Nathalie Lagasse schreef op zondag 12 augustus 2007, 13:56:


Gefeliciteerd!!
Ik heb genoten van je verhaal.
Veel plezier met je kersverse paardenkind.

Ans

Hoe pakken jullie het aan?

Ik bekijk hier net Pien haar link van haar uitje met BD en Spirit. En heb er niets dan bewondering voor. En al helemaal na de hectische ochtend die ik net achter de rug heb.
Mijn Puzzle is ongeveer even oud. Maar het contrast tussen de superrelaxe Spirit en hem is mij nu wel ff heel duidelijk. (Toeval dat die link er net nu staat, maar wel confronterend)

Vanmorgen namelijk de paardjes verhuisd van weide. Dik half uurtje te voet. Moe ben ik ervan. Wat een gestress. Zo rustig mogelijke wegen uitgezocht, maar verkeer is hier onvermijdelijk. We moesten alleen even een brug over en ook nog ergens 100 m over de baan. De rest konden we via de dijken en landweggetjes doen.
Omdat vorige keren Puzzle weinig steun had aan Charly, hadden we deze keer mijn schoonbroer opgevorderd om met Tempête voorop te lopen. En dan met Charly en Puzzle erachteraan. Dat was wel een goede beslissing want Pête heeft hier en daar de boel gered. Maar Puzzletje was een klein drama. Aan de brug was het zo'n chaos aan verkeer. Wilde het lukken dat we samen met troep wielrenners, een boel auto's, een vreemd paard en ook nog een lijnbus aan de brug toekwamen. Hij wist niet meer waar hij het had, compleet over z'n toeren en toen die bus er nog eens aankwam is hij plat tegen de grond gegaan ook. (Arme pony zit onder de schaafwonden)
Op het stukje weg hetzelfde liedje. En was het alleen maar omwille van een vriendelijke trekker-bestuurder, die zijn motor afzette en Puzzle zijn machien liet bekijken, en een zeer geduldige automobilist dat we zonder verdere kleerscheuren op de wei kwamen.

Er is hier vanochtend al heel wat gediscussieerd, maar ik weet helemaal niet meer hoe we nu zulke situaties kunnen vermijden. Zijn die eigenlijk wel te vermijden met een tweejarige die niks gewoon is? Is dat iets waar je doorheen moet ofzo?
Want zo'n hupsende (beresterke) tweejarige aan koordje is absoluut geen pretje. En ik vind het niet bepaald voor herhaling vatbaar.
Normaal loopt hij braaf mee en is in gewone situaties best wel stoer en makkelijk te motiveren. (Op de dijken waren ook 'enge' dingen zoals een sluis of bankje. Maar daar gaat het wel goed) We kunnen zorgen voor een braaf paard aan z'n zijde aan wie hij een voorbeeld kan nemen. Maar toch gaat het mis. Verkeer heb je niet in de hand. En zoals het nu gaat, is het gewoon onverantwoord om hem mee op de baan te nemen.
Maar uiteindelijk leert hij het toch alleen maar door het te doen, of niet?

groetjes
Ans

Spirithorses schreef op zondag 12 augustus 2007, 23:41:



Misschien verwacht ik teveel van hem? En gaat het allemaal een beetje snel. (Maar ik kan ook niet echt anders dan ze om de 1 à 2 maanden over de weg van wei veranderen. Anders hebben ze niets te eten)
Ik zou hem best mee kunnen nemen om wat te wandelen in de landweggetjes aan de wei. Om hem zo nieuwe dingen te laten ontdekken en een beetje routine te kweken.
Maar de omgeving heb je toch nooit in de hand? Als ik met hem in zo'n weggetjes ben, en er komt plots een tractor aan en tegelijkertijd wat fietsers ofzo, dan is een heruitgave van zondag niet ver weg.
Probleem vind ik ook dat je zulke situaties zelden kunt aanpakken zoals ik zou willen. Zondag bijvoorbeeld, toen hij uit zijn plaat ging aan de brug. Had ik hem liefst de ruimte gegeven om te doen wat hij wilde, steigeren, bokken, dingen besnuffelen,... Wat hij maar wilde. Zodat hij zelf zou kunnen ontdekken dat het niets uithaalt en er eigenlijk niets aan de hand is. Maar dat gaat niet, als er zich een meute fietsers tegen de kont van je pony parkeert terwijl er voor hem een enge bus langsrijdt. Dan ben je (ik toch) meer bezig met ervoor te zorgen dat er geen mensen van hun vélo worden geveegd ipv met het leerproces van ponylief.

