Monique Meijer schreef op woensdag 20 april 2011, 11:30:


Niemand een idee?
Jammer.....

Martina schreef op donderdag 28 april 2011, 16:43:


Vreemd.... toen ik op mijn eigen bericht gereageerd had, was het oorspronkelijke bericht ook foetsie....

He? Wat raar.... de boel verdwijnt steeds... Zijn er nu twee onderwerpen?


Egon:
Lily is lichamelijk en geestelijk mishandeld, niet in de trant van brandschone box in eenzame opsluiting met een agressieve buurman/buurvrouw die net over de tralies kan graaien.

Lily was erg mager toen ik haar kreeg, vol met wormen, doodsbang, interesseerde zich nergens voor. Ze werd als voorwerp behandeld en had duidelijk veel slaag gekregen. Ze heeft erg weinig eten gehad, wat ze gehad heeft moet troep geweest zijn, gezien haar enorm slechte tanden.

Haar manier van leven 2 jaar lang bij de vorige eigenaar is niet te vergelijken met paarden onder de semi-woestijn achtige levenswijze van Egon (hoop dat ik dat goed schrijf, kan op de een of andere manier niet naar het bericht van Egon?), maar gedwongen op een modder/mest mengsel met nog 150 andere paarden vegeteren, vechtend om wat verrot schimmelig hooi en aardappel en bietenafval.

Ik vind het opvallend nu haar lichamelijke conditie goed is dergelijke grote veranderingen plaatsvinden op 6 jarige leeftijd. Indy had op 4 jarige leeftijd een puberfase, Kim met 3 jaar.

Monique
Hoop dat dit nu wel geplaatst wordt....

e m kraak schreef op donderdag 28 april 2011, 18:00:


Ha, Egon, ik kan je bericht weer zien. Wat een vreemde boel....

Marianne Schuursma schreef op dinsdag 3 mei 2011, 10:49:


Hallo, Marianne,
Interessant te lezen dat jij ook iets dergelijks ervaren hebt.
Monique

Marianne Gomes schreef op dinsdag 3 mei 2011, 13:18:



Maar de eigenaar weet het wel. Brengt de eigenaar dan niet zijn stemming over op de hondjes en brengt daarmee een verandering te weeg?

Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 3 mei 2011, 13:42:


Nog even iets over "stemming" overbrengen:

Een kennis van mij had eens een "levensgevaarlijke" arabische hengst staan van een pensionklant. Elke ochtend en avond was het een hele klus dat beest LANGS de merries te krijgen en op een hoog omheinde, van verschillende schrikdraden voorziene paddock te zetten. Hij werd vaak door dat beest meegesleurd, opgetild, het ging met veel gevloek en getier gepaard. De eigenaar was een tijd in het buitenland tot grote ergenis van mijn kennis, hij was liever van dat gevaarlijke beest af, maar kon die persoon niet bereiken.

Tot op een dag een kereltje van 8 jaar zich in de stal vergiste en niet de oude bruine pony meenam om te borstelen, maar de arabische hengst. Bruin is immers bruin, nietwaar? De hengst trippelde rustig mee langs de merries en zette geen stap verkeerd. De kennis van mij kreeg bijna een hartstilstand toen hij het kereltje voorbij zag komen, maar koos ervoor niet in te grijpen en het kereltje van afstand naar de paddock te dirigeren. De hengst sjokte braaf mee.

Kereltje natuurlijk teleurgesteld toen hij hoorde dat hij niet op deze "pony" mocht rijden, die was immers veel mooier dan die andere.

Monique

MarshaBart schreef op dinsdag 3 mei 2011, 13:54:


Wat een lieve oplossing!

Monique

Mijn trainster is zeer vindingrijk wat betreft het bedenken van oefeningen in de bak. Vooral ook om sjoemelen te voorkomen en te controleren of ik Lily wel daar kan laten stoppen of aandraven waar ik het vraag. Momenteel zijn we bezig met pionnen en balkjes. Verschillende figuren rijden met behulp van de pionnen in stap en sinds kort ook in draf, halthouden op de aangegeven plek. Eerst gaf mijn trainster met behulp van een in het zand getrokken streep aan waar ik moest halthouden, maar dat doen we niet meer. Lily stopt namelijk uit zichzelf of wijkt automatisch als ze meent dat er iets met de ondergrond waarop ze loopt aan de hand is. Niet helemaal de bedoeling in dit geval, op buitenritten wel erg handig, ze ziet feilloos waar gaten zijn.

Afgelopen zaterdag voor het eerst geprobeerd haar achteruit te laten lopen in een rechte lijn tussen pionnen en balkjes. Lily had dit nog nooit gedaan en vond het maar niks. Waarom achteruit lopen als je er ook vooruit uit kan? Na nog een keer vragen deed ze het maar en stapte prompt met een achterhoef op een pion. Mevrouw bleef vragend staan: "Oeps, ik sta erop, en nu? Ik mag niet vooruit, maar achteruit kan ik niet." Tja, wat blijft erover, dan maar opzij toch? Opzij gevraagd, de stap opzij was helaas enorm groot, met als gevolg dat mevrouw met de andere achterhoef op de andere pion stond. Dat schoot ook niet op. Lily keek verwonderd achterom, constateerde dat het daar ook niet verder ging en bleef staan: En nu?

Mijn trainster lag dubbel. Ze had al paarden in paniek zien raken omdat ze tegen een pion aankwamen, Lily daarentegen reageerde bijna beledigd, nou ja zeg, staat daar zomaar wat in de weg. Lily haar gezichtsuitdrukkingen waren volgens mijn trainster onbetaalbaar. Mijn trainster heeft niet ingegrepen en ons gewoon laten proberen. Lily wilde immers meedenken om een oplossing te vinden en ze was benieuwd hoe we dat samen zouden oplossen.

