zeeuwtje schreef op donderdag 8 april 2010, 23:46:


Ik zou het draven aan de longe - want dat kan ze immers al - op een stemcommando zetten (bijv. drrrráf). Belonen, belonen, belonen, elke keer dat ze aan de longeerlijn aandraaft op jouw stemcommando.

Is in het begin een ander signaal erbij nodig om haar in draf te krijgen aan de longe, dan geef je eerst beide signalen. Na korte tijd geef je eerst alleen het stemcommando. Reageert ze niet na 1 of 2 seconden, dan alsnog dat extra signaal dat ze al kent erbij. Belonen zodra ze aandraaft. Na een tijdje (mits je goed beloond en zo), zal je paard dat tweede signaal niet meer nodig hebben en aandraven op alleen jouw stemcommando.

Pas als het aan de longe helemaal goed gaat op die manier, ga je dat zelfde commando gebruiken in een andere situatie.

Als tussenstap, om de kans dat het een succes wordt zo groot mogelijk te maken, zou ik bijv. eerst haar aan de hand nemen op de polderweggetjes waar je normaal met haar rijdt. Dan stemcommando drrráf, en zodra ze aandraaft belonen en ze mag terug naar stap en krijgt een stukje wortel of iets dergelijks.

Het gaat erom dat je paard leert om als "automatische" reactie op jouw stemcommando, in draf te gaan. Los in een rijbak drrráf vragen kan ook, althans als je inschat dat ze dat goed zal doen. Als je denkt dat ze het los níet zal doen, dan kun je beter ook niet vragen! Immers dan dwarsboom je het proces waarin ze min of meer automátisch reageert met correct aandraven, op jouw stemcommando drrrráf.

Uiteindelijk vanuit het zadel. Let er op dat je NIET de signalen geeft die je nú gewoonlijk geeft als je wilt aandraven. Want dan krijg je immers telgang als reactie.
Dus vermijd je gebruikelijke hulpen, en geef alleen het nieuw aangeleerde stemcommando drrráf. Zodrá ze correct aandraaft mag ze alweer stoppen, prijs haar de hemel in, geef haar wat lekkers!

Eerst geef je die superbeloning al na één pas correcte draf. Dan na twee passen. Dan drie passen, dan vijf passen, dan tien passen, twintig passen, vijftig passen.

Dus in het begin neem je genoegen met héél weinig, kleine stapjes vooruitgang. Hoe beter ze het begrijpt, hoe groter de volgende stap die je vraagt eventueel kan zijn. Vandaar niet (persé) één pas, dan twee, drie, vier, vijf, zes, etc. ; maar wat kan is (bijvoorbeeld) eerst één pas, dan twee, drie, vijf, tien, twintig, vijftig, ... Als je meer passen vraagt voordat je de (voer)beloning geeft, bijvoorbeeld 50, kun je natuurlijk wel de 49 voorafgaande passen al wel belonen met je stem, en/of door haar hals te strelen oid (wat ze maar prettig vindt en past bij jou en bij haar).

Uitéindelijk wordt correct aandraven onder zadel een routine. Dan hoef je niet meer persé te belonen, hoewel elk paard een "goed zo" of een aai o.i.d. waardeert als teken dat ze het goed doet; zelfs al is iets inmiddels routine geworden .

Hopelijk kun je hier iets mee?
Karen

Maria Delavega schreef op donderdag 8 april 2010, 22:07:


Inderdaad goed, nu je weet wat je weet, dat je geen onnodige ballast (troep) hebt gegeven. En verder: vertrouwen ! Ze komen er vast zelf bovenop, met jouw goede verzorging in de vorm van goede voeding, geen gestress etc. als extra ondersteuning.

Karen

Merel Stoffers schreef op donderdag 8 april 2010, 22:02:


LOL, dat is een leuke. Kan ik meteen wel even op reageren:

"Gelukkig is clicker training een methode die maakt dat dieren heel vergeeflijk zijn als de trainer eens een foutje maakt. Bovendien: het is helemaal niet érg als het misschien wat langer duurt voordat een oefening is aangeleerd, met als reden dat de trainer minder snel is dan het paard. Je werkt immers sámen en het tempo wordt aangepast aan de langzaamste van de twee. Want dan "verlies" je elkaar niet, onderweg.