Maar wat ik me afvraag. Komen jullie ooit met je jonge paarden in zulke gevaarlijke situaties terecht? Is dat normaal, een onvermijdelijk kwaad? Of eerder een teken dat ik blijkbaar toch dingen verkeerd aanpak.


Ik bedoel ook niet echt het vermijden van zulke situaties. (Alhoewel dit wel iets te veel voor hem was natuurlijk. Ongelukkig toeval) Eerder het vermijden van zulke reacties bij Puzzle.
Dat hij bang was, is niet meer dan logisch. Maar dan die reactie van hem, blinde paniek. Wat moet je er dan mee?
Ik heb hem puur op kracht bij mij kunnen houden, waardoor hij in z'n paniek (en het niet weg kunnen) ook nog eens onderuit ging op het asfalt.

En Puzzle is inderdaad niet bij ons geboren. Hij is nu 6 maanden bij ons. (en in juli 2 jaar geworden) Ik geloof dat het inderdaad wel een handicap is, dat hij nu al 2 is en nog niets gewoon is.
Qua omgeving dan, want er is duidelijk wel vanalles mee gedaan hoor. Hij laat zich bijvoorbeeld overal aanraken. En kan ik zijn hoeven raspen terwijl hij gewoon los op de wei staat. Hij loopt bijvoorbeeld ook beter aan een longe dan mijn volwassen merrie. (Alhoewel het positieve daarvan in twijfel valt te trekken, maar hij kent het wel.)
Maar dat hij zelden buiten is geweest, dat merk je wel.


Dat bedoel ik dus. Wat doe je dan. En hoe maak je van zoiets toch nog een 'goede' ervaring?
Ik kan me niet inbeelden dat Puzzle veel goede dingen geleerd heeft zondag. Ja, alleen dat als hij angst heeft, dat hij wordt vastgezet in z'n beweging en dat chaos en enge bussen betekenen dat hij onderuit gaat. (en zichzelf pijn doet)


Puzzle dan weer niet. Die commandeert met z'n twee jaar ondertussen onze twee volwassen merries van 10 en 9 héél de wei rond. Pony heeft grootheidswaanzin.
Persoonlijk vind ik het spijtig dat de merries er geen antwoord meer op hebben. En dat een kleuter de gelegenheid krijgt de lakens uit te delen. Maar ja wat kan ik eraan doen?
Pête, die altijd de leider was, weet niet hoe snel ze zich uit de voeten moet maken als hij eens vies naar haar kijkt.
Maar langs de andere kant, is hij eigenlijk nog een baby. En als hij angst heeft, gaat hij plots steun bij haar zoeken en zou hij bijna in haar willen kruipen.


Dat is het ideaal.
Nu daar nog zien te komen.


Bedankt,
Ik moet eerlijk toegeven dat ik zo nu en dan geen flauw idee heb, wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik probeer op m'n gevoel af te gaan, maar of dat altijd juist is?
Arme Pête heeft als jong paard in ieder geval genoeg te stellen gehad met mij. Je weet wel wat er gezegd wordt over je eerste paard. (En is wonder boven wonder eigenlijk nog redelijk goed uitgedraait)
Ik hoop dat ik dat Puzzle kan besparen. Tweede kans, die ik hopelijk wat beter aanpak.)

Ans

Spirithorses schreef op dinsdag 14 augustus 2007, 21:47:


Daar heb ik ook al aangedacht. Maar spijtig genoeg beschik ik niet over een wei aan de weg.
Anders moet ik maar eens met mijn eigen autootje wat op de wei gaan rondcrossen.


