(vervolg vertaling KFH)

Mark: En je zegt duidelijk dat veel van de paarden die je ziet depressief zijn als ze naar jou toekomen. Is dat een gevolg van de algemene manier waarop paarden worden behandeld tegenwoordig? Is het een specifieke trend die je ziet? Is het gerelateerd aan bepaalde disciplines (takken van paardensport, kk)? Hoe komt het dat je tegenwoordig zoveel depressieve paarden ziet?

KFH: Allereerst, het is echt zoiets als… laat ik het een veelvoorkomende (of: “algemene”, kk) ziekte noemen. In het nieuwe boek dat ik aan het schrijven ben, en dat zal begin van ’t nieuwe jaar uitkomen, leg ik deze dingen uit. Het is niet iets dat je zo hier en daar ziet, het is een veelvoorkomende ziekte, een algemene ontwikkeling (of “stroming”, kk) die ik absoluut kan waarnemen. En dit is ook iets dat mijn werk veel, veel moeilijker maakt, omdat ik simpelweg meer tijd nodig heb. In plaats van enkele minuten, heb ik misschien een half uur nodig, of een uur, of een dag, wat voor mijn werk en mijn ervaring veel, heel veel tijd is. En bovendien moet ik telkens opnieuw starten, en opnieuw, en opnieuw. Normaal gesproken repareer ik het paard, en het paard is waar het is. En ik kan dan starten waar ik de vorige les was gebleven. Maar met dit soort ziektes, moet ik opnieuw beginnen, en weer opnieuw, en weer opnieuw. En misschien na 2 of 3 weken, zoals met Harmon, dan kan ik naar buiten gaan en kun je zien dat die jongen weer speelt, de jongen IS er weer.

En ook is de manier waarop ik met paarden werk anders. Wat je kunt zien op de video over Harmon, misschien dat een deel van de luisteraars al de tijd en interesse hebben gehad om deze video te bekijken, maar zij kunnen zien dat zelfs met een hengst, die als gevolg hiervan heel dominant is, omdat als ze een uitweg zien, wow, dan zullen ze vechten en dan zijn ze werkelijk heel gevaarlijk. Omdat ze al dood zijn. Ze hebben niets meer te verliezen. Niets meer te verliezen, voor hen. Dus, hier is het mijn taak (of “werk”, kk) om te zeggen: Ik accepteer het dat je wild bent. Ik accepteer het zelfs dat je een tijdje zult vechten. Ik accepteer heel veel en ik geef je de vrijheid (of “ruimte”, kk), maar allereerst wil ik dat je speelt. Dus ik geef je 7 meter touw aan de linkerkant, en je kunt naar de linkerkant springen, en naar de rechterkant. Ik zal bijna geen controle uitoefenen. En ik verwacht je vertrouwen pas over 10 dagen misschien, zodat je dan niet met mij het veld zal omploegen en dat je respect zult hebben voor mijn manier.

Maar, een ziel teruggeven is het allerbelangrijkste. Ja, het is een algemeen, veel voorkomend verschijnsel en het heeft iets te maken met wetenschap. Omdat als ik iets verkoop als ‘natuurlijk’, zoals dat gebeurt, jammer genoeg vele malen in natural horsemanship – maar ik wil niet iemand de schuld geven – je kunt er welk naamkaartje dan ook aan hangen, maar zover als ik weet wordt het natural horsemanship genoemd. En het is niet altijd zo, maar ze zullen een hoop dingen vinden en dan zeggen: tsja, wat ik doe is natuurlijk. Ja. Maar je zet jezelf wel in de positie van de jager. Dus je bent aan het jagen. En de wetenschap steunt dit, omdat ze precies aan je uitleggen hoe, bijvoorbeeld, een jachtdier jaagt op een antilope. En na een korte tijd zal de antilope opgeven en de antilope zegt tegen de leeuw: Dood me nu, want ik zit boordevol adrenaline. Ik ben al dood en het is in orde, je kan me doden. Er is (dan) geen pijn. En de leeuw doodt de antilope.

