Sky schreef op dinsdag 18 april 2006, 18:15:
> eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 18 april 2006, 17:05:
>
>> Als je een wilde (beter verwilderde) kudde paarden observeerd

> Maar goed dat is alleen mijn optie en mijn armzalige 6 jaartjes
>

ervaring.
>
> Greetz Sky/Chantal
Een paard heeft net zoals elk zoogdier een primitief , basaal gevoel van honger dorst , pijn , angst , rust enz....De vriendschap onder paarden bestaat niet er is een soort van verbondenheid die paarden op hetzelfde niveau(rangorde) steun doet zoeken bij elkaar en samen staan we sterk . Een (vriendschap) van 2O jaar is op één dag vergeten (zie de oude generaal onder andere) en indien mogelijk wordt snel een andere "vriend" gezocht. Een paard is geen mens en je hoeft het niet met mij eens te zijn , dat vraag ik ook niet hierover zijn al tientallen jaren onderzoek gevoerd net vanuit die verhalen van paarden die sterven voor hun generaal (napoleon) of hun ruiter uit de slag halen (bucephalos alexander de grote) en daarna sterven aan hun verwondingen . Maar waarom wordt dit als een negatief punt ervaren voor het paard ? Of ervaar je het als een verlies voor jezelf omdat dan het paard niet is wat je dacht? Hierdoor is hij miljoenen jaren kunnen overleven . Een merrie die haar veulen verliest wordt de dag erna gedekt door de hengst. Bij een paard dat van zijn jarenlange eigenaar wordt weggehaald en op een grote wei komt bij zijn soortgenoten zie je niks dan tevredenheid , mist hij dan zo zijn "baasje"? Nogmaals je moet rekening houden met wat een paard is door zijn eigenheid te willen veranderen, romantiseren bega je meer kwaad dan goed.