Christel Provaas schreef op maandag 7 juli 2008, 20:18:


Falk heeft het ook regelmatig aan haar achterpootjes. Falk is haar leven lang natuurlijk bekapt, ook bij de vorige eigenaar. Falk is 20 nu.
Egyptische zalf helpt en het is dan een tijd weg. Nat of droog weer maakt niet zo veel uit. Ze heeft altijd buiten gestaan en kent geen stal.
Ik meen en dat weet ik niet zeker dus correct me if I am wrong dat het een soort steriele bacterie is. Met bekappen wordt het altijd weggehaald ( ik liet bekappen door een professionele bekapper ) maar het komt altijd weer terug.

Arabesk schreef op maandag 7 juli 2008, 20:48:


Bij de boerenbond etc.

Christel Provaas schreef op maandag 7 juli 2008, 22:22:


7 juli 2008: een weerbericht uit het Noorden.
Koel winderig weer, geen regen. ( al lang geen regen)
Ik ben bedaard.
Ik ga maar met de kat op de bank zitten, die droomt tenminste van een kater.
Ik droom van sproeiers.

Björk verschiet van kleur, ze wordt blond.





Steeds meer plekken krijgt ze dit.
Ze is knettergek , zoveel stress, ze wil haar pillen echt niet, ze wil niet gepakt worden, ze weigert alle voer.
We krijgen haar wel rustig door haar aan te raken en te kriebelen. Medicijnen gaat echt niet. Haar wantrouwen voor voedsel is te groot., ze gaat alleen staan flemen.
Haar nek wordt een harde knoert als je haar pakt, neusgaten groot, ze ontspant pas als je haar kriebelt. Gelukkig lukt dat wel en is ze te bekappen.
We gaan voor korter leven maar met waardigheid en vertrouwen, ik wil haar niet breken om de medicijnen denk ik. Ik wil mijn zwijnende Bjorkie die ik weer heb goed heb kunnen leren lopen met dat tijdelijke bit terug. Zonder de medicatie gaat het slecht met haar.

3 jaar geleden was ze nog zwart, töltte ze goed, zwijnde ze niet en was slank en reden we haar zonder bit.



En dat allemaal om zo'n stomme hersentumor.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 7 juli 2008, 23:14:


Ja dat doet pijn, we kunnen haar niet helpen.
Het enige wat we kunnen doen is haar respecteren en de hele wereld die veroordeelt laten kletsen.
Ik vraag me nu af wat doe ik als de complicaties zoals hoefbevangenheid komen, een keer behandelen en afwachten of gelijk zeggen nee dit paard mag gaan, ze heeft genoeg gehad.

Wil schreef op dinsdag 8 juli 2008, 0:52:


Ja heel erg moeilijk, ze is nog maar 9 of moet nog 9 worden. Terugkijkend heeft ze het al zeker 2 jaar. Het is gewoon niet eerlijk, juist voor haar niet met haar verleden. Machteloos sta je.

Herman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 1:24:


Zoals ze zich nu gedraagt denk ik dit kan niet meer.
Ik denk nu we haar weer hebben kunnen pakken we haar vertrouwen wel weer terugkrijgen in twee dagen. Ze staat weer bij huis. Eten doet ze niet. Alles uit emmer of hand is fout. Ik denk dat het in een dag of twee lukt haar wel weer te pakken zonder stress. Ze heeft denk ik nu geen pijn, ze paranoia voor vieze smaakjes. Gras eet ze wel , Er zijn een paar opties over.
Ophokken en haar breken om de medicijnen te geven en na de medicijnen iets lekkers te geen. Probleem is ze wil niets lekkers meer en niets eten
Ophokken en zorgen dat ze echt honger heeft.
Of zoals we proberen, wachten tot ze vrijwillig weer vertrouwen heeft en dan maar zien waar het schip strandt.
We weten dat de medicijnen helpen, ze knapte zo enorm op. Nu e zonder zit is ze weer ziek en dat ging rap achteruit, dat wisten we ook toen we overlegden met de DA met de vraag wat nu? Maar er is niemand die weet hoe je de medicatie er in moet krijgen en er is geen alternatief.
Ik denk wel eens was het nou naar Falk of Bret, die vreten alles en zijn gewone paarden, zij zijn niet getraumatiseerd zoals Bjork. Het is gewoon niet eerlijk.

Aafke schreef op dinsdag 8 juli 2008, 8:06:


Piet van harte gefeliciteerd met je verjaardag!! ( 21 al he )

Nick Altena schreef op dinsdag 8 juli 2008, 2:58:


Was het maar zo makkelijk, maar ze eet echt niets meer, ook geen biksjes of musli etc Gisteren hadden we de emmer om haar kop gebonden, dat doen we altijd met alle paarden, een voerzak systeem zeg maar zodat ze niet bij elkaar jatten. Ze gaat dan echt met haar hoofd omhoog staan, en eet geen hap. Ook niet als we het op de grond gooien, ze gaat staan flemen.