Dus, als je dit kan doen dan is dat omdat een paard een vluchtdier is. Ik kan min of meer hetzelfde doen. Maar in plaats van het paard te doden doe ik dan wat ik maar wil met het paard, na een minuut of 20. Ik kan er een zadel op doen. En het paard is een machine. Het paard is dood en klaar om te sterven. Dus, met die wetenschappelijk meer en mee uitgebreide kennis die we hebben, kan ik leiden naar dit soort van natuurlijke dingen. Ik kan het als “natuurlijk” verkopen! En dat is dan waar! Maar in de realiteit, ben ik (dan) in de positie die de dood komt brengen.

Mark: Ja, je bent nog steeds een roofdier, hè?

KFH: … (onverstaanbaar) Het doel is daar. Ik wil dit wezen controleren, maar ik wil niet de lange weg nemen. Niet in vrijetijds-rijden, niet in horsemanship, en niet in dressuur, en niet in de springsport. Alles moet gedaan worden waar ik op dat moment ben in Western rijden, in vrijetijds-rijden, alles moet in een goede tijd bereikt worden. En alles moet volgens de regels van een methode, stap voor stap. Game nummer 5, game nummer 6, stap nummer 5, stap nummer 6. En met de garantie dat als het programma is afgewerkt ik alles kan doen met mijn paard. En dit is nu uiteindelijk het resultaat.

Mark: Ik moet zeggen, het gaat terug naar wat ik eerder zie, dat de het hele paardenwereldje, zeg maar, zo uit vorm is dat deze internationale dressuurruiters “succesvol, en ik zet “succesvol” tussen aanhalingstekens, hun paarden kunnen trainen met gebruikmaking van rollkür. En natuurlijk zegt de jury dat het goed is. En de mensen accepteren dat dit de manier is om het te doen. En dat het goed is. En natuurlijk, als dat op de topniveaus gebeurt, natuurlijk filtert dat door tot helemaal naar beneden, En er is een hele hele hele hele lange weg te gaan totdat je snapt wat “natuurlijk-natuurlijk” eigenlijk is. En dat volgt de wetten van de natuur en de tijd van de natuur. En het de tijd nemen om een relatie op te bouwen of wat dan ook, hoe je dat ook benadert. Maar uiteindelijk is dat waar het over gaat. Een relatie die opbouwt. En we hebben mensen die nu schrijven: Wat doet de FEI – waarom zijn ze onwelwillend om deze zaak aan te pakken? Ik neem niet aan dat jij ook maar enige connectie met hen hebt?

KFH: Nee. Maar kijk Mark, als ik voor een paard sta, het belangrijkste dat ik probeer te doen, en het belangrijkste dat ik probeer uit te leggen, en het belangrijkste dat ik probeer te demonstreren is een heel simpel iets. Ik zeg slechts: Ik ben een simpel klein mensje. Zwak en vol fouten en zeker met gelimiteerde vaardigheden en alles wat we zijn. En er is maar één kans om onderdeel uit te maken van de natuur. Om deel van de wereld te zijn. Het is slechts nodig om de wereld te zíen. Gewoon te zeggen: Wow, ik zou graag zien wat ik hier voor me heb.

Dus dit is het eerste ding. Want als mensen met hun paarden bij mij komen, het belangrijkste punt – het eerste punt – dat ik moet doen is de ogen van de mensen te openen om te zeggen: Wow, misschien zou je naar dit alles kunnen kijken vanaf deze kant en bewust worden waar het over gaat bij een paard.

Ik kan altijd vergelijken met een appelboom. Mensen hebben een fantastisch mooie appelboom voor zich, maar ze hebben het idee dat het een pruimenboom is. Dus telkens als ze in de zomer naar de boom gaan om te oogsten, waarderen ze de appels niet omdat ze pruimen verwachten. En als je een pruim verwacht, dan is een appel echt niet zo smakelijk. Maar als je appels verwacht, dan zijn appels fantastisch voedsel. Dus ik moet aan hen uitleggen: open gewoon je ogen en zie de realiteit. En vanuit die houding kun je veel meer dingen begrijpen.

