katriend schreef op woensdag, 2 maart 2005, 14:26:


Mest eten kan uit verveling. Maar het kan ook een wanhopige poging zijn van het paard om zijn zwaar beschadigde darmflora trachten te herstellen.

Hij heeft last van zijn rug,

Ooit al eens een paard bevangen zien staan ? Geen mooi zicht. Stijf en met de hals vooruit, gespannen van kop tot teen ....
Geen wonder dat ie een zadel niet ziet zitten. RIjden is dan onmogelijk.

Al deze klachten wisselen elkaar af, en we weten

Moest het hier inderdaad over een serieuze infectie gaan van welke parasiet of worm dan ook, dan wordt je paard langszaam leeggezogen, weerstand verminderd zienderogen, en op den duur heeft dat zijn weerslag op het functioneren van het hele paard.


Wat mensen betreft is er een gezegde 'een gezonde geest in een gezond lichaam'. Dat geld voor paarden ook denk ik.
De manier waarop een paard zich voelt beïnvloedt wel degelijk zijn beeld en waarneming naar andere dieren en ons toe. WIl je met een paard aan de slag kunnen en effectief vooruitgang boeken, dan is de eerste vereiste dat het paard in een goede gezondheid verkeert. Je moet alle medische oorzaken (pijn in de rug, hoefproblemen, parasieten, spieren, gewrichten, tanden, enz.....) eerst uit kunnen sluiten alvorens verder te kunnen. Ik zou mij nu als ik jou was daarop concentreren. Eerst je paard weer fit en gezond.

Hij heeft tot zijn vierde jaar in een

Gr.

Sabrina

Kimberly schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 20:49:


Stalondeugden of vals ? Niets daarvan. Gewoon een gefrustreerd paard, zoals er zovelen zijn op manèges. En uit die frustraties komen dan de gevolgen die jij beschrijft. Het is heel belangrijk voor je paard, dat het gewoon paard tussen de andere paarden kan zijn. Op een manège zoals jij die hier beschrijft is dat quasi - zo niet onmogelijk.
Paarden horen buiten te staan met soortgenoten. Toen ik mijn eerste paard had gekocht, stond het op een klein pension stalletje. Altijd binnen, enkel buiten om de stal schoon te maken, je kent dat wel. Haar attitude naar andere paarden toe was alles behalve aangenaam. Ze beet en schopte naar alles dat nog maar in haar buurt kwam. Constant schopte ze dan tegen de deur ! Ik heb toen onmiddellijk beginnen zoeken naar een andere oplossing, want ik vond het niet meer kunnen en ik voelde mij miserabel in mijn paard zijn plaats. Ik heb haar toen verhuisd naar een andere pensionstal met onbeperkte weidegang. Toen heb ik pas voor het eerst het paard gezien dat ik gekocht had. Ze is helemaal opengebloeid. Van het paard dat ze enkele jaren geleden was, valt niets meer te bekennen. Enkel en alleen door haar het (voor haar) meest noodzakelijke te verschaffen, nl : paard kunnen zijn tussen de paarden. Zo kon ze terug leren gelukkig en sociaal worden.
Je zou haar nu eens moeten zien.


En hoeveel tijd besteed jij of je kennis dan gemiddeld aan je paard ? Wat doet het paard dan met de overige rest van de tijd. Eten geeft een tijdelijke afleiding, het rijden ook. Maar die schone stal, leuk voor hem/haar. Maar dat is niet echt zijn/haar hoofbekommernis hoor.


Een paard beslist niet van de ene dag op de andere om te gaan schoppen. Hieraan gaat heel wat vooraf. En je zult daarvan toch eerst de oorzaken moeten wegnemen.
Een stalmat voor de deur hangen ? Wat los je dan op ? Ok geen geschaafde knieën meer, minder lawaai, en voor de rest ?
En dan mag je nog zoveel speeltjes in de stal hangen, het interesseert je paard gewoon niet, omdat het in een van zijn aller basisbehoeften tekort gedaan wordt.


