Mijn zadelpads zitten altijd onder de haren van Lily, vooral als ze aan het verharen is, is het echt erg. Nu ben ik al een tijdje op zoek naar een handig attribuut om dat haar te verwijderen uit de zadelpads, vind echter niets.

Hebben jullie een tip?

Monique

Maru schreef op woensdag 10 augustus 2011, 9:38:


Mijn laatste poging met stofzuiger en harde borstel was niet erg succesvol. Stofzuiger op de hoogste zuigstand, assistentie nodig om de pad past te houden, maar de haren bleven in de pad zitten.

De haren zitten inderdaad nogal vast in de pads, aan de onderkant zijn ze bekleed met nep schapevacht en daar gaat het lange haar van Lily zo fijn inzitten. Als ze aan het verharen is kan ik een paar dagen niet rijden, er verzamelt zich zoveel haar in de pad dat het zadel gewoon gaat glijden.

Ik moet straks naar de welkoop, eens kijken of ze daar zo'n borsteltje hebben. Wie weet. Bedankt voor de tip!

Monique

Anne Maria schreef op woensdag 10 augustus 2011, 13:39:


Dank je wel!
Zo'n borstel heb ik net bij de Welkoop gezien, maar ik dacht dat werkt vast niet. :)
Goed te weten dat jij uit ervaring spreekt.

Monique

Martina schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 17:46:


Hallo, Martina,

Bij Lily waren de achterhoeven ook het grootste probleem. Steeds maaien, nauwelijks uit te krabben, laat staat te bekappen. Bij Lily bestond de noodzaak gelukkig niet dat ik haar beslist moest bekappen, de hoeven zagen er alleen vreselijk uit. Ik heb haar dus met rust gelaten, geen pogingen gedaan uit te krabben of te bekappen. Wel de benen aangeraakt, hoeven even op laten tillen, even aangeraakt met gereedschap, verder niets. Na een paar weken pas weer geprobeerd uit te krabben: ze hield iets langer stil. Weer met rust gelaten, een paar weken later weer geprobeerd: weer iets beter. Dit werkte bij Lily erg goed. Lily geeft de hoeven inmiddels gewoon, maait niet meer en liet er zelfs een voor haar volkomen vreemde bij om haar goed op de hoeven te zetten. Het heeft wel maanden geduurd, maar dat was het waard.

Misschien moet je het gewoon eerst bij even de hoeven optillen houden terwijl hij staat en verder niets. Bekappen alleen terwijl hij ligt, want dat vindt hij immers niet erg?

Met Lily wil ik vanmiddag weer een begin maken met vastbinden. Moet ik haar onderweg eens een keer beslist ergens vastbinden, moet dat wel kunnen. Maar gezien haar enorme angst, heb ik haar tot dusver gewoon los laten staan. Vorig jaar kon ik haar niet eens borstelen als ze vastgebonden stond, ze schoot vreselijk in de stress, was ontzettend bang, trippelde heen en weer, sloeg met haar hoofd, maakte vreemde piepende geluiden en ging vervolgens geheel op slot. Ze was niet eens bereid een appeltje aan te nemen. En dat voor een vreetkop als Liltje....

Ik wens je veel succes!

Monique :)

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:35:


Ik heb Lily wel bewust met stokken geconfronteerd. Mijn Liltje stond te trillen van angst en probeerde zich te verstoppen als ik in beeld verscheen met een simpele bezem. Na een bijna ongeluk waarbij ze achteruit een kanaal inliep uit angst voor een vrouw die in haar tuin aan het harken was, heb ik maandenlang allerlei stokken bij me gedragen. Ik wil niet dat mijn paard zo'n verschrikkelijke angst heeft voor alles wat op een stok lijkt en dan als een kip zonder kop alleen maar weg wil. Wat moet ik dan als ik onderweg iemand tegen kom met een wandelstok, die hem groetend in de lucht steekt, of een persoon met een paraplu. Alleen al de aanblik van iemand met een bezem op een oprit, was voldoende om haar volledig bezweet te krijgen, trillen als een rietje en dan ook nog dat vreemde piepen van haar erbij. Gaat gewoon door merg en been. Ik wil eigenlijk niet eens weten wat er met haar uitgespookt is.

Ik loop nog steeds met allerlei stokken rond en raak Lily overal aan, leg mijn zweep over haar rug, steek hem tussen haar benen door en wapper door haar staart. Er wordt gewoon niet gestraft met stokken, die zijn er om vliegen weg te jaren, als verlengstuk van mijn arm, om even lekker te krabben, dat heeft ze nu eindelijk door. De volgende stap is een stokje onderweg meenemen, eerst tijdens een wandeling, om steekvliegen van haar kont te halen, daarna terwijl ik erop zit.

Er zijn hier veel mensen die met van alles en nog wat wapperen als je even een gesprekje onderweg hebt. Ik heb al eens gehad dat er met een bezem richting mond gewezen werd: he, dat paard heeft geen bit in. Of even met een bezem over de hoeven vegen: wat een grote smakkers. Vreemde gewoonte, maar schijnbaar heel normaal in dit dorp en ook niet met verkeerde bedoelingen. Bij een paard als Lily echter erg moeilijk in het begin.

Monique

Martina schreef op maandag 15 augustus 2011, 13:30:


Daar is Lily inmiddels ook achter: ook erg fijn om de sokken mee te krabben!



Aan Liltje ook niet besteed, tis zo hap slik weg.....
Iets uitschuifbaars lijkt mij ook wel wat. :)


Als iemand met een attribuut zit te zwaaien, kijkt Lily eerst naar mij of als ik erop zit, komt een oor naar achteren. Met een "Het is goed Lily", blijft ze gewoon rustig tegenwoordig.