Naarmate je meer ervaring opdoet met clickertraining zul je merken dat je steeds beter en sneller wordt. Maar zelfs als je paard altijd sneller blijft in het leerproces dan jij; geniet ervan. Doe mij zo'n paard !"

Karen

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 9 april 2010, 10:19:


Ik schiet niet Sandra
Ik ben het ermee eens.

Karen

Karen Koomans schreef op vrijdag 9 april 2010, 10:31:


P.S.: in aanvulling op die mening, is het vanzelfsprekend nuttig om walgelijke dieronvriendelijke praktijken met vleesvee te blijven bestrijden. Oók als dat in een ander land gebeurt en die dieren ook in een ander land worden opgegeten...

Ook in NL valt er wat dat betreft nog kwaadmakend veel te verbeteren. Voor mij maakt het daarbij niets uit of het een paard betreft, een koe, of een varken.

Leonieke schreef op vrijdag 9 april 2010, 10:17:


Ik ben het ermee eens dat het rugverhaal niet over het hoofd gezien mag worden. Als dat in belangrijke mate bijdraagt aan haar gedrag, dan neem je met training niet de oorzaak weg maar - eventueel - slechts één van de gevolgen.

Als je besluit toch te blijven "werken" met dit paard, misschien heb je iets aan wat in bericht #198599 staat, vertaald naar jou en dit paard?
Clicken en belonen voor aandacht voor jou zónder dreigende lichaamstaal. Met in dit geval het paard juist los, dus (nog) niet gehalsterd. Leerdoel voor dit paard is dan: "Leonieke is leuk en niet bedreigend, ook als ze mij in de wei benadert, al dan niet met de bedoeling om mij te halsteren".

Ik zou die training in het geval van dit paard in de omstandigheden waarin het verkeert, alléén op jouzelf toepassen. Dus dat het paard leert dat JIJ leuk en niet bedreigend bent.

Als je bij dit paard die training bijv. ook op de eigenaar zou betrekken.... dan bedonder je mogelijk het paard / schaad je haar vertrouwen. Want dan leer je het paard dat ook de eigenaar een prima kerel is, niet bedreigend. Maar als die eigenaar vervolgens het eenmaal gehalsterde paard op stal zet, .... dat vindt ze niet leuk! Of erger nog, als die eigenaar denkt "nu ze zich zo makkelijk laat pakken kan persoon X er ook wel op rijden", ....
Natuurlijk duurt het dan niet lang of het paard zal terugvallen in haar oude dreiggedrag. Maar dan heeft ze wel nóg een negatieve ervaring erbij ("zie je wel, mensen doen zich leuk voor, maar als het er op áánkomt, ...").

Als je overweegt om dit toe te passen:
Ben je al bekend met de basis van clickertraining? Wat de click moet betekenen voor het paard en wat dat dus betekent voor je timing van de "click"? Dat je ook een kort woordje zoals "YES" kunt gebruiken op dezelfde manier als een clicker?

Als Engels geen probleem is voor je, dan kun je op Youtube een m.i. geweldige serie filmpjes vinden mbt het clickertrainen van een paard dat zich niet wil laten vangen (halsteren), omdat het verwacht dat het eenmaal gehalsterd allerlei ellende zal moeten verduren.

http://www.youtube.com/results?search_query=rekindling+ex-race+horse&aq=f
Van dezelfde trainer staan nog meer erg interessante filpjes op youtube.

Karen

Leonieke schreef op vrijdag 9 april 2010, 18:37:


Super! Ook ik ben benieuwd hoe het morgen gaat als je in de kudde 't zelfde probeert; 'k lees 't graag !

Karen

Koen Theys schreef op vrijdag 9 april 2010, 21:43:


Maar dat is niet nieuw, toch? Immers HB komt bij bepaalde rassen veel meer voor dan bij andere rassen. Dus is er een genetische component die zorgt dat een paard wel of niet heel gevoelig/vatbaar is voor HB.

