Huertecilla schreef op woensdag, 13 juli 2005, 10:52:
Hoi,

misschien kan je iets met deze theorie...van mijn zeer gewaardeerde begeleider:

Horizontaal vraagteken

Je gaat achter het paard staan en leunt met je borst tegen zijn bil. Dan krabbel-kietel je even op zijn heupknobbel (dat wordt op den duur een afgesproken signaal) en je lokt zijn mond horizontaal naar achteren en geeft het hapje. Achter hem gaan staan, borst tegen billen, mond leeg laten eten, doorschuiven en dezelfde oefening aan de andere kant. Gemoedsbeloning.

Let wel dat het paard dit niet van nature snapt. Hij zal achteruit gaan lopen, overigens met de beste bedoelingen. Als het niet goed wil lukken gaat je helper achter het paard staan, en als je geen helper hebt zet je het paard diagonaal in een hoek van box of picadero. Echt, hij doet zijn best, maar moet even snappen dat hij moet buigen en niet achteruit lopen.

Let ook zeer wel dat het paard van zichzelf best wel kan buigen: hij kan ook naar een horzel happen. In deze oefening werk je niet alleen aan lenigheid, je werkt ook aan evenwicht en dat is meer de uitdaging dan de buigzaamheid. Het paard mag dus niet vast gehouden worden.

Het normale paard zal terugbuigen tot ongeveer plek singelbinding. Het geoefende paard komt makkelijk bij zijn heupknobbel. Het superieure paard komt tot bijna de inplanting van de staart.

Verticaal vraagteken zijwaarts

Je knielt naast het paard en vraagt hem om naast zijn voorbeen met zijn hoofd naar beneden wil komen. Vragen is lokken: je komt met je hapje even in de buurt van lippen en neus en je trekt hem a.h.w. naar beneden. Opnieuw niet forceren. De bedoeling is dat hij kan buigen met zijn neus horizontaal met de grond, maar het kost je zo maar een half jaar twee maal daags om dat goed te krijgen.

Dat was één kant. Nu kruip je onder het paard door (met je rug het paard aanraken!) en je doet dezelfde oefening aan de andere kant.

Verticaal vraagteken midden

Je knielt naast het paard maar nu vraagt of lokt het paard om met zijn mond tussen zijn voorbenen door naar achteren te komen. De eerste keer ben je zo haastig en zenuwachtig dat je al blij bent als je ergens tussen zijn voorbenen dat hapje in zijn mond kunt duwen. Maar zo waren we niet getrouwd. De bedoeling is dat hij tussen zijn voorbenen, met zijn neus parallel aan de grond, tot bij zijn achterhoeven kan komen. Dat is de inleiding tot de zg. koninginnegroet en ook tot het gaan liggen van je paard terwijl je er op zit. Dat is vooralsnog verre toekomst.

Dit lijkt op de vorige oefening maar voor het paard is het evenwichtstechnisch heel anders.

Afsluiten

Je zucht, hijgt en zweet, maar val je paard om de hals omdat hij ontzettend zijn best deed (voorgaande dingen zijn echt moeilijk voor een paard, hij wordt er wel trots en opgetogen van, maar heeft ook jouw emotionele steun nodig) en je geeft een laatste lekkertje, niet in prestatieverlangen maar in pure intimiteit. Dan is het einde oefening.

Succes!
Marlies

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:09:
Hoi,

mijn theorie is dat een paard op de vlucht als reactie op een ongecontroleerd signaal dat de ruiter afgeeft...waarschijnlijk zonder dat de ruiter het zelf merkt.

Vraag: Op het moment dat jij de trekker gewaar werd....bedacht JIJ toen dat je paard daar wel eens bang voor zou kunnen zijn, voordat je ook maar een reactie van het paard merkte?

Als dat zo is namelijk, heeft het dier op jouw "bezorgdheid" (hoe klein ook, het paard ruikt het gewoon) gereageerd en dat niet naar zichzelf gelinkt, want hij deed niets fout...in zijn beleving zal de trekker dan wel eng zijn, want hij merkte een reactie bij zijn ruiter toen die verscheen.

Een hoop mensen zullen het niet met me eens zijn, maar ik geloof niet dat het paard een vluchtdier is. Ik heb nog nooit een paard zijn vluchten ( zonder reeel gevaar natuurlijk, voor een leeuw vlucht ie wel natuurlijk ) als er geen mens in de buurt was...maar goed, als je iets niet ziet, wil het niet zeggen dat het dan ook niet bestaat.

Ik geloof wel dat de mens banger is dan het paard...paarden zijn inmens nieuwsgierig juist...zelfs als ze even ergens van geschrokken zijn.

