jan seykens schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 13:50:


Mijn DA zei net ook dat er meerdere paarden in de problemen zijn gekomen door de snelle temperatuurswisseling en de aanhoudende afkoelende regen.
De oude ijslander van een vriendin van ons stond ook al te rillen, dat had ze nog nooit eerder meegemaakt met hem. Dat is een paard met een speklaag en een ijscovacht die al zijn hele leven op de weide zonder inloostal leeft.
Inderdaad, het gaat niet altijd op. BD (Arab) leeft ook al een hele tijd buiten, maar vond zichzelf errug zielig gister.

Christel Provaas schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 15:05:


Kweeniet, Oakley is kruising Quarter met volgens ons iets pony-achtigs, New Forrest ofzo. Ik vind haar meer pony dan Quarter, die QH herkennen we voor geen meter in haar! Maar als je zegt dat daar een Anda of een Fries doorheen zit geloof ik het soms ook, te zien aan haar bewegingen en hoofdhouding als ze goed op dreef is.

Tijdens natte periodes waarbij de paddocks modderig zijn hebben de paarden meer moeite met lopen in de glibberige klei, en mij lijkt dat ze daardoor verkrampter gaan lopen; ook korter vanwege het uitglijden (paddocks lopen licht bergaf). Nu lijkt me dat niet direct een reden om zo'n zware spierpijn te krijgen, maar het kan natuurlijk ook zijn dat er een ander paard op haar gejaagd heeft en ze niet goed wegkon in de blub. Dat opgeteld op een toch al afgekoeld lichaam zou me zeggen dat dat mede een oorzaak kan zijn. Oaks wordt amper bereden, omdat ze nog zo veulenachtig is (ze is al 5 maar dat geef je haar niet), dus dat kan het ook niet zijn, hoewel ze wel veel in beweging is, ze speelt normaalgesproken met de andere jonge paarden en mijn dochter wandelt veel met haar (Oaks is het paard van mijn dochter).
Nu dus even niet, ze staat met haar maatje Izzy in de bak, eet gelukkig wel, maar ze kan inderdaad bijna niet lopen zonder enorm te wankelen en te strompelen.
Net wilde ze zich uitrekken en viel ze bijna om.
Ze krijgt overigens gewone mensenaspirine, 4 gram per dag, verdeeld over 2 porties (4 tabletten van 500 mg). DA zegt dat het over 3 dagen iets beter moet gaan, anders gaan we met andere medicijnen beginnen. Ik laat het maar even, mijn ervaring is dat rust en warmte in combi met pijnstilling al heel wat doen.

Ik kan je niet zeggen dat de Quarterachtigen bij ons er vatbaarder voor zijn, feit is wél dat Holly (QH) ook heel gevoelig is en Puck (Paint-Arabier) toevallig ook. BD (Arab) is jaren geleden spierbevangen geweest toen ikzelf nog zo stom was om een paard vanuit de stal met een berg haver erin direct aan het werk te zetten dus toen had ik een oorzaak.

Als het nat weer is gaat onze Holly bijvoorbeeld nergens liggen, ze durft dat niet, zij durft zowiezo niet te gaan liggen als er andere paarden in haar buurt zijn, dat maakt haar ook stijf en we moeten er dan voor zorgen dat Holly een plekje heeft waar ze droog en alleen kan gaan liggen. Nu lijkt bij Oakley de oorzaak in de plotselinge weersafkoeling te zitten. Eigenlijk zou een normaal gezond paard dit niet mogen krijgen, dus ik moet er wel iets mee....

Groet, Pien

Evelien Tanis schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 15:51:


Tja, het is de eeuwige afweging die je moet maken. Wij hebben dat hier ook.
Onze Holly (moeder van Spirit) is een Quarter van 19 jaar oud, we hebben haar 3 jaar geleden gekocht en zij heeft een hard leven achter de rug als wedstrijdpaard. Zo'n typisch paard dat altijd druk-druk-druk is en vanuit zichzelf altijd vanalles moet, alles serieus neemt, weinig humor heeft en nooit van haar leven heeft kunnen genieten.

