Caatje schreef op maandag 14 december 2009, 19:43:


Dit soort filmpjes moet gebruikt worden om mensen te overtuigen dat blootvoets best wel mogelijk is... Ik heb vorig jaar in Costa Rica ook zo een bergrit gemaakt en ondanks het feit dat we believers zijn stonden we nog steeds vol bewondering naar de mooie hoeven te kijken.
Hoe meer van dit soort filmpjes, hoe beter,dunkt me...
Lena

Lineke schreef op woensdag 16 december 2009, 22:10:


Ik heb dezelfde situatie meegemaakt, heel herkenbaar maar dan met een bwp'er. Altijd op stal gestaan met dekens. Het eerste jaar redde hij het niet zonder deken, maar toen ging hij 's nachts nog op stal. Vorig jaar niet meer. Zijn vacht was nog niet zo heel dik, maar hij werd niet magerder, de sneeuw bleef op zijn vacht liggen. Dit jaar is zijn vacht al dichter dan vorig jaar, en de winter moet eigenlijk nog beginnen... Vorig jaar zag ik een enorm verschil voor en na de kerstvakantie (ik was op verlof), toen het zo koud was. Ik herkende hem bijna niet meer.
Ze hebben uiteraard ook wel altijd hooi ter beschikking en als het echt koud wordt krijgt hij ook bietenpulp bij.
En chagijnig af en toe? Dat heeft hij soms ook. Het betert hier als ik er wat mee bezig geweest ben!
Groetjes, Lena

Onder het motto: beter laat dan nooit:

De allerbeste wensen voor 2010. Hopelijk een jaar vol paardenplezier, mooie dagen, op tijd en stond een nachtelijke regenbui, weinig vervelende insecten en vooral veel liefde voor alles en nog wat.

En ook weer langs deze weg: bedankt pa en vriendin, die met oudejaar onze paarden weer moreel hebben bijgestaan in de koude winterwei terwijl de baasjes zo'n 30 graden extra hadden aan de andere kant van de wereld.
Ze hebben zelf de draden binnen de wei verbouwd omdat ze vreesden dat ze hun benen gingen breken op de grote ijsplek die in de doorgang lag.

Het vuurwerk in de omgeving bleek veel meer te zijn dan vorig jaar, maarja, een straat verder is nu eenmaal een vuurwerkwinkel open gegaan.

Maar toch ook voor de naaste weideburen een bedankje. Omdat ze hun vuurwerk opbouwend en met tussenpozen hebben afgeschoten. Ze begonnen aan de volgende portie als ze zagen dat ze weer min of meer rustig werden.

Het was trouwens vooral ons veulen dat het maar niks vond. Onze oude ruin rende naar het schijnt achter moeder en zoon aan, omdat die nu eenmaal aan het rennen waren. Als het aan hem had gelegen, was hij gewoon hooi blijven eten.

Groetjes, Lena

Spirithorses schreef op zondag 3 januari 2010, 19:45:


Ja die binding heb je inderdaad nodig. Maar dat heeft volgens mij niets met spiritualiteit te maken. Maar zoals Pien schrijft heeft het met lichaamsbewustzijn te maken en de andere dingen die ze beschrijft. En ik WEET dit al wel langer, maar om het te ERVAREN en toe te passen, dat is nog wat anders. In september heb ik een cursus gevolgd en daar heb ik beter leren kijken naar de lichaamstaal van de paarden. Maar het grootste probleem is mijn eigen lichaamstaal.

De week voor Kerstmis gaf mijn paard me een heel duidelijk voorbeeld.
Het lukte me maar niet om haar puur op lichaamstaal een overgang te laten maken van draf naar stap. Ik had hier al erg veel op geoefend, maar 't lukte gewoon niet met haar, terwijl het met de ruin wel gaat. Ik deed nochtans de juiste bewegingen volgens mij.

Op het moment dat ik het opgaf maakte ze plots wél die overgang. Ik was stomverbaasd, want ik had niet het besef dat ik iets gedaan had. En zij keek naar mij zo van "ah, is het dat wat je me vertelt..." Toen ik er even over doordacht, kwam ik tot de conclusie dat ik alleen maar DEED alsof ik me ontspande. Pas toen ik het opgaf verdween het grootste deel van mijn spierspanning en ik ben ervan overtuigd dat ze daarop reageerde.

