e m kraak schreef op vrijdag 1 juli 2011, 1:35:


Daar heb je helemaal gelijk in, maar de vraag ging toch duidelijk over gras dacht ik zo, en in dit geval waarschijnlijk zelfs over een monocultuur. Ik gaf slechts antwoord waarom boeren minder stikstof mesten om zoeter gras te krijgen. Of ik het eens ben met deze manier van tuinieren is weer een heel ander verhaal.


Helemaal mee eens, maar daar ging de vraag toch niet over?


Daar zijn we het in ieder geval ook al over eens.


Ik beweer niet dat ze op uitsluitend hout kunnen leven, maar wel dat stro als bijvoeding ongeschikt is om een paard te laten afvallen, en dat stro en hout wel degelijk bijdragen in de energievoorziening. Als je het paard uitsluitend stro of hout geeft moet je maar hopen dat het met de mineralenverhoudingen goed zit, en dat zal wel scheeflopen zoals altijd als je uitsluitend 1 soort voedsel afkomstig van 1 soort bodem geeft.


Ik meen dat er ook mensen waren die schreven dat ze er wel degelijk prima op gedijen. De ervaringen lopen uiteen zullen we maar zeggen, en een en ander zal wel te maken hebben met de soort stro, soort bodem, en mogelijk de gewenning van het paard. Per slot van rekening duurt het na een brokjesdieet vaak ook meer dan een jaar voor het paard niet meer "zienderogen vermagert" op uitsluitend hooi en gras. En dan spelen er nog zaken mee als de conditie van het gebit en of het paard wel genoeg te eten krijgt.


Ben ik het ook mee eens hoor! Gewoon enige variatie in soort plant en herkomst is beter dan een monocultuur. Ik maak alleen bezwaar tegen het idee van sommigen dat als ze een paard plantje X zien eten dat dit betekent dat het paard specifiek plantje X nodig heeft en dat het dier plantje X speciaal heeft uitgezocht. Het gaat om de variatie, niet om plantje X. Mensen eten soms witlof, heel gezond, maar je kunt niet vervolgens stellen dat je persee witlof moet eten omdat je anders wat tekort krijgt. Wij weten soms witlof, elders eten ze soms geroosterde sprinkhanen. Er is niks wat we specifiek nodig hebben: Als je maar varieert, dan maak je de statistische kans op tekorten of tevelen gewoon kleiner. En dat is bij paarden evengoed waar als bij mensen.

Verder vraag ik me af of die variatie in voeding bij paarden niet beter variatie in herkomst kan zijn. Vaak hoor je dat problematische paarden het "ergens anders" beter doen. Dan wordt de oorzaak gezocht in de nabijheid van de zee, of de veranderde hoogte, etc. maar ik vermoed dat de werkelijke oorzaak hem zit in het feit dat het paard op een andere grondsoort foerageert, met een andere bodemsamenstelling.

Zoals je weet schenken wij niet veel aandacht aan kruiden en voeren we de paarden niks bij. Het kan ons niet zoveel schelen wat ze precies eten. Desondanks (of misschien wel juist daarom) doen onze 6 paarden het hier uitstekend. Maar we hebben op ons perceel duidelijk twee verschillende grondsoorten (zand en veen) met ook duidelijke verschillen in vegetatie. En in de winter betrekken we ook hooi dat van verschillende percelen met verschillende bemesting afkomstig is. Al die variatie zorgt voor een statistisch kleinere kans op tekorten en tevelen. Maar wie de oplossing zoekt in "kruidje X" heeft gewoon niet goed begrepen waar het om gaat, net zo min als degene die de oplossing zoekt in geroosterde sprinkhanen. Zo duidelijker wat ik bedoel?

Frans

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 1 juli 2011, 8:55:


Er zijn een paar globale "regels" voorprogrammeerd, net als bij mensen.
Bij mensen is de regel dat bittere dingen giftig zijn, dus hebben we daar een voorgeprogrammeerde afkeer van. Meestal klopt die regel en het werkt verrassend goed. Maar er zijn ook dingen die bitter zijn en toch eetbaar zijn, en er zijn dingen die niet bitter zijn maar toch giftig zijn, en dan werkt die globale regel minder goed. Dit is het geval bij witlof, spruitjes etc en tevens de reden dat deze groenten door kinderen in eerste instantie als oneetbaar worden beschouwd. Toch kun je uiteindelijk leren dat deze groenten wel degelijk eetbaar zijn en dan verdwijnt de natuurlijke afkeer.
Enfin, paarden hebben ook een paar van dit soort globale regels, en meestal gaat het goed. Maar net als mensen kunnen paarden leren (meestal bij voedselschaarste) dat die "slecht smakende" dingen toch wel eetbaar zijn (soms onterecht), en dan verdwijnt de afkeer. Is de voorgeprogrammeerde afkeer eenmaal afgeleerd dan wordt de giftige plant permanent aan het normale menu toegevoegd.