Ze heeft beslist al wat slijtage aan haar achterbenen en is dus snel stijf en heel gevoelig. Maar ze wíl nog zo graag, staat te trappelen om mee te mogen en geniet enorm van haar buitenritten waarbij ze zelf haar tempo bepaalt. In stap en draf is dat voorop, in galop gaat ze uit zichzelf achteraan lopen en wachten wij op het eind van het weggetje op haar.
Ik laat haar regelmatig nakijken door de osteopaat/fysiotherapeut en die zegt altijd dat wanneer je haar gaat stilzetten, ze stijf en oud wordt. Wij zien dat ook aan Holly. De osteopaat is zeer tevreden over Holly's conditie. Dat is wel eens anders geweest toen we haar pas hadden (Jack en ik hebben haar voor veel te veel geld gekocht uit medelijden).

Het blijft een afweging om een ouder paard zwaar werk te laten doen.
Wij hebben ervoor gekozen dat niet meer te doen, maar Holly geeft dat ook duidelijk aan, in haar hoofd wil ze nog wel maar haar lichaam doet niet meer zo goed mee. Als ik zou zien dat een ouder paard wel nog goed meekan zou ik daar niet zo'n probleem van maken. Hoewel: Sommige paarden willen nog zo graag; die moet je echt tegen zichzelf beschermen want ze geven het niet aan. Of ze geven het wel aan maar je ziet het niet.

Als het teveel is voor Holly dan zien we dat ze wat stijf is, humeurig, loopt ze van ons weg (zo van 'laat me met rust') en is ze snel over haar toeren.
Haar ogen sprankelen op zulke momenten niet, en ze is wat hangerig en afwezig dan. Ik heb echt moeten leren dat zij die tekenen gaf en ik weet dat ze zich niet aanstelt, voor Holly betekent dat dat ze een paar daagjes vrij krijgt en dat we niet aan haar kop komen zeuren. Het is uiteraard belangrijk om het niet tot zulke momenten te laten komen want dat betekent dat ze over de grens is en dat mag niet de bedoeling zijn.

Zo intensief als jij beschrijft zou ik Holly niet meer willen laten werken, dat zou ze niet trekken. Ik denk dat ze nu zo'n 5 uurtjes per week werkt, voornamelijk in een rustig tempo, wel galops (ze wil altijd galloperen), maar geen lange galops en daarna lang stappen (ze heeft ook cornage). Ze gaat bijvoorbeeld wel mee op de langere buitenritten, maar we moeten rekening houden met háár tempo en als ze een lange rit heeft gehad heeft ze wel hersteltijd nodig; veel liggen, goed eten en rust om haar heen. Zolang als ik aan Holly merk dat ze nog meewil mag ze mee, maar ik ben heel voorzichtig met haar geworden merk ik.

20 jaar voor een paard wat verder "niet geleden heeft" vind ik helemaal niet oud. Holly heeft de pech dat ze vroeg ingereden is, een stal-verleden heeft, als kasplantje gehouden en heel hard heeft moeten presteren waarbij er nooit naar háár geluisterd werd.
In feite moet een 20 jarige nog best meekomen, onze osteopaat zei laatst dat ze nog nooit een 19 jarige Quarter gezien heeft, die zijn vaak al afgeschreven op hun 8e en en dan naar de slacht.
Da's natuurlijk ook wel weer zo.

Pien

Christel Provaas schreef :

Moet zeggen dat ik pas één keer meegemaakt heb dat een paard spierbevangen werd bij fris zonnig weer. Dat was de keer dat BD spierbevangen was, zij had toen een deken, stond op stal, kreeg haver omdat ze zo mager was. Ik nam de deken af en 10 minuten later was het prijs. Van de DA heb ik toen geleerd dat dát bij een gevoelig paard al voldoende kon zijn om de rug-en lendenspieren plotseling teveel te laten afkoelen. Sindsdien haal ik in de winter bij de dekenpaarden de deken nooit meer zomaar af, maar laat ik hem enkele minuten op het kruis en de lendenen liggen voor ik hem eraf haal.