De laatste maanden heb ik heel wat indringende ervaringen gehad, die mijn kijk op alles aan het beïnvloeden is en komen er innerlijk heel wat dingen los, wat ik erg vervelend vind, want het gaat gepaard met heel wat emoties waar je niet echt blijf mee weet. (euh, ik ben niet depressief of zo hoor, mijn wereldbeeld is aan het schudden)
Dat openstellen is echt iets wat ik nog moet leren toelaten, op dat gebied sta ik nog niet ver, slechts af en toe een glimp. Maar ik merk dat de paarden daarop reageren. Het geeft een fantastisch gevoel als je die binding voelt, maar is tegelijk ook wel beangstigend. Als ik terugkijk zijn de meest goede momenten van mijn leven net die momenten waarop je gewoon voelt en niet probeert te denken of verklaren.
Maar als je je volledig openstelt ben je uiteraard ook erg kwetsbaar en het is niet leuk om het deksel op de neus te krijgen. Met paarden lukt het al wat beter, die zijn altijd eerlijk hé?
En ik denk dat dat niet enkel mijn probleem is, maar dat veel mensen bewust of onbewust een muur rond zicht bouwen. En om die weer af te breken... En wat daar dan uit gaat komen...

En net zoals Lettfeti zijn er ook bij mij 100den vragen waarop ik geen antwoord heb maar ik denk dat ze stellen en erover discusiëren al een stap in de goede richting is.

Lena,
die wat zwaar op de hand overkomt zeker?

Een praktisch vraagje,

Als er in het weekend nog sneeuw licht willen we onze eerste sneeuwwandeling maken met de paarden, weer een heel nieuwe ervaring, maar:

Wat doet strooizout met de hoeven? De hoeven beginnen er goed uit te zien en ik wil het niet verknoeien. We zijn verplicht om eerst een aantal km over zwaar gestrooide straten te rijden. Het zout is echt niet te vermijden. En achteraf de benen en hoeven wassen lijkt me in dit weer geen optie.

Lena

Lena schreef op maandag 4 januari 2010, 20:25:


getver!!! liGt dus, mijn excuses (jetlag?)

Frans Veldman schreef op maandag 4 januari 2010, 21:40:

Omdat het zo hard vriest dacht ik, maar ja, de hoeven zullen inderdaad niet bevriezen van een beetje water.

jennet schreef op dinsdag 5 januari 2010, 15:51:


Ja het is inderdaad door mijn hond dat ik mij het afvraag. Enkele jaren geleden waren zijn poten ook serieus gemolesteerd door het zout. Toen was ik mij daar ook niet van bewust. Hem kan ik nog even oppakken als het moet, maar mijn paarden zijn me ietwat te zwaar.

Dus toch maar proberen zoveel mogelijk in de berm te lopen waar dat enigzins mogelijk is en nadien de hoeven goed schoonmaken. Ze voorspellen hier zaterdag nieuwe sneeuw en met een beetje geluk is het zout er zondag nog niet op ingewerkt of hebben ze nog niet opnieuw gestrooid zodat ze hopelijk over zuivere sneeuw kunnen lopen.
We zouden het écht eens een keertje willen doen. Het lijkt me gewoon prachtig om door besneeuwde bossen en (land)duinen te rijden.

Groetjes

Frans Veldman schreef op woensdag 6 januari 2010, 21:28:


Nou Frans, ik heb de afgelopen weken (en vorig jaar ook) alweer heel geregeld moeten verdedigen waarom het niet zielig is dat onze paarden 24/24 buitenstaan hoor! (Ik krijg nu heel wat opmerkingen in de trant van... "NU zet je ze toch wel binnen zeker?")
't Is wel zo dat als je het uitlegt bij de meesten een lampje gaat branden.

Als ik dan er het rollen en ravotten bij beschrijf (iets waar ik zéér graag over vertel :) ) dan krijg ik ze wel over de streep.
En dan vertel ik er ook bij dat het echte springpaarden zijn met papieren (voor mij maakt dat geen ene moer uit, maar mensen denken nu eenmaal in extremen zoals jumpingpaarden of shetlanders) en dat het dus echt niet uitmaakt wel ras je hebt, maar met de manier van houden. En dan zijn ze pas echt verbaasd.