Opper maar even een idee, doe er mee wat je wilt.

groetjes,
Marlies

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 20:04:


Die boer spoort duidelijk niet...alsof je een paard "de baas" moet zijn.
Ik geloof niet in het nadoen van de dominantie hengst, maar het verkrijgen van vertrouwen door een passieve leider te zijn...zoiets als jezelf niet verkiesbaar stellen, maar wel verkozen worden.
In mijn optiek is het paard dus een individu wat vrij is zijn eigen keuze te maken...ik probeer hem zover te krijgen dat mijn keus ook zijn keus is....in een dergelijke relatie is blind vertrouwen dus onmisbaar.
In die context is van het paard springen ook geen optie, als ik die band intact wil houden en niet opnieuw wil beginnen met het opbouwen ervan...maar inderdaad, soms is het onvermijdelijk te maken dat je wegkomt.

Ter illustratie: de pony waar ik les op krijg, is beledigd, gekwetst en wordt onzeker als ik van zijn rug val...hij zal er dus ook voor zorgen dat ik blijf zitten als hij een rare beweging maakt of ik uit evenwicht raak.

Literatuur over deze filosofie: Mark Rashid "Horses never lie" en meerdere boeken ...erg leuk om te lezen ook.

Groet,
Marlies

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 20:22:

Dat is dus het verschil...ik vertrouw erop dat mijn paard altijd rekening met mij zal houden....sommige mensen denken ook dat als ze met hun been tegen een boom stoten, het paard niet weet waar jouw been zich bevindt..volgens mij weet hij het precies en doet ie het expres


Volgens mij is het wel vertaald...maar dan moet je zelf even zoeken.

Groetjes,
Marlies

Sabrina Adams schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:27:


Wellicht heeft je paard een nare associatie in het verleden met ezels?
En op het moment dat hij schrok, verplaatste jij je gewicht naar zijn voorhand, wat "rennen!" betekent (zo rennen racepaarden uit doodsangst. ze proberen continu hun achterhand onder het voorover hellende gewicht te krijgen van de jockey).
Maar ik was er niet bij...dat weet jij vanzelfsprekend beter...mocht ik het in de praktijk aan de hand krijgen dat mijn paard vlucht zonder dat ik daar impuls toe geeft, ben je de eerste die ik het zal laten weten..ook ik heb de waarheid niet in pacht natuurlijk


Ik ben het wel met je eens dat een paard fobien heeft..zowel aangeboren als door ervaring, maar ik geloof niet in het blindelings vluchten ervoor zonder aanwijzing van buitenaf (meestal reactie mens, zonder dat deze zich ervan bewust hoeft te zijn)
Maar wederom, als ik het tegenkom, zal ik mijn mening bijstellen.


Dat zal dan inderdaad die fobie zijn die ze moet overwinnen en zeker blokt die de nieuwsgierigheid. Zo willen paarden toch ook niets van varkens en consorten weten...die vinden ze onwijs stinken begrijp ik.

Jij ook weer groetjes!
Marlies

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:


Hoi Pien,
eigenlijk heel logisch toch? Ik schrik ook wel eens van iets onschuldigs wat plots in mijn aandachtsveld aanwezig is...schrikken doen paarden natuurlijk ook...maar vlucht ie dan?


Groetjes,
Marlies

Sabrina Adams schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:55:



Hi Sabrina, vind het jammer dat je mijn mening hier in het belachelijke trekt...ook als ik het niet met jou eens ben, houd ik jouw ideeen wel in mijn achterhoofd als mogelijkheden.
Ik vind je opmerking hier inhoudelijk ook erg onjuist...punt één is een mens geen sta-dier...iedere mensendiecktherapeut kan je vertellen dat mensen niet gemaakt zijn om te staan om te zitten, omdat onze maatschappij daar wel op ingericht is, zijn er zoveel rugklachten. Krijg jij geen last van rug, schouders en benen na een tijd stilstaan of zitten?
Punt twee is dat het paard niet vlucht voor de mens zelf, maar voor de aanwijzing die degene geeft en aangezien wij hier met onze paarden omgaan o.b.v. een vertrouwensband, is het zeer logisch (zelfs wenselijk) dat het paard onze aanwijzing opvolgt...alleen minder wenselijk als je de verkeerde aanwijzing geeft, maar daar kan het paard niets aan doen en dat maakt hem ook geen vluchtdier.


Groeten,
Marlies

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 15:10:


Ok, ze zijn inderdaad geen jachtdieren In de zin dat een paard vlucht bij serieus dreigend gevaar en niet aanvalt, kan je zeker de term vluchtdier gebruiken.