Christel Provaas schreef op dinsdag 8 juli 2008, 8:59:


Opereren is technisch niet mogelijk bij een paard, tenminste het wordt nooit gedaan, ik denk dus ook dat er geen ervaring in is. Ook zal het heel kostbaar zijn denk ik en waarschijnlijk ook een groot risico, ze moeten wel die hersenpan in.
Voorlopig gaan we voor het vertrouwen, als dat terug is weet ik nog niet wat we doen. Ik wil het er wel in proppen .
De medicijnen werkten wel erg goed, je kon er op zitten, haar vacht aanraken met je benen zonder de hap trap reflex, je kon je gewicht gebruiken etc. Die duidelijkheid hebben we in ieder geval, we weten nu zeker waar dat gedrag vandaan kwam. Eerst maar weer zien of ze weer goed is te benaderen. Ik denk dat de keuze wordt dan in godsnaam maar zonder medicijnen en de kwaliteit herstellen in het vertrouwen, tijd rekken en een paard dat gestressed is en niets meer vertrouwt is denk ik geen kwaliteit. Het is zo'n baby zo kwetsbaar.
Ik vind ook dat het nu wel heel snel gaat, die vachtverkleuringen zijn nu echt snel, volgend jaar is ze denk ik vos als het in dit tempo door gaat.

Inge Teblick schreef op dinsdag 8 juli 2008, 10:01:


Ja Inge, het is echt een rotkeuze, het weten dat de medicijnen echt helpen en het gewoon niet kunnen geven. Een kuurtje van een dag of 10 is een ander verhaal, dan zou ik haar desnoods vastbinden. Maar een paard dat alle vertrouwen verliest in mensen en voedsel is echt geen optie.
Ik denk dat we de keuze wel hebben gemaakt nu, en zien wel als het te erg wordt, misschien gaat ze nog een jaartje mee zonder erg ziek te zijn. Zodra ze pijn krijgt door complicaties is het einde verhaal . Ik denk dat we haar dat wel verschuldigd zijn, we gaan nu eerst maar gewoon plezier maken zodra ze weer vertrouwen heeft.

Moniek schreef op dinsdag 8 juli 2008, 11:08:


Jazeker hebben we overlegd met de dierenarts. Er is geen alternatief of alternatieve manier voor de medicijnen, we hebben echt alles geprobeerd wat we konden bedenken. Ik weet dat er veel mogelijk is met clickeren, ook dat is de revue al gepasseerd, ze heeft daarmee al heel veel dingen geleerd.
Maar ze eet echt niet. En met de spuit spuugt ze het uit.

Monique Meijer schreef op dinsdag 8 juli 2008, 12:59:


Het zit jullie ook niet mee he, maar Indy is in ieder geval een knokkerd dat heeft ze al eerder laten zien. Ik hoop dat ze nu ook weer snel herstelt.

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 16:22:


Water hebben we al geprobeerd, ze mogen opgelost worden. Inspuiten in de mond gaat niet, ze spuugt het uit. Ook als je het dikker maakt met appelmoes etc. We proberen haar nu eerst weer aan het eten te krijgen. Ze eet gewoon niet. We hebben net maar wortels gehaald, die eet ze ook niet meer maar we proberen het maar. Misschien wil ze ooit weer wel wat eten. De medicijnen zijn pergolide, kleine pilletjes. http://www.fk.cvz.nl/Preparaatteksten/P/pergolide.asp?blPrint=True
het zijn mensenmedicijnen en behoorlijk heftig. Als ik de bijwerkingen zie dan denk ik ook, vreet ze zelf maar. Misschien verklaart het ook wel wat er nu gebeurt. Maar ze staat nu wel al 3 weken droog, je zou toch verwachten dat de bijwerkingen er niet meer zijn en het is natuurlijk ook maar wat raden waarom die gedragsverandering zo heftig is.

marjolijn schreef op dinsdag 8 juli 2008, 18:25:

D>

Er is eigenlijk niet bekend hoe lang je het leven verlengt, Cushing betreft eigenlijk meestal oude paarden. Er zijn maar heel weinig jonge paarden met Cushing en Pergolide wordt nog niet zo heel lang ingezet als middel. ( Een paar jaar meen ik)
Ze loopt wel weer achter ons aan inmiddels, maar met een halster hoef je nog niet aan te komen. Het lukt uiteindelijk wel hoor door veel te kriebelen etc maar het is nog een omslachtige manier van pakken. De stressnek wordt dan echt keihard en ontspanning is ver te zoeken. Ik weet dat ik dat echt niet wil voor haar. Dit zijn basisdingen waar ze zich veilig bij moet voelen, die basisdingen zijn een primair recht voor haar, het zou egoistisch zijn haar dat af te pakken. Toen ze hier net kwam was het ook zo'n aparte en het heeft lang geduurd voor ze haar vertrouwen durfde te geven, ( ze dacht vast dat we ook hele stukken uit haar oren zouden knippen) toen dat er eenmaal was vertrouwde zo ook blindelings op je. Dat willen we terug, ik denk dat dat het allerbelangrijkste is wat we haar kunnen geven, de basisveiligheid. Het is geen eigenwijzigheid, het is echt stress, ze doet echt haar best wel maar ze gruwelt gewoon nu van alles wat eten is. IJslanders die niet van eten houden is bizar. Zij was altijd al een slechte eter, ook weinig gras en hooi. Nu staat ze ook echt steeds op de uitkijk en let op alles, wiebelt weer en ligt weer veel. Het is geen makkelijke keuze.
We nemen de tijd en als ze weer op de rails staat heben wij genoeg tijd gehad om een stappenplan te bedenken of de keuze te maken het zij zo.