Spirithorses schreef op zondag 7 oktober 2007, 10:37:
> Piet schreef op zondag 7 oktober 2007, 9:59:
>
>> Na nu een aantal lange wandelingen met een zadel op
> Ik begrijp je idee wel, Piet, en vergeef me als ik wat
> confronterend overkom, maar waarom moet dat met een pop of
> kunstmatig iets? Dat gefladder en gerommel lijkt me veel enger
> voor een paard, moet je dat weer 'wegklikkeren'.
Ik moest weg, had je nog wel gelezen maar geen tijd meer om te antwoorden. Daarom bij deze meteen ook aan Eva,Els, Eddy.
Ik had mooi tijd om erover na te denken of jullie in het geval van Shiny, of in een ander geval, gelijk hebben.
Ik denk dat jullie het nooit eerder zo geprobeerd hebben en reageren uit wat in het verleden heeft gewerkt.
Een pop heb ik er met wat fantaseren later van gemaakt , maar mijn uitgangspunt was een gevulde broek met zwabberbenen.
Die broek kan ik eerst gewoon 'leeg' op zijn rug leggen, zodat hij went dat er iets kan fladderen aan en op zijn rug, daarna langzaam maar zeker meer gewicht erin aanbrengen.
Er is dus geen sprake van wegklikkeren, maar er naar toe werken dat hij dat accepteert zonder er vandoor te willen en mogelijk in paniek te raken.
> Waarom niet heel langzaam zijn eigen vetrouwde baasje op zijn
> rug introduceren; nu ga je er bij voorbaat al vanuit dat Shiny
> bang zal reageren. Ik mag toch aannemen dat na al het werk wat
> jullie samen gedaan hebben hij zo onderhand wel weet dat hij
> jou en wat jij doet kan vertrouwen?
Shiny vertrouwt me, altijd en overal, behalve als ik te dicht in de buurt kom van het ooit opgelopen trauma. Dan is er niets in de wereld wat hij vertrouwt, buiten zijn eigen overlevingsinstinct. Dat is het grote verschil met een 'gewoon' bang paard, die kijkt eerst naar zijn leider.
Vorige maand kon hij het absoluut nog niet hebben dat er een touw op z'n kont of aan zijn benen raakte. Het heeft me flinke brandblaren in mijn hand bezorgd, omdat ik ff te snel wilde en ik wist et meteen weer.
Dit heb ik met minieme stapjes kunnen oplossen. Ik heb zoals ik het zie en ervaar, als het ware het trauma bedekt met een nieuwe vorm van gedrag.
Als ik dat met te grote stappen had willen doen, met teveel druk, dan was ik nu nog nergens geweest. Juist door die kleine stapjes ging het nu eigenlijk onvoorstelbaar snel. Zodra hij het snapte was het ok en kon het volgend klein stapje volgen.
Het resulteerde zaterdag in een machtige wandeling met zadel op van een drie uur, waarbij ik als test af en toe expres heel veel druk op de lijn aan zijn achterste gezet heb. Resultaat? 100% cool.
>
> Als jij verwacht dat er weer oude trauma's boven zullen komen
> dan zijn ze dus niet uit zijn systeem en moet je eerst daaraan
> werken, lijkt mij.
> Zolang als een paard trauma's aangeeft bij dit soort
> handelingen is er te weinig vetrouwen en is hij niet klaar om
> op zijn rug plaats te nemen want dan wordt het alleen maar het
> aanleren van truukjes om die trauma's te camoufleren.
Dit is wat ik niet met je eens ben.
Zoals ik al schreef blijft een trauma in tegenstelling tot angst altijd bestaan. Dat is bij mensen zo, dat is bij dieren zo. Breng het in een situatie die veel lijkt op datgene waardoor het trauma is opgelopen en de reactie zal zijn als bij het oorspronkelijk trauma, al is het twintig jaar geleden.
Exact hetzelfde als het trainen op alle voorgaande dingen, moet ik dit ook aanpakken.
Elk onderdeel van het uiteidelijk opstijgen, elk aspect wat daarbij komt kijken en bij
kan komen kijken moet ik zover trainen tot hij dat zonder nog zelfs maar zijn hoofd op te tillen accepteert. Tot het geen issue ( speciaal voor Eva) meer is. In stap en draf.
Pas dan kan ik verder met het volgende, dat kan bv 2 kilo meer gewicht in de benen van de broek stoppen zijn, of veel later, de pop 20 cm meer opbouwen in hoogte.
Jullie stappen zijn te groot. Dat kun je doen met Spirit, Pien, of zoals Ilona het deed met haar hengst. Wat heb ik eraan als ik straks in mijn ongeduld de weg naar het trauma weer openleg en drie maanden verder van nu ben?
Eerst moet hij getraind worden op mijn manier, dmv van elk stapje te belonen , zodat hij het wil doen en we er helemaal klaar voor zijn, om daarna terug naar nu te gaan en hetzelfde met een echte ruiter te doen.
Dan hoef ik hem er alleen nog maar op te trainen dat die ruiter hem van bovenaf kan beinvloeden,. want met de rest is hij, verwacht ik, helemaal klaar, of zal heel snel geaccepteerd worden.
>
> Zo komt het eerlijkgezegd toch een beetje op mij over als ik
> het hele verhaal lees.
>
> Greetz, Pien
Piet
"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"
Warboel