Dit verbaast me eigenlijk een beetje.
Ok, ik begrijp best dat je een braaf paard wil in het verkeer, voor je eigen veiligheid en die van de andere weggebruikers. Dat wil ik ook. En ik geef hem die vrijheid waar ik het over had, ook niet, net omwille van de redenen die ik al schreef.
Maar dat je hier schrijft dat er absoluut niet mag geklooid worden. Ergens vind ik dat een beetje dubbel.
Want hoe train jij Spirit dan in een afgesloten omgeving, in bijvoorbeeld een hindernissenparcourtje? Als jij hem daar vraagt om ergens over/onder of door te gaan en uit angst steigert hij. Straf jij hem dan ook af? Of geef jij hem dan wel de ruimte om te doen waar hij de nood toe voelt? Totdat hij uiteindelijk zelf beslist het erop te wagen? Hoe sterk beperk je hem dan in zijn beweging?
Wanneer ik zoiets doe, beperk ik bijvoorbeeld zo weinig mogelijk. Alleen omdraaien en weglopen of mij omver lopen, duld ik niet. Met Puzzle heb ik daar nog niet zo heel veel ervaringen mee. (Is ondertussen wel duidelijk ) Maar Pête bijvoorbeeld. Als die ergens schrik van heeft, gaat zij vaak steigeren. En eigenlijk straf ik dat nooit af. (Ook niet in het verkeer) Ik laat het touw dan gewoon lang en doe niks. (Ook terwijl ze in de lucht hangt) En als ze dan weer op de grond staat geef ik enkele seconden rust en vraag ik het gewoon opnieuw. En na een paar keer vragen doet ze het dan meestal wel.
Moest ik haar straffen voor het steigeren en bijvoorbeeld druk op het touw zetten wanneer ze omhoog gaat of achteruit zetten ofzo. Dan gaat die gewoon terug omhoog als reactie daarop. Rust werkt bij haar beter, dat heb ik met scha en schande geleerd ondertussen.
Daarom dat ik geneigd zou zijn, vanuit mijn eigen gevoel om Puzzle ook meer ruimte geven. Verkeerd in jou ogen?
Want jij straft wel voor zoiets? Of alleen in die verkeerssituatie? Maak je dan een onderscheid tussen training op jullie eigen grond en training buiten?
Want eigenlijk maakt dat voor de pony toch niet veel verschil waar hij is? Als hij schrik heeft heeft hij schrik, ja toch? Geef jij dan verschillende reacties naar gelang de plek waar jullie zijn?

Ans

Spirithorses schreef op donderdag 16 augustus 2007, 21:24:


Oké, mijn beurt om Huh? te zeggen.
Is Spirit nooit bang? En hoe zit het dan met je andere paarden? Doen die zulke dingen ook niet?
(Ik begin mij hier serieus af te vragen hoe goed opgevoed mijn paarden eigenlijk zijn. Dacht nochtans dat Pête een aardig braaf paard was )


Daar heb je wel gelijk in. (Alhoewel soms Pête haar eerste reactie wanneer ze schrikt echt wel omhoog gaan is en pas in 2de instantie probeert weg te komen. Bijvoorbeeld: een vrachtwagen die achter haar plots optrekt. Toen ging ze ook omhoog (en daarna tegen de grond) ipv van ervandoor.)
Maar ze gebruikt(e) het inderdaad ook te pas en te onpas. Enge plas waar ze niet doorheen wilde en hup omhoog met die voorbeentjes. Trailer waar ze niet op wil, ook weer de lucht in. Of nog zo'n truuk van haar: tijdens longeren eerst steigeren en terwijl ze in de lucht hangt zich omkeren zodat de longe verkeerd komt te zitten en dan ervandoor crossen. (Dat is een klassieker Dat is inderdaad eerder protest.
Wel grotendeels verleden tijd trouwens, want de laatste tijd gebeuren zulke dingen maar zelden. (trailer uitgezonderd )
Mijn reacties hieromtrent zijn nochtans niet anders. (Misschien dat ze ondertussen doorheeft dat dat gesteiger mij absoluut niet intimideert? )


Ja, dat is dan weer een andere situatie.
Slechte vergelijking waarschijnlijk.