Karen

Koen Theys schreef op vrijdag 9 april 2010, 22:33:



Nee, het betreffende gen - of een combinatie van genen - hoeft inderdaad niet uitsluitend bij bepaalde rassen voor te komen. Maar dat het bij bepaalde rassen méér voorkomt, dat is niet nieuw, toch? En dat duidt dus op een genetische aanleg.

Het is m.i. ook logisch dat de paardenrassen die extra gevoelig zijn voor HB, rassen zijn die oorspronkelijk uit schrale gebieden komen (zoals IJsland en de Shetland Eilanden). Die paarden zijn genetisch bezien vooral geschikt voor de verwerking van schraal, vezelrijk voer. Dus een overdaad aan snelle koolhydraten komt bij die rassen - gemiddeld bezien - harder aan dan bij bijvoorbeeld een KWPN'er. Wat niet wil zeggen dat een KWPN'er niet hoefbevangen kan raken, maar de kans is minder groot.


Insuline Resistentie, EMS, Hypoglycemie, Hyperglycemie, HB, Pre-Diabetes en Diabetes Type 2; het is allemaal meestal een gevolg van ondermeer te veel "fast food", in combinatie met de genetische aanleg om daar ziek van te worden. Bij paarden en bij mensen. En naar mijn overtuiging ook bij andere dieren die van nature hun schrale kostje bij elkaar moeten zoeken, maar door mensen op vooral raaigras, biks en muesli's worden gezet. Varkens bijvoorbeeld, en geiten.

Naast voeding en genetische aanleg spelen nog meer factoren een rol in de kans dat je daadwerkelijk ziek wordt van koolhydraatrijk voer, zoals je algehele weerstand. Is je weerstand laag door welke oorzaak dan ook, door fysieke en/of mentale stress, dan word je eerder ziek. Ook de mate van beweging is een factor van belang, als het gaat om de kans op het ontwikkelen van IR / HB / EMS / Diabetes.


Ik vraag me af of er enig verschil is tussen (pre)-IR en Prelaminitic Syndrome (ik denk dat er geen verschil is). Pre-Diabetes is ook hetzelfde (nmm).

Wat ook voor mij nieuw is, is dat de onderzoekers vermoeden dat de genetische gevoeligheid voor ziek worden van snelle koolyhydraten, mogelijk X-chromosoom gebonden en dominant is.

Als dat zo is, dan zou dat betekenen dat de moeder dat gen kan doorgeven aan zowel dochters als zonen, maar de vader vererft het dan niet aan zonen maar wel aan dochters. En de vader kan zelf wel degelijk ziek worden omdat hij dat gen wél kan hebben (maar niet kan doorgeven aan zijn mannelijke nageslacht).

Wat we hébben aan die kennis is maar zeer de vraag. Op termijn kan het nuttige info zijn, maar in de huidige tijd ontbreekt nog zoveel kennis over IR en HB bij de gemiddelde paardenbezitter... Met de genetische aanleg voor IR / HB rekening houden in het fokbeleid, dat is vrees ik nog verre toekomstmuziek. De meeste fokkers van de meeste paardenrassen hebben immers het vererven van gezondheid bepaald niet als prioriteit nummer 1. Plús het ontbreekt nog aan algemene kennis mbt die ziektes en de genetische factor ervan

Karen

Moniek schreef op zondag 11 april 2010, 13:22:


Wat mij het meeste opvalt in dit artikel was de conclusie dat staan en lopen op een harde ondergrond zoals beton (asfalt) niet goed is voor hoeven, en de verklaring waarom dat zo is.

Karen

Monique Meijer schreef op maandag 12 april 2010, 9:04:


Datzelfde is mij ook gebeurd een tijd geleden. Twee keer zelfs.
M'n Shet Joris heeft 1x een enorme brok liksteen opgegeten. Ik heb toen de likstenen (en restanten) weggehaald.

Een half jaar later of zo heb ik opnieuw likstenen verstrekt (in de daarvoor bedoelde houders). Toen overkwam na een tijdje één van m'n ezeltjes hetzelfde. Natuurlijk (?) nét het ezeltje dat toch al chronisch ziek is, Juul (IR en HB) .