Is niet makkelijk, maar dan zul je wat harder moeten zoeken. Wie zoekt die vindt. En kijk daarvoor niet enkel naar je eigen gemak. Zoek eventueel iemand die ook een weide zoekt, en die samen met jou de paarden hooi kan voeren tijdens de wintermaanden.


Dat is het nadeel van een manège vind ik persoonlijk. Er moet zoveeeeeeel en er mag niks. Of dat nu de dieren ten goede komt of niet.
Waarom moeten die paarden bijvoorbeeld binnen s'nachts ? Over hoeveel weides beschikken ze dan en voor hoeveel paarden ?


Dit is echt een misopvatting hoor. Het weer is slecht. Die van mij gaan buiten in weer en wind. Op stal zouden ze gewoon gek worden. Denk je nu echt dat een paard zegt : Oh het regent, of het is koud, laat mij maar binnen. Soms is dat meer een opvatting van het baasje. Als die van mij te kennen zouden geven dat ze niet buiten willen, dan zijn ze ernstig ziek.
Wij vinden dat het slecht weer is, ocharme die beestjes.
Nee daar geven ze echt niet om.
Soms maken we het ons wat te gemakkelijk. En dat is geen verwijt hoor, want ik ben ervan overtuigd dat je wel goed voor je paardje bent, maar het is gewoon tijd dat je het een en het ander over een andere boeg gooit.


Groetjes,

Sabrina

Kimberly schreef op woensdag, 2 maart 2005, 15:05:


Kun je hier eens wat meer over vertellen ?


Natuurlijk wordt die steeds opstandiger en associaler.


Allemaal gelijkgezinden dus. krenk mijn paardje geen haartje.
Succes zou ik zo zeggen. Vind ik best wel zielig.


Waarom niet gewoon s'nachts lekker op de weide blijven ?
Manègereglementen. Ik zal mij er nooit meer in kunnen vinden. EN dit is voor mij al een grote reden waarom ik er nooit zou gaan staan met mijn paard.


Dan zet je hem maar alleen, dan is die tenminste toch uit zijn box. EN een paard is liever onder zijn soortgenoten. Maar liever iets dan niets. EN niemand zet zijn paarden buiten ! Intriest vind ik dat.
Bang dat ze vuil worden ? Bang dat het te slecht weer is ? Te lui ? Waarom een paard überhaupt ? Beleeft men zo nog plezier aan de omgang met zijn paard ?


Ik zou toch maar eens goed naar de mogelijkheden kijken in de buurt hoor. Maar als je steevast zegt, ik kan niet, ik weet niet, ik wil niet en ik vind niet .... dan lukt niets. Effe je instelling veranderen, want het knaagt blijkbaar niet alleen aan je paard, maar ook aan jou.

Groetjes,

Sabrina

HannahFroukje schreef op woensdag, 2 maart 2005, 20:22:


Hey Frouk,

Nee dat beweer ik niet. En natuurlijk of niet .... Pwaahhhh. Een feit is wel dat onze paarden een stal ter hunner beschikking hebben, maar dat wij die stal niet misbruiken, en zij het als dusdanig niet als een marteling zien. Bij ons liggen de verhoudingen : stal - buiten helemaal anders t.o.v manègepaarden die wel bijna 24/24 7/7 opgestald staan. Die is maar al te blij dat die eens buiten kan. Bij ons is het andersom. Maar onze paarden hebben een hele andere instelling. Bij hun is het begrip stal en het gebruik ervan helemaal anders, en dat wil ik zeggen. Die van ons zeggen : Huuh doe de deur maar open, ik wil binnen, terwijl heef veel paarden gewoon die keuze niet hebben. EN die laatste zijn de zieligerds. Begrijp je nu wat ik wil zeggen. Een manègepaardje is allang gelukkig dat die met soortgenoten de weide of de bak in kan, die van ons hebben de keuze. En dat is wel degelijk een groot verschil. Dat is tenminste hoe ik het zie.
Bijgevolg voelen wij ons ook niet schuldig als ze de stal in gaan, want het is dan zoals jij zegt de keuze van het paard. En dat veranderd de zaak, t'is van de willen bij ons, en niet van de moet.