Ik begrijp je punt. Maar dat werkte dus echt niet.
Ik beloon haar niet, zeg ook niets. Maar als ze steigert, laat ik haar rustig landen, geef haar enkele tellen (of is dat belonen??) en vraag haar opnieuw te volgen.
Ik heb het geprobeerd hoor, vroegah , paard uit de lucht plukken, meteen bij neerkomen achterwaarts/ voorwaarts (wat je ook wil). Laten weten dat ik het absoluut niet kon appreciëren. Maar als ik dat doe, teveel druk op mijn touw heb of te snel mijn vraag herhaal, deed ze het gewoon terug. En dat was met Pête nou juist de grote valkuil. Die weet (wist) mijn knoppen dondersgoed zitten. Ik moest vooral heel erg opletten niet in haar spelletjes mee te gaan. Want dan escaleerde het toch altijd. (En dan werd het vaak zo gevaarlijk dat ze nog won ook. )
Ben nieuwsgierig nu, hoe zou jij mijn lieve Pête aanpakken als ze je dat zou flikken?


Omdat ik verbaasd was over die uitspraak dat hij absoluut niet zou mogen steigeren. Ik vroeg mij af hoe je het dan deed in een piste ofzo.
Omdat ik het dus wel toesta en als ik het in het verkeer zou afstraffen, zou dat voor mij betekenen dat ik wel verschillend reageer naargelang de omgeving.
Wat ik dus niet doe aangezien ik het geval van Tempête ook niet zou afstraffen in het verkeer. Bij Puzzle weet ik nog niet (denk het niet), daarom ook al mijn vragen hier.
Ik begin mij af te vragen of mijn reacties wel juist zijn tov gesteiger enzo.


Maar ik ben dus eerlijk waar heel verbaasd, dat Spirit dat gewoonweg niet doet.

Ans

Spirithorses schreef op donderdag 16 augustus 2007, 22:56:



Euhm, ff denken.... laatste keer dat ze gesteigerd heeft uit protest... deze winter toen Ilke haar kwam halen met de trailer. Sindsdien niet dat ik mij kan herinneren. (Sinds ze is terug gekomen is ze nogal braaf. Ze moest daar luisteren, denk ik ) Is echt een schaapje tegenwoordig, noem haar gekscherend "mijn hond"
Maar er zijn inderdaad wel enkele situaties waarin ze het volgens mij nog zou doen.
Ahja, bedenk net. April ergens, weer zo'n meute roze truitjes. Een stuk of 50 en midden in die groep ging ze uit haar plaat. Coureurs haden de schrik van hun leven. Want die gaat echt heel hoog. (Ik was trouwens al afgestapt, want ik voelde 100 meter van te voren al dat ze me dat ging lappen) Maar dat is angst, geen protest?


Check, Pête is een halve hond. Loopt braaf en relax achter iedereen aan.
Zondag de hele weg achter mijn schoonbroer aangesjokt. Terwijl die zijn paardenkennis beperkt is tot de ezel van zijn oma waarmee hij als kind naar de winkel moest. (de ezel dan hé, niet de oma )


Check. Paard stopt wanneer ik stop. (Doe er soms wel eens van die spelletjes mee op straat. Lang touw. Ik begin te lopen, paard draaft aan. stoppen, paar passen achterwaarts. Weer in draf etc. Zonder haar bevelen te geven en waarbij ik verwacht dat ze reageert op wat ik doe. Gaat perfect)
(Onder het zadel iets meer een probleem (ook in de piste trouwens) Staat niet graag stil. Wordt ze zenuwachtig van, maar daar zijn we mee bezig)


Check. Gaat goed achterwaarts op zowel bevel back up, druk op boeg als op touwtje zwabberen ala Parelli. (alhoewel dat ondertussen misschien een beetje roestig is)


Zijn commando's die ze kent vanuit het longeren. Check dus.

Achterwaarts gaan is één van de eerste dingen die ik haar geleerd heb als 3 jarige. En is nooit een probleem geweest.


Hihi, 500 kilo in mijn geval
Eerlijk, doet me niks bij Pête. Omdat die het zo beheerst doet. Ga er zelfs niet voor uit de weg.
Alleen als ze in paniek is, dan krijg ik wel zweethandjes.