Sindsdien heb ik om die reden geen vrij toegankelijke likstenen meer voor mijn paardjes. Ik heb er wel één in huis en die houd ik regelmatig aan alle paarden (en ezels) even voor. Als ze er aan gaan likken dan blijf ik erbij, en bied de volgende dag de liksteen weer aan. Net zolang totdat ze niet meer hoeven (en dan een paar weken later weer).

Die diarree is vervelend maar m.i. 't ergste niet. Moet je je voorstellen wat er in je lijf allemaal gebeurt als je ineens zo'n berg zout naar binnen werkt...
Dus voor mijn dieren geen vrij toegankelijke likstenen meer!

Karen

Cedric Coucke schreef op maandag 12 april 2010, 8:50:


Als je via internet bestelt bij een verkoper die internationaal verzendt, dan kun je zo'n deken kopen?
In het geval je daarvoor een paypal account nodig hebt, bijv. via een verkoper op ebay, en je vindt dat een probleem, dan wil ik best voor je betalen (ik heb een ebay en paypal account). Of ik kan een eczeemdeken voor je kopen bij een winkel hier vlakbij mijn huis en die aan je opsturen.
Ik ga er in beide gevallen natuurlijk van uit dat je me dan terugbetaalt, via een bankoverschrijving of zo

grt,
karen

Piet schreef op vrijdag 9 april 2010, 6:57:



Ik snap wat je schrijft én ik ben het er mee eens.
Dat gezegd hebbende: ik wil op mijn site niet schrijven vanuit onbegrip t.a.v. m'n publiek. Dus ik wil niet een zin beginnen met "Ik snap NIET ...".

M.i. motiveer en overtuig je mensen makkelijker als je juist wel begrip toont voor hun ideeën en ervaringen. Om ze vervolgens uit te leggen hoe het eventueel anders en beter zou kunnen .

Trouwens, in veruit de meeste gevallen heb ik ook daadwerkelijk begrip
voor de redenen die mensen aanvoeren waarom ze niet met CT willen beginnen,
of waarom ze stoppen nadat ze het geprobeerd hebben.

Dus dat begrip tonen is niet een toneelspel; de reden waarom ik positief/begripvol wil schrijven op m'n site is niet slechts een 'marketing-truc'.


Die zinnen vind ik wel prachtig geformuleerd.
En natuurlijk ben ik het met de inhoud ook eens .

Karen

joop schreef op maandag 12 april 2010, 12:26:


Ik nam - en neem nog steeds - afwisselend KNZ en Rockies Rood.

Ik geloof zeker dat heel veel paarden nooit een brok liksteen zouden opeten. Dus in heel veel gevallen geven likstenen nooit problemen. Maar je hébt paarden (en ezels); die doen soms van dat soort rare domme dingen...

Ik zie dat net zoals sommige honden die stenen (of andere voorwerpen) inslikken. Niet omdat het lekker is, maar uit speelse onbenulligheid. Vooral Labradors zijn er berucht om (maar niet álle Labradors doen dat). Zulke honden belanden nogal eens op de operatietafel, omdat die voorwerpen als ze er niet op de natuurlijke weg uitkomen, verwijderd moeten worden. Een hond kan doodgaan wanneer dat niet gebeurt.

Joris en Juul zijn allebei van die types. Altijd van alles in hun mond nemen, om mee te spelen. Of uit nieuwsgierigheid, hoe het smaakt.
Inslikken of opeten is denk ik niet hun vooropgezette plan, maar het gebeurt soms 'gewoon' door onbenulligheid. Een verdwaald stukje plastic of iets dergelijks is in de buurt van Joris en Juul ook niet veilig.

Karen

Graag gedaan (aangeboden), Cedric.
Ik vind de tip van Suzanne ook heel interessant. Ik ga meer info opzoeken over die shampoo en dan wellicht m'n eigen 2 pony's met jeuk daarmee wassen (manenkam en staartwortel). Die beide pony's hebben nu nog geen jeuk, maar als we ietsje verder zijn in het seizoen dan hebben ze dat tot nu toe wel, elk jaar. Bedankt Suzanne!

Karen