Nils Vellinga schreef op zondag 21 maart 2010, 10:06:


Dat vind ik interessante info, om nader te onderzoeken wat daarover bekend is.
Als je nog een naam vd onderzoeker weet, graag! Verder ga ik graag even (met je mee?) googelen op dit onderwerp. Ik heb één paardje en 1 ezel op hooi-dieet, en natuurlijk zijn er meer mensen die hun paarden op uitsluitend hooi hebben staan -- vandaar m'n grote interesse.

grt,
Karen

Sandra van Bommel schreef op zondag 21 maart 2010, 11:49:


Túúrlijk overleven ze dat. Maar sommige honden - niet elke hond, plus het ligt er ook aan hóe hij/zij het schrikdraad raakt - zijn echt ernstig en/of langdurig van slag door zo'n incident.

Vooral als de hond zijwaarts langs een schriklint loopt, en hij zijn staart beweegt (al dan niet bewust), waarna zo'n schrikdraad-tik volgt. Of wanner de hond zich omdraait waarbij z'n staart of achterhand het schriklint raakt. In zulke situaties kan de hond echt niet begrijpen dat er verband is tussen het lint en die klap. In zijn beleving liep hij vrolijk buiten, en kreeg vanuit het niets een optater.

Moet je je voorstellen dat je zelf zoiets meemaakt, je loopt in een bos of een winkelstraat of waar dan ook, je doet niets byzonders, en opeens krijg je een flinke klap door je lijf! Wat zou dat met jou doen? (jou is algemeen bedoeld, niet specifiek Sandra )

Ik heb het nu niet alleen over eigen honden, maar over honden in het algemeen. Tijdens 12+ jaar werk als hondentrainer/hondengedrags-consultant, heb ik heel wat van dit soort gevallen gehad.

Natúúrlijk is het de fout van de eigenaar, als een hond losloopt en hem gebeurt zo iets. Maar ja, mensen maken zulke onoplettendheidsfouten. Ik ook wel eens.
Ik ken een geval van een Border Collie die op die manier een traumatische ervaring meemaakte. Bij een weiland waar zij en haar eigenaar al langer dan een jaar heel vaak liepen. Er stond nooit stroom op dat lint daar (de eigenaar checkte dat in het begin telkens, voordat ze de hond los liet). Tot die ene dag.

Ander geval uit mijn praktijk: zeer bange hond, gered uit een asiel, loopt aangelijnd met nieuwe eigenaar. Eigenaar is bezig om de hond geleidelijk aan te socialiseren / desensibiliseren, o.a. door de hond telkens een klein stukje verder "de wijde wereld" mee in te nemen. Ze lopen op een stoep, langs een tuin. Tuin is afgezet met paaltjes met daartussen in bogen hangend touw/koord. Hond loopt iets voor de eigenaar uit en draait zich om, omdat de eigenaar om zijn aandacht vraagt (met als doel daarna het commando zit, [click], brokje. Bij het omdraaien van de achterhand raakt de hond dat touw, dat er uitzag als niet meer dan touw. Staat er !@#$!!-stróóm op dat touw! Wég effect van drie maanden training. Wég pril vertrouwen in de nieuwe eigenaar. AAAARGHH!!

Mjah, een meter of 5 verder hing een klein bordje aan dat koord "pas op - schrikdraad". De eigenaren van die tuin verklaarden later dat ze dat zo gedaan hadden omdat dan hun dwerggeitjes regelmatig op het gras van de tuin konden grazen. Op zich begrijpelijk, toch?

Oké, die betreffende Border Collie en de ex-asielhond zijn uiteindelijk (weer) blije honden geworden. Maar onderschat alsjeblieft niet wat schrikdraad kan doen met een dier.

Reeën en eventuele andere wilde dieren met schrikdraad-ervaringen, over hoe die dieren dat beleven krijg ik geen feedback. Maar die feedback is niet nodig om te kunnen beredeneren dat ook dergelijke dieren erg onprettige ervaringen hebben met schrikdraad.

En katten? Mijn onderste schriklint staat heel laag, omdat Joris er anders onderdoor kruipt. Kat met staart hoog kan dat lint gemakkelijk raken.

