@ Lena,

Ja klopt hoor, van die rampscenario's. Krijg dat nu al te horen, dat hij eiwitten moet krijgen voor z'n beenderen e.d. Dank je voor de info en het hart onder de riem

Groetjes

Oh Lena, wat ontzettend erg voor je! Wat moet het vreselijk zijn om je veulentje te verliezen. Ik wens je alvast een kerngezond en sterk nieuw kleintje toe.

Heb inderdaad al heel veel goedbedoelde adviezen te horen gekregen, maar ik wil hem zeker niet overbelasten. Wat jij beschrijft is zo ongeveer wat ik nu met hem doe en verder mag hij lekker veulen zijn. En vooral dat spelenderwijs aanbrengen van nieuwe dingen vind ik heel belangrijk, het moet leuk blijven, zeker geen dwang!

Of doe ik het dan eigenlijk net verkeerd ? Dit is mijn eerste veulen, dus alle tips meer dan welkom, hoor!

Heb Nathalie L. al een paar keer aan 't werk gezien met haar paard Lolita. Echt knap! Ik zal eens bekijken hoe zij met Huppel omgaat, kan ik best veel van leren.

Ik reageer meestal niet zo vaak op topics, maar nu kan ik het toch echt niet nalaten om te zeggen hoe afschuwelijk ik dit filmpje vind! Dat arme dier stond doodsangsten uit
Ik hoop dat die beestenbeulen een heel zware straf tegemoet gaan! Hoe bestaat het

Ik heb met mijn merrie de methode die hier op de PN-site beschreven staat gevolgd. Eerst leren door een smalle doorgang te gaan, later ook tussen een voorwerp en de trailer en over de klep. Druk weglaten als beloning werkte prima bij haar.
In het begin niet te veel vragen en bij de kleinste evolutie in de goede richting meteen rust geven. Wanneer ze dan toch een keer niet verder wou, ging ik met haar in de bak allerlei spelletjes doen (zowel met als zonder clicker). Steeds dingen die ze al goed kende, geen nieuwe zaken. Gewoon even wat spanning kwijtraken. Ik ben zelf niet zo'n fan van rondjes laten draven.
Pas als ze comfortabel een poosje in de trailer kon staan zijn we begonnen met daar haar achterhand aan te raken (strelen met onze hand, later carrotstick, nog later de bar* eens tegen haar billen houden). Pas wanneer de bar er echt achter kon blijven zijn we begonnen met de klep al eens dicht te doen. In het begin heel kort, niet gewacht tot er spanning optreedt. Net zo kort als voor haar comfortabel was. Pas helemaal op het laatste (dus wanneer de klep een poosje dicht kon) vastgezet aan het halster.

Het heeft ongeveer een twee maanden geduurd. Regelmatig geoefend, maar telkens heel kort. Nu gaat ze probleemloos op de trailer.

Het is natuurlijk voor ieder paard weer anders, maar ik denk dat het belangrijk is dat je maar aanbiedt waar je paard aan toe is en ook niet zo lang tot het vervelend wordt. Vertrekken vanuit wat veilig is (zei hier eerder al iemand).

*bar= de buis die achter je paard zit in de trailer, weet niet hoe je dat met een net woord zegt

Heel leuk verhaal! En erg herkenbaar ook. Je paard leren kennen, vanbinnen en vanbuiten met al hun fijne en minder fijne trekjes. Die minder fijne trekjes leren aanvaarden (ook paarden zijn wie ze zijn) en op die manier samen aan de slag gaan. Daarmee bereik je het meeste en dat is elke dag opnieuw heerlijk!
Wat trailerladen betreft kan ik beamen dat spanning kwijtraken en even de gedachten verzetten het haalt boven rondjes rennen (bij mijn merrie althans). Ook zij gaat intussen probleemloos de trailer op en ja, je moet tevreden zijn met heel kleine vorderingen. Wat zie je hun zelfvertrouwen dan plots groeien hé.

Ach wij en onze paardjes, elk z'n eigen 'lovestory'

Groetjes,

Debbie

Coralie schreef op vrijdag 30 juli 2010, 16:28:


Mezelf leren kennen of soms tegenkomen, zoals Coulash zegt, ja hoor... Zo wat elke keer

clarissa ruijgrok schreef op zondag 1 augustus 2010, 15:07:


Zeker doen! Probeer opnieuw contact te leggen met je paard op een vriendelijke niet-dwingende manier, noem het een uitnodiging. Je gaat uit van zo weinig mogelijk druk, maar zoveel als nodig.
Hierover vind je meer info in het boek 'Grondwerk' van Inge Teblick. Eén van de eerste hoofdstukken rond contact leggen. Heel interessant.

Groetjes!