Dank Isabel, precies wat ik bedoel.

Groetjes,
Marlies

Sabrina Adams schreef op donderdag, 14 juli 2005, 15:44:


Hey Sabrina, ik wil het eerst weer even met je eens zijn over een opmerking die je al een paar keer gemaakt hebt nl: "Het paard heeft altijd gelijk".

Nu, als jij het land uitrent voor een spin, is dat een irrationele reactie en zal iedereen zeggen dat je geen gelijk hebt door het zo op een rennen te zetten..die spin doet je namelijk niks.
Dan trek je een loodrechte lijn naar het paard..dat het paard ook zo kan reageren...nou, dan heeft het geen gelijk, toch, als het ook zo reageert?

Begrijp je dat ik vind dat je jezelf tegenspreekt?
Sorry dat ik je daarvoor op je woorden moet pakken.

Groeten,
Marlies

Hoi....zo zie je toch ook wel eens filmopnames van een kudde van 20 a 30 paarden (door mensen gehouden natuurlijk in die omvang) die vanuit een helikopter gefilmd door de heuvels jagen? Misschien laten ze zich wat opjutten door een tweetal nerveuze kuddeleden, maar inderdaad is dat een excuus om de benen te strekken...het paard IS beweging natuurlijk.
Het probleem zit m er alleen in, dat wat voor een paard "even de benen strekken" is, voor een mens al snel een "ongecontroleerde rengalop" is.
Wederom duidelijk waar dat probleem ontstaat


Daar kan ik mij helemaal bij aansluiten. Ik leer een paard eerst dat hij een prachtig zelfstandig wezen is wat zich niet hoeft te onderwerpen en zelf beslissingen mag nemen...dan gaat het er natuurlijk om dat je als mens op die beslissing durft te vertrouwen en het paard op jouw beslissing.
Dus als mijn paard in de bossen vanuit een heerlijk galop ineens op de rem gaat, vraag ik mij af wat zijn reden daarvoor is, terwijl ze me op de manege leerde hem dan een klap te verkopen, want om stoppen hadden we niet gevraagd.
Ach, je hebt het zelf eigenlijk allemaal al gezegd.
Maar het raakt voor mij wel de kern van het probleem van paardlievend Nederland wat geen NH toepast: ze durven niet te onderkennen dat het paard zoveel intelligentie heeft, laat staan dat het sensitief is. Het eerste wat een paard op de manege afleert, is voor zichzelf te denken.


Groeten,
Marlies

Sabrina Wuyts schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 13:34:


Hey Sabrina,

wat ontzettend erg dat je dit hebt moeten zien!!
Vorig jaar heb ik een macho-italiaan op Sardinie een driejarige hengst zien wurgen met een lasso...mijn meest dreigende Italiaans maakte nog geen indruk op hem en toen ik hem lijfelijk aanviel, had het paard al opgegeven, of misschien leed het al aan hersenbeschadiging op dat moment.
Het achtervolgt me nog steeds, vandaar dat ik er nu over moet vertellen terwijl jij er niks aan hebt natuurlijk.

Voor mij is weinig zo akelig als het zien van een paard dat sterft,zeker met doodsangst in de ogen.

Het ziet ernaar uit dat het paard in dit geval een sportershart had en inderdaad een hartaanval kreeg of wie weet welke middelen hem toegediend zijn om een dergelijke prestatie te halen?

Ik weet weinig van het wedstrijdcircuit af, maar moeten niet paarden ook regelmatig aan fysieke controles onderworpen worden?
Ben daar wel benieuwd naar, hoe zoiets werkt.

Ik hoop voor je dat je het van je af kan zetten...dood gaan hoort ook bij het leven en net als mensen, is daar ook bij paarden geen eerlijkheid in te ontdekken.

Groeten,
Marlies

Hoi Esther,

net voor gisteren hier de stroom uitviel een prachtige gedachtengang getikt over hoe de Indianen met de paarden in contact kwamen...totaal niet wetenschappelijk gestaafd, maar het houdt de romantiek er een beetje in, want dat gevoel krijg ik ook bij paarden.

Kwam er in de kern in ieder geval op neer dat ik bedacht dat misschien het paard wel het eerste contact met een verloren Indiaan gelegd heeft....uit nieuwsgierigheid "wat is dat malle wezen toch wat daar al een uur onder die boom ligt".
Kan mij namelijk zo voorstellen dat de Indianen wel eens een kudde paarden zagen, maar deze beesten te krachtig en snel vonden om te bedenken ze te kunnen vangen.