Tja hier ook. Echt wel.
Maar dat steigeren tja. Ik heb altijd gedaan wat het best leek te werken.
En in dit geval was dat negeren.

Neen, ik sta het altijd toe. Ook in het verkeer. Soms (bv met wilerenners in de buurt en als ze echt in paniek is) moet ik wel eens beetje bijsturen dat ze niemand schade toebrengt. Maar ik straf haar er nooit voor af. Als ze bijvoorbeeld steigert omwille van een voorbij rijdende vrachtwagen. Laat ik touw gewoon lang. Laat haar landen en vraag weer te volgen. In 99% van de gevallen zal ze daarna weer volgen. Moest ik haar strenger aanpakken en ze zou weer steigeren, vind ik de situatie veel gevaarlijker.


Waarom zou ik het flauw vinden?
Ben gewoon verbaasd.
En mocht er een betere manier zijn, dan kom ik daar graag achter.
Ik zie mijn paard ook veel liever als ze gewoon met alle 4 aan de grond staat, weet je.

Ans

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 16 augustus 2007, 22:57:


Waarmee je bedoelt??? Wat? Zeg het dan toch gewoon ipv zulke steken onder water!
Ik weet wat jij over mij denkt. En ik heb er eerlijk gezegd geen boodschap aan.
Moest je mij en m'n paarden persoonlijk kennen, zou jij misschien nog verbaasd zijn. Wie weet? Net zoals jij altijd beweerd dat als wij jou persoonlijk zouden kennen we onze mening ook zouden bijstellen. (Of misschien juist niet.)

Ik word hier eigenlijk wel kwaad van. Ik ben oprecht geïnteresseerd in iets en jij vindt het weer noodzakelijk dat in het belachelijke te trekken.
Bah!!

Spirithorses schreef op vrijdag 17 augustus 2007, 0:00:


Ik ga nou niet beweren dat het geen ongewenste situatie is. Tuurlijk is het ongewenst. Levert altijd pontentieel gevaar op. Al was het maar voor haarzelf, want ze durft wel eens doorslagen. (En dat is nou niet iets wat ik nog eens wil meemaken als ik er bovenop zit.)
Noem het een compromis, weg van de minste weerstand?
Maar moest iemand mij zeggen hoe ik dat helemaal zou kunnen oplossen. Ruil ik mijn mening meteen in hoor.


Dat was inderdaad de insteek.
Wat Pête betreft geloof ik eigenlijk niet dat je dat er nog helemaal zou kunnen uit krijgen. Dat is sowieso een paard dat makkelijk steigert en als jong beest ook geleerd heeft dat het iets oplevert. (Weer dat "eerste-paard cliché" ) Dat zit er echt ingebakken. Want nu haalt die daar eigenlijk niets meer uit en toch blijft ze het zo nu en dan doen.

Maar Puzzle is natuurlijk Tempête niet. Hij is sowieso al geen 'steiger-pony' eerder een bokker denk ik. En ik denk ook dat die veel meer zou profiteren van elk gaatje dat je hem geeft. Geef hem een vinger en hij neemt je arm.
Het is gewoon een heel ander dier.
Ben dit topic begonnen net omdat ik merkte dat ik het even niet meer wist. (En er hier thuis al wat woorden over gevallen zijn. Zelfs schoonbroer (die van de ezel) weet het ondertussen al beter ) De kijk van iemand anders met meer ervaring is dan altijd wel verfrissend.
Wel moeilijk grenzen bepalen.


(En ik moet eigenlijk studeren )
Ans

van lennep schreef op vrijdag 17 augustus 2007, 17:35:


Heb je wel gelijk in. Met Pête heb ik alles zelf moeten verzinnen en uitproberen.
Zo onlogisch vind ik het dus niet, dat ik sommige dingen anders aanpak. Ik had nu eenmaal niemand die mij zei hoe het wel moest.
Daarom vind ik dit forum ook zo handig.
Maar in levende lijve gaat natuurlijk nog een stapje verder.
Als de gelegenheid zich zou voordoen


Heffen is een gehucht van Mechelen. (En als je kaarten zo slecht zijn, dat ze Mechelen ook niet kennen: Mechelen ligt tussen Antwerpen en Brussel. )

Ans

Even opheldering?
Zijn jullie nu alleen tegen het feit dat afgedankte, oude paarden of beesten met een gebrek worden doorverkocht of tegen verkopen in het algemeen?