Hallo,

Het zou kunnen dat dit onderwerp ooit al eens behandeld werd, maar heeft iemand duidelijke foto's van hoe St JKK er in gedroogde vorm uitziet? Ik ken het wel in bloeiende vorm, maar heb het nog nooit in hooi gezien. Deze morgen kreeg ik haast een hartverzakking toen ik in mijn hooi een roodbruine stengel met minuscuul kleine bloemetjes vond. De stengel is niet rond, maar eerder hoekig met diepe ribbels erin en is gemakkelijk te breken. Er zijn ook restanten te zien van de bladeren en deze gelijken niet meteen op het gekartelde blad van St JKK, maar meer op dat van zuring. Ik vermoed (en hoop) dat het om een andere plant gaat, maar wil toch echt zeker zijn. Voor de zekerheid heb ik dan ook maar de gehele bot hooi weggegooid.
Ik probeer later nog een foto te plaatsen, maar moet even uitzoeken hoe dat werkt

Maar als iemand aan de hand van de beschrijving al iets meer weet te vertellen, graag!

Groetjes, Debbie

Anja S schreef op zaterdag 21 augustus 2010, 11:47:


Bedankt Anja!

Dit is een super interessante link met heel duidelijke foto's. Ik heb jouw bericht dan ook een verdiend sterretje gegeven. Ik denk dat nog wel andere paardeneigenaren met St JKK -paniekaanval hier veel aan zullen hebben. Wat mezelf betreft ben ik er nu wel bijna helemaal zeker van dat het om zuring gaat. Ik probeer alsnog vandaag een fotootje te plaatsen om helemaal zeker te zijn.

Alvast een welgemeende merci van mezelf en m'n Hafjes!

Groetjes,

Debbie

Mijn Hafje krijgt een gigantische wintervacht. Mooi roodbruin en lichter gekleurd aan haar borst, benen en onder aan haar buik (daar is de vacht bijna wit). Ook rond haar ogen en snoet is de kleur lichter. Voor haar veulen wordt het z'n allereerste winter (amai als dat ook zo'n strenge belooft te worden als vorig jaar), maar hij staat al sinds z'n prille eerste uren buiten en 't is een kloek kereltje hoor. Ben wel benieuwd hoe hij er straks uiziet met zijn eerste winterjas! Wat zien ze er in de winter toch oersterk uit hé.

Ik ken hier in de buurt een merrie die de 30 nadert en ook zij krijgt in de winter een mooie dikke vacht. Nooit een deken opgehad en nooit ziek geweest. Zij geraakt haar wintervacht echter wel moeilijker kwijt wanneer het terug warmer wordt.

Groetjes.

Welke voorzorgsmaatregelen (als die er al zijn) kan je dan nemen om je paarden in het najaar/winter zo veilig mogelijk in het land te laten lopen? Er groeit geen JKK in mijn weide, maar het staat hier wel in naburige weiden en in zogenaamde natuurlijke borders met dank aan de gemeente Zo groeit het ook in de slootkant aan de voorkant van mijn weide en ik daar ga ik het steeds handmatig verwijderen. Jaja, met de bottekes aan de sloot in.
Ik heb echt schrik voor dat rotplantje. Ik probeer paardenmensen hier in de buurt erover in te lichten (foldertje van PN afgeprint) en merk dat er nu toch al meer mensen op alert zijn en op een juiste wijze verdelgen.

Peter Donck schreef op woensdag 25 augustus 2010, 15:56:

Hey Ans,
Mijn veulen zal ongeveer net zo oud zijn als het jouwe (11 mei geboren) en ik merk bij mijn merrie nu zowat hetzelfde als jij. Eveneens niet echt te mager, maar vrij schrale kont en een zichtbare schoft. Onlangs was de dierenarts hier voor een ander paard en hij zei me dat ze er heel goed uitzag en niet te mager was voor een zogende merrie. Dat stelde me toen wel een beetje gerust, maar ik volg haar heel nauw op want ook ik ben best bezorgd. Ik begrijp je dus heel goed.


Dus toch spenen onder bepaalde omstandigheden? Mijn merrie was drachtig toen ik ze kocht. Het veulen blijft bij ons en er wordt niet meer gedekt. Ik zou het veulen er ook zo lang mogelijk bij willen laten, maar heb net als Ans twijfels en ben bezorgd om mijn merrie. Wanneer vraagt het zogen te veel van een merrie?

Mss slecht geformuleerd van mij. Het JKK groeit in de berm van de sloot, dus beetje hoger gelegen. Ook staat er niet heel veel water in. Maar om erbij te kunnen moet ik er dus doorheen ploeteren

Hallo iedereen,

Hoe doen jullie dat, rijden (nu ja, veel stappen en af en toe een hobbeldrafje hoor ) met je merrie terwijl je veulen ondertussen als een gek door de bak stuift en bijna tegen je op botst? Ik zou ook heel graag weer een keer een buitenwandeling maken. Maar behoort dat tot de mogelijkheden met zo'n kleine stuiterbal erbij?
Momenteel beperk ik mij tot grondwerk en kleine stapritjes met mams in de bak. Bij het grondwerk loopt mijn veulen rustig mee of gaat zo z'n eigen weggetje. Maar van zodra ik in het zadel zit, dan loopt hij echt als een gek te crossen. Verder is het echt wel een reuzeleuk kereltje. Hij laat zich heel fijn borstelen, voetjes optillen, aan een halstertje meelopen achter mams en hij respecteert intussen ook mooi mijn ruimte.

Groetjes,

Debbie.