Diestelmans Liesbet schreef op maandag 21 januari 2008, 14:32:
> trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:
>
>> Onze Amy zal in de loop van de komende paar weken dus een keertje naar het schoone België verhuizen. En ik heb er alle vertrouwen in.
>>
>> Trea.
>
> Fijn dit te lezen...
Wat fijn dat je iemand gevonden hebt, Trea! Ik herken veel in je verhaal, Indy lijkt veel op Amy, het heeft me erg aangegrepen. Wat verschrikkelijk moeilijk om die keus te maken......
Indy kan ook tijden voor de keukendeur staan wachten tot er iemand komt, steeds weer in alle ramen loeren, in de hoop een glimp van je op te vangen. Ze is zo op mensen gericht, ze slokt zo ongelofelijk veel van je tijd op. Sinds ik haar heb (bijna 11 jaar), ben ik 1 keer op vakantie geweest, twee weken was ik weg, ze stond toen nog in een kudde bij een boer. De boer was blij dat ik terug was, ze stond alleen maar bij het hek te grazen en steeds weer te turen of ik niet kwam. De kudde interesseerde haar geen moer. Toen ik terug was, liep ze steeds weer om me heen, drukte zich tegen me aan. Op vakantie hoefde ik niet meer, ik vond het een vreselijke gedachte dat zij een rottijd had, terwijl ik me amuseerde.
Indy claimt me ontzettend, ze houdt mij altijd in het oog. Als je tegen haar praat, pruttelt ze terug, als we wandelen houdt ze graag contact en legt haar neus tegen je rug of in je nek. Indy is heel nadrukkelijk aanwezig, het is altijd een "wij twee". Ze vindt het leuk als er meer mensen/paarden/honden bij zijn, maar het is altijd "wij twee". Nog een paard erbij zou voor problemen zorgen, ik zou gewoon weg geen tijd hebben voor het tweede paard en het tekort doen. Ik werk 40 uur. Ik kan goed begrijpen dat je een keus moet maken, al is het wel een ontzettend moeilijke keus.
Zou ik financieel/emotioneel niet meer in staat zijn Indy goed te kunnen verzorgen, dan zou ik wel moeten proberen een geschikt persoon te vinden die dat alles op zich wil nemen. Ik wil haar absoluut niet tekort doen, dat heeft ze niet verdient, zij kan er niets aan doen dat ze ziek is. Tot dusver past het financieel allemaal net. En emotioneel lukt het momenteel goed, ik ben blij met elk stapje vooruit, de stapjes achteruit laten we voor het gemak weg. Ik heb veel steun aan mijn vriend die werkelijk gek op Indy is (en het gelukkig niet erg vindt dat Indy mij zo claimt), en ook aan mijn moeder. De rest in mijn omgeving vindt het stiekum maar stom, maar daar let ik maar niet op :)
Ik hoop dat Amy snel went aan haar nieuwe omgeving! :)
Groeten,
Monique
Warboel