Vandaar dat ik inmiddels vind (de mening die ik hierboven schrijf is gegroeid met de jaren), dat schrikdraad een stom dieronvriendelijk mensending is.
En het frustreert me dat ik zelf ook nog steeds schrikdraad heb, omdat ik geen fatsoenlijk (sterk genoeg) houten of beter nog metalen hek kan betalen, hoog genoeg zodat de geiten er niet overheen springen en sterk genoeg om schurende paardenlijven te weerstaan. Mede daarom de emotie/frustratie in de toon van dit bericht ;-(

grt,
Karen

Fam Meck schreef op zondag 21 maart 2010, 11:27:


Mijn respect voor wat jullie willen doen voor jullie paard!

Misschien kan hij eventueel tijdelijk terecht bij Stichting Paarden met Plezier?
http://www.stichtingpaardenmetplezier.com/
Op deze site staan verder wat mogelijkheden aangeboden in de advertentie rubriek (click op interactief, dan op advertenties, selecteer de rubriek weide en stalling, en/of de rubriek algemeen).

Vr. grt,
Karen

Sinds kort schrijf ik ook op Bokt, over het trainen van paarden. Ik probeer nu, mede naar aanleiding van de feedback die ik hier gekregen heb, ingewikkelde dingen simpeler uit te leggen.

Ik kopieer twee van m'n bokt berichten naar hier, met de vraag om feedback. Deze berichten zijn niet gericht aan kinderen, maar wel aan volwassenen waarvan een groot deel nog niets weet over de wetenschap van leermethodes.

Alle feedback is heel welkom (vast bedankt)!

__________

http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=105&t=1234336&
titel van de forumdraad is "Hoe straf jij je paard?"
Ik ben op pagina 10 van die draad begonnen met schrijven.

__________

Bericht 1:

Ik denk dat ik "straf" anders definieer dan de meeste mensen hier. Ik denk over "straf" zoals het gedefineerd is in de leerpsychologie: een consequentie van gedrag, die tot gevolg heeft dat dat gedrag wordt ontmoedigd. Zo gedefinieerd is bitgebruik straf. Druk op het halster is straf. Sporen en zweep zijn natuurlijk straf. "Niet doen!" roepen is straf.

Ik ben benieuwd hoe de mensen die nu zeggen zelden te hoeven straffen, straf definieren?

Vr. grt,
Karen
____________

Bericht 2:

H schreef

Ik heb die definitie niet zelf verzonnen, het is een definitie zoals die door wetenschappers (o.a. leer-psychologen, pedagogen) wordt gebruikt.

Het grote voordeel vind ik o.a. dat je - door het gebruik van die definities – jezelf veel beter bewust kunt worden welke stimuli (motivators om gedrag aan te moedigen of juist te ontmoedigen) je allemaal gebruikt bij je paard. In eerste instantie zonder dat te koppelen aan een emotionele lading, gewoon feitelijk analyseren wat je toepast.

Definities uit de leer- / gedragspsychologie , behaviorisme :

(1) Toevoegende beloning = iets leuks (lekkers, aangenaams) toevoegen, om gedrag dat je wilt aan te moedigen
(2) Wegnemende beloning = iets onaangenaams wegnemen, om gedrag dat je wilt aan te moedigen

(3) Toevoegende straf = iets onaangenaams toevoegen, om gedrag dat je niet wilt te ontmoedigen
(4) Wegnemende straf = iets aangenaams wegnemen, om gedrag dat je niet wilt te ontmoedigen

Als vijfde is er nog (5) negeren; je voegt dan niets toe en neemt niets weg. Het effect van negeren is dat het betreffende gedrag wordt ontmoedigd.
______
Méér mogelijkheden (motivators) dan deze vijf, bestaan er niet.
Alles wat je doet als trainer/ruiter om gedrag van je paard aan te moedigen of juist te ontmoedigen, is per definitie één van deze vijf dingen.
_____

Verder is belangrijk om te weten, dat de ontvanger bepaalt of iets belonend of straffend is. Dus niet de bedoeling van de trainer is bepalend, maar het effect dat het op het dier heeft.
Het effect is dat het betreffende gedrag ofwel aangemoedigd wordt (de kans op herhaling neemt toe), ofwel ontmoedigd wordt (de kans op herhaling neemt af).