Want waarom plots Nick het moet ontgelden, ontgaat mij hier een beetje.
Met zijn pony is toch niets mis. Leuk braaf diertje, nog jong en kan een ander kindje heel gelukkig te maken.
Wat is daar nou mis mee? Dat dier heeft toch alle kansen op goede nieuwe thuis? (En daar zal Nick wel op toe zien, neem ik aan)
Moest het nou om een oude aftandse pony gaan of om een draakje. Dan ligt het weer anders in mijn ogen. Dan moet je gewoon je verantwoordelijkheid nemen. En zorgen dat de pony krijgt waar hij recht op heeft.

Ik sluit ook niet uit, dat ik mijn pony ooit zou verkopen.
Tempête die blijft tot ze doodvalt.
Maar Puzzle, tja, zoals ik er nu tegen aan kijk is de mogelijkheid dat hij binnen enkele jaren weer verkocht wordt, niet onbestaande. Voorwaarde zou wel zijn dat hij tegen dan een goed gereden brave pony is. Als ik hem tegen een goede prijs naar een goede thuis zou kunnen verkopen, zou ik dat zeker overwegen.
De omstandigheden wat betreft Puzzle en Tempête zijn voor mij gewoon niet dezelfde.
Ten eerste al de reden van aankoop. Pête had ik gekocht als 'mijn paard'. Puzzle hadden we eigenlijk gekocht als gezelschap voor Charly. (omdat Pête in de winter op pension staat en Charly anders alleen achter blijft) Bij aankoop hebben dan ook economische motieven meegespeeld. We zochten een paard/pony waarvan de waarde zou toenemen over de jaren. Eventuele verkoop werd dus bij aankoop al over nagedacht.
En verder ook nog andere dingen. Puzzle is een gezonde jonge pony die hopelijk een fantastisch recreatiepaardje wordt.
Pête is ook nog niet zo oud, maar heeft wel de nodige fysieke mankementjes. Zomereczeem, artrose etc... Haar verkopen zou niet fair zijn tegenover het paard en zou ik dan ook nooit doen.
En dan ook nog emotionele redenen natuurlijk. Ik heb (nog) niet dezelfde band met Puzzle als ik met Pête heb. Misschien dat ik er daardoor gemakkelijker over denk?

Is dat daarom verkeerd. Had ik Puzzle nooit mogen kopen als ik niet bereid was een engagement aan te gaan voor de rest van zijn leven?
Want zo slecht heeft hij het hier toch niet. Een paar merries om te pesten, goed eten, medische zorg, altijd buiten veel plek, de kans om jong te zijn etc...
En ik ben bereid te investeren in zijn opleiding. (Was bijvoorbeeld ook van plan hem voor de kar te laten beleren, alhoewel ik zelf niet de ambitie heb te mennen)

Ik geloof best dat Nick er ook zo over denkt. Dat hij Isabel als jonge pony heeft gekocht en nu verkoopt terwijl ze net in die groep pony's valt, welke het meest gewild zijn.
Want geef toe, de term 'zeer betrouwaar' in die ad alleen al. Zal die pony al verzekeren van een hoop intresse.

groetjes
Ans

Huertecilla schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 10:38:


Maar is een paard dat kreupelt op cirkel aan een enkele longe überhaupt wel kreupel?
Dat is nogal omstreden.
Scheefheid van een paard kan het beeld danig vertekenen op die manier.
Dit is ook wat Christel bedoelt.

En ik kan haar alleen maar gelijk geven. Mijn paard durft ook kreupel lopen als ik haar longeer aan een enkele lijn.
Op de weide, onder het zadel en bij longeren met dubbele lijnen loopt zij wel rad. Verder heeft die hoeven waarmee ze gemakkelijk in galop over keien gaat en weet ik dat ze zich wel heel gemakkelijk scheef maakt.
Dus wat is dan de oorzaak?
Oplossing simpel: Niet meer longeren aan enkele lijn.
Zo zie ik het.

