angelique hage schreef op zondag 17 oktober 2010, 23:05:
> Juist de dialoog aangaan met iemand die denkt dat hij al volwassen is,
> kan, mits juist aangepakt, leiden tot nieuwe inzichten (bij beiden!).
Een 12-jarige is geen volwassene, dat hij dat denkt geeft al aan dat hij het niet is.
Puberaal gedrag, ja dat dan weer wel ... maar er is niets mis mee om met een puber een dialoog aan te gaan, als je zijn idee van het "volwassen" zijn maar eventjes recht zet. Volwassen zijn betekent in mijn optiek ook "rekening en verantwoording dragen", dus niet alleen maar ongenuanceerd puberaal zeggen wat jij vindt, maar daar ook de consequenties van dragen!
> Ik heb wél kinderen en zit midden in het traject van begeleiding naar hun
> volwassenheid.
> Daarbij wil ik niet "eisen stellen" of "verbieden", laat staan liegen
> (bovendien weet mijn zoon beter dan ik wat mijn auto kan trekken
).
Liegen moet je nooit doen, maar "eisen stellen" of "verbieden", ik zou oprecht niet weten waarom niet. Onze hele volwassen samenleving eist en verbiedt ... goede training voor de werkelijkeheid.
> En ik weiger ook dreigementen toe te passen, danwel stellingen in te nemen
> ("dat doe je maar als je het zelf kunt betalen") waar ik mij zelf als
> kind blind aan heb geergerd.
Ik zei tegen mijn kinderen altijd: "ik dreig niet, ik beloof je ...." Als ik vooraf aangaf dat er ergens consequenties aan verbonden zouden worden als ze iets wel of niet deden, dan voerde ik die consequenties dus ook uit. Genoeg keuzevrijheid, je hebt namelijk de keuze om te luisteren of je luistert niet ... wederom zit onze samenleving ook zo in elkaar.
> Ik heb in mijn leven het meest geleerd van de keuzes die ik zelf heb
> gemaakt. Soms heb ik die keuzes gemaakt omdat anderen mij kennis en
> inzicht verschaften. Ik was meer bereid iets aan te nemen van mensen die
> mijn eigen hersenen prikkelden ipv mensen die mij dingen voor wilden
> schrijven; dat laatste werkte (zeker op de langere termijn) eerder
> averechts.
> Met die leidraden tracht ik nu mijn kinderen te begeleiden, in de hoop dat
> ze (uiteindelijk) de keuzes maken die ik met mijn inzichten het beste
> acht.
Allemaal prima zo lang en voor zover het zaken zijn die uitsluitend jouw kinderen betreffen ... ze kunnen gaan roken, ze kunnen gaan drinken, ze kunnen op veel te jonge leeftijd sex gaan bedrijven ... allemaal prima, als ze die keuze zelf maken. Maar ik mis hier toch de stem van de pony ... heeft die geen keuze dan? Als je weet wat je aanricht, ga je dan wachten tot een jongetje van 12 die denkt dat hij 21 is tot het inzicht komt dat hij schade veroorzaakt? Of grijp je in?
Warboel