Voorbeelden:
Toevoegende beloning = iets leuks (lekkers, aangenaams) toevoegen, om gedrag dat je wilt aan te moedigen. Bijvoorbeeld je paard staat in de wei, en je roept hem. Hij komt naar je toe. Je beloont het naar je toe komen met een stukje wortel.

Wegnemende beloning = iets onaangenaams wegnemen, om gedrag dat je wilt aan te moedigen. Bijvoorbeeld je wilt je paard leren om zijn achterhand weg te draaien en je duwt daartoe met je vinger op zijn bil, zo hard als nodig is om je paard te doen wijken. Zodra hij wijkt, haal je je vinger weg.

Toevoegende straf = iets onaangenaams toevoegen, om gedrag dat je niet wilt te ontmoedigen. Bijvoorbeeld je wilt je paard leren om zijn achterhand weg te draaien en je duwt daartoe met je vinger op zijn bil. Als hij niet reageert, dan duw je harder.

Wegnemende straf = iets aangenaams wegnemen, om gedrag dat je niet wilt te ontmoedigen. Je loopt naar je paard toe met een lekkere wortel in je hand. Vlak voordat je bij je paard bent, legt je paard zijn oren in z’n nek en stapt op jou af met de bedoeling die wortel van jou af te pakken. Als reactie daar op en nog voordat je paard er bij kan, stop je die wortel in je jaszak en geeft hem (dus) geen wortel.

Ik heb bij wegnemende beloning en toevoegende straf bewust hetzelfde voorbeeld genomen. Omdat het verschil tussen die twee motivators maar heel subtiel is.
De verschillen tussen de andere motivators zijn (hopelijk) wél heel duidelijk :).

H schreef:

Dat klinkt hartstikke goed :) ! Negeren is inderdaad een prima manier, als aanvulling op belonen van het gewenste gedrag, om aan een paard (of ander dier) iets te leren.

Vr. grt,
Karen

eddy DRUPPEL schreef op zondag 21 maart 2010, 12:58:


Eddy, in mijn ogen ben jij juist degene die het vaakst schijnt te vinden dat je wel mensen op een forum ongeremd mag beledigen. Ik vind veel van jouw berichten erg beledigend voor degene aan wie het is gericht.

Om die reden snap ik jouw hier geciteerde bericht niet. Want daar lijk je te schrijven dat je vindt dat men mensen niet ongeremd hoort te beledigen op een forum ?

Maar zie bijvoorbeeld bericht #196615 in deze zelfde forumdraad. Je citeert daarin mijn reactie op Britt en schrijft vervolgens woorden die ik hier niet ga herhalen.

Ik vind wat jij daar schrijft een grove belediging, aan o.a. mijn adres.
Vind jij dat niet dan?

Karen

Sandra van Bommel schreef op zondag 21 maart 2010, 14:33:


Ja, vanzelfsprekend klopt dat Sandra. De hond (of het paard) troosten als hij schrikt is het domste dat je kunt doen. Maar voor mijn gevoel gaat dat voorbij aan de essentie van mijn bericht.

grt,
Karen

Dankjewel Piet en Daniel voor jullie reactie .
De vertaling is nog niet klaar, wat er nu staat is ongeveer de helft van het interview. Ik heb me voorgenomen om later vanavond weer een stuk te doen.

grt,
Karen

auwra schreef op zondag 21 maart 2010, 17:48:


Ja, ik begrijp wat je bedoelt en kan me voorstellen hoe moeilijk dat kan zijn, als je je paarden niet bij huis hebt maar tussen die van andere eigenaren. Goed dat je je eigen lijn blijft volgen, ondanks de blikken en commentaren.


Ik zou dit zelf zeker durven geven als ik een paard met zachte, brokkelende hoeven had. Met dit product heb ik zelf geen ervaring, maar ik heb wel goede ervaringen met andere compositums van de Groene Os.