En mijn vader, die tijdens ons verlof in de kerstperiode voor onze paarden zorgde en PN genegen is, was toch ook nog wel effe onzeker toen hij zag dat er op de paarden op een bepaald ogenblik rijm en sneeuw en ijs lag. Ik zei hem dat ik blij was om het te horen, want een duidelijk bewijs dat hun vacht goed isoleert. En toen was ook hij weer mee (want van isoleren weet hij alles, hij had alleen de link met levende wezens niet direct gelegd).

Frisse groetjes, Lena

Cindy Helms schreef op vrijdag 8 januari 2010, 9:57:


Ik heb zelfs een muziektrauma opgelopen van te veel van hetzelfde.
In een ver verleden zat ik op kot in Leuven. Elke vrijdag markt. Eén stand met muziek die perfect te beluisteren was (zelfs onder de dekens)...

Op een bepaald moment was "Conte Partiro" van die Italiaans blinde zanger een grote hit.
5 maanden lang heeft dat nummer continu elke vrijdagvoormiddag opgestaan, zonder dat er één ander nummer tussendoor gedraaid werd. In eerste instantie vond ik het een prachtig nummer...
Ik kan het zelfs nu nog steeds niet verdragen.
Hetzelfde met Tiritumba van Helmut Lotti.
Gewoonweg een overdosis gehad, denk ik.
Groetjes, Lena

Vanmorgen in de wei:

Mooie vaststellingen:
- een 19 jarige ruin die in het hooi stond te grasduinen.

- een merrie met sneeuw op haar rug die onmiddellijk kwam kijken of we alweer een lekkere witloofwortel bij hadden.

- een 8,5 maanden oud veulen met een dun laagje sneeuw op z'n rug en ijspegels(!) aan zijn buik. Even enthousiast als altijd.

Vreemde vaststellingen:
- de laatste dagen eten ze niet méér dan in de zomer. Enkel het gewone rantsoen met nu wel een beetje bietenpulp voor de 2 grote.
- er wordt ook niet echt veel gedronken (door de sneeuw?).

Maar ze zijn gewoon zichzelf... We gaan er van uit dat 't wel oké is.

Wintergroetjes, Lena

Kan er in de zoekfunctie dan ook meer dan één trefwoord komen? Zodat je enkel berichten vindt waar ze allebei in voorkomen? Zou ik erg handig vinden.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 13 januari 2010, 15:53:


Geen flauw benul van regeltjes, maar ik stem voor de 2de persoon enkelvoud.

Voilà, en door 'n berichtje te schrijven heb ik ineens alle tekeningskens van de nieuwe rubriekjes eens kunnen bekijken. Spijtig dat je hier in de kroeg zelf naar de frigo moet lopen .
Lena

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Deze vraag heb ik mij ook al vaak gesteld.

Volgens mijn moeder was het er al van toen ik nog een zeer klein uppie was, dat nauwelijks fatsoenlijk kon praten of lopen.
Mijn eerste herinnering is dat ik zo'n trapwagentje had in de vorm van een koetsje en een paardje ervoor. Ik ben met één wiel in een garageputspleet (ik weet niet hoe ik het anders moet noeman) terecht gekomen... de as was gebroken en het koetsje kon niet meer gerepareerd worden. Ontroostbaar was ik...

Bij Sinterklaas werd er steevast én een wortel én een klontje suiker én een appel bij op het bord gelegd... Dat was veel belangrijker dan de brief of de versnaperingen voor sint en piet.

Als lagere schoolkind kwam er thuis een zwerfhondje aangelopen. Na zeer veel zeveren en zagen (en het hondje kwam telkens ook terug) mocht ik hem houden. Hij had een rotkarakter (maar daar heb ik zelf nooit last van gehad) en is bijna 17 jaar bij ons geweest (hij stierf toen ik 23 was). 't Was geen paard, maar had toch ook al 4 poten...