Precies!


Mits de giftige planten aan de voorgeprogrammeerde regels voldoen. En dat geldt dus helaas niet voor alle giftige planten.


Omdat ze bij voedselschaarste de giftige planten hebben leren eten, of omdat de giftige plant niet voldoet aan de globale regels.

Frans

Piet schreef op vrijdag 1 juli 2011, 7:40:


Achter onze weide ligt een sloot, met aan weerszijden een pad dat van het waterschap is. Dat groeit dicht met "onkruid" en periodiek komen ze dat met een trekkertje wegfrezen. Soms zet Ilona voor die tijd brutaalweg het pad even af en laat de paarden erop. Hebben ze weer eens wat anders en de weide gaat wat langer mee.

Frans

Peter Donck schreef op vrijdag 1 juli 2011, 9:55:


Yep. Maar op een andere bodem groeien wel weer andere planten, die op die specifieke bodem goed groeien.


Denk jij van wel dan? Dat als je bananenplanten veel extra natriumchloride geeft dat er dan zoute bananen aan gaan groeien? Lijkt mij niet. Ze blijven gewoon bananen, en op een gegeven moment als je het te gek maakt gaan ze dood, maar ze worden niet zout. Zout kunnen we prima proeven, maar je mag aannemen dat dit gegeven ook van toepassing is voor de mineralen die we minder goed kunnen proeven. Die bananenplant neemt precies datgene op wat nodig is om bananenplant te kunnen spelen. En dus kun je generaliseren en zeggen dat bananen veel magnesim bevatten. Zit er geen magnesium in de grond? Dan krijg je geen magnesium-loze bananen maar gewoon helemaal geen bananen.
En natuurlijk is er een beetje een grijs gebied maar we kunnen gerust stellen dat je niet zonder meer de bodemsamenstelling naarhet gewas kunt extrapoleren.

Ik denk inderdaad dus (nog steeds ) dat de samenstelling van een plant binnen zekere grenzen specifiek is voor de betreffende plant, en als die specifieke samenstelling niet realiseerbaar is op de betreffende bodem dan gaat de plant gewoon dood.
En dat geeft nou net de specifieke flora die je op specifieke bodemsamenstellingen aantreft.

Frans

muriel schreef op vrijdag 1 juli 2011, 11:21:


Ha, dat hebben wij ook.


Hier idem met Bala.
.

Ik denk niet zozeer kunstmest als zodanig maar wel de foute toepassing ervan. Wij gebruiken wel kunstmest, maar gooien niet klakkeloos 17-17-17 erop maar stellen een mengsel samen dat precies is aangepast aan ons stukje land. Dat betekent dat we a) maar een kwart strooien als wat algemeen gebruikelijk is, en b) dat we weinig stikstof strooien maar meer magnesium, zwavel, etc.

Het is net als met paarden: klakkeloos een algemeen vitaminen- en mineralenpreparaat toedienen doet meer kwaad dan goed, maar je kunt wel goede resultaten boeken door alleen datgene te verstrekken waar een tekort aan is. Als je je daaraan houdt dan is kunstmest niet per definitie verkeerd en waarschijnlijk beter dan zomaar wat dierlijke mest waarvan de samenstelling onbekend is en waarmee je wellicht aanvult waarvan er al een teveel was en niks toevoegt aan datgene waaraan een schreeuwend gebrek is.

In ons geval groeide het gras maar matig toen we er in een grijs verleden bergen 17-17-17 opgooiden, maar spoot het de grond uit toen we het later ontdekte zwaveltekort oplosten. Gras heeft een heel klein beetje zwavel nodig, is dat er niet dan groeit het niet, ook al strooi je nog zoveel kalk en standaard kunstmest. De meeste mensen zien kunstmest als een tovermiddel net als een vitaminepreparaat en doen maar wat, zonder te weten of er tekorten zijn en zo ja waaraan dan precies.