Toen ik Lily nog een keer vroeg een stapje opzij te doen, nu in de achtere richting, aarzelde ze even en deed toen een piepklein stapje, maar genoeg om weer tussen de pionnen te staan. De verdere stapjes achteruit gingen goed.

Met dat soort dingen zijn Liltje en ik dus momenteel bezig.

Monique

Alegria schreef op woensdag 4 mei 2011, 9:24:


Lily haalt het niet in haar hoofd om dichtbij stroomdraad te komen, bij haar was 1 draad genoeg geweest. Voor Kim zijn drie draden nodig met stroom erop. Plekken waar ze toch probeert om tussendoor te wurmen heb ik verstevigd met prikpaaltjes er tussen. Er zijn van die handige metalen houdertjes verkrijgbaar die je halverwege een prikpaaltje kunt bevestigen om een extra draadje te trekken. Ze weet dat ze nu niet snel genoeg door de draden heen kan komen en laat het gelukkig. Een klap is niet zo erg, maar een paar achter elkaar wel. Staat er geen stroom op, dan heeft ze het snel genoeg door en dan wurmt ze zich er tussen door.

Monique

Martina schreef op woensdag 4 mei 2011, 10:16:


Mijn fotograaf zat op dat moment op zolder met zijn treintjes te spelen....

Marianne Gomes schreef op donderdag 5 mei 2011, 17:00:


Hier iemand met hooikoorts. Dat helpt mij dus helemaal niet. Homeopathie heb ik ook geprobeerd, zelfde verhaal.

Als eerste hulp gebruik ik een nat washandje, moet ik beslist 100% functioneren, neem ik chemie waar ik NIET suf van wordt. Het staat mij tegen dat er in bach bloesems alcohol zit. Ik vind het vies, hoe klein de hoeveelheid ook is, wordt er misselijk van.
Ik volg sinds een paar jaar een alternatieve therapie en dat helpt.

Monique

"Rijden" met Kim..... Niet letterlijk bedoeld, maar met Lily rijden terwijl Kim ook in de bak is.

Dit was gisteravond niet helemaal de bedoeling. Kim is altijd erg nieuwsgierig als ik iets met Lily in de bak aan het doen ben en staat dan met het draadje op haar hoofd te kijken naar onze verrichtingen. Aangezien verder niemand thuis was en ik geen trek had steeds op Kim te letten, heb ik Kim met een pluk hooi in de stal gezet, met het idee dat ze wel even bezig zou zijn.

Alles ging prima, Lily zeer oplettend met rijden, Kim aan de knabbel in de stal. Plotseling begon Lily boos naar achteren te kijken en scheef te lopen. Bleek dat Kim toch de bak in gekomen was en doodleuk in de achterbenen van Lily stond te happen onder het motto: jij kunt nu toch niets doen. Wat een ongeloofelijke klier! Op een streng KIIIIHIIIIM!!! hield ze op en ging even verderop staan met een verongelijkt gezicht: ik mag hier ook niks. Ondertussen was ik met Lily aan het slalommen tussen pionnen en allerlei figuren aan het rijden. Daarna proberen Lily tussen twee balkjes achteruit te laten lopen. Ging ook goed. Ik draai me om: verwoesting alom. Kim had mijn hele parcours ondertussen omgegooid en de rechte lijn pionnen veranderd in een Z vorm. Nou ja, een Z is ook een uitdaging, die maar proberen. Toen kwam helaas mijn opstapje aan de beurt. Ik zag uit mijn ooghoeken toen ik voorbij kwam draven dat Kim pogingen deed OP het trapje te klimmen. Waaaaa... straks klap dat ding samen! Dat gebeurde dus ook, en Kim zat tot overmaat van ramp vast met een voorbeen. Maar geen paniek, Kim deed een paar stappen, keek geirriteerd naar het trapje en verloor hem gelukkig. Ik wilde net afstappen. Verder gereden, Lily trok zich niets meer van Kim haar verrichtingen aan. Ook niet toen Kim doodleuk het samengeklapte trapje op stevigheid testte en erop stond te beuken. Nou ja, laat maar. Ben binnenkort jarig, maar een nieuw trapje vragen. Ondertussen weer begonnen met draven, een fijn langzaam tempo, nauwelijks sneller dan stap, heerlijk uit te zitten. Krijgt Kim het ineens in haar hoofd te gaan rollen en rolt zo voor de voeten van Lily. Lily op de rem en met een boze blik en een knauw in de kont van Kim ging Kim toch maar opzij en wijdde zich weer aan een pion. Het parcours was ondertussen niet meer te gebruiken, Kim sleepte een pion mee tussen haar tanden en vermaakte zich prima.

Al met al: ik ben trots op mijn Liltje. Zoveel afleiding en toch zo goed haar best doen!
En Kim: daar hebben we het maar niet over.
Denk dat ik haar maar omdoop in Annie: RAMPENANNIE.......

Het trapje bleek trouwens alles goed doorstaan te hebben, zelfs geen deukje te vinden.

Monique

Ik vond het niet zo geinig, toen mevrouw met dat trapje bezig was. Ik zag al gebroken benen voor me..... Achteraf natuurlijk erg grappig. Ik zal toch eens mijn vriend bewapenen met een camera, maar dan doet Kim natuurlijk niks en gedraagt zich voorbeeldig.

Monique