Als tiener stond er in de straat een paard waar niet echt naar omgekeken werd (geen verwaarlozing of zo, er werd gewoon niks mee gedaan, het was een paard dat naar het schijnt niks wilde doen, maar ook daar heb ik nooit wat van gemerkt). We werden beste vriendjes, emmers en emmers eikels ik heb voor hem verzameld, al het wortelkruid uit de tuin kreeg hij ook (wist ik veel , daarover stond niks vermeld in al mijn boekjes die ik over paarden had). Ik had geen flauw idee wat je met een paard meer kon doen dan erop rijden, maar ik heb uren gewoon aan de draad gestaan en hem geaaid. Ma wist me steeds te vinden.
Als ik er met de fiets passeerde riep ik naar hem en hij riep altijd terug.
Op een dag was hij weg, "verkocht" zei de eigenaar, het zal wel het slachthuis geweest zijn, besef ik nu.
Ik ben er weken ellendig van geweest.

Uiteraard hing mijn kamer vol met paardenposters (naast leeuwen, tijgers, wolven, luipaarden en een mooie zonsondergang)...

Op mijn 17de heb ik een paardenkamp voor beginners mogen volgen (ging enkel om rijden), nadien mocht ik nog 1 keer per week een uurtje les gaan volgen.
Ik had van 2u op voorhand diarree en stress tot de 10de macht. Soms wilde ik niet gaan uit angst. Uiteraard niet voor de paarden, voor een deel wél van de lesgeefster die ik erg akelig vond, en ik wilde het zo goed doen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eens ik op het paard zat was het volledig en compleet over.
Ik weet nog altijd niet waar dat gevoel vandaan kwam.

Toen viel pa zonder werk en er was geen geld meer voor lessen. Ik heb ooit wel gevraagd om een eigen paard, maar was realistisch genoeg om te beseffen dat er wel de nodige tijd en geld inkruipt.

Mijn huidige echtgenoot heeft me in het eerste jaar dat we elkaar kenden een rijles cadeau gedaan voor mijn verjaardag (gewoon op een papierke geschreven). Die stress kwam onmiddellijk terug. We hebben het nooit gedaan tot ik voor mijn vrijgezellenavond 2 lessen cadeau kreeg van mijn vriendinnen... Op te nemen in de eerste week van ons huwelijk. Ik had nog steeds mijn tok en laarzen. In het huis dat we kochten lag een zweepje...

We zijn geweest en niet meer gestopt. In het begin nog steeds die stress (vraag me niet waarvoor, want... geen akelige lesgeefster meer), maar die verdween na enkele lessen.
2 jaar later kochten we onze Nexor (ma en pa keken er echt niet van op...). Toen de beslissing definitief was heb ik 3 nachten geen oog dicht gedaan... Help! Ga ik dat wel kunnen? Zo helemaal zelf voor een écht paard zorgen?

Nog eens 2 jaar later kwam Pavana. Bijna 5 maanden heeft die kennis gezeurd dat wij haar zouden kopen. Help een 2de paard! En dan nog zo'n groot en sterk beest. Maar ze heeft een vriendelijke geest.

En nu nog eens 2 jaar later kregen we ons veulen. Belofte maakt schuld hé? Aan manlief ooit beloofd dat àls we een eigen wei zouden hebben dat hij dan een veulen mocht kweken, want ja, dat was hier in de buurt toch quasi onmogelijk....
Help! Een veulen... We gaan het helemaal verknoeien, want, zeg nu zelf, we moeten nog zo veel leren over paarden en we hebben geen enkele ervaring met veulens. Intussen is hij bijna 9 maanden, en we slagen er in om hem zelf te bekappen, hij komt steeds naar ons toe, en heeft ook een vriendelijk karakter.

We genieten met volle teugen van onze paarden. En sinds we PN hebben leren kennen wordt het steeds maar erger. Want ja, vandaag weer in de weide gespeeld en Nexor rende lustig en los met mij mee, van links naar recht en weer terug... van voor naar achter...

Maar waar die aantrekkingskracht vandaan komt???????????? En die stress in mijn 10erjarer?

Genetisch? Uit de ruimte? Uit de grond? Magnetische stralen?
Wie het antwoord heeft... laat het me weten....

Lena, die al sinds haar kindertijd overal de paarden opmerkt...

Nils Vellinga schreef op zaterdag 16 januari 2010, 21:11:



Mijn ruin heeft 3 witte hoeven en 1 halve zwarte. Ik merk geen verschil tussen het wit en zwart.
Mijn vroegere smid (een echte) zei ook al dat dat geen verschil maakte...
Lena