Voordat iederen nou zwavel gaat strooien: Dit tekort was gemeten op ons specifieke stukje grond en zal op jouw grond waarschijnlijk niks uithalen. Als je wilt weten wat je op jouw eigen grond moet strooien moet je net als wij een bodemanalyse laten doen. Paar monstertjes nemen en opsturen en erbij vermelden dat je er graag grasachtige gewassen op wilt laten groeien. Dan krijg je een strookje met daarop een kolom waarop alle mineralen e.d. op staan wat gras nodig heeft en in de kolom daarnaast wat er in jouw grond is aangetroffen.

Gevolg: Gezonde glimmende paarden die naast gras en hooi en zoutblok nooit wat anders nodig hebben en van hun exceem zijn verlost.

Ik krijg toch vaak de indruk dat een deel van de notoire tobbers op dit forum nalaten om een bodem- of gewasanalyse te verrichten en zomaar wat preparaatjes in hun paarden proppen en dan nog verbaasd blijven dat het niet optimaal gaat.

Misschien moeten we op de site eens een database aanleggen met daarin de waarden die gemeten zijn in de grond van mensen die eens een bodemonderzoek hebben laten doen, met daarnaast hoe ze vroegder bemestten, hoe ze dat daarna gingen doen, en wat de resultaten waren. Is misschien educatief voor mensen die altijd zomaar wat op hun land kwakken.

Frans

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 1 juli 2011, 14:39:


Niet "soms". Het lijkt me iets dat je altijd als eerste moet uitsluiten. Problemen? Eerst eens kijken of het voedsel wel OK is. Zou toch logisch moeten zijn?


Ik had niemand in het bijzonder in gedachten, voel je niet aangesproken. Het was meer een opmerking in het algemeen: onderzoekt iedereen eigenlijk wel of datgene wat het paard eet wel OK is als er toch problemen ontstaan, alvorens te gaan gissen naar eventuele tekorten?


Komt het hooi van diezelfde weide?

Frans

Marianne Gomes schreef op vrijdag 1 juli 2011, 17:13:


Dat klopt, want paarden eten zich zomaar ziek. Als paarden wisten wat goed voor ze was dan vraten ze niet al die rotzooi waar ze hoefbevangen van worden, insuline-resistentie van krijgen, of te dik van worden. Wat dat betreft is het instinct van katten beter ontwikkeld, die eten tenminste niet snel dingen waar ze ziek van worden, ook al zet je het voor hun neus.


Ja duh, er staat ook gevarieerd voedsel dus als ze zomaar wat grazen krijgen ze vanzelf een gevarieerd menu binnen, het paard zou juist moeite moeten doen als het een mono-cultuur wilde bemachtigen, en waarom zou het die moeite doen?


Overpopulatie ontstaat wel degelijk als de omstandigheden (met name voedsel) in overvloed aanwezig zijn.


Ik weet niet wie dat beeld heeft geschetst maar ik was het niet. Paarden zijn leuke dieren, maar als het om intelligentie gaat dan heb ik toch wat andere dieren in gedachten, zoals olifanten, dolfijnen, etc. Het is maar net wat je intelligentie noemt, maar paarden scoren erbarmelijk slecht op bepaalde onderdelen zoals detouring experimenten etc. Maak de uitgang van de wei 15 meter de tegengestelde kant op als waar ze eigenlijk heen willen en ze komen niet op het idee om die 15 meter terug te lopen zelfs al hebben ze er al honderden keren doorheen gekuierd. Iets wat daarentegen de meeste simpele zoogdieren tot aan muizen aan toe feilloos kunnen.


Een heel romantische gedachte om te veronderstellen dat een paard rondloopt met een complete faunagids waarin alle planten staan die wereldwijd voorkomen, inclusief waar ze goed of slecht voor zijn. Er is alleen helaas niets dat daarop wijst. De meeste voor het paard giftige planten zijn niet giftig voor de wormen, en als het paard zo'n plant eet dient het nergens toe en wordt het paard gewoon ziek.


Kruidenvrouwtjes hebben we al eeuwenlang gehad, en al die tijd moest een stel mensen ongeveer 10 kinderen verwekken om enige kans te hebben dat 2 ervan zouden overleven, ondanks alle "heilzame" kruiden. Je kunt een kruidnagel in een ontstoken kies stoppen maar een wortelkanaalbehandeling is het enige dat zo'n kies kan redden, en die kruidenvrouwtjes hadden op hun 40ste dan ook een gammel gebit. Met de rest van het lijf was het niet veel beter.


