Peter Donck schreef op vrijdag 16 april 2010, 21:06:

Daar ga jij van knipogen bedoel je?

Piet schreef op maandag 19 april 2010, 9:41:

Hoe bedoel je dat de wintervacht de teugelvorm beinvloedt? Een rond touw lijkt mij nou weer verschrikkelijk om in handen te hebben bij wijze van teugel, plat voelt veel lichter, losser, fijner. Momenten van loslaten en zelfdragen (door het paard) markeren dmv een woord werkt enorm goed. Ogenschijnlijk gebeurt er niks, maar paard heeft zich net even extra ingespannen door niet op de hand te hangen en weet dus dat jij dat waardeert. Beloning laat ik pas volgen na een aantal oefeningetjes/meters/iets erg moeilijks/zwaars want ik vind dat continu tussendoor brokjes geven te invasief.

Piet schreef op maandag 19 april 2010, 9:26:

Jij zit misschien op zandgrond, zou dat schelen?
Ik ben heel voorzichtig nu. Een uurtje per dag, en dan in ieder geval zet ik Buck diezelfde dag nog aan het werk. Zo kan hij de suikers verwerken en het is een goede monitor voor mij. Op de dagen dat ik echt geen gelegenheid heb om hem te laten bewegen, is er ook geen weidegang.
Lees en hoor her en der bevangen paarden, dus het risico is momenteel echt groot.

Piet schreef op maandag 19 april 2010, 11:51:


's Nachts op stal en overdag op de wei is vragen om ellende? Dag en nacht zomer en winter in de wei is veel beter? Het lijkt wel of je het bestaan van hoeffbevangenheid ontkent!

Anja Seijn schreef op maandag 19 april 2010, 15:45:


Jij bent in elk geval in no time vlaams gaan schrijven.

Piet schreef op maandag 19 april 2010, 18:31:


Tuttut.
"Schrale omstandigheden" en "zomer en winter dag en nacht op de wei" is een contradictio in terminis. Want de tweede optie is bepaald niet veilig.
Hoewel je dat in je laatste zin ook weer rechttrekt.
Wat bedoel je eigenlijk? Want ik heb dan toch denk ik de nuances gemist.
Ik heb nl een schraalhans (qua behoefte) die het presteert om toch jarenlang mild bevangen te zijn en ook een keer koliek te krijgen terwijl hij al jaren een dieet van louter hooi met enkele uren gras volgt.

Ik krijg de indruk dat je paard zich ergert aan iets aan haar hoofd en misschien moet je daar de oorzaak zoeken. Dat kan de misschien los zittende sidepull zijn, de vrij hoge neusriem die daardoor een onduidelijk signaal geeft, flappert er iets heel irritant mee, is je teugelcontact losvast, of heb je misschien een constant zware teugeldruk...? Iets tussen hoofd en hand irriteert haar. Je ziet het aan het hoofdschudden en zich los proberen te trekken. Vervolgens vindt ze 'vrede' in een hoge hoofdpositie met ietwat weggedrukte rug, wat natuurlijk niet goed is.
Sluit de sidepull wel mooi aan? Ragt de neusriem misschien steeds over haar neus of over het stalhalster wat er ook nog onder zit? Ik zie daar nogal wat materiaal zitten. Rijd je met de rem erop omdat ze misschien weg kan spatten?

Ze is met haar aandacht bij vanalles en nog wat en slechts incidenteel bij jou. Maar dat is ook een temperament- of karakterding en staat volgens mij los van haar irritatie over iets wat er aan/met haar hoofd gebeurt. Ze heeft gewoon een kort lontje. Dat is moeilijk, maar ze communiceert duidelijk en daar mag je blij om zijn. Nu nog vertalen wat ze communiceert.

van lennep schreef op dinsdag 20 april 2010, 9:47:


Vind ik ook. Je kunt niet eeuwig aan iemands hand lopen in je dagelijkse 'werk'. Ik denk dat Trudy haar (en jou) een goede basis heeft meegegeven. Men mag dan vinden dat 3 maanden lang is voor het niveau dat ze nu heeft, ik vind dat beslist niet. Alle basisinfo is in alle rust op haar HD geïnstalleerd. Nu mag je er zelf mee verder. Af en toe een uitje naar vertrouwde Trudy zal het systeem alleen maar verder verfijnen. En kijk eens wat je allemaal al kunt vergeleken bij bv een half jaar geleden!
Heb vertrouwen Esther!