Als je het gaat gebruiken (of als je kiest voor iets anders), wil je dan later nog eens schrijven of je denkt dat het product goed geholpen heeft of niet? Gebruikerservaringen zijn altijd waardevol om te lezen .

vr. grt,
Karen

Koen Theys schreef op zondag 21 maart 2010, 22:34:


Geen idee Koen, maar natuurlijk is het de moeite waard om uit te zoeken of dat zo is, en zo ja, waarom dan.

grt,
Karen

Aanvullende opmerking op het bericht op Bokt:
ik heb de termen toevoegend en wegnemend bedacht, als alternatieven voor positief en negatief. Ik hoop dat die nieuwe woorden veel minder verwarrend zijn dan positief / negatief?
____

kinderen en clicker training :

Vanmiddag heb ik een buurmeisje van 8 jaar gevraagd of ze me wou helpen met een experimentje, clickeren met opdringerige pony (met mijn shet Joris). Dit meisje heeft ook een eigen pony en wist al iets mbt clickertraining met honden.

Ik heb samen met dit meisje en Joris een aantal varianten geprobeerd, om te kijken wat een veilige manier kan zijn van een voerbeloning geven en welke manieren niet.

Mijn conclusies:

* een pony als Joris die bij mij normaal gesproken beleefd blijft met voer aannemen (niet opeisen), is binnen 20 tellen strontvervelend tegenover een meisje van 8 die voertjes heeft. Dat had ik ook verwacht; juist daarom nam ik Joris voor dit experiment.

* de enige manier die ik uiteindelijk veilig vond voor de combinatie Joris en dit meisje, was Joris begrenzen door hem vast te binden aan een halster met touw, en het meisje de voerbeloning op de grond te laten neerleggen in plaats van uit de hand te geven. Dit ging al snel prima, na een minuut of 2 óók als het meisje al clickerend en belonend vlak naast Joris bleef staan en het halstertouw slap hing.

Bij een volgende trainingsessie bind ik Joris in eerste instantie weer even vast maar ik verwacht dat hij dan al snel los kan. Wel sta ik erbij; het zou me niet verbazen dat Joris meteen weer gaat lopen klieren als ik weg zou lopen . Ik zal ook dat uitproberen, een volgende keer.

* toen ik later vanmiddag een filmje ging maken van Joris en mij en spelen met de paardenbal, bleek dat het geklier niet direct over was, ook al was dat meisje er toen niet meer bij. Ik moest het "ik wil dat je bellefd bent" echt even rechtzetten / hertrainen!

Zo snel "verpest" je dus een pony van het type Joris... Oftewel: zo snel leert hij dat het de moeite van het proberen waard kan zijn: wanneer je als pony dreigt met in vingers of andere onderdelen bijten, dan zóu het kunnen dat de trainer snel wat voer op de grond gooit om van jou af te zijn... !

grt,
Karen

P.S. @ Piet : heb je de berichtjes op het forum gelezen dat het versturen van e-mails aan jou opnieuw (soms) niet lukt? Zie bericht #196554 en #196659 ajb.

(vervolg vertaling interview met KFH)

Mark: Ja, ik bedoel het lijkt mij dat mensen gewoon die twee niet met elkaar verbinden. Ik bedoel, die man op de video (de blue tongue video, kk) zegt: Ja, ik hou van mijn paard. Maar op hetzelfde moment lijkt hij zich niet te realiseren wat hij zijn paard aandoet. En het is alsof, hoe kun je op zo’n niveau een verbroken verbinding hebben? En misschien is het gewoon omdat, zoals ik eerder heb gezegd, het zo zeer verankerd is in het: “Tja, dat is nu eenmaal wat je doet, hè. En het is de manier waarop dat altijd al gebeurde. En dat is normaal.”
Kirsten uit Belgie heeft gereageerd, ze schreef, en ik moet nu denken aan deze quote, dus dank je Kirsten voor je reactie, ze zegt: “Zoals Ghandi zei, je kunt het niveau van een samenleving meten aan het niveau waarop ze hun dieren behandelen.” En dit haakt in op wat jij aan het begin van dit gesprek zei, Klaus. We zijn de feeling daarmee kwijt, echt waar.

