> Ik denk dus dat die vogels wel degelijk een "fijn gevoel"
> ervaren als ze met het baltsen bezig zijn, anders zouden ze het
> niet doen. Net zo goed als dat het een fijn gevoel geeft om eten
> in die felgekleurde opengesperde bekjes te duwen, al begrijpen
> ze waarschijnlijk totaal niet wat ze aan het doen zijn en waarom
> ze het aan het doen zijn.
Maar als je dan eens verder kijkt.
Bij bijen (of wespen) is er 1 koningin die zich voort kan planten. De rest van de werkers, soldaten enzo werken om de kolonie in stant te houden en kunnen zich niet voortplanten. Ze stammen allemaal af van dezelfde koningin en daardoor zorgen ze door het in stant houden van de kolonie dat hun genen ook doorgegeven worden.
Maar je kan mij niet wijs maken dat bijen gevoel hebben en dat ze bij het werken voor de kolonie een "fijn gevoel" krijgen.
Ze doen het omdat ze zo "geprogrameerd" zijn.
Waarom zou dat bij albatrossen niet zo zijn? En waarom bij paarden niet? Waarom wel?
Ik geloof wel dat dieren gevoelens hebben, zij het niet gevoelens als de onze. Maar in hoeverre ze aan genetisch geprogrammeerde rituelen fijne gevoelens overhouden?
Op het moment dat een dier zich wilt voortplanten met een soortgenoot dan maakt hij zichzelf kwetsbaar. Stel je voor dat zo een mannetjesalbatros wil paren en het wijfje nog niet en daardoor agresief word (willen in de zin van fysiek daar aan toe zijn?). Dan heb je wel een probleem als mannetje. Net als een hengst met een merrie. Door rituelen maken de dieren aan elkaar duidelijk dat ze geen gevaar te dulden. Dat ze op DAT moment met DAT dier veilig een close-contact kunnen hebben. En dat is natuurlijk door te trekken naar elk fysiek contact.
Wil niet zeggen dat er geen fijne of minder fijne gevoelens bij kunnen komen natuurlijk.
En het voeren in die gekleurde bekkies is een reflex. Daar kan zo'n ouderdier niets aan doen. Die gaat spontaan over zijn nek als ie zijn kinders bekkie ziet
Net zoals jij schopt als je een tikje tegen je knie krijgt, dat ken je wel van de dokter.
Groetjes Karin
Warboel