Leiderschap is Loslaten.

Arina Bezemer schreef op dinsdag 20 april 2010, 13:39:


Als ze aanvankelijk hard gaat omdat ze energie kwijt moet, zou ik haar eerst vrije beweging aan de longe of whatever geven alvorens op te stappen.
Als ze niet om die reden hard gaat, zou ik ogenblikkelijk duidelijk maken dat je toch heus een laag tempo wil. Je laat haar anders teveel aan haar lot over. Zulke bezige bijtjes zoeken sturing, bevestiging, opdrachten, contact, interactie. Als jij eerst minutenlang vrijblijvend gaat rondscheuren zonder teugelcontact, zeg je tegen haar: "zoek het maar uit, straks gaan we weer praten als jij zover bent, ik wacht wel". Het is dan voor haar absoluut niet duidelijk wat je van haar wil, je stelt je dan te afwachtend en dus onduidelijk op.

EIS een lager tempo dan wat zij wil. Dat bereik je niet door aan twee teugels te trekken zoals nu, maar steeds een ophouding en bij de geringste vaartvermindering weer toestaan. Als je wat langer moet aanhouden omdat zij bv doordramt, neem dan alleen de buitenteugel erbij, maar geen secondenlang getrek aan twee teugels, daar wordt je paard zó hard van. Ook op een bitloos ding, ja hoor net zo makkelijk. BRAAF!!! als ze haar neiging tot weghollen weet te onderdrukken en een paar meter bij je blijft. Weghollen betekent strakke rug en dat moet je echt zien te voorkomen. Zeker een arabier is al niet gezegend met voortreffelijk ruggebruik als het op dragen aankomt.
Dit is echt een basisding, als je daar nu geen werk van maakt zit je met een paard waar je straks geen kant meer mee op kan omdat je vergeet leiding te geven. Deze tempocontrole is goed te oefenen met kleine stukjes, kleine overgangen, elke meter blijven nadenken: zit er nog een paard onder me of voel ik alles alweer naar voren storten? Je zult zien dat ze dan veel oplettender wordt dan wanneer je eerst minutenlang in het rond draaft in haar tempo.

Een loperig paard rijd je iets onder zijn tempo, zodat JIJ bepaalt. Een flegmatiek paard rijd je iets boven zijn tempo, zodat JIJ bepaalt. Heel subtiel zorg je zo vanaf seconde 1 dat er gebeurt wat jij wil. Want je paard mag 49%, jij hebt 51%.

Wat is precies de reden dat je engels spreekt tegen een paard?

van lennep schreef op woensdag 21 april 2010, 15:09:


Ik denk het niet. Je kunt jezelf aanleren om te lachen, maar vrolijk word je er niet van,

Daarover was en is mijn mening: je vraagt een commando, geen gevoel. Jij kunt ook je schouders naar achteren doen zonder trots te worden.

Zodra mijn paard briest, beloon ik hem, dat wel. Want ik wil dat hij weet dat ik het waardeer dat hij zich ontspant. Maar dat is iets anders dan het omdraaien en op cue zetten. Dat vind ik eigenlijk ... typisch amerikaans. De maakbaarheid van ALLES zeg maar, inclusief feelings, bleh.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 21 april 2010, 0:42:

Vraag dan maar eens hoe je een correcte schouderbinnenwaarts rijdt. Want ik herinner me de discussie erover nog goed. Misschien neem je het van hem wél aan.

Nee geen verloren kennis hoor, hij heeft boeken geschreven, dvd's gemaakt, alles is vereeuwigd. Er is genoeg kennis te vinden over de klassieke rijkunst door een veel breder kader dan BB alleen. Niet in het Nederlands nee, maar het barst van de boeken en tijdschriften en dvd's over deze specifieke materie. Je moet het wél aanschaffen en tot je nemen.

Is zijn 'spelgebied' nog steeds helemaal schoon, Britt? Hoe lang geleden was de operatie?