Groetjes,

Sabrina

Spirithorses schreef op donderdag, 3 maart 2005, 13:38:


Hoi Pien,

Inderdaad. En zolang ze het uit eigen wil doen, wat is dan het probleem. Maar hetgeen ik wou zeggen was dat een manègepaardje dat nooit buitenkomt er niet om maalt dat er wat regen valt. Dat is allang blij dat het even buitenmag. Ik vind onze paarden hebben keuzes. De vrije keuze om te bewegen, om te spelen, te lopen, te eten, in hun stal te gaan. Hoeveel paarden hebben eigenlijk keuzes ? Onze paardjes leven hun eigen leventje, terwijl manègepaarden geleefd worden, en de keuzes die hun aanbelangen meestal door de mens genomen worden. En dat maakt nou net zowel mens als dier kapot.

Groetjes

Sabrina

HannahFroukje schreef op donderdag, 3 maart 2005, 13:42:


Oef uitgeklaard ! Ben blij da we mekaar begrijpen. Het verschil ligt em in de vrijheid van keuze. En dat is belangrijk. Vam mij mogen Donna en Yitta de hele dag in hun stal als dat hun keuze is, waarom niet ? Paard is koningin bij ons,ha ha. Mogen niks tekort komen.

Groetjes,

Sabrina

Marianne schreef op woensdag, 9 maart 2005, 14:49:


Wel Marianne,

Dat is nu nog eens goed nieuws. Ik hoop echt dat Pauiie en jij nooit meer zoiets hoeven mee te maken. Leg Paulie maar eens flink in de watten en geniet maar terug van jullie samenzijn in jullie eigen vertrouwde omgeving.

Groetjes,

Sabrina

leintje24 schreef op maandag, 11 april 2005, 17:16:


Zoveel mogelijk buiten ! Natuurlijk ! Daar zou ik voor kiezen. Een paard is een kuddedier en stelt gezelschap enorm op prijs. Alhoewel er echte loners tussen zitten .... Maar een shetje is prima gezelschap (maar pas op vergis u niet in het lieve schattige shetje). Je kan ook een advertentie plaatsen of een oproep doen om via deze weg iemand te vinden die met jou de weide wil delen. Soms zijn er mensen die hun oude paardje op pensioen willen zetten. Die zijn dikwijls op zoek naar een weide en wat gezelschap voor hun paard .... Mogelijkheden zat dus.

Groetjes,

Sabrina

wendy roovers schreef op maandag, 11 april 2005, 17:31:


Nieuwe Haflinger ? Je hebt hem elders gekocht en nog maar net naar een nieuwe stek verhuisd ? Of zie ik het verkeerd ? Staat hij/zij met veel andere paarden op de weide ? Als dit het geval is dan is dit een logische reactie van hem/haar. Hij is zonet uit zijn eigen vertrouwde omgeving weggeghaald en zoekt nu bevestiging en vertrouwen bij de andere paarden. Hij/zij klit zich er als het ware aan vast. Haffie verlaat bijgevolg niet graag de veiligheid van de kudde. Jij bent voor hem niet zijn 'safety zone'. De weide en de andere paarden zijn dat. Hij/zij voelt zich kwetsbaar. Allemaal logisch. De contradictie vind ik wel dat men steeds zegt 'ja maar met mijn grondwerk gaat alles goed, maar eens ik buiten kom loopt het in de soep !' Misschien is het tijd voor een iet wat meer analytische aanpak en dan zul je zien dat het met het grondwerk helemaal niet zo goed gaat !
Zet wat stappen terug, ga aan de slag in de piste met grondwerk. Win het respect en vertrouwen en steeds verder en verder. Maar ga nu niet liggen rijden, afstappen en terugkeren, want dan maak je het alleen maar erger. Dan bevestig je enkel zijn/haar vermoeden maar. Je leert hem/haar dat het in de weide veilig is. 'Je bevestigd enkel maar haffie zijn gedachten'. Niet doen dus .... Begin liever wat stapjes lager. Achteraf zul je er vele meer plezier van hebben

groetjes,

Sabrina

Esther schreef op vrijdag, 8 april 2005, 9:23:


Mijn vriendin heeft gisteren ook nog zo'n niet onaardige aanvaring gehad met moeder aarde.
Ik was al naar huis doorgegaan en zij was met mijn vader nog ietwat verder gereden. Plots zie ik daar een bruine geflipte draver (zoals wij ze noemen) staan met nog maar een teugel ! Ik kwam net met de kruiwagen aangereden ..... Wist meteen hoe laat het was. Gevolgd door mijn vader, en een kwartier later gevolgd door de onfortuinlijke valler. Met paard en al tegen de grond. Resultaat bont en blauw, blauw oog inclusief en een lichte hersenschudding ........ Leuk is anders. Paard was gestruikeld en door de voorbenen gegaan in galop. Resultaat, met ruiter en alle een koprol. Zeer gevaarlijk als ik mij bedenk wat er allemaal had kunnen gebeuren ...Ik krijg er nog kippevel van.

Groetjes

Sabrina

Ilona Kooistra schreef op zondag, 8 mei 2005, 13:05:


Hoi Ilona,

Wat ik persoonlijk ook wel een mooie naam vind is JOY. Dat kan ook heel ruim geïnterpreteerd worden. Joy (Plezier) staat voor het plezier en het genot om zo'n mooi en geweldig dier als een paard te mogen zijn, het staat tevens voor het plezier dat ze beleefd in het leven dat ze zal leiden bij jullie, en tevens het plezier dat ze zal hebben in alles wat ze doet. Bovendien een mooie, korte en krachtige naam, die toch veel betekenis heeft.

Sorry miss reageer ik wat laat, maar heb een hele hoop bij te lezen, vandaar ...

Groetjes,

Sabrina

Morrie schreef op vrijdag, 13 mei 2005, 18:46:


Djeezus,

Klinkt me allemaal zo vertrouwd in de oren. Heb zelf 2 paarden (haflinger en halfbloedje). Ik heb ook geruime tijd bij een boer gestaan. Nooit meer ! Paarden hele dag zonder hooi of vers drinkwater op de zandpaddock. Hooi mochten ze niet teveel krijgen en volgens hen dronk een paard niet gedurende de dag .... Voorts rantsoenen zo groot als die voor een cavia (een goeie, had ik zelf nog niet gevonden). Pakte jezelf meer hooi, dan ging dat gepaard met de nodige commentaar .... Weet je ik vind het triestig om bij zulke mensen te moeten staan, waar toch nooit iets of iemand ten dienste staat van de dieren, enkel maar van hun eigen portefeuille.
Vandaar staan ze in het vervolg s'winters bij mij thuis. Ze hebben daar een grote paddock met voldoende afleiding en knabbel. Maar ze krijgen van mij wel onbeperkt ruwvoer ter beschikking. S'morgens en s'avonds in de winter wat bijvoeren : wortelen, appels en een granenmuesli. Voorts hooi. Voor mij geen hongerende paarden op een zanderige paddock die uit verveling en frustratie de ganse dag aan alles staan te vreten, en kilo's zand verorberen.

