Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 11:21:


Als je je benen in je nek legt om je paard te laten stoppen, dan zul je bekijks hebben...

Het is inderdaad maar net wat je afspreekt en wat voor dat specifieke paard het meest logische is en werkt.

Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 13:42:


Bovenbenen aanspannen vond ik ook eerst vreemd, maar bij Liltje werkt het. Alles loslaten had geen enkel effect. Wat voor effect het heeft, daar ben ik nog niet achter, nouja, stoppen doet ze wel. Je moet je het ook niet als enorm aanspannen voorstellen, eerder als heel licht.

Liltje wordt sowieso middels verschillende samenraapsels gereden, gewoon wat bij haar werkte.

Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 14:03:


Tja, waarom....

Mijn buurvrouw bijvoorbeeld kon het niet laten steeds weer bij Liltje aan de teugels te trekken, bij elke stap aan te sporen. Ze had het idee dat ze geen controle had als ze niet bij elke stap Liltje eraan herinnerde wat de bedoeling was. Gewoon blijven zitten bleek een verschrikkelijk groot probleem. Zij reed haar paard altijd Engels met veel toeters en bellen omdat hij anders niet luisterde volgens haar.

Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 14:28:


Maar Pien toch, een paard wat zo opgetoomd is HEB je volledig onder controle. Dan is een cap toch helemaal niet nodig. Alleen kinderen en mensen die niet kunnen rijden hebben immers een cap op.

....zei altijd een buurvrouw minachtend tegen mij, want wie valt nu op zijn hoofd. Zij heeft enige tijd in coma gelegen en maanden in een rolstoel gezeten omdat ze zonder cap van een paard gevallen is. Gelukkig kan ze weer lopen, praten en weet ze weer wie ze is. Ze werkt nu weer enkele uren per week, meer kan ze waarschijnlijk nooit meer aan.

Merel Stoffers schreef op maandag 23 januari 2012, 23:35:



Als een wandelingetje naar de supermarkt zo goed zou helpen...
Nee, dat bedoelde ik inderdaad niet.

Mijn moeder heeft artrose in beide knieen en kon nauwelijks nog even naar de buurvrouw aan de overkant van de straat lopen, laat staan fietsen. Mijn moeder heeft gember geprobeerd toen we zagen dat mijn vorige paard hiermee stukken beter kon lopen.

Gember is behoorlijk scherp, mijn paard at het gewoon, maar mijn moeder kreeg het gewoon niet door haar keel en als ze het al voor elkaar kreeg dan was een bezoek aan de WC met een grote boodschap niet fijn. (branderig gevoel) Via verschillende contacten kwam ik bij de gemberbolletjes in een potje terecht, die immers veel beter te eten zijn. Gember werkt voornamelijk bij artose in de knieen en heeft een wat verdovende en ontstekingsremmende werking.

Mijn moeder is verschrikkelijk sceptisch en gaat er echt voor zitten of het helpt. Ze stond er dan ook versteld van dat ze binnen een paar dagen veel minder pijn voelde en veel beter kon lopen.

Monique

joop schreef op dinsdag 24 januari 2012, 10:29:


Als je al zover bent dat je zelfs liever je been kwijt bent.
Wat frusterend zeg....

Martina schreef op dinsdag 24 januari 2012, 12:56:


Mijn meldde op een gegeven moment met een brede grijns dat ze weer jong werd: ze kreeg weer hittegolven terwijl ze daar al jaaaaaren van af is.

Wil schreef op dinsdag 24 januari 2012, 17:40:


Zij bedoelde de hittegolven die ze in de overgang gehad heeft, jaaaaren geleden.
Ze heeft er inderdaad nog steeds baat bij en dat is toch prima zo?

Anne Maria schreef op woensdag 25 januari 2012, 11:35:


Dat zou mij ook niks lijken....

Mijn schoonmoeder kwam via mij voor het eerst in contact met paarden. Als begroeting klopte ze mijn vorige paard altijd met de vlakke hand op het voorhoofd. "Want paarden moet je een klopje geven".