Ans

Peter Donck schreef op woensdag 22 augustus 2007, 13:49:


Nee maar indien de pony bij een eventuele bezichtiging ook zo overkomt een heel sterk koopargument.
Ouders kopen nu eenmaal liever "brave paardjes" voor hun koters.

ElkeW schreef op donderdag 23 augustus 2007, 23:19:


Het ligt aan het weer. Wat voor een r*tzomer het ook is. Voor de eczeemklanten is het de ideale zomer. Dat merk ik aan Pête ook.
Maar langs de andere kant zijn er wel veel muggen. Ze hangen er met zwermen rond.
(Bewijs ook bij de buurschaapjes, waarvan er al 2 aan blauwtong zijn overleden. (Hopelijk haalt nummer 3 het wel))
Maar toch schuurt ze minder dan andere jaren.
Afwezigheid van zon misschien?

Ans

Pête liep bij haar vorige eigenaar ook samen met een ezel.
Ze was wel het enige paard. (Kudde bestond uit 1 paard, 1 ezel en een stuk of 5 herten) Zij en de ezel waren de beste maatjes. En spanden samen tegen de hertjes. (Gek zicht: een paard en een ezel die samen een kudde herten de wei rondjagen)
Onafscheidelijk waren ze, die twee.
Ezel had trouwens een kale nek en kale oren, omdat Pête ervan hield om op z'n oren te sabelen en z'n nek te lekken. En als wraak had ezel, Pête haar staart afgegeten. Maf stel.
Toen ik Pête heb overgenomen en het ezeltje alleen achter bleef bij de hertjes, heeft die trouwens nog maanden gerouwd om z'n vriendje. Beestje was depressief, wilde niets meer en ontwikkelde een tic. (trok met een achterbeentje wat volgens de Da, stress geralateerd was)
Hij is er pas weer bovenop gekomen toen hij aansluiting vond bij de kudde hertjes. Dan dacht hij dat hij een hertje was. Hij ging zelfs mee liggen herkauwen. (Met mondbewegingen en al)
Nu loopt er weer een ander paard bij. En is dat weer zijn vriendje en moet ie niets meer van de hertjes weten.

Ans

Spirithorses schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 12:19:


Is het echt zo slecht dan? Want eigenlijk rijd ik wel graag op zand. (Zolang het niet te mul is)
Als je dagelijks rijdt is het volgens mij qua hoefslijtage niet haalbaar om op echt harde ondergrond te rijden. Of je moet paarden hebben zoals die van HC, die van nature aangepast zijn aan zulke omstandigheden.
Ik denk dat het Coralie (??)was, die een tijdje geleden hier ook een opmerking over maakte. Dat de slijtage een beperking was voor wat ze kon doen met haar merrie.

Kan je natuurlijk opmerken dat je een paard niet verder hoort te belasten dan zijn fysiologische grenzen (hoefgroei in dit geval) toelaten.
Maar daar zit je met het doorsnee blootvoetse laagland-paard al snel aan.

Mijn paard (geboren en getogen in de Ardennen) loopt relatief goed op haar blote voeten. Ik durf zelfs beweren, beter dan gemiddeld. (ondanks de niet helemaal ideale vorm) Steenhard en bijna nooit gevoelig. Die kan je met gemak in galop over steenpuin sturen. Beestje geeft geen kik.
Maar haar meerdere keren per week op harde ondergrond zoals asfalt laten lopen is haar voor haar voeten ook funest hoor. Dan is de slijtage groter dan groei en krijgt ze wel problemen.
Daarom, 1 of 2 keer (afhankelijk van de duur) per week een rit over de weg en de rest van de tijd rijd ik op de wei.
Wat dan ook weer niet de meest ideale ondergrond is. Paardje is redelijk glibber en glij-proof op haar blote voeten. Maar na een fikse regenbui, maakt die ook wel eens een schuiver hoor.
Doenbaar in de zomer dus, maar in de winter al een heel stuk moeilijker.
Tja, wat moet je dan?

Ans