Groetjes,

Sabrina

lisa bolman schreef op zondag, 22 mei 2005, 12:11:


Goh, hiervoor kunnen verschillende oorzaken aan de basis liggen. Vooreerst hoe zijn deze pony zijn leefomstandigheden ? Staat hij op een manege gestald 24/7, of heeft hij weidegang, hoelang en hoeveel per uur per week ben je met hem bezig ? Je schrijft dat je hem dagelijks rijd. Oke, maar hoeveel uur spendeer je daadwerkelijk uit het zadel. Strakke handen lossen zelden iets op ! Als je na 2 jaar het vertrouwen van deze pony nog niet gewonnen hebt, dan wordt het hoog tijd dat je dat nu wel eens gaat doen. Ook het beste is hiermee te beginnen.


Aard van het beestje misschien ? Ik heb ook 2 paarden en beiden zijn compleet verschillend van karakter. Toch merk ik dat ik door intensief grondwerk en clickerwerk te doen met het arabiertje er een hele gedragsverandering opgetreden is. Ze is enorm veranderd ! Waar ze vroeger op de loop ging als je de weide nog maar inkwam, komt ze nu al vrolijk aangelopen, en krijg je ze niet meer bij je weg ! Zij was anders ook niet zo'n knuffeltype. Ze houdt nog steeds niet van vele aanrakingen met de hand. Ze is wel lief en nieuwgierig, maar ik laat haar zelf afkomen, in plaats van ze te overstelpen met aaitjes en kusjes. Ik merk dat het nu andersom is en ik leer kanten van dit paardje kennen die ik nog nooit eerder daarvoor gezien had !


Vertrouwen daar begint alles mee ! Eerst moet je paard leren jou te vertrouwen, maar andersom ook. Je schiet er niets mee op als je je paard steeds eigenschappen toebedeeld die ietwat negatief zijn : bvb. : hij is schrikkerig, nerveus, bijterig. Hiervoor is een reden. het paard is onzeker en vindt in jou geen betrouwbare leider terug omdat je zelf je vertrouwen niet schenkt. Paarden voelden dat aan. Hij gaat bijgevolg alles zelf maar inkleuren naar believen. Jij bent er om hem te helpen het plaatje juist in te kleuren. Werken aan het vertrouwen,uit het zadel en een punt zoeken in jullie trainingsproces waar jullie je wel goed bij voelen. Stappen achterwaarts zetten tot een punt waar het wel goed ging. Leiden aan de hand, wijken voor druk, vertrouwensspelletjes, je paard leren belonen voor ieder kleine stap (hoe klein ook) in de goede richting, en leren negeren wat hij fout doet ! je open stellen, en je krijgt een heel ander paard.


Groetjes,

Sabrina

Patchouli schreef op dinsdag, 24 mei 2005, 7:57:


Hoi Caroline,

Ik ben heel blij dat het allemaal goed afgelopen is. Je mag er niet bij stilstaan wat er allemaal had kunnen gebeuren .... Ik sta er telkens weer van versteld wat een paard in blinde paniek kan uit- en aanrichten, niet enkel aan de omgeving maar vooral aan zichzelf. Wat een kracht daar niet achter zit, je bent als mens op dat moment compleet machteloos. Maar ik denk dat we in onze jarenlange omgang met paarden allemaal wel eens met zo van die momenten te maken krijgen. Ik denk dan niet steevast aan de echte 'blinde paniek' momenten, maar ook aan de momenten waarop we soms ongewild of door onze onwetendheid 'potentiële' gevaarlijke situaties creëren voor onze paarden. Denk maar aan een longeerlijn die verstrikt raakt tussen de poten, een paard dat schrikt en zich lostrekt en met balk en al aan de haal gaat, de ruiter die van zijn paard keilt tijdens een buitenrit, waarna het paard de kortste en meest gerichtste weg naar huis neemt, rondslingerende rommel die meer dan paardonvriendelijk is en waaraan ze zich kunnen bezeren, geen goed omheinde paddock of weide, giftige planten in de weide of omgeving, een foutief ingeschat manoeuver tijdens de rit .... Zo kan je nog uren doorgaan. ik ben zeker dat iedereen al wel eens zo van die momenten meemaakt in zijn omgang met paarden. Maar het zijn kleinere dingen waar we niet altijd zo hard over nadenken. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds attenter en allerter wordt, en dan nog ...
Dat zijn nu eenmaal dingen die inherent zijn aan het 'paardhouden'. Zo heb ik een hele tijd bij een boer gestaan met mijn paarden. De talloze gevaarlijke situaties die zich daar opgestapeld hebben, als ik daar nog aan terugdenk ? Rillingen krijg ik ervan.
Ook heb ik geleerd dat de paarden je beste leermeester kunnen zijn inzake het creëren van veiligheid voor paarden en 'paardenproof' materiaal. Zo heb ik onlangs een grote lap grond bijgekocht en omgetoverd tot een winterverblijf voor de paarden. Het is enkel wanneer je de paarden er in zet, dat je een perfect beeld krijgt van wat goed is en niet, hoe je nog praktische verbeteringen kan aanbrengen en hoe je uiteindelijk kan komen tot een veilig en paardproof paardenverblijf. Ook hier weer luisteren naar je paard in alle eenvoud, zijn gedrag observeren en daar leer je dan als mens weer heel wat van !
Je ziet het, omgang met paarden vereist een constante alertheid. maar in jouw geval, eind goed al goed.!
Tot hier even mijn gedacht !