De meeste paarden staan niet langs de snelweg. En van koolmonoxide (wat geen lange levensduur heeft en geen afstanden af kan leggen) wordt je niet dik, het enige dat het doet is zich binden aan hemoglobine en het niet meer loslaten, zodat in hoge concentraties het bloed geen zuurstof meer kan vervoeren en je stikt. Tijd om dik te worden heb je dan niet meer.


Leuk! Veel plezier toegewenst! En we lezen je verslag met interesse!

Frans

kel1988 schreef op vrijdag 1 juli 2011, 23:14:


Het verband tussen zandkoliek en 's nachts op stal te zetten ontgaat me even. Tenzij je paard alleen 's nachts zand eet.


Het primaire verschil tussen overdag en 's nachts is de afwezigheid van licht. Ik geloof niet dat dit van invloed is op zweet enzo. Als hij overdag buiten kan, dan kan het 's nachts ook. 's nachts is het vaak kouder dan overdag, maar er zijn ook zat nachten die warmer zijn dan sommige andere dagen overdag. Temperatuur is niet erg belangrijk, regen en wind hebben een grotere invloed op de gevoelstemperatuur, maar wind en regen trekken zich weinig aan van het dag en nacht ritme.


Ik denk niet dat 's nachts op stal zetten helpt tegen koliek. Eigenlijk dacht ik dat beweging koliek in zekere mate kan voorkomen, en als dat zo is dan werkt op stal zetten averechts.

Dierenartsen weten vaak niet beter. Vaak is het idee dat als er iets met een paard is dat ie dan maar op stal moet, ongeacht wat er precies aan de hand is. Of het nou een blessure is of koliek, zet hem maar op stal. Misschien kun je je dierenarts vragen waarom hij denkt dat 's nachts op stal zetten helpt tegen koliek?

Frans

Arabesk schreef op zaterdag 2 juli 2011, 0:28:


Het zal niet precies te berekenen zijn, maar als er uit zo'n onderzoek komt dat er geen zwavel in de bodem zit en gras daar toch iets van nodig heeft, dan heeft het toch nut omdat je weet waarmee je moet bemesten. En als er al een overschot aan Kalium in de grond zit dan lijkt het me weggegooid geld om er bergen Kaliumfosfaat overheen te strooien.

Je wilt toch niet beweren dat we gewoon maar lukraak wat over het land moeten strooien en een bodemanalyse weggegooid geld is?

Frans

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 6 juli 2011, 15:34:


En:


Bloed in de urine en pijn wijst op een ander soort nierschade dan normaal is bij IR/Diabetes. In het laatste geval verstoppen de haarvaatjes, is pijnloos en er komen geen bloedingen voor, de nieren gaan alleen steeds slechter functioneren. Ik heb nog nooit gehoord dat IR/diabetici bloed in de urine krijgen en/of pijnaanvallen, zonder afzonderlijke oorzaak.

Dit lijken mij meer nierstenen o.i.d.


Wat was het laatst? Yakult of zo? Nu weer kaneel? Ik vind het griezelig hoe je allemaal onnatuurlijke dingen aan paarden geeft, je weet niet wat voor neven-effecten dat soort spul allemaal heeft.
Juist met nierproblemen zou ik dus rigoreus stoppen met experimenteren, al dat vreemde spul moet er ook weer uit en belast de nieren nog meer, verandert de pH van de urine (wat steenvorming in de hand werkt!) enzovoorts.

Het ene nierprobleem is het andere niet, voor je supplementen, kruiden, of weet ik veel wat wilt geven zul je toch eerst moeten weten met wat voor soort nierprobleem je te maken hebt.