Indy vond het wel wat vreemd, maar liet haar altijd maar begaan, ze bedoelde het immers goed. Ik kon het mijn schoonmoeder niet aan het verstand brengen, tot ik haar eens zo begroette..... haar mond viel open van verbazing. Wat doe je nu?!

Ja, leuk is dat he, een tik op je voorhoofd als begroeting. Toen bleef de begroeting beperkt tot een voorzichtige aai over haar hals.



Ik hou er ook absoluut niet van als mensen gelijk op je paarden afstormen om te aaien, standaard met hun tong klakken "want daar worden ze rustig van" en er suikerklontjes instoppen "want daar houden ze van". Of nog erger: Met hun kinderen gelijk doorlopen en in een zwaai een kind op de rug zetten.

Grrrr... heb wat gevechten geleverd.

Nu vraagt iedereen netjes. Niet het paard bijt in dit geval, maar de baas.

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 25 januari 2012, 16:20:


Gebruik van een praam zou ik slechts in uiterste noodzaak toelaten. Mijn vorige paard heeft veel meegemaakt, moest vaak pijnlijke behandelingen ondergaan en heeft een aantal malen een praam op de bovenlip gehad. Een / twee keer ging het eigenlijk goed en leek ze onder een soort van medicatie te staan, alsof ze het fijn vond, dromerige ogen, vreemd snuiven. De keren erop dat ze dat ding al zag was het een strijd om hem goed op de bovenlip te krijgen. Hij moest ook steeds vaster aangedraaid worden. Ik ben toen op verdoving overgestapt via een pasta als het helemaal niet meer ging, dan was ze binnen 20 minuten wat versuft en ging het.

Als het werkelijk iets fijns zou zijn dat endorfines vrijkomen, dan zou een paard toch denken bij de volgende keer: JAAAAAA daar is dat zalige ding weer! Ik doe mijn neus vanzelf wel in de lus! Aandraaien maar!

Mijn idee is dat de praam met pijn afleidt van de andere pijn of handeling die doorgevoerd moet worden. Maar dat is mijn idee. Ik probeer met Liltje zoveel mogelijk met "rustig" haar te laten stilstaan en verschillende dingen toe te laten en anders moet het maar een verdoving zijn.

Jean Mclean schreef op donderdag 26 januari 2012, 8:55:


De "deskundigen" die ik ooit over het onderwerp praam gesproken heb (hoefsmeden, dierenartsen, pensionhouders) waren het zeer met elkaar eens dat een praam het aangewezen instrument was. Ze ging voornamelijk om hun eigen veiligheid, het gaat snel en je kunt met een hand het paard in bedwang houden terwijl je met de andere handelingen aan het paard verricht. En er heeft immers nog nooit een paard geklaagd dat een praam pijn doet.

Een oorleltang.... brrr hoe verzin je het. Mijn volgende buitenritten verleg ik maar richting Papenburg in plaats van richting Wymeer.

Hoe gaat het nu Wil?

Monique

Martina schreef op dinsdag 31 januari 2012, 11:15:


Ben blij dat jij het vraagt.....

Daar zat ik nu ook aan te denken.

Helaas geen sneeuw bij ons. Overal waar de paarden gelopen hebben is een maanlandschap. Kim dendert er als een gek overheen. Liltje struikelde gisteren en nu is ze wat voorzichtiger, tot Kim haar weer uitdaagt. De hoeven zien er mooi afgerond uit, mijn dames vinden de min 7 met gruwelijke oostenwind schijnbaar het einde. Ze staan gewoon ergens fijn te suffen, Kim ligt languit aan de voeten van Liltje en geniet van het zonnetje.

Ik heb gisteravond ingepakt in een aantal lagen kleding en een thermo rijbroek mest staan bikken in de bak. Nadat ik een tijdje had staan bikken bij een wel erg lastige mesthoop, roept Klaas doodleuk uit het raam: Moet ik even een breekijzer gaan halen?

Kerels....

Wil schreef op dinsdag 31 januari 2012, 10:59:


He verdorie..... hopelijk knapt hij snel weer op.
Sterkte.