Wat ik met mijn vorige paard gehad heb: Overdreven aan de kant gaan staan met een auto om mij als ruiter ruimte te geven en vooral niet te laten schrikken en als ik net bij het raampje ben, raampje naar beneden, hoofd eruit steken en keihard "MOIN!" roepen. Ik dacht ik krijg een hartverzakking....

Sind de bouw van onze garage met allemaal vreemde dingen op het erf, vreemde kerels en rare geluiden is Lily erg gelaten geworden. Vooral dankzij de motorzaag van de dakdekkers is Lily niet meer bang voor brommers en quads. Nu de grasmaaier nog. Ze komt in ieder geval nu wel kijken als Klaas de vangbak leeggooit en komt af en toe zelfs even aan galopperen en uitdagen. Kim staat er bij te suffen en snapt niet wat er nu eigenlijk eng is. Die staat er met haar neus bovenop als Klaas de grasmaaier start.

Monique :)

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 16 augustus 2011, 11:51:




Wat een leuke combinatie, ORS met been vastpakken...

Monique

Ach nee....

Sterkte, Jaqueline!

Monique

Beste Jacqueline,

Je hebt nu onnoemlijk veel verdriet.

Ik heb dat ook gehad toen ik mijn lieve schat moest laten inslapen. Ik heb ontelbare malen naast haar lichaam gezeten, geaaid, kon er niet bij dat ze er niet meer was. Tot mijn verwondering echter was haar lichaam na enkele dagen echter nog slechts een omhulsel voor mij. Dat wat het tot Indy maakte draag ik altijd bij me, in mijn hart. Ze heeft geen pijn meer, is vrij. En dat gun ik haar zo. Ik was gewoon opgelucht toen het lichaam dat haar zoveel jaren gevangen hield en zo ziek was, opgehaald was.

Ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren.
Denk aan alle mooie dingen die jullie meegemaakt hebben.

Veel sterkte gewenst.

Monique

Sandra van Bommel schreef op woensdag 17 augustus 2011, 21:16:

Lily heb ik nu twee jaar en al die tijd was het niet mogelijk haar vast te binden. Ze ging steigeren, hangen, trekken, rukken aan het touw, vreselijke paniek. Of ik moest haar met haar hoofd plat tegen de muur aan vastbinden, zoals ik het advies kreeg van een van de toenmalige verzorgers van Lily, heel goed om een jong paard te leren dat ze toch niet los kan komen.

Tot dusver heb ik Lily los laten staan en dat ging prima. Het is echter wel handig dat ze ook vastgebonden kan staan, mocht dat ooit nodig zijn.

Gisteravond voelde het goed en heb ik Lily voor het eerst "vastgebonden". Wat heet "vastgebonden".... ik heb voor de zekerheid het touw over het hek laten bungelen en met "HO STAY" haar laten weten dat ze daar moet blijven. Dat kan ze heel goed, ik kan dan zo bij haar weglopen, zonder dat ze me achterna loopt. Lily vond het wel wat spannend. Ze drukte haar neus tegen het touw en bleef met grote ogen stokstijf staan. Ik ben rustig aan het borstelen geweest en heb haar favoriete plekjes gekrabd.

Op een gegeven moment begon ze wat glazig te kijken en te gapen, een achterbeen ging op rust staan - wat een vooruitgang! Toen Lily op het idee kwam een vlieg te verjagen, stond ze op het punt in paniek te raken: het touw ging met een grote zwaai de lucht in en belandde precies op haar hoofd. Ze bleef toch staan en keek vragend naar mij. Ik heb het touw van haar hoofd gehaald met een "Liltje, wat doe je nu, blijf even staan", het touw weer over het hek gegooid en er was niets aan de hand.

Ik ben zo blij dat ze zo'n groot vertrouwen heeft gekregen. Nu nog een paar keer oefenen met een los touw en dan eens kijken of ik haar met een snelle-los-trek-knoop eventjes kan vastbinden.

Ik ben trots op mijn Liltje!

Monique

carolien2 schreef op donderdag 18 augustus 2011, 19:21:


Mijn westernzadel heb ik hier vandaan:

http://euro-horse.nl/eurohorse/

Ze komt voor rijden met een hele vrachtwagen vol zadels.
Erg kundig, rustig, niet opdringerig.

Monique

Nils Vellinga schreef op donderdag 18 augustus 2011, 20:54:


JAAAA, Nils, zo doe ik het wel!

Ik heb daar zo mijn redenen voor.


Bij Liltje kan IK qua vertrouwen gelukkig niets meer stuk maken.



Dank je wel, maar ik ben eerder trots op Lily, dat ze me zoveel vertrouwen geeft.

Piet schreef op donderdag 18 augustus 2011, 21:23:


Teveel, Piet, teveel.

Monique

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 19 augustus 2011, 9:09:


Die leegte is inderdaad verschrikkelijk.

Een maand nadat ik afscheid moest nemen van Indy hield ik het niet meer uit, ik wist niet waar ik het moest zoeken. Toen kwam Lily en een maand later Kim. Een aantal mensen verwonderden zich hier over, een langere "rouwperiode" zou volgens hen "gepaster" geweest zijn. Indy was immers alles voor mij. Dat is ook zo, maar Indy heeft het fijn gehad bij ons ondanks al haar kwalen. Ik heb er 100% vrede mee, ik heb alles gedaan wat in mijn macht stond.

De opmerking "heb je zoveel geld dat je gelijk twee paarden kunt kopen" vond ik wel wat ergerlijk. Ja, Indy heeft altijd veel geld gekost, maar daarvoor heb ik me altijd doodgewerkt, gezorgd dat ik haar de nodige zorg kon bieden.

Door de dood van Indy heb ik twee paarden een beter leven kunnen geven, en dat is een fijn gevoel.

Monique