Oakley en Puck zijn alleen maar gevoelig voor aanhoudend koud en vooral nat weer. Ik ga nu ook geen enkel risico meer nemen ze zonder die dekens te laten als het zo aanhoudend slecht weer is.
Tja, beiden zijn ook al met spierproblemen bij ons gekomen he, dus je weet toch nooit helemaal precies wat ze hebben meegemaakt.

Hoe graag ik hen ook zonder deken zou willen, het risico is me te groot!

Groet, Pien

Ans Jondral schreef


Nee, een écht spierbevangen paard is dood- en doodziek en kan letterlijk geen stap meer verzetten.

Greetz, Pien

Ans Jondral schreef :


Het moeten lopen door de dikke modderige glibberklei is ook niet ideaal voor de spieren, dat zien wij hier ook regelmatig. De paarden houden de pas in, lopen kort en voorzichtig. Ik kan me zo voorstellen dat dat verkrampend werkt op de spieren, dat ze de spieren overmatig moeten aanspannen en dus spierpijn krijgen, dus stijf worden.
Nu weet ik niet hoe jouw ondergrond is ?

Groet, Pien

Christel Provaas schreef op zaterdag 11 augustus 2007, 13:16:


Yep, neopreen, en voor je opstapt als je hebt aangesingeld de voorbenen even naar voren uitstrekken. Dat trekt evt huidplooien weer recht.

Groet, Pien

Huertecilla schreef op zaterdag 11 augustus 2007, 16:58:


Ik kwam toennet nog langs een fruitteler en zag de kratten klaarstaan voor de perenoogst. Ik vind ze zo mooi en ze lijken me erg praktisch (behalve het feit dat wij een paar houtknagers ertussen hebben).
Het schijnt echter dat dat statiegeldkratten zijn en je er hier veel (statie)geld voor moet betalen.
Jack heeft nu oude 1000 litervaten doorgeflext en de onderste helft doet dienst als hooibak en die voldoen ook prima.
Gaan ze ook niet hun tanden inzetten.

Groet, Pien

Pff, hele avond aan gewerkt, maar het is me gelukt : Ik heb op mijn site 4 filmpjes gezet waarop ik BD rijd met Spirit naast ons als handpaard.

http://www.spirithorses.be/spirit.html (naar beneden scrollen)

Greetz, Pien

Nathalie Lagasse schreef op zondag 12 augustus 2007, 13:56:


Wow, Nathalie. Proficiat met dit nieuwe leven!
Knap van je dat je ondanks de emoties van deze dag heel nauwgezet hebt weten te onthouden hoe alles gegaan is.
Leuk verhaal en veel plezier met Huppel (blijft ze zo heten ? Grappig....)
Groetjes, Pien

ElkeW schreef :

Ik doe het hier precies eender! Inderdaad, ik plan of ik maak gebruik van wat ik aangeboden krijg. Tractors, honden, putdeksels, ondergelopen wegen (filmpje) etc. Veel van wat je doet is herhaling. Paarden denken graag in patroontjes, da's lekker veilig.

Ans schreef:

Situaties vermijden zou ik juist niet doen, ik ga ze áán; alle gekke dingen laat ik Spirit beleven. Toch zijn er een paar verschilletjes; Spirit is hier geboren (Puzzle niet bij jou he), ik ben echt elke dag heel even met hem bezig, al is het maar wanneer ik hem van de wei haal, ik ben daar al vrij snel na zijn geboorte mee begonnen in heel korte sessies. Veel van wat je doet met zo'n jong paard (eigenlijk met elk paard) berusten op de juiste timing en consequent zijn. En het aanleren van patroontjes.

Ik denk dat ik best streng voor Spirit ben, maar ik ben wel heel liefdevol. Ik had ook nog eens de uitdaging (en dus een stok achter de deur) dat hij een hengst is en dat ik hem hengst wil laten. Dat kan in mijn ogen alleen maar wanneer het tussen hem en mij goed geregeld is en dat de rolllen voor hem volkomen duidelijk zijn. IK ben de leider van ons twee , ik bescherm hem, ik waak over zijn welzijn, ik laat hem dingen beleven etc. en hij volgt mij intussen in vol vertrouwen, dat kon je ook zien op de filmpjes.