Frans

e m kraak schreef op woensdag 27 juli 2011, 21:36:


Haha, hier idem ditto. Nu heb ik dus ook , secptisch als ik ben, ontdekt dat je wel degelijk water kunt detecteren.
Ik weet ook nog hoe het waarschijnlijk werkt:
De beweging van water zorgt voor ionisatie van de lucht. Die ionisatie is voor veel mensen (waaronder ik) bijzonder goed voelbaar. Wel eens afgevraagd waar het "frisse" gevoel vandaan komt na een onweersbui? De temperatuur is vaak nog hoog, de luchtvochtigheid is nog verder gestegen, en toch voelt het aangenaam. Reden is dat de lucht dan vol negatieve ionen zit en dat vinden mensen prettig. Zelfde in de buurt van de zee. Ouderwetse computermonitoren (de hoogspanningsgenerator die erin zit), rijdende auto's (statische oplading) geven daarentegen positieve ionen af en dat vinden mensen dus minder prettig voelen.
Enfin, ondegronds water geeft negatieve ionen af en zorgen voor een locale verandering van de lading van de lucht en dat is dus waarneembaar. De waarnemer beweegt vervolgens onbewust de wichelroede. Het is dus niet de wichelroede zelf die op het water reageert. Ik kan het ook zonder wichelroede, gewoon voelen met de handen. Voor mij voelt het als warmtestraling, alsof er een lamp vanuit de grond omhoog staat te schijnen.

Wat dit onderwerp met lecherantenne's te maken heeft weet ik niet, dat is iets heel anders. Lecherantenne-gedoe is gewoon pure kolder, doorspekt met pseudo-technisch gebrabbel dat allemaal nergens op slaat.
Het meet "frequenties" zeggen ze dan. Frequenties van wat? Frequentie is niets anders dan een weergave van het "aantal cycli/golven per seconde". Als je aan het strand staat en er komt iedere twee seconden een golf aan dan is de fequentie dus 0.5 Hertz. Je kan pas frequenties meten als er iets is dat golft. Dat kunnen golven op zee zijn, of radiogolven. Aan een paard golft er niets, en er is dan ook niks aan frequenties te meten. Alles dat golft is met een electronisch apparaat te meten, en er is dus geen clown voor nodig die daar een of ander toverstokje voor vasthoudt. We kunnen ECG's maken, hersengolven meten, etc. en dat allemaal keurig op een schermpje of een plotter zichtbaar maken. Als het golft dan is het zichtbaar, is het niet zichtbaar of objectief meetbaar dan golft het niet.

Frans

ninapean schreef op donderdag 28 juli 2011, 11:24:


Het woordje "natuurlijk" in de naam "Paard Natuurlijk" heeft niets met "natuurlijke geneeswijzen" te maken. Natuurlijke geneeswijzen hebben overigens vaak ook niks met de natuur te maken maar dat terzijde.

Paard Natuurlijk is ontstaan omdat ondergetekende juist een hardgrondige hekel had aan goedgelovigheid, om dingen te geloven zonder dat daar een gedegen onderbouwing voor is. Het slaan van hoefijzers onder hoeven zonder dat iemand kan uitleggen waarom een paard niet op eigen voeten kan lopen en zonder te kunnen uitleggen hoe hoefijzers hoeven kunnen genezen is precies hetzelfde. Het geloof in hoefijzers is niet anders dan het geloof in "natuurlijke" geneeswijzen, beiden zijn niet goed te onderbouwen en alle onderliggende logica ontbreekt, en in onafhankelijke trials blijkt steeds dat de behandeling geen betere resultaten geeft dan gewoon geen behandeling. In de paardenwereld wordt nogal veel gerommeld puur op basis van geloof. Het op stal zetten als het regent, dekentje opdoen als het voor mensen koud aanvoelt, sportbrokjes geven aan een paard dat 23 uur per dag op stal staat en 1 uurtje aan "sport" doet, hoefijzertjes eronder en met lecherantennetjes en niet onderbouwde supplementjes proberen kwaaltjes te verhelpen.

Waarom het je "zwaar tegen valt" dat "paardnatuurlijke" mensen niet klakkeloos zomaar van alles geloven begrijp ik niet helemaal. Als we alles geloofden dan lieten we de hoefsmid gewoon nog ijzertjes slaan, puur op basis van geloof.

Frans

Nils Vellinga schreef op vrijdag 29 juli 2011, 23:57:


Yep.


In een atoom zit een positief geladen kern met daaromheen negatief geladen electronen. In totaal is het ding dus neutraal. Wel kun je een atoom een lading meegeven, in dit geval noemen we het een ion.


Frequenties zijn geen dingen en kunnen dus nergens tussenin zitten, net zo min als dat graden Celcius dingen zijn die ergens tussenin kunnen zitten. Het is gewoon een eenheid voor iets dat we meten (of in het geval van frequenties; simpelweg tellen). Frequentie duidt de frequentie aan waarin gebeurtenissen voorvallen. We tellen het aantal voorvallen per seconden en duiden het resultaat aan in Hertz. Dus een kolibrie die zijn vleugels 50 keer per seconde heen en weer wappert beweegt zijn vleugels met een frequentie van 50 Hertz.