KFH: Als je me toestaat, dan zou ik graag 60 seconden spenderen om wat dieper in te gaan op dit fenomeen…

Mark: Ja, ga je gang alsjeblieft.

KFH: … en op het moment dat je vindt dat ik … (..onverstaanbaar, kk) te veel, onderbreek me dan alsjeblieft.

Mark: het wordt altijd met dank ontvangen, ga je gang alsjeblieft. (gelach in de zaal)

KFH: Dank je Mark, dank je. Het punt is, kijk… ik werk nog maar, zeg maar, … Ik ben 53 en ik werk pas sinds 20 jaar in de paardenwereld. En al behoorlijk, behoorlijk snel begon ik een professional te worden en deze dingen te doen voor een publiek. Maar, toen ik net startte in de paardenwereld, vanuit het fenomeen dat ik gewoon een kunstenaar was geweest, en ik kunst onderwijs heb gegeven aan de universiteit en andere dingen, en van daaruit ben ik in de paardenwereld gesprongen. Het was behoorlijk moeilijk om de paardenwereld te begrijpen. Als eerste, vanwege wat ik deed. Ik heb gereden en gedanst met paarden. Maar in de tweede plaats, precies vanwege dit fenomeen, dat mensen zich zo gedragen dat je hen in de ogen kunt kijken en aan hen vragen: Hou je van je paard? En ze zeggen “Ja!” en er is níets in hun ogen dat een leugen symboliseert of dat doet vermoeden dat ze een leugenaar zijn. Nee. Ze geloven het.

Vandaar, dat ik ben doorgegaan met die kant van mensen te bestuderen, ook omdat dit was waarmee ik gestart ben in mijn jonge jaren. En dus, de maatschappij waarin we leven is min of meer simpel te beschrijven. Kijk, als baby, we zijn allemaal als baby geconfronteerd geweest met ouders, een moeder en een vader met min of meer, hopelijk zo min mogelijk – maar we zijn allemaal geïnfecteerd door dit waarvan de psychologen zeggen dat het in deze tijd…, als de baby zegt “Ik ben van jou afhankelijk”. Dus de baby heeft het meest innige contact nodig met de moeder en de vader.

Maar de moeder en de vader in onze moderne samenleving zijn niet in staat om dit innige contact te bieden. Dus het kind stopt uit zichzelf om dit contact te zoeken. Dus het kind verlangt naar liefde enerzijds, maar het kind zal nooit die liefde krijgen. Dus het missende aspect van misschien 10%, 50%, 80%, afhankelijk van hoe ver weg de ouders zijn van hun authentieke zelf, dit (gapende) gat zeg maar, creëert een haat. Dus, vanaf baby begint al het combineren van liefde en haat, jegens één en dezelfde person. En dat is een rolmodel voor hun leven. Dus ze schreeuwen het uit, om liefde en nabijheid te vragen. Ze schreeuwen het uit, voor echte authentieke liefde en verbondenheid. Maar op hetzelfde moment, als iemand die van een mens houdt bijvoorbeeld, wanneer de andere persoon signalen uitzendt “Nu ben ik dicht bij jou”, dan vernielen ze dat door te vechten, of te vluchten of wat dan ook. Omdat hun rolmodel betekent dat er geen echt authentiek contact IS in de wereld.

Maar het paard blijft. Het paard is warm. Het paard is zacht. Het paard is vriendelijk. Je kunt het paard te eten geven. Je kunt dekens kopen voor je paard. Je kunt zo veel dingen doen met een paard dat het voor 70%, 80% je innerlijke behoefte aan liefde vervult. Maar het volgende moment, dit soort van duivels-kant, dit soort van diep duistere kanten in de persoon’s psychologische structuur kunnen ook worden opgeroepen en worden uitgeleefd.