Ik heb ook dingen gehad waar wij samen doorheen moesten, bijvoorbeeld het feit dat hij op tijd van twee weken van een beetje dromerig babypaard in een zich woest gedragende hengst veranderde toen alle dames hier in het voorjaar hengstig werden. Toen heb ik ook even moeten zoeken naar een nieuw evenwicht tussen ons en ik ben een paar keer zeer hard in mijn kracht moeten gaan staan, zowel mentaal als fysiek, want een instinct (willen dekken) is heftiger dan wat leuk aangeleerde maniertjes. Er zijn weinig leuke truukjes te verzinnen en er is ook weinig ongewenst te negeren wanneer je met een steigerende hengst in je handen staat die maar één ding in zijn hoofd heeft.... Dan is het handelen, én snel.... want één fout en je hebt het verkeken en een belangrijke kans gemist.

Mijn grote voordeel is dat Spirit van nature erg meegaand is en graag bij ons wil zijn. In zijn hoofd is hij heel rustig en cool en ik heb daar in zijn opvoeding veel voordelen bij. Daarnaast wordt hij op een faire manier goed 'onder de duim' gehouden door zijn mede-groepsgenoten, dwz hij laat zich met name door BD en Winner goed corrigeren en hij accepteert dat moeiteloos en da's voor mij wel zo handig. Spirit is geen leiderstype, hij is een volger.

Ans schreef:

Toch zul je dit soort heel normale en dagelijkse situaties niet uit de weg kunnen gaan, want dan kom je nergens meer. Puzzle wordt nu elke maand sterker en krachtiger. Werk met hem, maak dingen duidelijk voor hem, geef hem een leidraad, een houvast, zo van 'dit zijn mijn regels', wees een faire en begrijpende leider waardig. Dan kan hij op jou vertrouwen en hoeft ie niet bang te zijn voor langssuizende auto's. Als JIJ dan zegt dat het goed is, ís het ook goed voor hem!


Ja, dóén dus! Het áángaan.
Rustig paard voorop, en begeleiding die niet gaat panikeren.
Tijd vrijmaken om te oefenen, niet een keertje als je er toevallig aan denkt, maar er structureel aandacht aan besteden.

Ik beloon ook het goede van Spirit, maar ik ga niet zo ver dat ik het ongewenste maar alleen negeer, dat werkt in mijn ogen lang niet altijd.
Ik heb momenten dat ik Spirit gericht corrigeer, bijvoorbeeld wanneer hij naar de merries gaat lopen grommen als we daar langs lopen. Hij mag dat niet van mij als hij aan mij vastzit en hij weet dat (wat hij in zijn eigen tijd doet moet hij zelf weten).
Hij heeft ook een periode achter de rug dat hij steeds ging steigeren om zich zo aan mijn invloed te onttrekken. Ik accepteer dat niet van hem. Dan is het én omlaag en gelijk 10 meter achterwaarts (in snel tempo), uitademen, 3 seconden rust en weer verder (moet je je paard wél eerst leren achterwaarts te gaan natuurlijk....) 'Hmmm', dacht hij 'dat werkt niet, laat ik er maar weer mee ophouden'.

Hij heeft nog wel eens van die klooimomenten, voornamelijk wanneer hij een sprong maakt in zijn ontwikkeling. Dat gaat hij wat uitproberen, stelt hij wat controlevragen waarop ik dan weer quasi zuchtend reageer en ach, het is hem de moeite niet om zaken op de spits te drijven.
Zo komen we steeds dichter bij elkaar. Vaak vergeet ik bijna dat hij een hengst is, hij is heel zacht in mijn handen.

Maar dat gaat niet vanzelf, daar hebben we toch wel een en ander voor moeten doen. Hij is nog jong, en nét op weg een beetje hengst te worden, er staat ons nog heel wat te wachten. Maar onderling tussen hem en mij lijkt er weinig tot geen discussie en onduidelijkheid te zijn.