Als ze niet heen en weer wapperen of anderszins bewegen hebben ze geen frequentie. Je hart pompt bijvoorbeeld 60 keer per minuut,en dit is dus 1 keer per seconde, dus een frequentie van 1 Hertz. Als je snel wandelt dan maak je twee passen per seconde, dus dat is 2 Hertz. Je nieren en lever bewegen niet ritmisch op en neer dus ze hebben ook niets dat in frequentie is uit te drukken.


Beweging is prima te meten, en het aantal keer dat dit per seconde voorvalt is prima te tellen.

En als het met een antenne "voelbaar" is te maken, dan is het zeker te meten. Per slot van rekening gebruiken we al honderd jaar antenne's om radio's te laten spelen, terwijl de die radiogolven niet eens kunnen voelen. Laat staan als het wel voelbaar is, dan is het ook prima meetbaar. En als we iets voelen terwijl het niet meetbaar is, dan is er een verschrikkelijk grote kans dat het "voelen" zich tussen de oren afspeelt.

En voor wat betreft die wichelroeden en het vinden van water: Ik heb zo'n 20 jaar geleden eens een electronische wichelroede gemaakt (die reageerde op minieme ionisatie van de lucht) en het was verrassend wat je er allemaal mee kon detecteren. Ik heb hem nog ergens liggen geloof ik, zal hem weer eens te voorschijn halen.

Frans

e m kraak schreef op zaterdag 30 juli 2011, 0:33:


Gelezen.
Ik ben niet bepaald overtuigd. De test is niet zoals die zou moeten worden uitgevoerd:
"Registrator: wist wat er in de doosjes zat, wist wat de 'correcte' reactie op de inhoud was en noteerde of de reactie 'correct' was."
Jij weet vast wel waarom de test op deze manier uitvoeren de boel beduvelen is.

Als minieme magnetische velden voor spierbeweging zorgen, hoe verklaar je dan dat mensen een MRI kunnen ondergaan zonder volslagen wild te worden?

"Mijn" idee over ionisatie is nergens mee in tegenspraak en het is ook bekend dat mensen ionisatie prima kunnen waarnemen, er is dus geen vage onbegrijpelijke theorie voor nodig.


Wat is een wichelroede? Als dat iets is dat wel degelijk ideomotorisch is (maar in het geval van water wel door onbewuste beinvloeding wegens de onbewust waargenomen ionisatie wordt gestuurd) dan is er geen enkele overeenkomst met een wichelroede voor het vinden van water en een "lecherantenne". Het is in beide gevallen een tak, maar een dirigent zwaait ook met een stokje en een toverfee ook. Het heeft allemaal niets met elkaar te maken.

Frans

joop schreef op maandag 28 februari 2011, 12:16:


Tsja, wat is "te onstuimig"? Wij hebben al weer wat jaartjes twee gevasectomeerde hengsten die elk hun eigen merries hebben.
Het ene "stel" (Khani en Harisha) is inderdaad erg fanatiek maar ik heb aan die onstuimigheid nog geen nadelen kunnen ontdekken. We kunnen midden in een hengstigheidsperiode prima samen gaan rijden op Khani en Harisha, en onderweg wordt er vanzelfsprekend niet gedekt, en daar is geen noemenswaardige overtuigingskracht voor nodig (het is lastiger om ze onderweg niet te laten snaaien van maisplanten en andere lekkernijen). Zodra we thuis zijn en afgezadeld hebben dan is het eerste wat ze doen weer een nummertje maken. Gaat gedurende die hengstigheid de hele dag door.
Khabal heeft de pech dat zijn merries wat vaker hoofdpijn hebben. Dus die is noodgedwongen wat minder fanatiek. Maar ook dat lijkt geen enkel probleem te zijn. Hoe dan ook, ze zoeken het maar lekker uit en we hebben hier geen gefrustreerde beesten, geen ziektes, geen lastig gedrag naar mensen toe, gewoon prima allemaal.
En de hengsten zijn hier juist de dieren die het prettigst in de omgang met mensen zijn en het leukste zijn om dingen mee te doen. Toeval, of is een gelukkige hengst gewoon een dier met meer levensvreugde?

Frans