem Bang ... Gebakken. Die had geen enkel probleem de dagen, weken erna. Het lijkt me niet heel apart hoe Namkje zich nu gedraagt.

Anja, toevallig je mail kunnen lezen? Als je deze voormiddag niets te doen hebt, mag je naar ons komen vanaf 10u. Sibyl en Piet komen de zadels testen
Ik heb ook een Frysio Tweespan hier trouwens liggen om eens te kijken

Trouwens geweldige foto die je onder je naam hebt!

Spirithorses schreef op dinsdag 27 april 2010, 9:55:

En of dat ik het goed vind dat ik niet bij de pakken bleef zitten en een dom verhaal mijn relatie met dat paard (dat fantastisch met en onder me is) gaat beïnvloeden. Maar je kan je dan ook niet voorstellen met wat een verhaal ze afkwamen. Niet gewoon hoor! Jezus!
En neen ik ben geen mietje nog een oetsiekoetsietreesje met mijn paarden. Diegene die me kennen, weten dat. Dat dit verhaal een effect op me heeft gehad tijdelijk is zeker zo, maar het creëerde eerder een afstand. Ik ging net het tegenovergestelde doen van bemoederen, betuttelen omdat hij daar nog veel erger had op gereageerd als het beladen zou geweest zijn. Is nu helemaal voorbij ... we leven in het heden en kijken vrolijk naar de toekomst


Mag je ook niet toelaten, is niet goed voor een dier. Mensen belasten dieren teveel met hun menselijke gevoelens medeleven, verdriet, stress, boosheid, ... Nope nope geen goed idee.

ik ook dus.

Oeps sorry Pien

Leonieke schreef op dinsdag 27 april 2010, 11:29:


Weet ik wel dat paarden niet vakantie beleven, wel de rust van 3 pagadders die niet voortdurend je aandacht vragen en gecorrigeerd dienen te worden. Rust, rust alleen of met 2 vrienden onder elkaar. Zo bedoelde ik dat.

Mijn paarden dienen mij niet als leider te zijn, wel dienen zij mij te respecteren zoals ik hen respecteer. Als Rock niet op de trailer wil, dan wil hij niet op de trailer. Ik heb in het verre verleden 4u gewacht op hen en no way dit paard kan je niet dwingen of het kost je kop. Als hij rijden hatelijk zou vinden, zou hij constant weven. En ik beweer niet dat hij de trailerrijden leuk vind, maar er is een verschil tussen ontspannen staan eten tijdens het rijden (afleiding) en het weven voor een stoplicht als hij alleen staat. Maar ja hij gaat er nog steeds vol vertrouwen op. Voor mij duidelijk dat hij het niet als één of andere stresserende demon beschouwt. Hij staat ook niet in het zweet als hij eraf komt.