Ik wens jou dat ook toe. Als je wilt geef ik je graag tips hierbij (van mijn part per E mail).

Groetjes, Pien

e m kraak schreef op maandag 13 augustus 2007, 9:08:


Doe nou allemaal es aardig en help iemand op weg.
Bicci komt hier omdat ze iets goed wil neerzetten voor al die Echte Werkdieren die het een stuk slechter hebben dan de onze.

Door zo onvriendelijk te zijn maak je geen vrienden, tis allemaal een kwestie van bewustwording en een bredere kijk krijgen

Waarom zijn jullie allemaal wel lief voor dieren maar niet voor mensen?

Peace man....
Groet, Pien

Huertecilla schreef :

Nee HC, ik ben de Norikerdames bepaald niet vergeten, ik heb me net als jij groen en geel geërgerd om zoveel onverschilligheid.
Maar dat betekent niet dat we iemand anders geen kans mogen geven, toch?


Ik snap je, maar ik moet hier even over nadenken.
Vind het zo over één kam scheren.
Waarom mag een persoon met eigen paard wél dagelijks lange tochten maken door allerlei onherbergzaam gebied, daarvoor trainen etc. maar niet al deze dagen aan elkaar plakken en ipv in een rondje, rechtuit rijden naar -en met een bepaald doel?

Waarom mag ik met mijn paarden wel voor mijn eigen plezier rijden maar er geen geld voor vragen zodat ook anderen (op mijn verantwoorde wijze) plezier kunnen maken en diezelfde paarden weer te eten hebben (soortgelijke discussie) .

Jij slacht ook geitjes en verkoopt hun huid. Jij laat ook lammetjes geboren worden (neem ik toch aan) om de moedergeit te kunnen melken zodat jij kaas en melk hebt om je gezin mee te voeden.
Dit is geen oordeel he, maar een constatering.... Ikzelf heb daar geen moeite mee maar ik wil het wel aanhalen.
Ik bedoel; waar leg je de grens?
Da's een heel dunne lijn....

Als ik dan zie wat voor werk een organisatie als Brooke doet voor ál die arme ezeltjes in uitzichtsloze situaties dan vraag ik me af hoe betrekkelijk het kan zijn, wij met onze eeuwige discussies over paardenwelzijn, over een brokje meer of minder, een toevoegseltje, rijden zonder bit, zweepje en wat al niet meer. Is het nou werkelijk zo erg dat zo'n paarden eens een tocht maken terwijl in andere landen de dieren liggen te creperen omdat het bijna niet anders kan?

Groet, Pien

clarissa ruijgrok schreef op maandag 13 augustus 2007, 11:10:


De Norikerdames zelf spraken op hun website over een groot succes, maar de prijs daarvoor was wel érg hoog.
Ja, ze hadden van te voren met de paarden als training een paar keer keer in de bossen op de Veluwe gereden en zelf een tocht in Ierland (op andere paarden) gereden. Verder totáál onvoorbereid. Ja, die heuvels in de Pyreneeën waren wel érg hoog zeg

Van heel wat kreupelheden tot maandagziekte die bijna fataal afliep tot onzinnige dingen waarvoor wij hen hier reeds op voorhand uitgebreid hebben lopen waarschuwen. Nee, de dames moesten zonodig zelf het wiel uitvinden in mijn ogen ten koste van hun paarden. Ze móésten hun doel behalen. Ik geloof dat onderweg twee van de drie paarden al naar huis waren en ze de tocht geëindigd hebben met nog één paard.

Klap op de vuurpijl was dat een van de eigenaren haar paard, dat de tocht meeliep, op stel en sprong naar huis haalde na zoveelste stompzinnigheid van de rijders.

Tja, weer wat geleerd he

Pien

Spirithorses schreef op maandag 13 augustus 2007, 11:39:


Nou, hier de link dus : Overtuig jezelf en leer er wat van!
http://www.paardreizen.nl/reisverslag/

Pien