Ik denk dat het paard als eerste contact gelegd heeft omdat de Indianen heel goed door hadden dat zij het meest uit de dieren haalden d.m.v. een vertrouwensband en dat lijkt mij moeilijk als je ze eerst tegen hun wil in gaat vangen.

Maar zoals ik al zei...gewoon een leuke gedachtengang die ik mezelf opgelegd op.

Kan de discussie helaas niet helemaal blijven volgen door tijdgebrek, maar wilde je bedanken voor je vriendelijke woord en oja...het weekend van 5 aug ben ik weer te gast aan het Voetpad...geloof dat jij daar woont??

Groetjes,
Marlies

Noy1 schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 8:32:


Hoi,

Andere mogelijkheid is wellicht Horst Becker, maar die zit in Duitsland en heeft geloof ik wel een wachttijd...zijn prijzen zijn in ieder geval een stuk milder.

Of anders zijn vroegere leerling Maarten Abeln in Friesland, maar om daar terecht te kunnen moet je wat maatschappelijke barrieres als luxe en netheid kunnen laten varen en erg open minded zijn. Je kan een kennismakingsmiddag bij hem doen...zie http://www.nh.cybercomm.nl

Of stap van de grote namen af en kijk eens op de sites www.depaardenmaat.nl (Arnhem)
Of natuurlijk-ruiterschap.nl (Wijchen)
Of www.akasha-rijkunst.nl (ook Wijchen)
Of www.incontactmet-paarden.nl

Heb met deze laatsten zelf geen ervaringen, maar je moet je ervaringen toch zelf opdoen

Mogelijkheden te over lijkt mij zo.

Succes!!
Marlies

Huertecilla schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 15:21:


Hi,

heb wel even zitten smullen zeg...maar raak er tegelijkertijd ook geirriteerd van.
Je opmerkingen werden wel in het extreme getrokken zeg en argumenteren blijkt ook maar weer een vak op zich.

Het is ook zo lastig om in tekst commentaar op iemand te geven, je kan met geen enkele intonatie aangeven dat je het niet aanvallend bedoelt...bovendien wordt er toch om je mening gevraagd?
Heb ik toch altijd geleerd, dat als je met paarden werkt, je je ego buiten spel moet kunnen zetten...maar de wereld draait op betweters, zeker de paardenwereld.
Ach, ik maak me er ook wel een schuldig aan hoor.

Nou, zal wel aan je denken als ik volgend jaar op mijn Anda door de bossen rijd hier in NL

Verder kon ik me wel in je argumenten vinden hoor!

Groeten,
Marlies

Noy1 schreef op zaterdag, 16 juli 2005, 10:14:


Hoi Corine,
ik ben inderdaad onlangs voor het eerst een weekend bij Maarten geweest (een aantal weken daarvoor heb ik een kennismakingsmiddag gedaan).
Mijn ervaring daar is zo positief dat ik (en mijn zus) er voortaan ong 1x per maand een weekend heen zullen gaan, wij wonen namelijk te ver weg om iedere week les te nemen.

Open minded op twee aspecten:
1. Maarten is een bijzonder intelligente man die enigszins in afzondering is geraakt. Door zijn liefde voor dieren heeft hij niet zoveel op met mensen, maar in zijn omgang merk je dat niet. Hij is erg aardig, vertelt de mooiste verhalen (bv van toen hij bij het circus werkte) en is erg gepassioneerd in wat hij doet. Zijn huis en stallen en alles daaromheen zijn niet erg goed onderhouden...al het geld gaat in zijn paarden zitten waardoor de buitenbak bijvoorbeeld wat planken mist. Hij wordt geholpen door Wiranda, die met haar gezin bij hem woont omdat zijn gezondheid niet al te best meer is.
Wel werkt hij nog hard in zijn eigen zaak, waarmee hij zijn paardenbezigheden financieert. Je moet er gewoon geen manege met mooie bar en opgepoetste stallen verwachten zal ik maar zeggen.

2. Hij behandelt zijn paarden alsof het mensen zijn, wat mentale vermogens betreft dan, hij voert ze geen biefstuk natuurlijk. Hij gelooft niet echt in de rol van de dominante hengst zijn, maar stelt zijn paarden op gelijke voet met hem als vrienden.
Ik heb niet anders kunnen ervaren dan dat zijn paarden in alles wat ze doen rekening houden met de kwetsbaarheid van de mens...geweldige ervaring.

Ik zou je zeker aanraden een kennismaking te doen, je moet toch op je eigen ervaring afgaan denk ik.

Groetjes,
Marlies