Groetjes,

Sabrina

g

VaSsIeJlOvErKe schreef op maandag, 23 mei 2005, 12:05:


Hallo daar,

Angst is een lastig ding. Maar het is ook iets dat jezelf moet overwinnen. Niet altijd even makkelijk. Vertrouwen is een proces dat je moet opbouwen en jij mag enkel het tempo bepalen. Ik ken ook mensen die gewoon angst hebben op een paard, maar dan heb je ook het klassieke geval van angst na een val of een ongeluk. De redenen van angst variëren van mens tot mens. Ik heb zelf ook ooit eens een fameuze totter gedaan. Toen was ik ook even al mij vertrouwen kwijt. Als ik moest gaan rijden stond ik letterlijk te daveren op mijn benen ! Jammer genoeg heeft dit een negatieve uitwerking op je paard. Je paard stelt zich zoals hij het noemt niet vaker aan, het is gewoon hetgeen jij projecteert op hem. Als je angstig of zenuwachtig bent scheid je als mens een bepaald hormoon af. Wij ruiken dat niet, maar ja paard die vele fijnder ontwikkelde zintuigen heeft als de mens,is dit onmiddellijk waarneembaar ! Het afgescheiden hormoon (fermoon dacht ik) is voor het paard een trigger om alerter te gaan zijn. Niet enkel jou adrenalinsgehalte stijgt, maar ook die van het paard, omdat het de geur van gevaar ruikt. het paard associeert dat gevaar echter niet met de ruiter op zijn rug ! Die denkt dat het vanuit de omgeving komt. vandaar meer nerveus, schrikkerig, jachtiger en alerter. Dit is een waarheid als een koe. Dus kalm blijven is de boodschap. Ik heb toen mezelf voor de keuze gesteld : ofwel hou ik ermee op, want zo kan het niet langer, ik wil geen marteling zijn voor mijn paard of ik ga deze angst overwinnen, starten van 0 en compleet op mijn eigen tempo. Daar paarden en paardrijden in mijn bloed zit koos ik voor het 2de. Je kan altijd hulp zoeken, ik heb dat zeer bewust niet gedaan. Ik ben terug begonnen van waar het goed ging, grondwerk, veel alleen gaan rijden, zelf mijn tempo bepaald. Het heeft toen ook een half jaar geduurd vooraleer ik terug durrfde te galoperen. Nu zoef ik terug door de bossen alsof er nooit iets gebeurd is. Maar je moet het overwinnen. Voel je je niet goed in draf of galop, doe het dan niet, voel je je niet goed tijdens het springen, spring dan niet. One step at a time ! Doe waar je je goed bij voelt en dan volgt de rest van zelf.

groetjes,

Sabrina