En dit is het fenomeen: dat ik voor deze persoon sta, in m’n shows, of waar dan ook, en ik kan ze vragen “Heb je enige reden hiervoor? Hoe kunnen we deze dingen met elkaar rijmen?” en ze zeggen, werkelijk waar Mark, ze zeggen “ja”.
Omdat het hetzelfde zou zijn zoals bij jonge eendjes die achter een ballon aanrennen omdat de wetenschappelijk onderzoeker op het allereerste moment dat ze uit het ei kropen, gewoon een ballon heeft opgeblazen. En dus denken zij, dit is de moeder. We moeten ons bewust zijn trouwens van deze tragische realiteit, gewoon wat de psychologen zeggen dat, na een bepaalde leeftijd – vanaf 35, 38, 40 jaar oud – er geen therapie meer is. Geen therapie. Dan is het zo’n groot onderdeel van het “gen”; ze (de psychologen, kk) kunnen niets meer voor hen doen.

e m kraak schreef op maandag 22 maart 2010, 4:14:


Hmm, je hebt zeker een punt. Ik moet er nog wat langer over nadenken, wat ik denk wat wel en wat niet kan, met kinderen op afstand iets leren - via media, dus niet terwijl je er naast staat - over training van paarden.

Heel veel hangt af van het paard (hoewel, als je het érg fout doet, ieder paard vervelend en/of zelfs gevaarlijk kan worden; maar geldt niet voor íedere manier van trainen?). Een paard als mijn Fálki, die zéér beleefd en zachtaardig is, da's een ander verhaal dan het opdringerige Shetlander type (?).

Ik ga weer denken... :)

bedankt Egon!
Karen

Ter info :
Angst voor uitbraak dodelijk paardenvirus
http://www.nuvideo.nl/algemeen/36281/angst-voor-uitbraak-dodelijk-paardenvirus.html
Bron: ANP Video

N.B. : ik kan niet beoordelen of de info van deze Limburgse da-en 100% gevoed wordt door bezorgdheid over paardenwelzijn, of - deels - ook door financiele belangen. Ik paats een link naar dit filmpje ter informatie, niet om de boodschap van die Da-en te ondersteunen, noch om hun mening onderuit te halen.

grt,
Karen

Piet schreef op maandag 22 maart 2010, 10:09:

.

Ja, dat voorbeeld zegt inderdaad een heleboel.

In die zin heb je gelijk met je eerder geschreven opmerkingen, dat je met de gemiddelde hond (veel) gemakkelijker kunt clickertrainen dan met het gemiddelde paard (er hier van uitgaande dat voerbeloningen worden gebruikt).
Niet omdat het leerproces of de gemiddelde aard van een hond zo anders is (zoals het diertje wordt geboren), maar wél omdat honden over het algemeen al van puppy af aan veel beter worden opgevoed in beleefdheidsdingen dan een paard. En omdat een opdringerige hond voor eens mens minder bedreigend overkomt dan een paard, waardoor mensen eerder duidelijk durven op te treden (bijv. níet een pas achteruit doen, als de hond schooit en daarbij opspringt o.i.d.).


Mja (= twijfel; ik denk er over na).
Wat het extra ingewikkeld maakt (voor mij) is dat er maneges zijn, waar je kunt leren rijden.

Bij honden is dat heel anders. Er zijn geen hondenscholen waar je leert omgaan met een hond van de hondenschool. Een hond is vrijwel per definitie, je éigen hond.

Een aantal maal is hier het onderwerp paardvriendelijke ponykampen voor kinderen voorbij gekomen. Dát is een geweldig uitgangspunt. Beter nog zou zijn trainers/instructeurs op maneges, die het hele jaar door op die manier werken, in groepscursussen en/of privé-lessen. Daarvan zijn er nu misschien één handvol in NL/BE/DUI. Maar goed, in de hondenwereld is er in zo'n 12 jaar tijd wat dat betreft een ware revolutie geweest, dus het kán, zulke grote en grootschalige veranderingen.

Zou het verstandig zijn om op een site voor kinderen, het belonen met voer helemaal wég te laten? Praten over beloning in algemene zin (de beloning kan van alles zijn)?
Dit is (nog) geen voorstel, dit is een open vraag .

Karen