Gudrun schreef :
>
> Dit was geen schrik, hij is voor aan arabier ook vrij lui en
> cool, zal gewoonlijk ook eerder ter plekke schrikken, of een
> paar sprongen maken, maar ik heb hem eigenlijk altijd binnen de
> 10 seconden terug.
> Nu ik er verder over nadenk, was het eerder stress, een
> opeenvolging van kleine spanningen waarbij de laatste helling
> af (met losse stenen) de druppel was die de emmer deed
> overlopen. En eens in galop vertrokken gewoon de adrenaline
>
. En het plezier in het rennen dnek ik.
Ik herken je verhaal eigenlijk heel goed, ik heb dit in de beginjaren met BD (ook Arab
) een keer of twee meegemaakt. Ik ben bijvoorbeeld een keer in m'n eentje met BD een steile helling met boomstammen als trappetjes afgegallopeerd (wat dus niet de bedoeling was) en ik had nul controle.
Geprobeerd haar de struiken in te sturen, tegen een boom parkeren: No way, blínd was zij, en hulde aan mijn westernzadel met knop om me vast te houden. Ik ben er toen net niet vanaf gelazerd en dat had er alleen maar mee te maken dat er op dat moment geen geschikte plek was om me te laten vallen.
Dat zij die actie met mij ondernam heeft mij toen totaal verrast (en ik denk haarzelf ook want het was haar eerste keer), maar ik heb er wel door leren herkennen tot hoever ik haar kon laten gaan en wanneer ik gas moest terugnemen en de rem erop houden.
> Gekke is alleen dat ik de kleine voorafgaande signalen echt
> gemist heb, en i heb toch echt wel het gevoel mijnheertje al
> wat te kennen ondertussen, het is echt een aan-uit paardje soms.
Tuurlijk probeert BD dat heel soms nog wel eens. Een paard met zoveel temperament heeft het nou eenmaal af en toe nodig om eens helemaal uit haar bol te gaan met alle remmen los en die zullen dat graag proberen. Ik check haar altijd enkele malen tijdens de galop: Hoofd rechts, hoofd links, rustigaan op laten komen, en tussendoor een paar keer blijven checken tijdens te accelereren. Als ik ook maar héél even het gevoel heb dat ik controle aan het verliezen ben, (*signaal!*) dus dat zij het van me overneemt, ga ik onherroepelijk op de rem en het maakt mij niet uit wie of wat ik dan verder bij me heb. De grens daartussen is een grens van centimeters. Blijf ik daaronder; niks aan de hand. Gaat ze eroverheen heb ik een harde dobber aan dit paard. Het is een onveilige situatie waarin ongelukken kunnen gebeuren. Een ander signaal is hals hard maken en op slot proberen te zetten. BD kan een houding aannemen (neus naar voren) waarbij ik het dan moet hebben van puur mijn fysieke kracht om haar tot stoppen te dwingen. Twee teugels werkt niet, ik gebruik dan één teugel om haar uit evenwicht te krijgen waardoor ze wel móét stoppen.
> Meegaan heb ik ook geprobeerd, vooral het eerste stuk op het
> smalle bospaadje met de takken. Gewoon losse teugel en alleen
> met gewicht wat sturen om de ergste takken te vermijden. Maar
> je kan niet blijven meegaan, er zijn helaas ook wegen en andere
> weggebruikers.
Ik ga hier echt nóóit in mee, mensen die dat zeggen hebben niet zo'n ren-arabier die juist wíl dat je meegaat
Ik kan BD ook aan een losse teugel gallopperen, totdat het moment komt dat zij wel eens wil accelereren, zo geweldig als zij op mijn gewicht reageert (ik rijd ditzelfde paard onder rustigere omstandigheden zonder hoofdstel met alleen een halsring buiten en dan galloppeer ik gerust), maar bij -snelheid-in-de-kop houdt het even heel erg op. Dat is een instinct. Sommige paarden móéten rennen, prima, maar dan wel onder gecontroleerde omstandigheden (BD's papa is renbaan- Arabier). Rennen maakt haar blij en vrolijk. Niet rennen maakt haar sjaggie, dus af en toe moet ik haar laten rennen.
Verder weet ik precies wáár ik haar kan laten gaan, dat zijn maar een paar paadjes en die zijn toevallig ook nog altijd berg-op. Ik heb haar inmiddels geleerd dat ze bovenaan elke heuvel moet stoppen, om te voorkomen dat ze doorschiet. Op rechte lange bospaden zul je mij zelden voluit zien gaan, ze kan namelijk ook heftig opzij spingen als er ineens een zijweggetje opdoemt waar iemand met een hond loopt te wandelen etc, en daaraan meer snelheid ontlenen dus dat doen we maar niet. Bovendien is er op zulke paden geen eind (ja oké, héél ver weg) en ik houd wel van een einde van een pad.
> Ik zou wel een soot westernstop willen intrainen... Vorige week
> op Dixie nog getest, Conny en Piablo galopeerder voorop, ik
> kwam er achteraan op niet-zo-snelle Dixie, voor zijn doen in
> echt snelle galop, toen ik "woa" zei ging hij gewoon op zijn
> kont zitten, ook al galopeerde de rest gewoon verder.
Dixie is een heel ander paard, die haalt zoiets waarschijnlijk niet eens in z'n hoofd. De stop bij mij onder zulke omstandigheden, wanneer we over de grens zijn, is nog steeds omtrekken, stilstaan, uitademen en tot rust brengen. Gezond zal het niet zijn voor haar, maar voor mij is het niet gezond als ik eraf lazer en verkeerd terecht kom.
Misschien kun je wat met mijn verhaal
Groetjes, Pien
Warboel
